BRUCE NAAR DE DIERENARTS: HISTORY REPEATS
“Het gaat niet goed met Bruce”, zeg ik tegen de echtgenoot. Het is 17:30, ik ben net begonnen aan het eten, de tafel is al gedekt.
“Wat dan?”, vraagt J.
“Hij komt niet als ik ‘m roep.”
J. kijkt me aan met een blik van ‘mijn-vrouw-is-nu-echt-reddeloos-verloren’.
“Ik meen het”, zeg ik.
“Misschien ligt-ie gewoon ergens te slapen.”
“Nee, hij was de hele dag zichzelf al niet.”
“Maar hij is toch al 11? Misschien wordt het sowieso tijd om ‘m een keer in te laten slapen?”
“Ik heb geen zin in jouw flauwe grapjes nu. Ik zal jou in laten slapen! Die kat is langer bij mij dan jij hoor! Last in first out!!”
“Schatje, hij ligt gewoon ergens te slapen.”
“Nee, het zit me niet lekker, echt niet hoor.”
Ik doe nog een poging om alle katten te lokken door met een vork op een blikje tonijn te tikken, maar alleen Frank en Sid drentelen in afwachting van wat gaat komen om me heen. Kut. Ik check of Bruce misschien in de achtertuin of schuur zit. Ik doorzoek alle slaapkamers, want misschien zit hij daar per ongeluk opgesloten. Maar even later tref ik ‘m aan in een hoekje van m’n atelier. Verstopt achter wat dozen met stof. Wanneer ik ‘m probeer te aaien laat hij een luide miauw horen. En ieder zelfrespecterend poezenvrouwtje hoort het verschil tussen een ik-wil-eten-miauw, een ik-wil-aandacht-miauw en een miauw van pijn.
“Hij moet naar de dierenarts en snel, want z’n blaas zit weer verstopt, ik weet het zeker.”
“Als jij het zegt, dan is het zo, bel de dierenarts maar.”
We kunnen gelukkig een half uur later al terecht en schrokken onze boontjes met vis naar binnen.
Mijn vermoedens worden bevestigd als de dierenarts Bruce bevoeld. Z’n blaas zit enorm vol, hij kan waarschijnlijk al een dag helemaal niet meer plassen, hij heeft pijn en waarschijnlijk ook een infectie. Zo zielig! Uiteindelijk verblijven we 3 kwartier bij de dierenarts en wordt Bruce’s blaas geleegd en gespoeld, z’n bloedwaarden en nierwaarden worden gecheckt en ik krijg het ineens een enorme flashback naar 7 jaar geleden.
“Ik voel me weer helemaal als 7 jaar geleden, helemaal in paniek, hartslag, bang, het komt allemaal weer terug”, zeg ik.
De echtgenoot blijkt nu ineens wél van de mindfulness te zijn: “Je moet niet aan vroeger denken, het gaat om hoe het nu gaat en we waren er nu snel bij.”
“Jij was er niet bij 7 jaar geleden, dus je weet helemaal niet hoe ik me toen voelde en hoe het toen ging”, zeg ik pissig.
“Dat is zo.”
“En het was een drama van 3 weken toen. Ik was kapot en gesloopt.”
“Dat hoeft nu niet zo te zijn.”
“Nee, maar dat neemt niet weg dat ik er wel bang voor ben.”
“Het komt wel goed.”
Weer thuis voed ik mijn trip down memory lane door m’n columns van 7 jaar geleden te lezen.
NO MORE BLIKKIE BLIKKIE BLIKKIE FOR BRUCE
BRUCE LEE IN HET ZIEKENHUIS
LUNA IS DE WANHOOP NABIJ
BRUCE DOET HET WEER ENIGSZINS
LUNA IS VAN DE PLASPOLITIE
LUNA SPEELT VOOR APOTHEKERSASSISTENTE
PIST BRUCE WEL OF PIST BRUCE NIET?
Toch handig, zo’n weblog. Weet ik precies wat ik in het ergste geval kan verwachten.
We zijn nu 14 uur verder en Bruce heeft gedronken, gegeten en ligt op schoot te spinnen. Dus waarschijnlijk wordt het niet zo’n drama als 7 jaar geleden. Maar eerst zien, dan geloven.
DE ALLERGAAFSTE KATTENJURK EVER!!!
Ik zit in m’n ‘buy nothing new for the rest of your life’-periode, omdat ik zo snel mogelijk weer op vakantie wil, maar check dit kledingmerk uit! Ik had er nog nooit van gehoord, maar is die eerste kattenjurk COOL OR WHAT??? Het merk heet Killstar en ze hebben dus een extreem uitgebreide funky katten-collectie! Ik ben helemaal verliefd! En niet eens zo heel erg duurt eigenlijk, want die eerste (lange) kattenjurk kost maar € 64,99 en daar kun je nog niet eens 1/10 ticket naar Jamaica voor kopen, dus eh… eh… Dillema! Alle afgebeelde kleding (en nog veel meer) is te koop bij www.attitudeholland.nl (HIER). Word je gesponsord door Attitude Holland ofzo, Luun? No, I wish!
