“Ik vond het heel raar om te zeggen, dus ik zei het niet, maar ik voelde het wel heel erg, dus ik wilde het wel zeggen en eigenlijk was het m’n bedoeling om vanaf nu gewoon alles te zeggen wat ik voel, zonder filter, fuck it all, maar ik wil ook niet overkomen als een of ander, nou ja, eh, raar wijf dat ze niet allemaal op een rijtje heeft en er allemaal dingen uitflapt waar ze niet over heeft nagedacht, want hoe lang kennen we elkaar nou eigenlijk, maar ik heb er echt wel over nagedacht en ik voel het, ik voel het echt, maar ik zei het niet”, zeg ik.
“Waarom niet?”
“Ja, ehm, omdat ik je niet wilde laten schrikken misschien, terwijl ik heus wel weet dat je er niet van zou schrikken, maar ik vind het nogal een ding.”
“Ik hou van jou.”
“Ik hou ook van jou. Nee, ik wil die ‘ook’ er niet tussen. Ik hou van jou.”

Een man die uit zichzelf je jurk dicht ritst.

“Ja, ik dacht, ik ga je gewoon bellen, ik heb niet echt een duidelijk verhaal, maar ik ben op zoek naar iets wat zit tussen ‘ik vind je heel leuk’ en ‘ik hou van je’ en dat wilde ik je zeggen, maar ik weet dus niet precies wat ik dan moet zeggen, maar ik wilde het je toch laten weten.”
“Ik heb je lief”, zeg ik.
“Ja. Dat. Dat. Dat is precies wat ik bedoel. Ik heb je lief.”
“Ik heb jou ook lief. Ik heb je lief.”

Een man die de juiste vragen stelt.

“Als ik denk aan later, dan kan ik me eigenlijk niemand anders naast me voorstellen dan jij.”
“Ik vind het zo kut dat het niet gelukt is tussen ons.”
“Ik ook.”
“Maar ik hou heel veel van jou.”
“En ik van jou.”

Een man die er altijd voor je zal zijn.

M’n telefoon gaat.

“Pappa”, zeg ik.
“Ja, ik dacht even kijken of je nog leeft, want je hebt al een dag niks op Instagram geplaats”, zegt m’n vader.
“Eh, ja, ik had een date.”
“Ja, dat had je verteld.”
“Hij is er nog steeds.”
“Oh.”
“We hebben uitgeslapen tot 12:00.”
‘Oh, maar alles gaat goed dus.”
“Alles gaat goed.”
“Ik ben niet gek hoor.”
“Dat weet ik.”
“Ik weet wel waar je mee bezig bent.”
“Ik wil je er ook wel alles over vertellen hoor.”
“Eh, nee, dat hoeft niet.”

–

“Pappa.”
“Alles goed?”
“Ja, ik had gisteren een date, die is net weg.”
“Ik dacht dat je dit weekend geen date zou hebben.”
“Nee, maar uiteindelijk toch wel. Ik had ‘m al een keer eerder gezien hoor.”
“Die kwam zeker maar voor 1 ding.”
“Nou, heel misschien was ik wel degene die dat ding wou.”

Ik hoor ‘m zuchten aan de andere kant van de telefoon.

“Pappa, uiteindelijk willen vrouwen precies hetzelfde als mannen. En het is echt niet dat ik alleen maar hem een plezier doe door ‘m bij me thuis uit te nodigen. Ik kies hier helemaal zelf voor.”
“Nou ja, je moet het zelf weten.”
“Dat doe ik ook.”
“En als je maar uitkijkt.”
“Dat doe ik ook.”

“Ik hou van jou hè, pappa.”
“Ik ook van jou.”

Smash the patriarchy. Zachtjes te beginnen bij je vader.

Al word ik tegenwoordig nooit echt in m’n eentje wakker, want er liggen altijd 4 katers naast me, op me, of op een hoekje van het bed, toch vind ik in m’n eentje wakker worden misschien wel het meest kutte van het hele single zijn. En niet alleen het alleen wakker worden, maar vooral ook het alleen wakker liggen ’s nachts en het alleen naar bed gaan. En je doet het, want het is niet anders, maar er zou wat mij betreft wel een soortement van Tinder mogen komen voor mensen die graag samen slapen.

Cuddler.

En ja, ik weet dat van samen slapen ook vaak heel andere dingen komen, maar een date die wel wil komen neuken, maar niet wil blijven slapen? Daar heb ik dus helemaal geen zin meer in. Nou ja, misschien een paar uitzonderingen daargelaten.

