web analytics
LIFELOG van Luna - sinds 2001

Categorie: Geen categorie

#WOT – VOORNEMEN

voornemen (o.; -s), wat men zich voorgenomen heeft, syn. plan, ontwerp: goede, flinke voornemens hebben; een voornemen opvatten; met de beste voornemens bezield.

Toen mijn moeder 2,5 jaar geleden op de Intensive Care lag voelde ik me ontzettend sterk. Er was niets dat ik haar nog zou moeten zeggen. Er was niets dat ik nog van haar zou willen horen. Geen sorry’s, geen spijt, geen vragen. Wat er ook zou gebeuren, het was goed. Ik zou haar nog geen dag willen of kunnen missen, maar als ze op dat moment was overleden dan zou ik niet met een had-ik-nog-maar-gevoel gezeten hebben. Denk ik. Want misschien komen had-ik-nog-maar-gevoelens pas later. Als het gemis er is.

Maar, de Heer zij geloofd en geprezen, ze is er nog! En dat niet alleen dankzij de Heer, maar ook dankzij de Heilige maagd Maria, Jesus Christus himself, de kundigheid van alle doktoren en verpleegkundigen, de liefde van mijn vader, mij en J., de liefde van familie en vrienden, maar vooral dankzij de haast bovenmenselijke levenskracht van m’n moeder. Ze zegt zelf heel nuchter: “Het was mijn tijd nog niet.” En zolang het haar tijd nog niet is, hebben we alle tijd om samen nog leuke dingen te doen.

Mijn goede voornemen voor 2015 is er eentje die ervoor moet zorgen dat ik later niet met een had-ik-nog-maar-gevoel kom te zitten. Want eigenlijk roep ik al jaren, zelfs al voor m’n moeder ziek werd, zelfs al voordat ik weer in Tiel kwam wonen; “Ik wil leren naaien van m’n moeder.” En dan heb ik het niet over het in elkaar naaien van een lullig speldenkussentje, maar over het naaien van jurken. Echte jurken, naar vintage patronen, die ik ook gewoon elke dag kan dragen.

Nu heb ik de liefde voor naald en draad sowieso al van mijn moeder, en haar moeder, en haar moeders moeder geërfd. Dus dat zit wel goed. En ik heb ook het geduld van m’n moeder. En de secuurheid. En de creativiteit. En ik kan ook zeker wel wát op een naaimachine (ik heb inmiddels al meer dan 1000 PloesiePoesies gemaakt en verkocht), maar een fatsoenlijke jurk maken? Dat kan ik dus niet. En mijn moeder dus wel. En haar moeder kon het trouwens ook. En haar moeders moeder ook. De hoogste tijd dus dat die kwaliteiten weer een generatie worden doorgegeven. Want die tijd hebben we gekregen.

Het plan voor 2015; elke maand, samen met m’n moeder 1 jurk maken. Dus 12 jurken in 1 jaar.

 

Om meteen nog maar met een voornemen van 2015 komen: ik wil weer vaker gaan bloggen op deze site. Dus bloggen, met een ‘b’ van eh, eh, eh, nou ja, in ieder geval niet met de ‘p’ van ‘photos’. En om dit voornemen wat kracht bij te zetten heb ik me ‘aangesloten’ bij de #WOT-groep. Of dit nou precies een groep is, weet ik eigenlijk niet, maar ik zag dit fenomeen, Write On Thursday dus, vaak voorbij komen bij Irene (van www.mightymusings.nl) en het lijkt mij (voor nu dan) ideaal om elke week over een bepaald thema te schrijven. Elke week geeft Martha (van www.drspee.nl) een woord en ik hoop iedere week een blog over of met dit woord te schrijven. Deze week was het woord ‘voornemen’ (die was trouwens nog bedacht door Hendrik-Jan (van www.hendrik-jandewit.nl).

