Ik ontvang bijna wekelijks een aantal pakketjes via TEMU of AliExpress. Tot een paar jaar terug werden die pakketjes dagelijks los door de brievenbus gegooid, tegenwoordig worden kleine pakketjes verzameld en in 1 grote plastic zak aangeboden. Maar elk pakketje dat hier arriveert is een klein feestje om open te maken, want ik weet zelf vaak niet meer wat ik heb besteld en dat is precies de TEMU-trap waar ik iedere keer weer heel goed op ga. ‘Ooooh, blauwe kraaltjes, kijk nou wat mooi.’ ‘Oh, ja, die bedeltjes met die poes in een astronauten-pak, ik was vergeten hoe leuk ze waren.’ ‘Oh, wowwwww, kijk, hoe schattig, dit konijntje met een pomponnetje op z’n kont.’

Dus toen de pakketbezorger me een paar maanden terug een grote, plastic zak overhandigde stond ik helemaal hyper alle zakjes open te knippen en scheuren. Zoals altijd. Dopamine-shot here I come. Spiegeltjes, kraaltjes, een jurkje, een haltertje, nog meer kraaltjes, bedeltjes! Grote blijheid!

Tot ik ineens oog in oog sta met een stuk plakkerig, zwart plastic. Ehhhh, what the fuck? Een cockring? Getverredemme. Die heb ik niet besteld. Waarom zou ik überhaupt een cockring bestellen? Ik heb minstens 30 cockringen hier in huis en die zijn sowieso allemaal beter, geiler dan het exemplaar dat ik in m’n handen heb. Iewwwww. Deze plakt.

Het is er eentje van jelly en eentje waar iemand niet alleen z’n piemel in moet stoppen, maar ook z’n ballen en dan ook nog met stekeltjes aan de buitenkant voor ‘genot voor haar’. Het ziet er niet uit als mijn idee van een geil feestje. Ik check de envelop waarin deze cockring gekomen is.

Oh. Kut.

De cockring is voor 1 van mijn buren. Hihi, denk ik. Hihihihihi! Nu is het helemaal niet netjes om iemands fetish, iemands verlangen of geile fantasietjes te veroordelen. Ieder z’n ding en als jij het lekker vindt om jezelf met een gedragen slipje over je hoofd af te rukken en ondertussen wat balsamico-olie over je scrotum te sprayen? Lekker doen! Wil jij je pik in een uitgeholde meloen stoppen? Plakje ham erbij? Go for it! Met je kut in een bakkie bavarois? YES! Je lul tussen de langoustines? Hoera!!! Maar van al mijn buren, en ik noem iedereen die in mijn straat woont ‘buurman’ of ‘buurvrouw’, had ik het bestellen van een cockring als deze toch wel misschien wel het allerminste verwacht. Hihi. Hihihi!

Maar na al mijn ‘hihihi’s’ kwam de ‘oooooooooh, kut, wat moet ik nu doen?’.

Ik kon moeilijk gaan aanbellen en het pakketje overhandigen met de mededeling dat het verkeerd bezorgd was en daarna zeggen; ‘Maar heel veel plezier ermee hè buurman, altijd genoeg glijmiddel gebruiken en als je nog tips nodig hebt voor écht goede cockringen dan mag je me altijd een berichtje sturen, want dit ding is natuurlijk helemaal niks.’

Of misschien moest ik juist heel blasé aanbellen en het pakketje geven en doen alsof het heel normaal is dat je je pik in een opgefrommelde cockring van dubieus materiaal wil stoppen? Want het ís ook heel normaal. Ik heb online veel van mijn seksuele verlangens, wat ik lekker, wat ik geil, wat ik opwindend vind, gedeeld met de hele wereld. Maar dat delen is mijn keuze. En de buurman kiest er vast niet voor om zijn seksuele verlangens te delen met de buurvrouw van een paar huizen verder.

Ik kon het pakketje ook gewoon door de brievenbus doen? Als er niemand thuis zou zijn? Maar ja, ik heb het pakketje al opengemaakt, dus de buurman zou weten dat iemand het pakketje had opengemaakt en die iemand zou weten dat hij seksspeeltjes bestelde bij de TEMU. En hij zou niet weten wie die iemand was. Was het iemand in de buurt? Had de postbode ’t pakketje opengemaakt? De buurman zou de straat misschien wel niet meer op durven. Wat dachten de mensen wel niet van hem? De buurman kon hier wel eens een traumaatje van oplopen? Of twee.

