Ik wilde nooit een hond. Toen niet. Nu niet. Nooit niet. Ik ben een kattenvrouwtje, maar mijn ex J. wilde een hond. Oh, wat wilde hij een hond. Hij wilde zo graag huisje, boompje, hondje en hij zou haar elke dag uitlaten, echt, heus, beloofd. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik haar elke dag moest uitlaten en dat hij een paar jaar later bij een andere vrouw introk, mij achterlatend met Nina.

Hoewel het voor mij waarschijnlijk niet zo verstandig was om meteen na J. aan een nieuwe relatie te beginnen is dit voor Nina een lot uit de loterij geweest. Mijn inmiddels ex M. was stapelgek op Nina en zij op hem. Met alle liefde heeft M. de afgelopen jaren, samen met mij, voor haar gezorgd. En hoe! You can know a man by how he treats his dog.

Een paar jaar terug kreeg Nina melkklierkanker. Heeft ze overleefd na een operatie waarbij 1 van haar tepels en een stuk oksel werd verwijderd.
Ze werd incontinent. Bleek prima te verhelpen met 2 maal daags een pilletje.
Ze scheurde de kniebanden van een achterpoot af waardoor ze dagelijks aan de pijnstilling moest.
Ze kon, en mocht, hierdoor eigenlijk niet meer rennen en spelen, maar zo af en toe gooide ik nog met een balletje of een stok, maar dat moest ze altijd bekopen met de volgende dag een beetje mank lopen.
Waar ze vroeger altijd voor me uit liep, liep ze de afgelopen maanden steeds langzamer. Ze liep steeds vaker achter mij aan en ik moest mijn tempo aan haar aanpassen. Sjok. Sjok. En de vraag is dan; heeft ze pijn? Of is het gewoon ouderdom?
Ze kreeg steeds vaker darmklachten en darmklachten bij een hond van 45 kilo kwamen er in het geval van Nina op neer dat diverse plekken in huis per ongeluk werden ondergescheten en dat ze om de 2 uur uitgelaten moest worden.
Ze was moe. Zo moe. Van een klein stukje lopen van 10 minuten moest ze een half uur uithijgen.

En ik was ook moe.

Het is niet eerlijk als ik zeg dat ik nooit een hond wilde.
Want dat wilde ik wel.
Elke dag van de afgelopen 9,5 jaar wilde ik dat Nina bij me was.
En omdat ik thuiswerk kan ik zeggen dat we ook bijna 24 uur per dag samen zijn geweest.
Ook ’s nachts, want ze mocht de afgelopen jaren op bed slapen.
Ik koos 9,5 jaar geleden óók voor Nina.

Vandaag moest ik ervoor kiezen om haar te laten gaan.

Ik wilde nooit een hond.
Maar ik wilde Nina wel.

“Ja, hallo met Luna, ik wil graag een herhaalrecept voor de anticonceptiepil, maar de laatste keer dat ik ‘m had is 5 jaar geleden.”
“Oh, wat is je geboortedatum?”
“17 november 1975.”
“Oh, en menstrueer je nog regelmatig?”
“Nou, niet echt, ik hang denk ik wel tegen de overgang aan, maar ik zit ook in een nogal stressvolle periode, dus het kan eigenlijk van alles zijn.”
“Gezien je leeftijd mag ik geen herhaalrecept uitschrijven.”
“Gezien mijn leeftijd?”
“Ja.”
“Oh, okay, maar ik wil toch echt wel weer aan de pil.”
“Ik ga het even met de huisarts overleggen en dan kun je morgen bij de apotheek terecht.”
“Okay.”

De volgende dag lag er nog geen recept bij de apotheek. En 3 dagen later ook niet.

