“Ik zie al meteen iets wat ik niet zo mooi vind”, zegt een nog aangeklede Tinder-dude terwijl ik naakt bovenop hem zit op de bank.
“Eh?”, vraag ik.
Hij wijst naar m’n streepje schaamhaar.
“Die gaat er echt niet af hoor, voor jou niet en voor niemand niet.”

En op zo’n moment ben je natuurlijk al opgegeild, aan het zoenen, lekker bezig en dan vergeet je zo’n opmerking al snel, want hé, hij is er nu toch, dus dan kun je ook maar beter lekker bezig blijven, want het ging ook eigenlijk allemaal écht best wel lekker. En het ging daarna ook allemaal nog veel lekkerderder. Maar een dag later, als hij weg is, komt ineens het besef; waar bemoeide hij zich mee? En vooral; wat bezielt iemand om dat te melden terwijl je bezig bent? Je hebt Godverdomme een fucking geil en naakt wijf bovenop je zitten, ik zou daar maar even heel, heel erg blij mee zijn, of niet soms?

Ik vind mannen met haar, heel veel haar, overal, lekker. Baard. Borsthaar. Rughaar. Okselhaar. Schaamhaar. Ik hou ervan. Maar heeft een man er de behoefte aan om z’n ballen, z’n borsthaar, z’n weet ik veel wat scheren, in een sterretje, een hartje, een konijntje, in de Amerikaanse vlag, in een bonsai-boompje wat-ie elke avond met een heel klein schaartje een uur voor het slapen gaan even bij wil knippen; doe het! Ik zal er nooit over klagen. Want; jouw lichaam, jouw haar, jouw keuze. En mijn lichaam is dat van mij. Van mij hoeft niemand zich te scheren, nergens niet, het is maar haar, het is maar fucking haar, en je hoeveelheid haar, waar dan ook, zegt 0,0 over je mate van hygiëne, laten we die mythe alsjeblieft niet nog 1 dag langer in stand houden.

Ik had een chat met een Tinder-dude die ergens tussendoor meldt dat hij vrouwen met schaamhaar heel sexy vindt. Eh, okay. Dat hoorde ik eigenlijk nog niet eerder. Diezelfde avond had ik een chat met weer een andere Tinder-dude die laat weten dat hij er eigenlijk wel vanuit gaat dat een vrouw overal haar haar verwijdert. Volledig.

Niet dat ik dezelfde avond nog met deze mannen af had willen spreken, we waren nog in een chattende-fase, maar ik zag ineens allemaal praktische problemen voor me. Kaal of kammen? En wanneer? Ik zou hier een speciale schaamhaar-agenda voor aan moeten gaan leggen. Want om iedereen tevreden te houden zou ik dan bijvoorbeeld over 2 weken kunnen afspreken met de Tinder-dude die pro-haar is. Dan lijkt het me dat er wel weer een gezellig bosje haar overal op gegroeid is. Misschien over 3 weken, gewoon voor de zekerheid. En dan kun je met de Tinder-dude die helemaal anti-haar is pas over 3 weken +1 dag afspreken  om hem een fijne, helemaal aan zijn voorkeuren aangepaste avond te geven. Andersom zou dit allemaal niet gaan werken. Dit vergt een goede planning qua scheermesjes en scheerzeep. Wat een gedoe. Wat een toestand. Hier heeft toch niemand zin in? Doei. Ik vind het leven al moeilijk genoeg en om me dan ook nog met dit soort futiele dingen bezig te moeten houden? Flikker op met je schaamhaar-voorkeuren. Als schaamhaar, hoe dun het streepje dan ook, hoe een grote bos dan ook, of hoe weinig dan ook, een afknapper voor je is, maar vooral als je denkt dat te moeten melden tijdens de seks, dan ben je een eikel.

Ik heb overigens met alle drie deze Tinder-dudes nooit (meer) afgesproken.

Toen M. en ik net een maand uit elkaar waren werd ik benaderd door een man via de DM van mijn Climaximaal-Instragram-account. Gewoon gezellig, eigenlijk was hij iets te jong misschien, maar hé, ik was vrijgezel en een beetje chatten kon geen kwaad. We deden een videobelletje en Goddomme, wat een knappe man! Hij kwam hier uit de buurt, leuke babbel en we hadden best een beetje een klik. Het werd wat flirten, het werd een beetje geilig via de chat, maar ergens ineens, zo midden in de nacht, toen ik wakker lag van weet ik veel wat, voelde ik; dit is niet de bedoeling. Ik moet dit niet doen. Dit voelt niet goed. Niet nu. Ik heb hier geen zin in. Wil ik dit allemaal wel? Hij zelf voelde eigenlijk ook niet helemaal goed. Niet zuiver. Dus op zijn ‘goedemorgen’-berichtje en ‘goedenavond’-berichtje reageerde ik niet. En dat wel 24 hele uren niet.