Ik keek of ik de verpakking en de adres-sticker nog kon redden. Misschien in een andere bubbeltjes-envelop-stoppen? Nobody will know!!!! But; he probably would have known. De envelop, de adressticker; er was geen redden meer aan.

Ik besloot; het is beter dat de buurman denkt dat dit hele pakketje nooit is aangekomen.

Maar ondertussen; hihihi.

“Rudirudirudirudiruudruudruud”, zeg ik, “kom even hier staan en doe alsof je tegen me praat.”
“Ik praat nu toch tegen je?”, zegt hij als hij zich heeft omgedraaid.
“Blijven praten en doen alsof we in een hele diepe conversatie zijn beland.”
“Okay.”

Ik ben op een zondag in december met Ruud en zijn zoon N. in Genk in België op De Duystere Markt. Een paar dagen daarvoor was Ruud erachter gekomen dat hij al maanden geleden kaartjes voor dit evenement had gekocht, nog voordat wij überhaupt samen waren. Of ik mee wilde. Wilde ik wel. Dus we pikken zijn zoon op van station Rotterdam Alexander en rijden in 2 uur richting België. Naar een ‘Curiosities & Oddities’-evenement in the middle of nowhere. Of dus eigenlijk ergens in Genk. Nu weet ik niet precies wat ik van dit evenement verwachtte, maar de eerste 10 minuten ben ik vooral een beetje misselijk.

Na die 10 minuten raak ik ietwat gewend aan de opgezette baby-eendjes, konijntjes en slangen, de bakken vol botten van zowel dieren áls mensen, de schedelboortjes uit 1800, de eekhoorntjes op sterk water, de morbide afbeeldingen van uit elkaar getrokken lichamen, sleutelhangers gemaakt van een afgehakt poezenpootjes, de sieraden met doodskoppen én ik hoef niet te kotsen als ik een kattenhoofdje zonder ogen in een pot zie, dus ik durf wel te zeggen; je raakt gewend aan gorigheid.

Maar daarna zie ik pas écht een ‘oddity’.

“Er loopt daar een man die ik ken.”
“Okay.”
“Een Tinder-date van een paar jaar terug.”
“Okay”, lacht Ruud.
“En ik heb over ‘m geschreven, maar ik heb alleen maar over rare Tinder-dates geschreven en dit is de man die z’n piemel een naam had gegeven en hij heeft me een paar maanden geleden nog een mailtje gestuurd of ik niet nog een keertje met ‘m af zou willen spreken, maar nu ben ik alsnog bang dat hij dat stukje over z’n piemel heeft gelezen en ik weet z’n voornaam niet meer, maar ik weet nog wel dat hij z’n pik ‘Harry’ noemde en dat ik 0,0 onder de indruk was van Harry, maar dat ik het de volgende ochtend vooral enorm stom vond dat hij vroeg wat ik van Harry vond.”

What are the odds? Je rijdt naar Genk. Naar België. Je bent op een soortement van Huishoudbeurs voor dood en verderf en als er een plek is waar ik volledig uit de toon val, dan is het wel daar. Ik loop als een roze kaketoe tussen de zwarte kraaien, dus de kans dat m’n ex-Tinder-date me allang heeft gezien is zo ongeveer 100%.

Uiteindelijk is een uiterst ongemakkelijke ontmoeting dan ook niet te vermijden.

“Hé, hoi, hoe is het?”, vraag ik.
“Ja, goed. Met jou?”, zegt de eigenaar van Harry.
“Goed hoor.”

Misschien is het toch best handig om je pik een naam te geven, want die onthouden vrouwen tenminste wél.

p.s. #1: De Duystere Markt is echt wel iets heel tof om te gaan bekijken! Op 19 en 20 april is-ie in Eindhoven.! Maar een trigger warning is wel op z’n plaats, want dit evenement is niet voor tere zieltjes. Ik zag ook nog een vrouw die allerlei naalden in zichzelf stak (in d’r blote tieten en er kwam bloed aan te pas) en een man die zichzelf in de fik stak (en werd uitgeblust en uiteindelijk vrolijk verder huppelde). je vind meer informatie hier: www.deduysteremarkt.com.

p.s. #2: Mijn column over Harry lees je hier: HOE VOND JE HARRY?