Ik snap dat er mensen zijn die een soort van ongemakkelijkheid ervaren de volgende ochtend, want sja, er moet gedoucht worden, of niet, je moet koffie, of niet, thee, sinaasappelsap, een broodje samen, of niet. Maar Jesus, je hebt een paar uur daarvoor seks gehad, toch zeker wel 1 van de meest intieme dingen die je kunt doen samen, hoe moeilijk is het drinken van een kop koffie aan de keukentafel dan? Ik heb dan liever die ongemakkelijkheid, die ik overigens zelf nog nooit heb ervaren, dan iemand die alleen maar langskomt voor de seks.

En ja, er zijn ook mensen die helemaal niet van samen slapen houden, die gewoon in hun eentje willen liggen, ieder aan hun eigen kant van het bed. En er zijn mensen die al helemaal niet tegen een bijna vreemde aan willen liggen, maar Godverdomme, ik hou er wél van. Ik hou er heel veel van. Ik hou ervan om de hartslag van een ander door mijn lijf te voelen. Ik hou ervan om bovenop iemand in slaap te vallen. Ik hou ervan om tegen iemand aan te kruipen. Ik hou ervan dat iemand tegen mij aankruipt. En ik vind het prima als ik iemand na een heerlijke nacht samen nooit meer zie. Maar voor mij is tegen elkaar in slaap vallen toch wel echt de kers op de Tinder-taart.

Inmiddels heb ik wel wat samen-slaap-ervaring opgedaan en tegen de ene man is het lekkerder slapen dan tegen de ander. Sommigen snurken. Sommigen niet. Sommigen kiezen uiteindelijk toch hun eigen slaaphoek van het bed. Sommige mannen vinden het lekker dat je tegen ze aankruipt, maar blijven verder zelf onbewogen. Maar er zijn ook mannen die de hele nacht je lijf of een hand opzoeken en ‘m vastpakken.

Ik wil naast iemand liggen die m’n hand vastpakt.

Het begon in maart vorig jaar met de ontdekking van ex M. van een kaal plekje op mijn hoofd ter grootte van een 2-euro-muntstuk. Ik ging naar de huisarts die vaststelde dat het alopecia areata was. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat deze aandoening een grillig verloop zou kunnen hebben en dat er eigenlijk helemaal niks over te voorspellen was. Kon erger worden. Kon zo blijven. Kon voor altijd zo blijven. Kon gewoon overgaan. Dat was even slikken. Ik zou een doorverwijzing naar een dermatoloog kunnen krijgen, maar ik besloot het allemaal even af te wachten.

Uiteindelijk werd de kale plek zo groot als een biljartbal. Gelukkig heb ik altijd veel, lang en dik haar gehad, dus ik kon m’n haren keurig over de kale plek heen laten vallen, zodat het niet echt heel erg opviel, maar ik was er toch wel constant mee bezig. Wat als dit? Wat als dat? Wat áls ik helemaal kaal zou worden? Wat als ik nog meer kale plekken zou krijgen? En dan niet bovenop m’n hoofd, maar op zichtbaardere plekken, zoals m’n haarlijn?

Ik kreeg allerlei tips online, bepaalde shampoos, crèmes, pillen, massages, maar ik besloot m’n lichaam haar werk te laten doen. M’n lichaam heeft een behoorlijk stress-periode meegemaakt de afgelopen maanden, jaren misschien wel, en het was voor het eerst in m’n leven geweest dat mijn lichaam zei; ho, stop, niet verder. Als jij niet uit jezelf een beetje chill wil gaan doen, dan geef ik je wel een fysiek signaal dat je eens even lekker rustig moet gaan zitten in- en uitademen op de bank.

Uiteindelijk kwam er weer een zacht donsje op de kale-biljartbal, maar mijn relatie met M. ging uit, wat weer voor een geheel nieuwe stress-situatie zorgde. Ik begon steeds meer lange, rode haren in huis te vinden. Niet alleen in bed, maar ook in de keuken, op de plek waar ik altijd aan tafel zit, m’n stofzuigermondstuk zat steeds vol en als ik met m’n handen door m’n haar ging bleven er altijd wel 2 of 3 haren tussen m’n vingers zitten. Kon ik er ook nog wel bij hebben. Fuck.