“Hoi, met Luna, 17 november 1975, jullie zouden een recept voor de anticonceptiepil doorsturen naar de apotheek, maar die ligt er nog niet.”
“Oh, ja, sorry, ik ben je vergeten terug te bellen, maar de huisarts geeft geen goedkeuring voor de anticonceptiepil.”
“Wat?”
“Ja, er is een verhoogd risico op trombose gezien je leeftijd.”
“Gezien m’n leeftijd?”
“Ja, we adviseren om een Mirena-spiraal te plaatsen.”
“Nee. Nee. Nee. Nee! Dat wil ik niet. Ik kan niet met de gedachte leven dat er iets in me zit dat er niet hoort. En zeker niet daar. Nee. Nee. Nee. Ik ben een sekstoy-tester en ik ken mezelf, dan denk ik er iedere keer dat ik een speeltje test dat ik die spiraal voel zitten en daar word ik helemaal zenuwachtig van. Dat gaat ‘m test-technisch voor mij niet worden. En alleen op een condoom vertrouwen doe ik ook niet, want daar word ik ook zenuwachtig van en dan kan ik me niet overgeven aan het moment en dan wordt het allemaal heel ingewikkeld en gewoon klote en kut.”
“Ehhhhhhhh, okay, dan kan ik je nu niet verder helpen.”
“Ik ga dit even laten bezinken.”

Het is echt niet dat ik onwijs om een stijve pik sta te springen, nou ja, misschien een klein beetje, maar het leek me wel verstandig om alvast wat na te denken over de eventuele gevolgen van een avondje seks met de een of de ander. Dus ik heb keurig een paar doosjes condooms gehaald, maar de kans op een zwangerschap is daarmee alsnog tussen de 2% en 5%. Dus ik wil, naast condooms, graag nog een ander soort anticonceptie te gebruiken. Better double safe than sorry! Want ik durf te wedden; de paar eitjes die ik nog ergens links of rechts heb zitten willen waarschijnlijk dusdanig graag bevrucht worden dat ze spontaan een condoom laten scheuren zodat ik van de eerste de beste one night stand zwanger raak.

En dat lijkt mij, gezien mijn leeftijd, al helemáál geen goed idee.

Ik ben sinds 2,5 maand vrijgezel en ik ben de afgelopen 20 jaar nog nooit zo lang vrijgezel geweest. Ik kreeg al vrij snel een nieuwe relatie na een vorige relatie en hoewel dat op dat moment de allerbeste, fijnste, lekkerste beslissing leek kan ik nu wel zeggen; dat was het niet. Op de ruïnes van de ene relatie kun je geen andere bouwen.

Ik doe momenteel pogingen om mijn eigen fundament weer een beetje stevig op te zetten, maar dat gaat niet zo snel en gemakkelijk als ik zou willen.

Het gemis is groot en de focus gaat al snel naar dat wat je niet hebt.

Ik heb geen relatie.
Ik ga nooit een gouden huwelijk vieren.
Ik ben helemaal alleen.
Ik heb niemand om tegenaan te liggen.
Ik heb niemand die van me houdt.
Ik heb niemand die het vuilnis aan de weg zet.
Ik heb niemand die thuis op me wacht.

Of de focus gaat naar dat wat anderen wél hebben.

Zij hebben wel samen een huis gekocht.
Zij zijn nu lekker met z’n tweetjes op vakantie.
Zij zijn opa en oma geworden.
Zij zitten samen romantisch aan een cocktail.
Zij zijn wél gelukkig.
Zij hebben het wél leuk.

Toen mijn moeder net was overleden zag ik overal het woordje ‘mama’ of ‘moeder’ staan. Ik hoefde maar een krant of tijdschrift open te slaan en het was het eerste woord dat ik zag. Hetzelfde geldt voor televisieprogramma’s of films. Iedereen had ineens een moeder en het moest er ook iedere keer over gaan als ik de televisie aanzette. En ook op Facebook of Instagram zag ik alleen maar foto’s van moeders met dochters, dochters met moeders, gezellig uit eten, gezellig een dagje winkelen, gezellig, proost, cheers.

Zij wel.
En ik nooit meer.
Verdriet. Jaloezie. Au.
Kutwijven.

Maar de focus is in 1,5 jaar gegaan van dat wat ik niet meer heb, naar dat wat ik wél heb gehad. En ik heb een geweldige moeder gehad.