Vandaag is m’n moeder precies 5 jaar dood. Je zou er bijna een feestgevoel van krijgen… het is toch een lustrum. En al is het 5 jaar geleden dat ze overleed, soms voelt het als 2 jaar, soms een paar weken, soms als gisteren, soms als een eeuwigheid. Ik zou willen dat het went. En het went misschien ook wel. De meeste dagen ben ik niet bezig met haar missen, al mis ik haar nog elke dag. De meeste dagen denk ik alleen maar aan de leuke dingen.

Sinds kort staat er een lampje naast haar foto met allemaal ronddraaiende, gekleurde glitters. Had ze geweldig gevonden. M’n moeder kon, als we met z’n drieën televisie aan het kijken waren, ineens 1 van haar caleidoscopen erbij pakken. Dan draaide of schudde ze de caleidoscoop voor haar oog en lachte vol verwondering over alle kleurtjes die voorbijkwamen. Daarna legde ze caleidoscoop weer terug en deed alsof er niks gebeurd was. Ze kon uit het niets een dansje in de woonkamer met een pluchen eekhoorn in een Tiroler broekje doen of ineens een volledig random liedje gaan zingen. En mij en m’n vader daarna aankijken alsof wij gek waren.

Ik droomde onlangs dat ik bij m’n moeder in de keuken stond en dat ze ‘Dragostea Din Tei’ van O-Zone aan het zingen was.

Ma-ia-hii, ma-ia-huu
Ma-ia-hoo, ma-ia-haa
Ma-ia-hii, ma-ia-huu
Ma-ia-hoo, ma-ia-haa

Ik herinner me dat mijn moeder over háár moeder had gedroomd. Die toen al jaren dood was. Ze wilde het me vertellen, maar ze begon te huilen. “Toen ik wakker werd voelde het net alsof ze er nog was”, zei ze.

Ik lijk op m’n moeder.

Ik weet dat ze dood is. En ach, daar wen je uiteindelijk heus wel aan. Het gaat om de momenten dat je voelt dat ze er nog wél is. En die momenten zijn zo onvoorspelbaar en voelen zo echt dat het besef, het wéten dat ze er niet meer is, je alsnog overspoelt met verdriet. Zelfs na 5 jaar.

Het verdriet dat haar moeder er niet meer was, maar in haar dromen springlevend, overspoelde mijn moeder zelfs 20 jaar later nog.

Vorige week fietste ik langs m’n ouderlijk huis, het huis waar mijn ouders vanaf mijn 2e levensjaar hebben gewoond en waar m’n vader nog steeds woont. Het was al donker buiten, ik keek naar binnen en alles zag er nog precies zo uit als toen m’n moeder nog leefde; de lampjes in de keuken, de luxaflex voor de ramen, de kerstboom met alle lichtjes erin en alle kerstballen en alle dingetjes die m’n moeder heeft gemaakt. Ik dacht even dat alles nog was als vroeger. Al was het geen denken, het was voelen. Een heel, heel groot voelen. Een fijn gevoel. Ik wilde terugfietsen en verwachtte dat m’n moeder open zou doen, dat m’n vader koffie zou zetten, koekje erbij, dat er geen kanker, geen ziekte, geen ellende was. Gewoon weer thuis. Met een kerstboom.

Meteen daarna kwam het besef dat die thuis niet meer bestaat.

M’n verdriet was niet meer te houden. Meestal jank ik een minuutje en dan is het wel weer over. Want het is wat het is, al is het gewoon kut. Maar nu zat ik te huilen en te huilen en te huilen op de fiets.

Misschien went het toch niet. Het missen.
Maar je verandert niks aan de dood.

Ergens op een doordeweekse donderdag in juli gaat mijn voordeurbel om 7:30.

God, God, Godverdegodverregodverredomme. Ik slaap al zo slecht! En ik sliep! Eindelijk weer eens. Ik sliep. Diep! Wie gaat er nou aanbellen om 7:30!!!??? Ik doe m’n slaapkamerraam open en staar naar beneden. Ik zie m’n buren van een paar huizen verderop voor m’n deur staan, dus ik trek m’n badjas aan en ga naar beneden om de deur open te doen.

De buren staan met hun 2 honden aan de riem en de buurvrouw heeft een hysterisch gillend katje in haar handen die ik instinctief meteen van haar overpak. Het katje vlijt zich tegen me aan en begint keihard te spinnen. Dat ik de nachten daarvoor geen oog heb dichtgedaan en dat ik al weken een chronisch slaaptekort heb ben ik meteen vergeten. Geef me een spinnende kat, poes of kitten in m’n handen en al mijn problemen zijn verdwenen.