Hij: ‘Niet gedacht dat je zo harteloos en respectloos zou zijn! Maar ja, zo ben je blijkbaar wel.’
Ik: ‘Hé hoi, goedemorgen, ik denk dat ik misschien nog niet toe ben aan iets ‘nieuws’ of ‘los’, vind het even lastig.’
Hij: ‘Zal wel.’
Hij: ‘Ik ben blijkbaar in jouw ogen een stuk afgedankt iets… Je trapt me zo makkelijk aan de kant.’
Hij: ‘Alsof ik niets voorstel.’
Hij: ‘Maar goed, jij wil het blijkbaar zo, dan krijg je het ook zo… Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten.’
Ik: ‘Nou eh, dit zijn wel heel heftige gevoelens ineens… we chatten pas 1 dag!’
Hij: ‘We hadden leuk contact, vervolgens app ik je goedemorgen, je leest en reageert gewoon totaal niet meer.’
Hij: ‘Vervolgens app ik weer in de avond, weer negeer je.’
Hij: ‘Als je zo respectloos met een ander omgaat zullen anderen jou ook zo behandelen.’
Ik: ‘Hé, ik hoef ook niet meteen op alle appjes binnen een dag te reageren hè? Ik had even een kutdag…’
Hij: ‘Dan had je moeten praten… Dan had ik er begrip voor gehad.’
Hij: ‘Had ik er zelfs voor je kunnen zijn.’
Ik: ‘Joh, ik ken je net, dit klinkt niet heel logisch voor mij, ik heb m’n vrienden om mee te praten als ik me kut voel…’
Hij: ‘Want dat is mijn andere kant, er voor de ander zijn.’
Hij: ‘Oh, en omdat je me net kent is het meteen niet erg dat je me zo respectloos behandelt?’
Hij: ‘Dat praat alles goed?’

Fight, flight of freeze. Deze reacties op stress- of traumasituaties zijn bekend. Of je gaat het gevecht aan, fysiek of verbaal (fight), je verlaat de situatie als dat mogelijk is (flight), of je bevriest en laat de hele kutsituatie over je heenkomen, omdat je niet anders kan dan dat. Ik leerde onlangs dat er ook nog een fawn-reactie is op stress- of traumasituaties; lief doen.

En ik weet wanneer ik in de ‘fawn-modus’ moet gaan. Dat heb ik geleerd uit m’n fucked up-relatie met ex J.; niet in discussie gaan, niet weggaan, je grote bek dichthouden, maar lief doen, vooral heel lief doen. Als een vrouw met grote Bambi-ogen de hele boel maar lief, lief, lief, aan elkaar praten. ‘It’s not you, it’s me, sorry, sorry, sorry.’

Ik: ‘Je kan nu wel op me in blijven hakken, prima, als jij dat wil… maar dat voelt niet echt heel fijn voor mij, maar sorry, echt sorry, als ik je een rotgevoel heb gegeven, maar ik wil het graag hierbij laten.’

Ondertussen blokkeer ik de ‘fucked-up-fucker-dude’ op al m’n Instagram-kanalen.

Een week later stuurt hij ineens weer een berichtje.

Hij: ‘Gezien het feit dat je me volledig links laat liggen en me als een stuk vuil blijft behandelen en mij geblokkeerd hebt op Instagram, maak ik nu een nieuw account aan en rapporteer ik alle aanstootgevende content op je Insta.’
Ik: ‘Ehhhhh? Hè? Waarom?’
Hij: ‘Ja, als jij mij met meer respect had behandeld in plaats van eerst leuk te doen en vervolgens mij zonder reden compleet te negeren, was ik nu ook niet zo geweest.’
Ik: ‘Ik negeer je nu toch niet… ik zat even niet lekker in m’n vel… waarom dreigen met rapporteren op Instagram, ik ben gewoon nog niet aan iets nieuws toe, ligt echt niet aan jou.’
Hij: ‘Je deed de eerste dag van ons contact zo leuk, lief en gezellig. Nu allesbehalve… En dreigen? Dreigen doen mensen die alleen praten en niet doen. Daarin ben ik toch anders.’
Hij: ‘Ik geef je kennis van mijn reactie op jouw gedrag naar mij toe.’
Ik:’ Nee, maar foto’s gaan rapporteren vind ik niet aardig…’
Hij: ‘Je had beter meteen sorry kunnen zeggen.’
Ik: ‘Jouw gedrag naar mij toe is ook niet heel aardig.’
Ik: ‘Ik heb al sorry gezegd, maar nogmaals; sorry!’
Hij: ‘Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten.’
Hij: ‘Je had je bek open moeten trekken in plaats van een spelletje spelen en me negeren.’
Ik: ‘Hoe vaak moet ik sorry zeggen? Sorry!’
Hij: ‘Het is niet met een simpele sorry goed te maken… Dan kom je er wel heel makkelijk vanaf.’
Ik: ‘We kennen elkaar niet eens… echt, sorry!’
Hij: ‘Neemt niet weg dat de respectloze manier waarop ik behandeld ben niet minder kut voelt.’
Hij: ‘Terwijl ik in alles altijd eerlijk en oprecht ben en altijd voor de ander klaarsta.’

Fawn. Fawn. Fawn. FUCKING FAWN.

Ik: ‘Nogmaals sorry!’
Ik: ‘Ik zal het nog even verduidelijken… ik ben net uit een relatie… ik dacht wel ‘toe te zijn aan iets/iemand anders’… blijkt dus van niet… sorry als ik jou een rotgevoel heb gegeven… was niet mijn bedoeling… je bent een hartstikke leuke vent!’
Hij: ‘Jij bent een manipulatieve leugenaar.’
Ik: ‘Joh, waarom zo boos??’
Ik: ‘Waarom niet? Kijk hoe je doet.’
Hij: ‘Je denkt het met woordjes goed te kunnen maken.’
Ik: ‘Je moet nu echt stoppen… ik heb sorry gezegd… je geeft me een heel onveilig gevoel… is nergens voor nodig… we hadden een klik, nu niet meer… dat kan gebeuren…’
Hij: ‘Ja, en ik rapporteer alle foto’s die aanstootgevend zijn mevrouw Van den Heuvel.’
Ik: ‘Wat wil je hier nou mee bereiken?’
Ik: ‘Jou doen inzien dat je niet zomaar spelletjes kunt spelen.’
Hij: ‘Ik snap nu wel waarom iedereen jou bedriegt en je voorliegt.’
Ik: ‘Dat doet helemaal niemand, hoe kom je daarbij?’
Hij: ‘Ik rapporteer al je foto’s en accounts. En we zien wel het laatst lacht. Haha.’
Ik: ‘Je moet nu stoppen…’
Ik: ‘Ik begrijp je boosheid niet… maar STOP hiermee, alsjeblieft!’