Ik had er misschien een cursusje mindfulness of mediteren tegenaan kunnen gooien, of een paar yogaklasjes kunnen volgen, psycholoog, psychiater, pastoraal medewerker misschien, maar ik vertrouw er nu op dat mijn liefdesverdriet, net als het verdriet om m’n moeder, vanzelf minder wordt. Verdriet hoort bij het leven en krampachtig proberen om maar geen verdriet te hebben, om het weg te stoppen, geen pijn te hebben, dat doet uiteindelijk meer kwaad dan goed. Ik vertrouw op mijn verdriet, ik geef me eraan over, zet gewoon wél die zielige liedjes op, kijk gewoon wel naar die foto’s van vroeger, en ik huil en ik huil en ik huil en ik ga ervan uit dat al dat huilen uiteindelijk stopt.

Al is dat vertrouwen de afgelopen weken ook wel een paar keer dusdanig weggeweest dat ik echt dacht dat het nooit meer goed zou komen. Laat maar zitten. Ik doe niet meer mee. Ik ga in bed liggen en misschien verplaatst ik me van het bed naar de bank, maar dat is het voor vandaag en als het aan mij ligt voor de rest van m’n leven. Doei!

Maar de volgende dag sta je toch gewoon weer op, je kleedt je aan, je laat de hond uit en ach, dan gaat het ook wel weer. Je doet de boodschappen, je kookt, de ene dag wat gezonder dan de ander, je eet, je drinkt, je spreekt met vriendinnen af, je belt huilend naar je ex, je knuffelt je 4 katers, je probeert toch weer wat te werken, je gaat weer een keertje naar de kroeg, je gaat weer eens een keertje dansen. De focus van dat wat je niet hebt gaat heel langzaam naar dat wat je wel hebt.

En zo word je ineens op een dag wakker met het liedje van Nina Simone in je hoofd.

‘I got my tongue, I got my chin
I got my neck, I got my boobs
I got my heart, I got my soul
I got my back, I got my sex

I’ve got life, I’ve got my freedom
I’ve got life, I’m gonna keep it.’

“Hé, je hebt hier een kaal plekje”, zegt M.
“Huh?”, zucht ik.
We liggen op de bank een film te kijken en ik lig met mijn hoofd tegen hem aan. Ik voel M.’s vingers over m’n hoofdhuid gaan.
“Ja, een kaal plekje, wacht, ik maak even een foto.”
Even later houdt M. zijn mobiele telefoon voor m’n ogen.
“Wat?”

Ik schrik. Op het beeldscherm zie ik een kale plek ter grootte van een 2 euro muntstuk. Dit is niet goed. Dit is niet de bedoeling! Wanneer ik m’n vingers richting het kale plekje breng voel ik het nu ook zitten. Dat voelde ik nooit eerder en ook tijdens het verven van m’n haar is het me niet opgevallen. Het plekje moet dus ergens in de afgelopen 2 weken zijn ontstaan. Lichte paniek.

Niet gaan Google’en, niet gaan Google’en, niet gaan Google’en, niet gaan Google’en!!!!!
Toch gaan Google’en.

‘Alopecia areata is een haaraandoening, waarbij een persoon vrij plotseling gedeeltelijk kaal wordt. De plekken waar Alopecia areata zich voordoet, zijn vaak rond of ovaal van vorm. In deze plekken vallen alle haren uit. Het verloop van Alopecia areata is grillig. Het is niet of nauwelijks te voorspellen of het haar terugkomt en of dat eventuele herstel blijvend zal zijn. Er zijn geen behandelingen waarvan bewezen is dat ze helpen tegen Alopecia areata. Dit betekent dat men eigenlijk altijd het natuurlijke beloop zou moeten afwachten.’

Lekker dan.

De plaatjes onder ‘Google Image Search’ zien er weinig hoopvol uit. Mijn plekje is momenteel nog ter grootte van een 2 euro muntstuk en zit midden op m’n hoofd, dus m’n haar kan ik er nog overheen laten vallen, maar ik zie foto’s met kale plekken ter grootte van diverse golfballetjes, een kale plek ter grootte van een hand, een heel kaal achterhoofd, goed zichtbare plekken aan het begin van de haargrens en plekken waarbij het lijkt alsof iemand een paar keer flink is uitgeschoten met een tondeuse.