Het valt tot nu toe nog niemand op, behalve mezelf, dat ik de helft van m’n haar ben kwijtgeraakt. En dan hoor je in je omgeving; ‘Joh, we verliezen allemaal elke dag veel haren, die van jou vallen gewoon meer op omdat ze zo lang zijn.’ Nee. Ik ben de helft van mijn haar kwijtgeraakt. Ik voel het als ik m’n haar in een staart doe. Ik voel het als ik m’n haar was. Ik ben gewoon écht de helft van m’n haar kwijt.

Inmiddels staat er op de kale-biljartbal weer zo’n 6 centimeter haar, waardoor ik regelmatig rondloop met een soort mini mohawk, omdat de rest van m’n haar dan precies eromheen valt. En als ik met m’n vingers over m’n hoofdhuid ga voel ik overal stoppeltjes van zo’n 2 millimeter, dus ook de rest van m’n haar is aan het terug groeien. Dus het komt goed.

Ik ga de komende maanden, misschien wel een heel jaar, voor lul lopen met overal eruit piepend haar, maar het komt goed.

“Ik zie al meteen iets wat ik niet zo mooi vind”, zegt een nog aangeklede Tinder-dude terwijl ik naakt bovenop hem zit op de bank.
“Eh?”, vraag ik.
Hij wijst naar m’n streepje schaamhaar.
“Die gaat er echt niet af hoor, voor jou niet en voor niemand niet.”

En op zo’n moment ben je natuurlijk al opgegeild, aan het zoenen, lekker bezig en dan vergeet je zo’n opmerking al snel, want hé, hij is er nu toch, dus dan kun je ook maar beter lekker bezig blijven, want het ging ook eigenlijk allemaal écht best wel lekker. En het ging daarna ook allemaal nog veel lekkerderder. Maar een dag later, als hij weg is, komt ineens het besef; waar bemoeide hij zich mee? En vooral; wat bezielt iemand om dat te melden terwijl je bezig bent? Je hebt Godverdomme een fucking geil en naakt wijf bovenop je zitten, ik zou daar maar even heel, heel erg blij mee zijn, of niet soms?

Ik vind mannen met haar, heel veel haar, overal, lekker. Baard. Borsthaar. Rughaar. Okselhaar. Schaamhaar. Ik hou ervan. Maar heeft een man er de behoefte aan om z’n ballen, z’n borsthaar, z’n weet ik veel wat scheren, in een sterretje, een hartje, een konijntje, in de Amerikaanse vlag, in een bonsai-boompje wat-ie elke avond met een heel klein schaartje een uur voor het slapen gaan even bij wil knippen; doe het! Ik zal er nooit over klagen. Want; jouw lichaam, jouw haar, jouw keuze. En mijn lichaam is dat van mij. Van mij hoeft niemand zich te scheren, nergens niet, het is maar haar, het is maar fucking haar, en je hoeveelheid haar, waar dan ook, zegt 0,0 over je mate van hygiëne, laten we die mythe alsjeblieft niet nog 1 dag langer in stand houden.

Ik had een chat met een Tinder-dude die ergens tussendoor meldt dat hij vrouwen met schaamhaar heel sexy vindt. Eh, okay. Dat hoorde ik eigenlijk nog niet eerder. Diezelfde avond had ik een chat met weer een andere Tinder-dude die laat weten dat hij er eigenlijk wel vanuit gaat dat een vrouw overal haar haar verwijdert. Volledig.

Niet dat ik dezelfde avond nog met deze mannen af had willen spreken, we waren nog in een chattende-fase, maar ik zag ineens allemaal praktische problemen voor me. Kaal of kammen? En wanneer? Ik zou hier een speciale schaamhaar-agenda voor aan moeten gaan leggen. Want om iedereen tevreden te houden zou ik dan bijvoorbeeld over 2 weken kunnen afspreken met de Tinder-dude die pro-haar is. Dan lijkt het me dat er wel weer een gezellig bosje haar overal op gegroeid is. Misschien over 3 weken, gewoon voor de zekerheid. En dan kun je met de Tinder-dude die helemaal anti-haar is pas over 3 weken +1 dag afspreken  om hem een fijne, helemaal aan zijn voorkeuren aangepaste avond te geven. Andersom zou dit allemaal niet gaan werken. Dit vergt een goede planning qua scheermesjes en scheerzeep. Wat een gedoe. Wat een toestand. Hier heeft toch niemand zin in? Doei. Ik vind het leven al moeilijk genoeg en om me dan ook nog met dit soort futiele dingen bezig te moeten houden? Flikker op met je schaamhaar-voorkeuren. Als schaamhaar, hoe dun het streepje dan ook, hoe een grote bos dan ook, of hoe weinig dan ook, een afknapper voor je is, maar vooral als je denkt dat te moeten melden tijdens de seks, dan ben je een eikel.