Hierna heb ik gelukkig nooit meer van deze man gehoord. Maar ik ben dagen, weken bang geweest. Voor mijn social media-accounts, m’n sites, maar ook voor m’n eigen veiligheid, in m’n eigen huis, want dit was een man uit mijn omgeving. Mijn buurt. Een vriendin heeft ervoor gezorgd dat zijn foto en naam bij de wijkagent bekend zijn.

Fight, Flight, Freeze of Fawn.

Het is geen bewuste keuze hoe je op een bedreigende situatie reageert, maar ik heb sinds het afgelopen half jaar inmiddels genoeg mentale en fysieke afweermiddelen in huis om, als een man mij op wat voor een manier dan ook bedreigt, in de FUCKING FIGHT-modus te gaan. Fuck you, you fucking fuckers.

De foto’s op mijn Tinder-profiel zijn een eclectische mix van wie ik ben. Eentje op de bank met 1 van de katers, eentje lachend, eentje een beetje sexy, eentje met een ‘Sex Education’-shirt, eentje met ‘The Truth Is A Beautiful Thing’-shirt en op eentje trek ik een gekke bek. Ik heb er echter geen foto in badpak of lingerie tussen, want Tinder lijkt me daar niet de beste plek voor, maar in m’n profiel staat dat ik ‘curvy’ ben en dat is ook precies hoe ik mezelf zie; als een vrouw met flink wat tiet, heup en kont. Als ik al wat langer met iemand aan het chatten ben dan geef ik hem m’n Instagram-profielen en daarop is van alles te zien, van m’n tieten met stickertjes erop tot m’n My Little Pony-collectie, tot m’n katers, tot Nina, tot m’n vader, m’n moeder, ex-vriendjes, grote dildo’s, kleine vibratortjes, m’n vriendinnen, tot nou ja, dus zo ongeveer alles!

Tinder-dude: ‘Na een hele berg foto’s van je gezien te hebben is wel nu duidelijk dat je niet slank bent, hehe… en nee, ik ga nu niks negatiefs over je lichaam zeggen, don’t worry… Mijn voorkeur zit normaal meer tussen slank en volslank, of zoiets. Maar bij jou heb ik toch iets van… yes, je lijkt me los en relaxt genoeg dat ik daar dan toch voor open sta. Op z’n minst eens proberen. Want je vibe is heerlijk.’

Ik: ‘Hi, ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden hoor… maar ik denk dat je sowieso op de zaken vooruitloopt… ‘op z’n minst eens proberen’ klinkt niet echt als een toffe uitnodiging. Jij vindt mij te dik. Is prima.’

Tinder-dude: ‘Ja/nee. Heb wel eerder seksueel contact met iemand gehad die een beetje op jou lijkt, maar omdat ze zo sterk in haar schoenen stond en trots op haar lichaam was vond ik dat eigenlijk wel weer juist sexy! Vandaar dat ik zei ‘proberen’, als in, geen idee of het seksueel gaat lukken, maar omdat jij wel sterk en vrij overkomt denk ik dat het wel goed komt.’

Ik: ‘Je snapt toch zelf ook wel dat ‘hé, ik val normaal op slanke vrouwen, jij bent dat niet, maar ik wil het toch wel op z’n minst proberen’ totaal voor mij een NOGO is… ik vind mezelf een heerlijk wijf, met al m’n curves, m’n vetjes, m’n tieten, m’n heupen, m’n kont, m’n zachtheid en alllllllles… ik ga mezelf niet door jou laten keuren of ‘proberen’… dus ik denk niet dat het goed komt, omdat ik de manier hoe jij naar vrouwen kijkt gewoon niet aantrekkelijk vind.’

Daarna kreeg ik nog een hele verhandeling over hoe ik mezelf beter op datingsites zou moeten presenteren en daarna werd ik meteen geblokkeerd.

Dus ik kreeg niet eens de kans om hem te vragen of hij Godverdomme wel helemaal goed bij z’n hoofd was om tegen een vrouw te zeggen; ‘Ja, ik vind je eigenlijk te dik, maar ik heb al vaker wijven geneukt die net even wat vet te veel hadden voor m’n smaak, maar als jij maar zelfverzekerd genoeg overkomt, wel even je best doen hè, kijk me maar een beetje geil naar boven aan als je me pijpt, ja, ogen open, oh, ja, spuug erop, ja, dan denk ik dat ik je mondje wel vol kan spuiten misschien.’ Of; ‘Ja, ik weet niet of het seksueel tussen ons gaat lukken, maar pak jij gewoon de trein naar Amsterdam en kom op m’n pik zitten, ik denk dat jij voor een dikkertje toch best wel leuk en vrij wat op-en-neer kan bewegen en dan laat ik je vanzelf wel weten of ik het lekker vind.’

Vooral jammer dat ik hem niet meer kon zeggen dat-ie m’n dikke reet kon kussen.