“Ooooh, wat een schatje”, zeg ik terwijl ik het katje dicht tegen me aan houd.

“Ja, we waren aan het wandelen met de honden bij het Amsterdam Rijn-Kanaal en daar kwamen we 2 jongens op de fiets tegen. Die hadden dit katje zien lopen bij het kanaal. Helemaal in z’n eentje. Ze hebben ‘m meegenomen, maar ze moesten naar school en toen gaven ze ‘m maar aan ons, maar, wat moeten wij nu doen? Moeten we ‘m naar ’t asiel brengen? De dierenambulance bellen? Dus toen dachten we aan jou, het poezenvrouwtje uit de straat, die weet vast wel wat te doen”, zegt de buurvrouw.

“Ooooh, dit kunnen jullie me niet aandoen hoor, want nu wil ik ‘m”, zeg ik, “ik wil ‘m.” Ik til ’t beestje op van m’n borst en houd ‘m voor me om ‘m eens goed aan te kijken. “Ooooh, mijn God. Hij heeft ook nog een snorretje, dat meen je niet!”, gil ik zachtjes. Ik ben helemaal verliefd.

“Wat moeten we doen?’, vragen m’n buren.
“Ik regel het”, zeg ik.

Even later zit ik met Freddie Mercury op de bank. Want ja, ik weet al jaren; áls, áls, áls, ik ooit weer een kat zou nemen, dan zou ik ‘m Freddie Mercury noemen. Maar hij moest dan dus wel een snorretje hebben. Ik heb honderden Facebook-poes-berichten gezien. En honderden Marktplaats-advertenties. Ik heb tientallen katers met snorretjes langs zien komen, maar nooit gereageerd. Want het ging de laatste jaren zo goed en gezellig met m’n andere katers Chuck Norris en Tom Jones dat ik bang was dat een andere kat de balans zou verstoren. En 2 katten was ook wel genoeg. Toch?

Ik twijfel. Wat als Freddie misschien van iemand anders is? Per ongeluk weggelopen? Hij is nog zo klein. Hij ziet eruit als 5 weken? Misschien 6 weken? Hoe dan? En wat dan? Voor de zekerheid bel ik een vriendin die een apparaat in huis heeft om te checken of-ie gechipt is. Is-ie niet. Maar het protocol voor gevonden dieren is dat je ze naar het asiel brengt en als ze dan na een aantal weken niet zijn opgehaald, dan heb jij als vinder ‘eerste keus’. Dan mag je ‘m hebben. Of eigenlijk kopen. Voor € 150,-. Maar de asielen zitten supervol met gedumpte dieren en ik wil Freddie helemaal niet naar het asiel brengen. Ik heb ‘m al een naam gegeven! En anders zit-ie daar in z’n eentje. In een kooitje. Zielig!!!!!!

Ik besluit ‘m te houden. Fuck the system! Al wist ik dat eigenlijk meteen al toen ik ‘m voor het eerst vasthield. Maar ik besluit ook om alle berichtgevingen over vermiste dieren goed in de gaten te houden, want straks is hij wél van iemand anders. Maar dat was hij niet.

Hij zat onder de vlooien en teken en ik heb zowel hem als de andere katers en m’n hele huis moeten ontvlooien met sprays en pipetjes en weet ik veel wat. Freddie heeft me de eerste dagen en weken nachten wakker gehouden. Hij heeft een kerstboom volledig ontmanteld. Hij heeft m’n benen voorzien van tientallen verticale krassen. Ik heb een litteken op m’n neus van een ietwat onhandige sprong. Hij heeft meerdere ontsnappingspogingen gedaan. En van alle katten die ik ooit heb gehad is Freddie met stip de aller-aller-allergrootste handvol. Maar hij is inmiddels gechipt en gecastreerd en helemaal officieel ‘van mij’. Hij mag naar buiten en komt weer keurig terug als ik ‘blikkieblikkieblikkie’ roep.

Het universum werkt op mysterieuze manieren, maar ‘the cat delivery system’ weet blijkbaar precies wat het moet doen. Ik kreeg Fred. En Freddie slaapt sinds kort elke nacht als een opgerold balletje bij mij op bed. En als er iets ontspannend en slaapverwekkend werkt dan is het wel een spinnende kater tegen je aan.