Ik heb overigens met alle drie deze Tinder-dudes nooit (meer) afgesproken.

Toen M. en ik net een maand uit elkaar waren werd ik benaderd door een man via de DM van mijn Climaximaal-Instragram-account. Gewoon gezellig, eigenlijk was hij iets te jong misschien, maar hé, ik was vrijgezel en een beetje chatten kon geen kwaad. We deden een videobelletje en Goddomme, wat een knappe man! Hij kwam hier uit de buurt, leuke babbel en we hadden best een beetje een klik. Het werd wat flirten, het werd een beetje geilig via de chat, maar ergens ineens, zo midden in de nacht, toen ik wakker lag van weet ik veel wat, voelde ik; dit is niet de bedoeling. Ik moet dit niet doen. Dit voelt niet goed. Niet nu. Ik heb hier geen zin in. Wil ik dit allemaal wel? Hij zelf voelde eigenlijk ook niet helemaal goed. Niet zuiver. Dus op zijn ‘goedemorgen’-berichtje en ‘goedenavond’-berichtje reageerde ik niet. En dat wel 24 hele uren niet.

Hij: ‘Niet gedacht dat je zo harteloos en respectloos zou zijn! Maar ja, zo ben je blijkbaar wel.’
Ik: ‘Hé hoi, goedemorgen, ik denk dat ik misschien nog niet toe ben aan iets ‘nieuws’ of ‘los’, vind het even lastig.’
Hij: ‘Zal wel.’
Hij: ‘Ik ben blijkbaar in jouw ogen een stuk afgedankt iets… Je trapt me zo makkelijk aan de kant.’
Hij: ‘Alsof ik niets voorstel.’
Hij: ‘Maar goed, jij wil het blijkbaar zo, dan krijg je het ook zo… Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten.’
Ik: ‘Nou eh, dit zijn wel heel heftige gevoelens ineens… we chatten pas 1 dag!’
Hij: ‘We hadden leuk contact, vervolgens app ik je goedemorgen, je leest en reageert gewoon totaal niet meer.’
Hij: ‘Vervolgens app ik weer in de avond, weer negeer je.’
Hij: ‘Als je zo respectloos met een ander omgaat zullen anderen jou ook zo behandelen.’
Ik: ‘Hé, ik hoef ook niet meteen op alle appjes binnen een dag te reageren hè? Ik had even een kutdag…’
Hij: ‘Dan had je moeten praten… Dan had ik er begrip voor gehad.’
Hij: ‘Had ik er zelfs voor je kunnen zijn.’
Ik: ‘Joh, ik ken je net, dit klinkt niet heel logisch voor mij, ik heb m’n vrienden om mee te praten als ik me kut voel…’
Hij: ‘Want dat is mijn andere kant, er voor de ander zijn.’
Hij: ‘Oh, en omdat je me net kent is het meteen niet erg dat je me zo respectloos behandelt?’
Hij: ‘Dat praat alles goed?’

Fight, flight of freeze. Deze reacties op stress- of traumasituaties zijn bekend. Of je gaat het gevecht aan, fysiek of verbaal (fight), je verlaat de situatie als dat mogelijk is (flight), of je bevriest en laat de hele kutsituatie over je heenkomen, omdat je niet anders kan dan dat. Ik leerde onlangs dat er ook nog een fawn-reactie is op stress- of traumasituaties; lief doen.

En ik weet wanneer ik in de ‘fawn-modus’ moet gaan. Dat heb ik geleerd uit m’n fucked up-relatie met ex J.; niet in discussie gaan, niet weggaan, je grote bek dichthouden, maar lief doen, vooral heel lief doen. Als een vrouw met grote Bambi-ogen de hele boel maar lief, lief, lief, aan elkaar praten. ‘It’s not you, it’s me, sorry, sorry, sorry.’

Ik: ‘Je kan nu wel op me in blijven hakken, prima, als jij dat wil… maar dat voelt niet echt heel fijn voor mij, maar sorry, echt sorry, als ik je een rotgevoel heb gegeven, maar ik wil het graag hierbij laten.’

Ondertussen blokkeer ik de ‘fucked-up-fucker-dude’ op al m’n Instagram-kanalen.

Een week later stuurt hij ineens weer een berichtje.