Mannen die hun pik een naam geven, laat me niet lachen; maar dat is dus precies wat er wel gebeurt. Ik moet lachen als ik hoor dat een man zijn penis de naam Henk, Johan, Fun Stick, The Terminator, Sjarrel, Boef of The Dicktator heeft gegeven. Ik wil niet eens weten hoe ze bij die naam zijn gekomen, spaar me de details. Maar doe het gewoon niet. Alsjeblieft.

Geef je piemel geen naam. Of geef ‘m alleen een naam in je eigen hoofd, in je eigen geile gedachten. Ruk jezelf elke dag af, in bed of onder de douche, in de keuken, op het bedrijfstoilet, en bedank je Tom, je Witte Reus, je Mr. Do Little, je Piet Paalusma, je John de Wolf of je Joop de Sloper, maar ga mij er niet mee lastig vallen. Je geeft je hond een naam. Je kat. Je kanariepietje. Maar refereer in gesprekken alsjeblieft aan je piemel of je pik of je penis en er zijn vast nog wel wat meer algemeen bekende woorden te vinden voor het mannelijk geslachtsdeel die goed in de mond liggen, maar Jan, Klaas en M.C. Hammer zijn echt een dikke afknapper voor mij. Sorry.

Want verwacht iemand dat ik zijn Anaconda dan ook bij die naam ga noemen? “Oh, stop Jaap Stam in me?” “Nou, Kleine Sjoerd moet nog even op gang komen of niet?” “Ik wil The Stormmaker in me voelen?” Existentiële vraag; komt zo’n pik, net als een hond, alleen als je ‘m bij z’n naam noemt?

“Hoe vond je Harry?”, vraagt een man de volgende ochtend na de seks.

Oh Lord. Ehhhhhh. Ik weet niet wat ik erger vind aan deze vraag. Het feit dat hij z’n pik een naam heeft gegeven of het feit dat hij vraagt wat ik van z’n piemel vind. Het is in ieder geval iets wat ik zelf nooit zou vragen; ‘Wat vond je van m’n Priscilla?’ ‘Hé, wil jij mijn Tante Sjaan nog een keertje ontmoeten?’ ‘En? Viel m’n Molly the Moshpit een beetje mee?’

Maar ja, als iemand je zoiets specifieks vraagt, zeker als je nog naast elkaar in bed ligt, dan moet je antwoord geven en ik twijfel tussen een wedervraag; ‘Dude, heb jij je pik een naam gegeven, are you fucking kidding me?’ en een eerlijk antwoord waarbij ik hem waarschijnlijk ook niet helemaal gelukkig maak: ‘Nou, wel okay hoor.’ Ik voel me voor het blok gezet. Als hij had gevraagd hoe ik de seks had gevonden had ik meteen gezegd; ‘Ge-wel-dig.’ Zucht. Maar liegen behoort niet echt tot mijn opties, hoe graag ik het zou willen. Oh kut. Oh, dit wordt pijnlijk. Ik wil liever m’n mond houden. Ontwijken. De initiële vraag ontwijken. Dat is het beste. Maar uiteindelijk kies ik voor de waarheid.

“Ik heb liever die dildo waarmee je me vannacht een paar keer hebt laten klaarkomen.”

Door de organisatie van de Love Bubbles, een heel bijzonder bedrijf waar ik al een paar jaar de vormgeving voor verzorg, werden alle vrouwelijke medewerkers uitgenodigd voor een volledig verzorgde dag, met lunch en avondeten en diverse spirituele ceremonies. We werden verwacht in de werkelijk beeldschone sauna Elaisa in België, een sauna met een uitzicht alsof je naar een schilderij van Bob Ross kijkt. Zo mooi!

Nu ben ik voor een lunch en snacks en een wijntje erbij altijd te porren, maar ik kreeg al een paniekaanval en hartkloppingen van de gedachte dat ik deel moest nemen aan een zweethut-ceremonie (te heet) of een Wim Hof-sessie (te koud). Lichamelijk afzien; ik ben daar gewoon echt niet voor gemaakt. Uiteindelijk heb ik die ceremonies dan ook overgeslagen toen het echt te heet of te koud ging worden, maar de klankschaal-ceremonie klonk mij als muziek in de oren.

Met 11 Love Bubble-vrouwen liggen we op bedjes met een dekentje over ons heen in een grote cirkel met in het midden allerlei klankschalen en instrumenten. Een man in een badjas begint wat op een houten fluit te fluiten. Er komt getingel, getangel, de klankschaal-man in badjas zingt wat, loopt rond met wat grote bladeren en wappert daarmee wat over je heen, er zijn belletjes, er zijn gongetjes, er is een trommel, of misschien wel meerdere trommels, hij humt wat, ik hoor van allerlei geluiden die ik niet thuis kan brengen.

Maar ik kan me aan dit soort dingen heel slecht overgeven. Ik heb het boodschappenlijstje van de volgende dag al klaar. Ik heb al bedacht wat ik dit weekend ga doen, en oh, ik moet ook nog even extra kattenbakgrid bestellen, moet ik nu al iets voelen? Ik voel niks. Wat is eigenlijk de bedoeling dat ik voel? Misschien moet ik gewoon ontspannen? Ontspan!!!! Oh, ik moet ook nog even dat bedrijf bellen waar m’n bestelling blijft. Heb ik vanmorgen wel de kachel uitgezet? Oh, dit is wel een geinig geluidje. Ik zie ook wel hele leuke kleurtjes voor m’n ogen. Roze. Oh ja, ik moet nieuwe roze nagellak halen, want die is op. Ik denk niet dat ik iets ga voelen.