#BLOGESTAFETTE – 2014, 5 DINGEN DIE JE ALTIJD WILDE WETEN VAN LUNA, MAAR NOOIT DURFDE TE VRAGEN
Ik kreeg een stokje! Een blog-stokje! Om helemaal precies te zijn; ik kreeg een #blogestafette stokje van @puur a.k.a. Anna-Maria van www.annamariaheeftgelijk.nl. Tegenwoordig zijn stokjes volgens mij nogal oldskool en heet het een #tag die je digitaal doorgeeft of gewoon oppakt, maar het is dus een soort van digitale wave waarbij het de bedoeling is dat jij, als lezer, verder klikt en zo in aanraking komt met andere bloggers dan je favoriete bloggers! Of, zoals Anna-Maria het zegt: ‘Supermanier om snel de blogcommunity 2014 te snappen en elkaar te vinden.’
De opdracht die bij dit #blogestafette stokje hoort: Schrijf een blog met als onderwerp ‘vijf dingen je altijd wilde weten over (eigen naam) ( ik dus), maar nooit durfde te vragen en tag onder je blog je 3 favoriete bloggers.
1. Aan het einde van de dag heb ik altijd het idee dat ik niet genoeg heb gedaan. Dat ik meer had kunnen doen. Dat ik dus niet het maximale uit mijn dag en dus uit mijn leven haal.
2. Ik mis het bloggen, het ouderwetse, oldskool bloggen. Ik blog dan wel op www.climaximaal.nl, maar dat is toch anders dan het lifeloggen dat ik vroeger hier deed. En hoe leuk ik het ploggen ook vind, het bloggen was leuker (hierover later meer) (of misschien ga ik gewoon weer bloggen).
3. Ik hou heel veel van Nina, maar na Nina wil ik nooit meer een andere hond. Katten kun je gemakkelijk 24 uur alleen laten, maar een hond moet 3 keer per dag uit. Een hond houdt me aan huis ‘vast’ en zeker zo’n grote hond als Nina. Okay, de volgende keer een optilbaar hondje dus.
4. Ik mis Amsterdam. Ik ben erg blij met het huis waar we nu wonen en met het feit dat ik elke dag bij m’n ouders op de koffie kan, maar anders ging ik gisteren al terug.
5. Ik plas al jaren onder de douche.
Als eerste tag ik Anoeschka (@ontgeldingsdrang) van www.ontgeldingsdrang.nl. Anoes is een vriendin en een zeer fanatieke plogger! Ze zat jaren in de schuldsanering, maar is daar onlangs uitgekomen! Op eigen kracht én door het afbetalen van de totale schuld, iets wat maar weinig mensen lukt. Anoeschka is een lekker wijf, eerlijk, neemt geen blad voor haar mond en ik ben heel trots op haar.
De tweede tag gaat naar een collega oldskool blogger Kim, van www.webkim.nl (@webkim). Kim heeft 3 (DRIE!!!!) zonen (van 6, 4 en 2) en ik lees haar ‘moederblog’ altijd met veel plezier. Ik hoop dat Kim altijd blijft bloggen, want ik kan niet wachten tot haar boys gaan puberen!
M’n derde tag gaat naar Vera Camilla van www.veracamilla.nl (@veracamilla). Vera Camilla is een new skool blogger, een beautyblogger, maar bovenal een vrouw die ik enorm bewonder (of eigenlijk is ze nog een meisje, haha). Zo jong! En dan al een fulltime-salaris verdienen met bloggen (en vloggen) over de allernieuwste beautyproducten! WOW! En dan ook nog eens in een kickass appartement in Amsterdam wonen (en het altijd opgeruimd hebben)! Bijna elke dag worden er bij haar dozen gebracht met parfummetjes en nagellakjes en ze gaat naar beauty-events waar je na afloop een tas met allerlei leuke spullen meekrijgt en ze heeft altijd van die mooie en keurig gestreken kleren en ja, ik krijg dan wel regelmatig de nieuwste vibrators thuisgestuurd, maar dat is toch allemaal net iets heel anders. Vera Camilla heeft trouwens 36.000 followers op Twitter en het sowieso erg druk met haar blog, dus ik begrijp het volledig als ze deze #blogestafette aan zich voorbij laat gaan, maar hé, ik moest mensen taggen die ik bewonder!
2 VINGERS EN HET BLOED ONDER LUNA’S NAGELS
Voor me zit een dikke, Surinaamse vrouw. Niet meteen het type dat ik in gedachte had toen ik hoorde dat ik een afspraak had met een psychiater met de achternaam Witjes. Ze vraagt me waarvoor ik bij haar ben.
“Nou, ik ben eigenlijk al 2 maanden bezig om een afspraak te krijgen met u of met iemand anders die me kan helpen.”, zeg ik.
“Oh, duurt het tegenwoordig zo lang?”, vraagt ze.
Ze kijkt me niet aan terwijl ze dit vraagt, dus het voelt meer als een opmerking of constatering dan een vraag.
“Ja, ik had me ondertussen wel 10 keer kunnen verhangen.”
Ze kijkt op.