Hij: ‘Gezien het feit dat je me volledig links laat liggen en me als een stuk vuil blijft behandelen en mij geblokkeerd hebt op Instagram, maak ik nu een nieuw account aan en rapporteer ik alle aanstootgevende content op je Insta.’
Ik: ‘Ehhhhh? Hè? Waarom?’
Hij: ‘Ja, als jij mij met meer respect had behandeld in plaats van eerst leuk te doen en vervolgens mij zonder reden compleet te negeren, was ik nu ook niet zo geweest.’
Ik: ‘Ik negeer je nu toch niet… ik zat even niet lekker in m’n vel… waarom dreigen met rapporteren op Instagram, ik ben gewoon nog niet aan iets nieuws toe, ligt echt niet aan jou.’
Hij: ‘Je deed de eerste dag van ons contact zo leuk, lief en gezellig. Nu allesbehalve… En dreigen? Dreigen doen mensen die alleen praten en niet doen. Daarin ben ik toch anders.’
Hij: ‘Ik geef je kennis van mijn reactie op jouw gedrag naar mij toe.’
Ik:’ Nee, maar foto’s gaan rapporteren vind ik niet aardig…’
Hij: ‘Je had beter meteen sorry kunnen zeggen.’
Ik: ‘Jouw gedrag naar mij toe is ook niet heel aardig.’
Ik: ‘Ik heb al sorry gezegd, maar nogmaals; sorry!’
Hij: ‘Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten.’
Hij: ‘Je had je bek open moeten trekken in plaats van een spelletje spelen en me negeren.’
Ik: ‘Hoe vaak moet ik sorry zeggen? Sorry!’
Hij: ‘Het is niet met een simpele sorry goed te maken… Dan kom je er wel heel makkelijk vanaf.’
Ik: ‘We kennen elkaar niet eens… echt, sorry!’
Hij: ‘Neemt niet weg dat de respectloze manier waarop ik behandeld ben niet minder kut voelt.’
Hij: ‘Terwijl ik in alles altijd eerlijk en oprecht ben en altijd voor de ander klaarsta.’

Fawn. Fawn. Fawn. FUCKING FAWN.

Ik: ‘Nogmaals sorry!’
Ik: ‘Ik zal het nog even verduidelijken… ik ben net uit een relatie… ik dacht wel ‘toe te zijn aan iets/iemand anders’… blijkt dus van niet… sorry als ik jou een rotgevoel heb gegeven… was niet mijn bedoeling… je bent een hartstikke leuke vent!’
Hij: ‘Jij bent een manipulatieve leugenaar.’
Ik: ‘Joh, waarom zo boos??’
Ik: ‘Waarom niet? Kijk hoe je doet.’
Hij: ‘Je denkt het met woordjes goed te kunnen maken.’
Ik: ‘Je moet nu echt stoppen… ik heb sorry gezegd… je geeft me een heel onveilig gevoel… is nergens voor nodig… we hadden een klik, nu niet meer… dat kan gebeuren…’
Hij: ‘Ja, en ik rapporteer alle foto’s die aanstootgevend zijn mevrouw Van den Heuvel.’
Ik: ‘Wat wil je hier nou mee bereiken?’
Ik: ‘Jou doen inzien dat je niet zomaar spelletjes kunt spelen.’
Hij: ‘Ik snap nu wel waarom iedereen jou bedriegt en je voorliegt.’
Ik: ‘Dat doet helemaal niemand, hoe kom je daarbij?’
Hij: ‘Ik rapporteer al je foto’s en accounts. En we zien wel het laatst lacht. Haha.’
Ik: ‘Je moet nu stoppen…’
Ik: ‘Ik begrijp je boosheid niet… maar STOP hiermee, alsjeblieft!’

Hierna heb ik gelukkig nooit meer van deze man gehoord. Maar ik ben dagen, weken bang geweest. Voor mijn social media-accounts, m’n sites, maar ook voor m’n eigen veiligheid, in m’n eigen huis, want dit was een man uit mijn omgeving. Mijn buurt. Een vriendin heeft ervoor gezorgd dat zijn foto en naam bij de wijkagent bekend zijn.

Fight, Flight, Freeze of Fawn.

Het is geen bewuste keuze hoe je op een bedreigende situatie reageert, maar ik heb sinds het afgelopen half jaar inmiddels genoeg mentale en fysieke afweermiddelen in huis om, als een man mij op wat voor een manier dan ook bedreigt, in de FUCKING FIGHT-modus te gaan. Fuck you, you fucking fuckers.