11

LUNA GEEFT WEG: 16 PLATTE POEZENDINGETJES VOOR BABY’S

platteploesies

Onlangs heb ik samen vriendin A. m’n hele atelier opgeruimd. Een klusje dat ik eigenlijk tijdens m’n Helweek wilde doen, maar ik nu dus al lekker af kon strepen! Tijdens het opruimen kwam ik bakken, zakken, tassen vol met dingen waar ik afscheid van moet nemen of al heb genomen. Waaronder 16 platte PloesiePoesies! Plat? Yep! De voorkant is gemaakt van retro-badstof en de achterkant van fleece. In diverse kleuren, samenstellingen, hartstikke hippig en retro en kek. Stevig dichtgenaaid door; mamma Luna! Het lijkt mij een ideale tut voor baby’s. Of een doekje om kwijl mee af te vegen? In ieder geval; ik geef ze weg. Allemaal. Ik maak alleen nog maar look-a-like PloesiePoesies en de rest gaat allemaal de deur uit. Ik kan deze actie ook meteen koppelen aan de dinsdag van de Helweek; dit is de dag dat je je bewust moet zijn van je modus en focus en… de dag waarop je je moet focussen op de dingen waarvoor je dankbaar bent. Ik ben dankbaar voor heel veel dingen in m’n leven, waaronder; jullie, lieve lezers van Maanisch.com! Sommige al vanaf het prilste begin (13,5 jaar geleden). Dus… wil jij (of je baby) zo’n platte PloesiePoesie? Helemaal gratis en voor niets? Mail me dan even je adres (naar electricluna@maanisch.com)! De eerste 16 mailtjes krijgen er deze week nog eentje thuis!

HO! STOP! Ik heb 16 mailtjes binnen! Ik ga ze vanavond inpakken!

6

LUNA WERD ZINLOOS GEBELD

“Met Luna.”
“Met Rachid van de Nationale Postcode Loterij.”
“Hoi Rachid.”
“Stoor ik u?”
“Nou…”
“Ik mag u namelijk een fantástische aanbieding doen.”
“Joh!”
“Mag ik u onze aanbieding even uitleggen?”
“Nou, dat vind ik heel leuk, maar mijn man is al lid van de Nationale Postcode Loterij.”
“Oh, maar ik wil ú graag vertellen over onze fantastische aanbieding.”
“Ja, dat is allemaal heel leuk, maar mijn man doet dus al mee met onze postcode.”
“Maar wilt ú niet meedoen?”
“Mijn man en ik zijn getrouwd, dus wij zijn een setje. Dus als hij iets wint met onze postcode, dan win ik ook.”
“Ja, maar dit is echt een fantastische aanbieding.”
“Ja, maar ik doe al mee, want ik ben in gemeenschap van goederen getrouwd, dus mocht hij een paar miljoen winnen, dan is de helft van mij en dan kan ik ‘m verlaten en op zoek gaan naar een andere postcode.”
“Maar mag ik u even over onze fantastische aanbieding vertellen?”
“Luister je eigenlijk wel naar wat ik zeg? Ik snap dat je een scriptje voor moet lezen, maar mijn man en ik zijn al lid.”
“Ja, ik heb u gehoord, maar als u meedoet met onze fantastische aanbieding dan steunt u allerlei goede doelen.”
“Volgens mij heb je me wel gehoord, maar niet geluisterd, want ik doe al mee, dus eigenlijk moet jij nu zeggen dat je blij bent dat ik al die goede doelen al steun.”
“Ja, maar ik heb nu een écht een hele leuke aanbieding als u het me even laat uitleggen.”