Vanaf het moment dat ‘ex J. 2 geen contact meer mee’ voor het eerst boos werd en me helemaal verrot had gescholden gebeurde dat daarna vaker. En ach, dat schelden, dat kende ik van eerdere ex J., dus het was ergens een soort van vertrouwd. We konden het prima met elkaar vinden, dacht ik, en ik hield van hem, denk ik, en hij, denk ik, ook van mij.

Alleen was ons seksleven na die eerste keer schelden geleidelijk gestopt. Onze eerste maanden waren fantastisch, maar daarna gebeurde het bijna nooit meer. En dat maakte me fucking, fucking, fucking onzeker en verdrietig, want ik wilde niets liever. Ik voelde me langzaam verleppen, verwelken, verdorren. Daarnaast; het beperkte mij enorm in m’n werk, het testen van sekstoys en het bijhouden van Climaximaal.nl. Want daar lag ik dan met de zoveelste middelmatige vibrator en het enige dat ik kon denken was; daar lig je dan. Daar lig je dan. DAAR LIG JE DAN! En iedereen weet; op het moment dat je te veel in je hoofd gaat zitten, komt ervan zowel soloseks als partnerseks geen reet meer terecht.

Ik heb al eerder in een seksloze relatie gezeten. De laatste 6 jaar met ex P. had ik geen seks, dus ik bevond me opeens in een voor mij herkenbare situatie. Mijn vriendin Y. grapte onlangs; “You took the worst of P. and the worst of J. and combined it into ‘ex J. 2 geen contact meer mee.’ Had ze wel een goed punt.

Hij en ik lagen zeker nog wel heel lief tegen elkaar aan op de bank een filmpje of serietje te kijken, maar waar ik nog wel probeerde om het tussen ons intiemer te maken aaide hij vaker de katers dan mij. En iedere keer als ik erover probeerde te beginnen of met oplossingen kwam werd hij boos. Tot je er dus maar niet meer over begint.

Hij viel steeds vaker op de bank in slaap en ik maakte hem dan maar niet meer wakker, want dat mondde gegarandeerd uit in een scheldpartij. Uiteindelijk vertrok ik steeds vaker in m’n eentje van de bank richting slaapkamer en viel ik na een uur draaien in m’n eentje in slaap. Tot hij een paar uur later toch in bed kwam liggen. En oh, hoe heerlijk dat hij tegen me aan kwam liggen. Hoe hield ik van zijn lijf tegen mijn lijf. Het lepeltje-lepeltje.

Maar hij viel binnen een minuut in slaap. En ik lag weer een uur wakker. Of langer.

Er was een feestje bij Mail & Female om te vieren dat dit bedrijf 35 jaar bestond. Die ochtend was ik nog in een nieuwe poging op zijn schoot gaan zitten op de bank en had gezegd dat we seks écht samen gewoon op de agenda moesten zetten. Het allerliefst had ik gewild dat hij me daar ter plekke had genomen op de bank, maar het zat er niet in. En z’n agenda pakte hij er ook niet bij.

Toen hij daarna bij me wegreed voelde ik ergens diep van binnen dat het de laatste keer was dat ik hem zag.

Op het feestje van Mail & Female stond ik achter de bar de gasten van een drankje te voorzien en werd een aantal keer herkend; ‘Hé Luna, wat leuk, werk jij tegenwoordig ook hier?’

Die avond voelde ik mijn verdriet omslaan in boosheid. Wist hij eigenlijk wel wie ik was? Ik ben Godverdomme de eerste sekstoy-tester van Nederland. Ik heb honderden, zo niet duizenden, vrouwen, mensen geadviseerd over wat de allerleukste, beste, veiligste seksspeeltjes zijn! Seks is fucking belangrijk voor mij. Ik wil het echt niet elke dag, maar als dat zou kunnen, nou, welk formuliertje moet ik daarvoor tekenen? Hoe lang ga ik nog in deze krampachtige kutsituatie zitten? Ik schaamde me kapot. Voor mezelf. Voor m’n online community. Voor iedereen. Hoe lang durf ik mezelf nog een ‘sex educator’ te noemen als ik in een relatie zit met een man die geen seks met me wil of kan hebben? En vooral met een man die boos wordt als je erover begint. Ik besloot op dat moment; écht geen dag langer.

Want. Wist ik zelf eigenlijk nog wel wie ik was?