De foto’s op mijn Tinder-profiel zijn een eclectische mix van wie ik ben. Eentje op de bank met 1 van de katers, eentje lachend, eentje een beetje sexy, eentje met een ‘Sex Education’-shirt, eentje met ‘The Truth Is A Beautiful Thing’-shirt en op eentje trek ik een gekke bek. Ik heb er echter geen foto in badpak of lingerie tussen, want Tinder lijkt me daar niet de beste plek voor, maar in m’n profiel staat dat ik ‘curvy’ ben en dat is ook precies hoe ik mezelf zie; als een vrouw met flink wat tiet, heup en kont. Als ik al wat langer met iemand aan het chatten ben dan geef ik hem m’n Instagram-profielen en daarop is van alles te zien, van m’n tieten met stickertjes erop tot m’n My Little Pony-collectie, tot m’n katers, tot Nina, tot m’n vader, m’n moeder, ex-vriendjes, grote dildo’s, kleine vibratortjes, m’n vriendinnen, tot nou ja, dus zo ongeveer alles!

Tinder-dude: ‘Na een hele berg foto’s van je gezien te hebben is wel nu duidelijk dat je niet slank bent, hehe… en nee, ik ga nu niks negatiefs over je lichaam zeggen, don’t worry… Mijn voorkeur zit normaal meer tussen slank en volslank, of zoiets. Maar bij jou heb ik toch iets van… yes, je lijkt me los en relaxt genoeg dat ik daar dan toch voor open sta. Op z’n minst eens proberen. Want je vibe is heerlijk.’

Ik: ‘Hi, ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden hoor… maar ik denk dat je sowieso op de zaken vooruitloopt… ‘op z’n minst eens proberen’ klinkt niet echt als een toffe uitnodiging. Jij vindt mij te dik. Is prima.’

Tinder-dude: ‘Ja/nee. Heb wel eerder seksueel contact met iemand gehad die een beetje op jou lijkt, maar omdat ze zo sterk in haar schoenen stond en trots op haar lichaam was vond ik dat eigenlijk wel weer juist sexy! Vandaar dat ik zei ‘proberen’, als in, geen idee of het seksueel gaat lukken, maar omdat jij wel sterk en vrij overkomt denk ik dat het wel goed komt.’

Ik: ‘Je snapt toch zelf ook wel dat ‘hé, ik val normaal op slanke vrouwen, jij bent dat niet, maar ik wil het toch wel op z’n minst proberen’ totaal voor mij een NOGO is… ik vind mezelf een heerlijk wijf, met al m’n curves, m’n vetjes, m’n tieten, m’n heupen, m’n kont, m’n zachtheid en alllllllles… ik ga mezelf niet door jou laten keuren of ‘proberen’… dus ik denk niet dat het goed komt, omdat ik de manier hoe jij naar vrouwen kijkt gewoon niet aantrekkelijk vind.’

Daarna kreeg ik nog een hele verhandeling over hoe ik mezelf beter op datingsites zou moeten presenteren en daarna werd ik meteen geblokkeerd.

Dus ik kreeg niet eens de kans om hem te vragen of hij Godverdomme wel helemaal goed bij z’n hoofd was om tegen een vrouw te zeggen; ‘Ja, ik vind je eigenlijk te dik, maar ik heb al vaker wijven geneukt die net even wat vet te veel hadden voor m’n smaak, maar als jij maar zelfverzekerd genoeg overkomt, wel even je best doen hè, kijk me maar een beetje geil naar boven aan als je me pijpt, ja, ogen open, oh, ja, spuug erop, ja, dan denk ik dat ik je mondje wel vol kan spuiten misschien.’ Of; ‘Ja, ik weet niet of het seksueel tussen ons gaat lukken, maar pak jij gewoon de trein naar Amsterdam en kom op m’n pik zitten, ik denk dat jij voor een dikkertje toch best wel leuk en vrij wat op-en-neer kan bewegen en dan laat ik je vanzelf wel weten of ik het lekker vind.’

Vooral jammer dat ik hem niet meer kon zeggen dat-ie m’n dikke reet kon kussen.

Mannen die hun pik een naam geven, laat me niet lachen; maar dat is dus precies wat er wel gebeurt. Ik moet lachen als ik hoor dat een man zijn penis de naam Henk, Johan, Fun Stick, The Terminator, Sjarrel, Boef of The Dicktator heeft gegeven. Ik wil niet eens weten hoe ze bij die naam zijn gekomen, spaar me de details. Maar doe het gewoon niet. Alsjeblieft.