Een man die ik ontmoet had via Tinder nam me heerlijk chique uit eten. Kwam me keurig ophalen in z’n auto. Dronk zelf geen druppel alcohol en bracht me ook keurig weer veilig terug thuis. Ik wist niet dat dit soort opties ook tot de Tinder-mogelijkheden behoorden, maar ik was onder de indruk. Hij was lief. Zacht. Warm. Aardig. Intelligent. En qua looks ook nog eens helemaal m’n type.

“Wat is het allerbeste seksspeeltje dat je ooit hebt getest?”, vraagt hij tussen de Steak Tartare en de Flat Iron Steak in.
“Zonder twijfel de Njoy Pure Wand”, zeg ik.

Daarna kwam er nog een heerlijk kaasplankje met een glas port op tafel en ja, dan heb je me toch al bijna voor zo ongeveer eh, 99% helemaal blij. De avond voelde als een cadeautje.

‘Kijk eens wat voor een pakketje hier net binnenkwam’, appt de Tinder-man me een paar dagen later. Ik zie een foto van een look-a-like Njoy Pure Wand op m’n iPhone-schermpje verschijnen.
‘Ehhhh, dat is een nepperd.’
‘Nou, die nepperd doet het ook wel, denk ik hè.”
‘Die nepperds laten stukjes metaal los.’
‘Dat hoop ik niet.’
‘Jouw toy is groter dan mijn originele Njoy Pure Wand en soms bigger is better, maar vooral de real deal is wat dit betreft better.’
‘Dat gaat niet altijd op, maar ik zal ‘m door jou laten keuren.’
‘Nee, ik zal nooit speeltjes van een ander gebruiken en zeker niet van onveilig materiaal.’
‘Nou, je leek geen moeite te hebben met het speeltje van de Tinder-dude van 2.04.’

Pardon?

‘Ik heb het gevoel dat je me de les aan het lezen bent over dildo’s.’
‘Ja, dat klopt, jij hebt een yukiyuki-dildo gekocht, een inferieur speeltje, ik heb daar al meerdere exemplaren van getest, stuur ‘m terug.’
‘Nu doe je het weer. Ik heb aangegeven dat ik dat niet prettig vind.’
‘Ja, want dit is mijn werk. Ik heb verstand van sekstoys.’
‘Als het je ‘werk’, is, dan kun je toch pas een oordeel vellen als je iets zelf bekeken, bestudeerd, getest hebt. En je weet ook best dat er prima kopieën zijn die qua kwaliteit niks onderdoen voor het origineel.’
‘Vooral bedankt voor het ‘werk’ tussen aanhalingstekens! En voor het uitleggen hoe mijn werk werkt!’

En ik had daarachter natuurlijk allerlei dingen willen schrijven, vooral; ‘Joehoe, ik doe dit werk, zonder aanhalingstekens, al 20 jaar! Wel mijn expert-advies ter harte nemen om mijn allerbeste seksspeeltje ooit aan te schaffen, maar je neemt mijn expert-advies niet aan als ik zeg dat de dildo-kopie die je hebt aangeschaft van inferieure kwaliteit is, zeer waarschijnlijk metalen deeltjes zal loslaten én je wil mij zelfs deze nepperd laten testen?’

Van 99% naar 0%.

Het is een beetje als tegen Max Verstappen zeggen; “Ja, heel leuk die Honda-motor waar je momenteel mee rijdt, maar weet je, we gaan het de volgende ronde een keertje proberen met een Canta.”

Of tegen Ankie van Grunsven; ‘Ja, we snappen je band met Bonfire, maar wij hebben er met z’n allen hier bij het management lang over gepraat, bitterballetje erbij, klein biertje, en weet je; volgende maand ga je het proberen met een Shetland pony! Leuk hè?”

Dacht het niet.

Sinds ik online kenbaar maakte dat ik single ben krijg ik bijna dagelijks verzoekjes van mannen. Mannen die me kennen van mijn werk als sekstoy-tester, mannen die mij kennen van Climaximaal.nl, mannen die ineens een op zich nog best lekkere vrouw van middelbare leeftijd weer op de dating-markt zien. Mannen sturen gedichten. Mannen sturen geinige, quasi-geile plaatjes. En mannen sturen nog meer dick pics dan in alle jaren daarvoor. Er zijn ook mannen die juist hele lieve, berichtjes sturen waarin ze me alle sterkte wensen in de toekomst en als ik ze ooit nodig heb, een luisterend oor, nou ja, wat dan ook, dan hoef ik maar te mailen, of te bellen; hier heb je alvast m’n nummer. En, als ik een keer af wil spreken, nou, dan horen ze het wel hè?

Nou. Nee.

Luna, de geile slet die ze in bed denken te treffen? Die is er niet. Die bestaat niet. Of misschien wel na een paar wijntjes, laat ik het eerlijk houden, maar dit soort mannen denken een date met ‘Luna’ te hebben, maar uiteindelijk is het gewoon ‘Chantall’ die de deur opendoet. En bijna iedere man die, op mijn initiatief, voor mijn deur stond kreeg te maken met een best wel onzekere vrouw van 45 die eventjes totaal niet meer wist wat ze aan het doen was.

Want ja, online klinkt het allemaal geil en de bedoeling, maar als het ineens echt wordt, als je blijkbaar iemand gewoon bij je thuis kan laten komen, als je ineens een nieuwe man kan ontmoeten, ja, Jesus, dat is dan toch ook wel weer heel erg spannend en tering, kut, nee, ik wil dit niet, ik wil dit wel. Ik wil het niet! Wel! Niet! Wel!