Ik had een Tinder-match met K.! Een man met baard! Hoe leuk! En we hadden een gezellig chat op het Tinder-platform. Daarna deelden we onze 06-nummers en we hadden daarna ook een heel leuk en gezellig videogesprek. Dit gesprek was zelfs zo leuk dat we een date planden voor over 2 weken. Ik zag het zitten, hij zag het zitten en we zouden ondertussen wel gewoon een beetje chatten, bellen en videobellen.

De volgende dag kreeg ik een appje.

Hij: ‘Goodmorning sunshine. Ik kijk heel erg uit naar onze eerste date. Superveel zin om jou te zien! Even een praktisch dingetje! In het kader van ons helemaal in het moment en in elkaar kunnen storten; zou jij van tevoren een soa-test willen doen? Dan staat niks ons in de weg om van elkaar te genieten.’

Eh, WTF? Al mijn romantische en eventueel seksuele gevoelens waren op slag verdwenen. Nu vond ik dit zeker een heel sexy man. Helemaal m’n type. En ik stond tot voor dit Whatsapp-berichtje zeker niet negatief tegenover zoenen, vrijen, knuffelen en eventueel nog 10 stappen verder, maar vragen om een SOA-test vond ik eigenlijk nogal wat voorbarig.

Ik (een paar uur later): ‘Ik moest deze vraag even op me in laten werken, dit is me namelijk nog nooit gevraagd en ik heb er geen problemen mee om dit te doen, maar hoe werkt dit in de praktijk?? I’ll show you mine if you show me yours?? En dan moeten we er allebei maar op vertrouwen dat we in de week ervoor allebei geen onbeschermde seks hebben gehad? Ik heb sowieso nooit onbeschermde seks. Dus; enlighten me!’

Hij: ‘Ik weet dat ik helemaal gezond ben vanwege mijn laatste test. En dat wil ik graag zo houden, vandaar de vraag. En ik dacht laat ik de vraag eens gewoon helemaal vooraf stellen, eens kijken of dat voor ons zou kunnen werken. Op basis van vertrouwen, want we willen onszelf allebei gezond houden. Als het zover komt, kan het natuurlijk ook met condoom als dat beter voelt voor je, maar het is toch altijd wel iets van een onderbreking in de vibe en het gevoel is toch net wat minder. Either way it’s okay.’

Mijn romantische gevoelens en seksuele gevoelens veranderen nu in een soort van boosheid. Op basis van vertrouwen? Ik ‘kende’ hem net 1 dag. Deze man wilde graag onbeschermde seks met mij omdat hij minder voelt met een condoom? Wat een bullshit. En daar moest ik dan maar even een SOA-test voor gaan doen, zodat hij ‘meer’ zou voelen? Waar was de stap ‘laten we elkaar even eerst in de ogen aankijken, even een beetje ruiken, beetje voelen’ gebleven?

Ik: ‘Wanneer was jouw laatste test?’

Hij: ‘Mijn laatste testuitslag was 5 maanden terug. En een maand later heeft een vriendin van mij haar uitslag gekregen, waardoor ik weet dat ik nog steeds gezond ben.’

Ik: ‘Je snapt toch zelf ook wel dat dit heel raar is?? Jij weet dat jij gezond bent, en ik moet dat geloven op basis van een SOA-test van 5 maanden terug? En van de test van een vriendin van jou? Ik ‘ken’ je net een dag! En ik ken die vriendin helemaal niet. Zo werkt veiligheid niet hoor! Veiligheid is voor mij vrijen met een condoom (en dan ben je trouwens ook nooit 100% safe).’

Hij: ‘Met condoom is ook prima hoor. Zoals ik zei, either way it’s okay.’

Ik begon ergens te twijfelen. Niet aan een date met hem, want daar had ik allang geen zin meer in, maar misschien was het tegenwoordig wel heel normaal om een SOA-test te doen voordat je met iemand ging daten? Ik was het eigenlijk niet van plan. Eerst een biertje, snackje, disco-dansje, beetje gezelligheid en als het dan geil wordt, dan gebruik je een condoom en als je een exclusieve seksuele relatie met elkaar wil, dan kan die SOA-test altijd nog. Voor mij is het een heel duidelijke volgorde. Maar no fucking way dat ik een SOA-test ging doen, zodat een nog totaal onbekende Tinder-dude onbeschermd met mij zou kunnen neuken.