Geef je piemel geen naam. Of geef ‘m alleen een naam in je eigen hoofd, in je eigen geile gedachten. Ruk jezelf elke dag af, in bed of onder de douche, in de keuken, op het bedrijfstoilet, en bedank je Tom, je Witte Reus, je Mr. Do Little, je Piet Paalusma, je John de Wolf of je Joop de Sloper, maar ga mij er niet mee lastig vallen. Je geeft je hond een naam. Je kat. Je kanariepietje. Maar refereer in gesprekken alsjeblieft aan je piemel of je pik of je penis en er zijn vast nog wel wat meer algemeen bekende woorden te vinden voor het mannelijk geslachtsdeel die goed in de mond liggen, maar Jan, Klaas en M.C. Hammer zijn echt een dikke afknapper voor mij. Sorry.

Want verwacht iemand dat ik zijn Anaconda dan ook bij die naam ga noemen? “Oh, stop Jaap Stam in me?” “Nou, Kleine Sjoerd moet nog even op gang komen of niet?” “Ik wil The Stormmaker in me voelen?” Existentiële vraag; komt zo’n pik, net als een hond, alleen als je ‘m bij z’n naam noemt?

“Hoe vond je Harry?”, vraagt een man de volgende ochtend na de seks.

Oh Lord. Ehhhhhh. Ik weet niet wat ik erger vind aan deze vraag. Het feit dat hij z’n pik een naam heeft gegeven of het feit dat hij vraagt wat ik van z’n piemel vind. Het is in ieder geval iets wat ik zelf nooit zou vragen; ‘Wat vond je van m’n Priscilla?’ ‘Hé, wil jij mijn Tante Sjaan nog een keertje ontmoeten?’ ‘En? Viel m’n Molly the Moshpit een beetje mee?’

Maar ja, als iemand je zoiets specifieks vraagt, zeker als je nog naast elkaar in bed ligt, dan moet je antwoord geven en ik twijfel tussen een wedervraag; ‘Dude, heb jij je pik een naam gegeven, are you fucking kidding me?’ en een eerlijk antwoord waarbij ik hem waarschijnlijk ook niet helemaal gelukkig maak: ‘Nou, wel okay hoor.’ Ik voel me voor het blok gezet. Als hij had gevraagd hoe ik de seks had gevonden had ik meteen gezegd; ‘Ge-wel-dig.’ Zucht. Maar liegen behoort niet echt tot mijn opties, hoe graag ik het zou willen. Oh kut. Oh, dit wordt pijnlijk. Ik wil liever m’n mond houden. Ontwijken. De initiële vraag ontwijken. Dat is het beste. Maar uiteindelijk kies ik voor de waarheid.

“Ik heb liever die dildo waarmee je me vannacht een paar keer hebt laten klaarkomen.”

Door de organisatie van de Love Bubbles, een heel bijzonder bedrijf waar ik al een paar jaar de vormgeving voor verzorg, werden alle vrouwelijke medewerkers uitgenodigd voor een volledig verzorgde dag, met lunch en avondeten en diverse spirituele ceremonies. We werden verwacht in de werkelijk beeldschone sauna Elaisa in België, een sauna met een uitzicht alsof je naar een schilderij van Bob Ross kijkt. Zo mooi!

Nu ben ik voor een lunch en snacks en een wijntje erbij altijd te porren, maar ik kreeg al een paniekaanval en hartkloppingen van de gedachte dat ik deel moest nemen aan een zweethut-ceremonie (te heet) of een Wim Hof-sessie (te koud). Lichamelijk afzien; ik ben daar gewoon echt niet voor gemaakt. Uiteindelijk heb ik die ceremonies dan ook overgeslagen toen het echt te heet of te koud ging worden, maar de klankschaal-ceremonie klonk mij als muziek in de oren.

Met 11 Love Bubble-vrouwen liggen we op bedjes met een dekentje over ons heen in een grote cirkel met in het midden allerlei klankschalen en instrumenten. Een man in een badjas begint wat op een houten fluit te fluiten. Er komt getingel, getangel, de klankschaal-man in badjas zingt wat, loopt rond met wat grote bladeren en wappert daarmee wat over je heen, er zijn belletjes, er zijn gongetjes, er is een trommel, of misschien wel meerdere trommels, hij humt wat, ik hoor van allerlei geluiden die ik niet thuis kan brengen.