En dan ga ik lichtelijk op tilt. Het was zeker beter geweest voor mij en waarschijnlijk ook voor Rachid als ik dit gesprek gewoon had weggedrukt, maar ik kan het gewoon niet hebben dat zo’n telemarketeer-jochie zich blind staart op z’n script en vergeet om te luisteren. Luisteren! Rachid! Je moet luisteren!!!! Ik knap beleefd uit m’n panty, want ik wil dat hij een klik in z’n hoofd maakt dat hij met mensen belt, met echte mensen, die terug praten en dan dingen kunnen zeggen die niet in een scriptje staan! En dat hij die informatie misschien nog kan gebruiken in z’n verdere carrière als telemarketeer en dat goed kunnen luisteren sowieso een kernkwaliteitje is van ieder mens. Aaargh!!! Je kan niet elk mens vangen in een scriptje, Rachid! Hoe moeilijk kan het zijn?

“Rachid, lees nu het stukje van het script maar voor dat je me wil wijzen op het bel-me-niet-register”, zeg ik als ik na 5 minuten merk dat Rachid me toch nooit gaat of wil begrijpen.
Daarna leest Rachid keurig de laatste zinnetjes van zijn script voor.

Hij kon het dus wél. Luisteren.

5

BRUCE LEE WORDT BRUCE LIN

Ik had me best goed gehouden eigenlijk, zo tijdens het dierenartsbezoek afgelopen woensdag. Bruce werd gekatheteriseerd en al was dat geen prettig gezicht, toch wist ik dat dit het beste voor hem was. Ik had dan wel een kleine flashback naar 7 jaar geleden, maar het hoefde deze keer niet zo’n drama te worden. Het zou zomaar wél in 1 keer goed kunnen gaan, katheter erin, doorspoelen, kusje erop en niks aan de hand. En woensdagavond lag Bruce ook heerlijk van de morfine op m’n schoot te slapen. Hij had gedronken, hij had gegeten en hij was ’s nachts zelfs op pad gegaan in de keuken op zoek naar het blikje tonijn wat ik per ongeluk had laten staan. Ook donderdag ging het goed. Hij liep keurig rond te paraderen door het huis, hij miauwde wat, hij at wat en hij dronk wat. Ik durfde nog net niet opgelucht adem te halen en dat is achteraf maar goed ook, want vrijdagochtend ging het mis. Ik zag Bruce 10 keer achter elkaar naar de kattenbak gaan, belde meteen de dierenarts en mocht gelijk weer langskomen. Aldaar vertrok zich een klein poezendrama. De blaas van Bruce zat weer vol, maar het katheteriseren lukte niet op de normale manier. Maar ja, de druk moet wel van zo’n blaas af, dus de dierenarts moest het op een niet zo prettige manier doen; met een naald door de buik van Bruce. Met een naald door z’n buik! “Ja, hij kan hier een beetje misselijk van worden”, zei de dierenarts nog. Dat ‘beetje misselijk’ resulteerde in een kokhalzende, kwijlende, hijgende Bruce die overduidelijk doodsbang was en zich in de mouw van de echtgenoot probeerde te verstoppen. “Ik kan dit niet aanzien hoor”, zei ik, maar wat ik daarna te zien kreeg kon ik pas écht niet aanzien. Het lukte de dierenarts ook niet om een infuusje in te brengen, wat voor nog meer stress en paniek bij Bruce zorgde en om ‘m verdere pijn en stress te besparen kreeg Bruce de narcose middels een prik in z’n bil. En daar lag-ie dan. Down and out met z’n tong uit z’n bek. Het leek wel of-ie dood was; plat op z’n buik, voorpoten naar voren, achterpoten wijdbeens naar achteren en omdat de katheter er nu wel in ging stroomde de urine uit z’n lijf. “Ik wil niet dat Bruce dood gaat hoor”, begon ik te huilen. “Liefie, hij heeft nu geen pijn meer, dus als-ie nu doodgaat, dan voelt-ie er niks meer van”, zei de echtgenoot. “Ja, maar ik voel het wel, ik wil niet dat-ie doodgaat, het is wel de Bruce hoor!”, huilde ik. Maandag wordt het piemeltje van Bruce geamputeerd. Bruce de transgender. Hartstikke hip.

14