Ik voel me iedere keer de meest preutse sekstoy-tester ter wereld. Een ervaren vrouw van 45 van niks. Misschien ook wel een vrouw van niks. Goddomme wat voel ik me onzeker. Te oud. Te dik. Te druk. Te ADHD. Te veel. Te weinig. Te fluffy. Te roze. Te koekoek. Te veel bloemetjes. Te gecompliceerd. Te in m’n eigen hoofd. Te niet in dit moment, maar wel in alle andere momenten hiervoor of hierna, nou ja, welke momenten zijn er eigenlijk allemaal? Is het nu het hier en nu of zijn er nog veel meer momenten na dit moment? Wat is nu? Ik ben hier niet voor gemaakt. Oh! Lord, ik ben hier niet voor gemaakt. Ik ben niet geschikt voor dit hele Tinderen. Laat dat hele daten ook maar zitten ook. Ik blijf m’n hele leven wel alleen en seks is eigenlijk ook ontzettend overrated!!!!!! Doeiiiii! Hoe ga ik mijn hoofd uitzetten? Ik moet iemand hebben die m’n hoofd uitzet. Ik moet zelf m’n hoofd uitzetten. Aaaaaaargh!!!!

Voor me in de hal staat een prachtige man en het enige dat ik de hele dag voordat hij aanbelde heb gedaan is ijsberen door de huiskamer. Van de huiskamer naar de keuken en weer terug. Ik heb de hele dag niet kunnen werken van de zenuwen. Waarom zou ik met iemand afspreken als ik zo zenuwachtig ben? Dit is niet goed! Glaasje water. Kauwgom. Even zitten. Ik kan nu nog afbellen. Maar nee, we zijn al een paar weken aan het chatten. En ik wil dit. Denk ik. Ik ben gewoon fysiek misselijk van deze hele date. Deze hele toestand. Wat een gedoe! Ik heb niks kunnen eten, maar ik moet toch echt wat eten, maar ik krijg niks weg. Als ik wat eet, dan moet ik zeker weten kotsen. Oh God, wat als ik met dit gevoel ga pijpen? Oooooooh, nee, dat gaan we sowieso niet doen, dat wordt een partijtje kokhalzen, nee, kan niet, kan echt niet. Oh, wat doe ik mezelf aan!

“Hoi.”
“Hoi.”
Thank God begint hij meteen met zoenen. Niet praten. Zoenen is beter. En Thank God kan hij heel goed zoenen, of eerder; Thank God zijn we zoen-technisch een compatible setje.
“Oh, ik val om”, zeg ik terwijl we nog in de hal staan.
“Wat dan?’, vraagt hij, “ga je flauwvallen?”
“Nee, maar je moet me tegen de muur aan duwen, want ik heb geen balans meer, m’n knieën, echt, ik val gewoon om.”
Hij lacht.
“Ik meen het.”
“Wat dan?”
“Ik ben gewoon hartstikke zenuwachtig.”
“Waarom?”

Waarschijnlijk ben ik écht de meest preutse sekstoy-tester ter wereld.

Tinder is de plek waar je lekker ongegeneerd mannen uit kan kiezen puur en alleen op uiterlijk. Mijn hart zegt; ja, maar dat is wel heel erg oppervlakkig allemaal, moet je niet doen, je bent zo’n leuke vrouw, waarom jezelf zo ten grabbel gooien? Kan je niet gewoon naar de lokale bibliotheek gaan en daar een intelligent, liefdevol exemplaar uitkiezen? Of misschien toch een keertje naar de sportschool, om te kijken of daar nog een integer type ergens op een fitnessapparaat ligt? Maar mijn kut zegt; you go for it girl! Kies de allerlekkerste, allerknapste, allergeilste man uit het volledige Tinder-assortiment en laat ‘m dezelfde avond nog langskomen! Meestal wint het hart. Heel soms wint de kut.

Op zich vind ik het wel prettig dat iemand ook wat dingen in z’n profiel schrijft, maar ach, als er een mooi exemplaar voorbijkomt en z’n enige profieltekst is ‘2 meter 4’, ach, why not dan ook gewoon niet naar rechts swipen! Baardtechnisch was het me allemaal wat te getrimd en netjes, doe mij maar woest en veel, maar hé, niks dat 2 meter 4 niet goed kon maken.

En zoals dat dan gaat; je chat wat, je appt wat, je stuurt een fotootje, je krijgt een fotootje terug.

En ik kreeg een fotootje terug van een bijna-naakte man van 2 meter 4 die vol zelfvertrouwen de spiegel in keek. Ik zag een lichaam als uit marmer gehakt door fucking Michelangelo himself! Holy shit. Meteen daarna de volgende gedachte; al die Griekse standbeelden hebben van die kleine piemeltjes. Als hij maar geen piemeltje uit de tijd van Michelangelo heeft. Want in die tijd werden juist kleine piemeltjes gezien als beter dan grotere exemplaren. En ik herinnerde me ineens een seksdate met een man van 2 meter 3 van jaren terug die dus echt een Michelangelo-piemeltje had.