Ik: ‘Heb jij ook een HIV-test gedaan? En die vriendin ook? Laat jij je altijd testen voor een date? Want als ik een volledige test zou doen (150 euro), dan verwacht ik dat natuurlijk ook van jou… 5 maanden voor een date gaat nergens over… ik vind het heel goed dat je bezig bent met veiligheid en gezondheid, maar jij ‘biedt’ mij een schijnveiligheid en vraagt mij om 150 euro te investeren?? Ik vind je een leuke vent (en knap en sexy), maar ik ben echt benieuwd naar hoe je dit ziet… want qua veiligheid/gezondheid klopt er niets van jouw vraag en aanbod.’

Hij appte dat hij even wilde bellen, ik appte dat ik bij een vriendin was en daarna hebben we 2 weken geen contact gehad. Prima. Ghosten is een ding op de dating-apps. Tot de dag voor de datum waarop we eigenlijk een date zouden hebben.

Hij: ‘Chantalleke.’
Hij: ‘Wat doen we morgen?’

Eh, WTF? Sowieso; nobody calls me ‘Chantalleke’, maar na 2 weken geen contact, wat voor mij echt wel heel duidelijk liet zien; de groetjes met jou en je SOA-test en je schijnveiligheid en je 0 verstand van SOA-preventie, ga je mij appen? Bijzonder!

En ik reageerde 20 minuten niet.

Hij: ‘Ik ga onze date afzeggen, want ik voel het niet. We hebben een fijn gesprek gehad aan de telefoon en daarna ben ik steeds meer afstand gaan voelen. Je hebt me overigens wel aan het denken gezet en daar wil ik je voor bedanken. Ik wens je alle goeds. Dikke knuffel.’

Weken geleden, in een vlaag van verstandsverbijstering in de nachtelijke uurtjes, kocht ik schoenen. Die vlagen van verstandsverbijstering had ik overigs wel vaker de afgelopen weken, want nachtelijk zweten, gewoon wakker liggen om geen enkele reden, wakker liggen om al het leed van de wereld, wakker liggen om m’n eigen ellende en wakker liggen omdat er net een kater uit het niets bovenop me is gesprongen en ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. Te weinig slaap is voor niemand een goed idee.

Nu is het altijd verstandig om even een kopje thee te gaan drinken als je ’s nachts wakker ligt, maar ik ga dan unlimited scrollen op Facebook, iets met seriemoordenaars kijken op Netflix of honderden kattenfilmpjes kijken op Instagram. Mijn schermtijd kwam een paar weken terug op zeker 10+ uur per dag. In een reclame op Instagram kwamen beeldschone schoenen voorbij en een dag later kwam ik ze weer tegen op Facebook. Zo gaat dat. Je geeft een product iets teveel aandacht en dan weet iedere schoenenverkoper ter wereld dat een bepaald type schoen je aanspreekt. Maar ze spraken me écht aan. Beetje sixties-vibe. En in rood met roze! Rood met roze! Zouden bij al m’n jurken passen! Normaal draag ik alleen slippertjes en sneakertjes, maar dit waren ook een soort van nette schoenen met een hakje. En ze werden aangeprezen als ‘orthopedisch’! Schoenen met een hakje waar je uren op zou kunnen lopen! Uren! Nou, they had me at ‘orthopedisch’. Dus ik bestelde meteen 3 paar in allerlei kleuren, want héél goedkoop natuurlijk. En ze zouden de volgende dag bezorgd worden.

Niet dus.

Dag daarna ook niet.

En toen ging ik pas checken of dit bedrijf eigenlijk wel een beetje okay reviews had. Niet natuurlijk. Honderden reviews online dat het een scam was. Of dat de maat niet klopte. ‘HIER MOET JE NIET KOPEN.’ ‘DIT IS EEN SCAM.’ Oh. Zucht. En. Steun. Had ik weer. En toen ik las dat ook hun klantenservice nooit ergens op reageerde had ik zoiets van; take your loss. Laat maar zitten. Om hier heel veel energie in te gaan steken, daar heb ik dus de energie niet voor, want ik lig al nachten wakker, Godverdomme. Klootzakken.

Ik was m’n hele bestelling alweer vergeten, maar gisteren, 6 weken na m’n bestelling, stond er ineens een postbode aan de deur. Met 3 paar schoenen. Wat een onverwachts cadeautje! En ze passen perfect! En ze lopen perfect! Perfect!