Ik lach.
Daarna tuurt ze weer naar haar computerscherm.
Het is lang stil.
“Ik kan eigenlijk helemaal niks terugvinden in ons systeem. Je hebt toch een intake gehad bij onze psycholoog?”, vraagt ze.
“Ja, een paar weken geleden”, zeg ik.
Het blijft weer stil en Dr. Witjes scrollt wat met haar muis en typt met 2 vingers wat in op haar toetsenbord.
“Nee, echt niet”, zegt ze.
“Okay.”
Zo’n 2 maanden geleden heb ik m’n hele verhaal gedropt bij de huisarts. Dat was janken. Ik was moe.
Daarna kon ik 2 weken later m’n verhaal weer doen bij de maatschappelijk werker die hoort bij onze huisartsenpraktijk.
Een maand daarna mocht ik hetzelfde verhaal weer vertellen bij een psycholoog. Al ging die afspraak niet door, want ze waren vergeten de afspraak in de computer te zetten, dus ik kwam voor niks. Een week later kreeg ik een brief thuis waarom ik niet op m’n afspraak verschenen was. Op de brief stond weer een heel andere datum. Daarna kwam ik wel op de goede dag, maar klopte de tijd niet met die in hun systeem, dus moest ik weer naar huis om een paar uur later weer terug te komen. Gedoe.
En nu zit ik hier. Nog een keer m’n verhaal te vertellen.
Dr. Witjes typt met 2 vingers en dat ook nog eens tergend langzaam. Het stoort me. Ze is geconcentreerder bezig met haar beeldscherm en toetsenbord dan met mij.
“Heb je kinderen?”, vraagt ze.
Ik vertel haar over dochter S. en oppasmeisje M.
“Waarom heb je geen kinderen van jezelf?”
“Ik heb geen kinderwens.”
Dat vindt ze raar.
Ik vertel haar over de afgelopen jaren. M’n werk. M’n verhuizing. De onrust in m’n hoofd. De ziekte van m’n moeder. Het ontslag van m’n vader. Soms wordt het gewoon allemaal eventjes teveel.
“En ik ben enig kind, dus alle zorg kwam toen wel een beetje op mijn schouders.”
Ze knikt.
“Heb je broers of zussen?”, vraagt ze.
“Dat zeg ik net, ik ben enig kind.”
Ik had toen op moeten staan. Moeten zeggen dat ik me totaal niet serieus genomen voel. Door haar niet en door de hele GGZ in Nederland niet. Ik had meteen moeten zeggen dat ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde. Maar dat durfde ik niet. In plaats daarvan antwoord ik op haar vragen en tikt zij alles in met haar 2 vingers. En met elke toetsaanslag erger ik me meer.
Ik had me voor ons gesprek keurig aangekleed. Jurk aan. Petticoat aan. Bloemetjes in m’n haar.
Zij zit onderuit gezakt in haar stoel. Haar hakken op de grond.
Als ik thuis ben gil ik alles van me af. Of ze wel helemaal goed geworden zijn! Wel een dokterstitel, maar geen typediploma! Dat ik me in de afgelopen maanden dus wel echt had kunnen verhangen. Of ik misschien niet, maar een ander met échte problemen misschien wel! Waarom het allemaal zo lang moet duren tot je geholpen wordt en dat je dan eigenlijk al geen problemen meer hebt. Of in ieder geval stukken minder. Waarom ik 4 keer precies hetzelfde verhaal moet vertellen? En dat ik er helemaal geen vertrouwen of zin meer in heb om nog 10 keer m’n verhaal te moeten doen. Het interesseert toch niemand iets. En niemand luistert.
Een dag later bel ik naar de secretaresse van Dr. Witjes om al mijn vervolgafspraken af te zeggen.
Bovenstaand verhaal is 6 maanden geleden gebeurd.
Gisteren kreeg ik weer een brief van Dr. Witjes. Waarom ik vorige week niet op onze afspraak verschenen ben.
LIDL, LOBSTER BOY & LAMBALLEN
LUNA TROUWT MET DE VERKERING, DEEL 1
TROUWSTRESS, ETEN & DRINKEN
LUNA OP TV IN ‘GELDERSE KOPPEN’
Mijn interview voor Gelderse Koppen staat online (en wordt dan dus ook waarschijnlijk vandaag uitgezonden op TV Gelderland). Ik vind het zelf erg leuk geworden (al durfde ik ’t eerst niet te bekijken) en het is allemaal keurig en netjes en ik kreeg net een telefoontje van m’n moeder dat ze hartstikke trots is! MOOI! Je ziet het interview: HIER! Ik vind het leuk als je even laat weten wat je ervan vindt, want ik ben heus ook wel eens onzeker en ik durf bijna de hond niet uit te gaan laten, hahahaha!
FRIET, PIET, RIET & EEN FAMILIEPORTRET
Hoi! Ik ben Luna, 47 jaar en ik woon samen met 2 katers (om Jones en Chuck Norris) in Tiel. Ik houd deze site al bij sinds april 2001, dus meer dan 22 jaar! Meer over me weten, dat kan: HIER!