En ik weet het, een grote pik is echt niet zaligmakend en als je van iemand houdt ja, dan heb je het maar te doen met wat je krijgt en er zijn altijd zat andere leuke dingen te doen. Maar als je dan toch alleen maar uit bent op wat gezellige en in Godsnaam hopelijk ook goede seks, ja, dan toch echt liever met een grote piemel. En ja, ik weet het, ook goede seks is zeker niet gegarandeerd met een grote piemel, want het gaat niet alleen maar om neuken, penis-in-vagina, maar soms denk je; laat maar lekker doorkomen; ik heb nu behoefte aan big-dick-energy!! Je hoeft ‘m alleen maar stijf te houden, verder nooooooo pressure at all, de rest is eigenlijk van ondergeschikt belang. En ik moet ook gewoon eerlijk zijn; een potje pijpen vind ik persoonlijk een stuk interessanter worden als het om een groot exemplaar gaat.

Beter een kleine die steigert dan een grote die weigert.
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert.
It’s not the size of the boat, it’s the motion of the ocean.

Op zich allemaal waar, maar donder op, als ik mag kiezen, en hé, dat het is dus het toffe van Tinderen, one night stands (ONS), friends with benefits (FWB), dat is Godverdomme het geweldige van single zijn; ik mág en ik kán kiezen! En waarom dan niet voor een exemplaar van 2 meter 4 met matching pik? Maar zou deze gozer ook een matching pik hebben? Ik krijg dagelijks ongevraagd dick pics toegestuurd van divers allooi en als ik ergens een hekel aan heb dan zijn het mannen die ongevraagd dick pics sturen en dan ook nog verwachten dat ik een reactie geef. Ongevraagd dick pics sturen is digitale aanranding en ik kan er de ene keer beter mee omgaan dan de andere keer. En eigenlijk vind ik een piemel zo in z’n uppie in z’n blootje ook helemaal niet aantrekkelijk, maar ja, ik wilde het dit keer tóch weten.

Dus; fuck it, dacht ik. Ik vraag er gewoon om. ‘Nee’ heb je, ‘ja’ kun je krijgen en als hij ‘nee’ zegt dan gaat hij mij niet krijgen, maar wordt het een ‘ja’ en stuurt-ie een dick pic en bevalt het plaatje me dan kan er zeker worden afgesproken. Het werd een ‘ja’.

Mijn mond viel zachtjes open. Dit zou een gevalletje ‘shower’ kunnen zijn, maar zelfs in dat geval zou ik hier zeker wel genoegen mee nemen. Zou het een gevalletje ‘grower’ zijn, dan was het helemaal een feestje.

‘Woensdag wat te doen?’
‘Ik kan om 20:00 bij jou zijn.’

Z’n piemel viel me niks tegen.

Ik vind het buiten zetten van de kliko’s een mannending. Of misschien vind ik het vooral niet mijn ding. Maar ja, er is geen man in dit huishouden aanwezig, dus ik zal het wel zelf moeten doen. En al hoef je in een 1-persoonshuishouden met 4 katers heus niet elke keer je kliko aan de straat te zetten als het ophaal-moment daar is, uiteindelijk geldt ‘vol is vol’ voor elke kliko en hij zal een kéér geleegd moeten worden.

Nu weet ik dat er app’s zijn om mij aan de ophaal-momenten te herinneren en ik krijg ook elk jaar keurig een ‘ophaal-kalender’ toegestuurd, maar zo werkt mijn brein gewoon niet. Pas als ik zie of hoor dat buren hun groene kliko ’s avonds naar buiten rollen denk ik; aaaaah, morgen wordt de groene kliko opgehaald, laat ik de mijne er ook maar even tussen zetten. Als de grijze kliko’s buiten worden gezet; tijd om de plastic-kliko aan te bieden aan de Avri! En als ik blauwe kliko’s buiten zie staan, dan is het tijd om het papier op te laten halen en ook mijn blauwe kliko van de achtertuin, door de garage, richting de straat te slepen.

Dit gaat uiteraard regelmatig mis, want hoe vaak kijkt een mens naar buiten om te checken of er kliko’s staan? En al staan ze er, soms registreer ik het gewoon niet. En als ik het wel heb geregistreerd en ernaar heb gehandeld, dan is mijn kliko bijna altijd de laatste die nog buiten staat om weer naar de achtertuin gesleept te worden als alle kliko’s geleegd zijn. Het hele kliko-gebeuren staat gewoon niet on top of my priority list.

Ik lig ’s ochtends in bed en hoor het typische geluid van de kliko-ophaal-vrachtwagen. Kut. Ik heb de dag ervoor de hele achtertuin gesnoeid, geknipt, gedingesd en de groene kliko zit tot aan de nok vol en moet dus écht wel aan de straat, want weer 2 weken wachten is te lang. Kut.

Ik kijk door de luxaflex en zie dat de vrachtwagen al in mijn straat is en dat de kliko’s van m’n buren al worden geleegd. Kut.

Ik heb waarschijnlijk net iets meer dan een minuut om m’n roze badjasje aan te schieten, slippers aan te trekken, naar beneden te rennen, achterdeur open, achterdeur weer goed dicht, anders gaan de poezen naar buiten, de kliko vanuit m’n achtertuin door de garage te slepen, door de voortuin, en naast de groene kliko’s van de buren te zetten. Maar! Nailed it! Living on the kliko-edge!

In m’n roze badjasje zwaai ik omhoog naar een lachende vrachtwagen-chauffeur terwijl ik m’n kliko omhooggetild zie worden.

En voor het eerst sinds forever ben ik de eerste in de straat die de kliko ook weer meteen van de straat afhaalt en in de achtertuin zet. Eat your heart out neighbours! Een vleug van trots overvalt me. Ik heb helemaal geen man nodig om de kliko buiten te zetten, doei!