Maar ik kan me aan dit soort dingen heel slecht overgeven. Ik heb het boodschappenlijstje van de volgende dag al klaar. Ik heb al bedacht wat ik dit weekend ga doen, en oh, ik moet ook nog even extra kattenbakgrid bestellen, moet ik nu al iets voelen? Ik voel niks. Wat is eigenlijk de bedoeling dat ik voel? Misschien moet ik gewoon ontspannen? Ontspan!!!! Oh, ik moet ook nog even dat bedrijf bellen waar m’n bestelling blijft. Heb ik vanmorgen wel de kachel uitgezet? Oh, dit is wel een geinig geluidje. Ik zie ook wel hele leuke kleurtjes voor m’n ogen. Roze. Oh ja, ik moet nieuwe roze nagellak halen, want die is op. Ik denk niet dat ik iets ga voelen.

Een man die ik ontmoet had via Tinder nam me heerlijk chique uit eten. Kwam me keurig ophalen in z’n auto. Dronk zelf geen druppel alcohol en bracht me ook keurig weer veilig terug thuis. Ik wist niet dat dit soort opties ook tot de Tinder-mogelijkheden behoorden, maar ik was onder de indruk. Hij was lief. Zacht. Warm. Aardig. Intelligent. En qua looks ook nog eens helemaal m’n type.

“Wat is het allerbeste seksspeeltje dat je ooit hebt getest?”, vraagt hij tussen de Steak Tartare en de Flat Iron Steak in.
“Zonder twijfel de Njoy Pure Wand”, zeg ik.

Daarna kwam er nog een heerlijk kaasplankje met een glas port op tafel en ja, dan heb je me toch al bijna voor zo ongeveer eh, 99% helemaal blij. De avond voelde als een cadeautje.

‘Kijk eens wat voor een pakketje hier net binnenkwam’, appt de Tinder-man me een paar dagen later. Ik zie een foto van een look-a-like Njoy Pure Wand op m’n iPhone-schermpje verschijnen.
‘Ehhhh, dat is een nepperd.’
‘Nou, die nepperd doet het ook wel, denk ik hè.”
‘Die nepperds laten stukjes metaal los.’
‘Dat hoop ik niet.’
‘Jouw toy is groter dan mijn originele Njoy Pure Wand en soms bigger is better, maar vooral de real deal is wat dit betreft better.’
‘Dat gaat niet altijd op, maar ik zal ‘m door jou laten keuren.’
‘Nee, ik zal nooit speeltjes van een ander gebruiken en zeker niet van onveilig materiaal.’
‘Nou, je leek geen moeite te hebben met het speeltje van de Tinder-dude van 2.04.’

Pardon?

‘Ik heb het gevoel dat je me de les aan het lezen bent over dildo’s.’
‘Ja, dat klopt, jij hebt een yukiyuki-dildo gekocht, een inferieur speeltje, ik heb daar al meerdere exemplaren van getest, stuur ‘m terug.’
‘Nu doe je het weer. Ik heb aangegeven dat ik dat niet prettig vind.’
‘Ja, want dit is mijn werk. Ik heb verstand van sekstoys.’
‘Als het je ‘werk’, is, dan kun je toch pas een oordeel vellen als je iets zelf bekeken, bestudeerd, getest hebt. En je weet ook best dat er prima kopieën zijn die qua kwaliteit niks onderdoen voor het origineel.’
‘Vooral bedankt voor het ‘werk’ tussen aanhalingstekens! En voor het uitleggen hoe mijn werk werkt!’

En ik had daarachter natuurlijk allerlei dingen willen schrijven, vooral; ‘Joehoe, ik doe dit werk, zonder aanhalingstekens, al 20 jaar! Wel mijn expert-advies ter harte nemen om mijn allerbeste seksspeeltje ooit aan te schaffen, maar je neemt mijn expert-advies niet aan als ik zeg dat de dildo-kopie die je hebt aangeschaft van inferieure kwaliteit is, zeer waarschijnlijk metalen deeltjes zal loslaten én je wil mij zelfs deze nepperd laten testen?’

Van 99% naar 0%.

Het is een beetje als tegen Max Verstappen zeggen; “Ja, heel leuk die Honda-motor waar je momenteel mee rijdt, maar weet je, we gaan het de volgende ronde een keertje proberen met een Canta.”

Of tegen Ankie van Grunsven; ‘Ja, we snappen je band met Bonfire, maar wij hebben er met z’n allen hier bij het management lang over gepraat, bitterballetje erbij, klein biertje, en weet je; volgende maand ga je het proberen met een Shetland pony! Leuk hè?”

Dacht het niet.