Ik heb het wel een tijdje in m’n Tinder-bio gehad; ‘Ik zoek een man die de kliko’s buiten zet en een lamp kan ophangen.’

‘Is het niet veel fijner als je dit soort dingen gewoon zelf kan?’, vroeg een Tinder-dude.
‘Nee’, antwoordde ik, ‘ik kan het allemaal zelf, maar ik heb liever dat een man het doet.’

Nooit meer wat van ‘m gehoord.

Humor. Misschien een nog wel belangrijkere kwaliteit dan de kliko’s op tijd buiten kunnen zetten.

Omdat ik mezelf weer op de datingmarkt ging werpen leek het mij verstandig om ook eens een blik op de erbarmelijke staat van mijn ondergoedcollectie te werpen. Ik heb een enorme hoeveelheid lingerie mogen reviewen voor Climaximaal.nl, maar helaas past daar niks meer van door wat extra kilootjes hier en daar. Alle mooie, sexy beha’s en slipjes zijn van ‘kleedt zo mooi af’ naar ‘knelt zo mooi af’ gegaan, zodat ik al jaren dagelijks rondloop in zwarte boxershortjes van de Zeeman. Daarnaast wissel ik ook al jaren 2 beha’s in maatje 85B af, ooit een keertje bij de Primark gekocht, verwassen, versleten en echt heel goed, geil en lekker zijn ze eigenlijk nooit geweest.

Tijd voor verandering!

Ik wierp een meetlint onder m’n borsten (90 centimeter) en ik wierp het meetlint over m’n tepels, (105 centimeter) en als ik dat allemaal een beetje online ging Google’n kwam dat uit op een 90C! Dit verklaarde voor mij meteen waarom m’n huidige beha’s niet zo lekker zaten. Dacht ik.

Dus ik naar de Hunkemöller.

“Hoi, ik zoek een beha in maat 90C”, zei ik tegen een Hunkemöller-meisje.
“Oh, dat is niet zo’n gangbare maat eigenlijk”, zei het meisje dat ik inschatte op een 80A.
“Ik heb het net thuis opgemeten, het is echt zo.”
“Ja, misschien kunt u dan beter even online kijken, want hier in de winkel hebben we die maat niet.”

Zo’n ontzettend gek lijf heb ik nou ook weer niet. Gewoon Hollandse tieten met Hollandse heupen en een maatje 42, waarom heb je die maat als lingeriewinkel niet standaard in je assortiment zitten?

Dus ik naar de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam (HEMA), en daar hingen wel een paar 90C-exemplaren tussen, maar ja, geil was anders en ik had me toch echt een beetje ingesteld op goed-zittende, maar vooral ook Tinder-proof lingerie.

Dus ik naar de Livera.

“Hoi, ik zoek een sexy beha in maat 90C”, zei ik tegen een wat oudere Livera-mevrouw (80D).
“Zoek je nog een bepaalde kleur?”, vroeg de Livera-mevrouw terwijl ze me wat exemplaren liet zien.
“Nee hoor, ik ben allang blij als het past.”
De Livera-mevrouw gaf me een donkergroene, een bordeaux-rode en een knalrode beha mee en ik hees mezelf als eerste in het donkergroene exemplaar, maar er floepte aan alle kanten van alles uit. Zucht. Ik had hier professionele hulp bij nodig en de Livera-dame zag eruit alsof ze al veel borsten had gezien en wist waar ze het over had.
“Joehoe, kijk, ze komen er aan deze kant uit”, showde ik terwijl ik uit het pashokje stapte.
“Hmmm”, zei de Livera-mevrouw, terwijl ze wat aan het elastiek aan de achterkant trok, “ik denk niet dat je een 90C hebt hoor, maar eerder een 85D.”

Say what?

“Ik ga even een maatje groter halen”, zei ze.
Ik trok even later de 85D beha aan en het was beter, dat absoluut, maar nog steeds niet helemaal perfect.
“Kijk, ze komen er nog steeds aan de zijkant uit”, liet ik zien.
“Ja, ik zie het. Ik ga nog een maatje groter halen”, zei de Livera-mevrouw.

Say what???

Even later staarde ik naar mezelf en mijn borsten in een 85E-beha. Zowel links als rechts zat perfect in de verpakking. Nergens stak er een kwabje uit. Niks zat te strak. Ik schudde wat, ik sprong wat op en neer, en zag dat het goed was. Jesus, wat een goede tieten zo! Lekker wijf! Laat die Tinder-dates maar langskomen hoor! Hoe, in Godsnaam, heb ik de afgelopen jaren 85B-beha’s kunnen dragen, terwijl ik dus overduidelijk 3 cupmaten groter heb?

“Kijk nou, hoe geweldig!”, riep ik verrukt tegen de Livera-mevrouw, “had ik maar jaren eerder even wat professioneel advies gevraagd!”

Ik rekende een donkergroen setje en een bordeaux-rood setje af en al mag goede en mooie lingerie absoluut wat kosten, toch had ik zoiets van; 50 euro per setje, ja, jeetje, ze zijn prachtig en staan prachtig, maar ja, jeetje, 50 euro per setje! Ik ben niet alleen een vrouw met Hollandse heupen en Hollandse tieten, maar ook met een Hollandse mentaliteit, want ik heb liever veel voor weinig.

Dus ik naar de Zeeman. Dé winkel bij uitstek voor vrouwen met Hollandse heupen en tieten én een Hollandse portemonnee, want daar verkochten ze diverse, geweldige lingeriesetjes met beha’s in 85E en matching slipjes voor slechts 11 euro!

Ik heb ze allemaal gekocht.