Nog lekkerder dan.

De paniek wordt groter. De onzekerheid al helemaal. Blijft het bij dit plekje? Zitten er al meer? Word ik straks helemaal kaal? Moet ik een pruik? What the fuck heb ik nou weer!? En waarom? Godverdomme. Kut. Kut. Kut. Ik ben zo blij met m’n haar. Zo trots dat het zo lang is. Zo dik. En zoveel. Ik zie mezelf in gedachten al met een kaal hoofd. Dat wil ik niet. Ik heb geen mooie schedel. Ik heb geen hoedenhoofd. Nee! Nee! Nee!

‘Krijgt u ineens één of meer kale plekken? Ga dan naar uw huisarts om te kijken waardoor dat komt.’

Laten we dat eerst maar doen.

Update: Ik ben inmiddels naar de huisarts geweest. Het is Alopecia areata. Valt niks aan te doen. Kan hierbij blijven (ik had nog ergens anders een plekje), kan erger worden. De toekomst zal het leren. Kan aan stress liggen (“Wil je met iemand praten?’), kan ook gewoon pech zijn (‘Is mindfulness niks voor jou?’). Het is dus vooral afwachten en hopen dat het hierbij blijft. Het is gewoon kut.

De deurbel gaat op zondagochtend om 10:00. Ik voel meteen dat het kijkers voor het huis zijn. De afgelopen dagen zijn er al verschillende mannetjes met auto’s door de straat gereden om precies te stoppen voor ons huis. Het was afwachten tot 1 van die mannetjes uit zou stappen om aan te bellen en te vragen of hij even binnen zou mogen kijken.

Dat ons halve hebben en houden nu ineens online te bekijken is op Funda, dat is gewoon kut. Maar dat we mee moeten werken aan de verkoop van het huis, dat weten we, ook al is het kut. Het is wat het is, maar je voelt je gewoon bekeken. Online, maar dus ook offline. Of misschien eerder; ik voel me weggekeken en dat terwijl ik hier helemaal niet weg wil. Ik heb het gevoel dat ik uit dit huis moet, terwijl daar helemaal geen sprake van is en ook niet kan gaan zijn, want de Nederlandse wet beschermd huurders gelukkig, halleluja, heel goed.

Maar 2 Polen, of 2 Tsjechen, of 2 Oekraïners, of in ieder geval 2 mensen met een Oostblokkerig accent aan je voordeur, met nog een andere Oostblokker op videocall erbij, daar zit je niet op te wachten op een zondagochtend om 10:00.

“You sell house?”
“No, we rent this house, our house owner is selling it.”
“How much is it?”
“Please contact the real estate agent.”
“How long do you rent?”
“We are renting this for more then 8 years, but please contact the real estate agent.”
“When are you planning to leave?””
“Our contract is indefinitely.”
“How much you pay?”
“Please contact the real estate agent.”

Het liefst wil je natuurlijk zeggen dat ze op moeten rotten: “You go away, yes! Mafkees! Are you niet goed bij je hoofd? Alles staat op Funda, ga daar maar lekker kijken en bel de makelaar maar, doei, de groetjes!” Maar je moet wel een beetje aardig en vriendelijk blijven, want misschien heb je dus te maken met je toekomstige huiseigenaar.

Maar we weten niet wie het huis gaat kopen. En ook niet wanneer. We hopen natuurlijk op een fijne huurbaas die eindelijk de kozijnen buiten gaat vervangen, die bij problemen meteen de boel komt oplossen, die eens per jaar keurig de huur verhoogd volgens de huurindexering en die het pand ziet als een zakelijke investering. Maar misschien hebben we iets te veel afleveringen van ‘Horrorhuurders en Huisjesmelkers’ gekeken, want je kan ook een klootzak krijgen die ons middels allerlei nare trucjes probeert weg te krijgen, zodat-ie zelf lekker kan gaan genieten van onze tuin die grenst aan een slootje. En ook al hebben we huurbescherming, je wil gewoon geen toestanden met je huiseigenaar.

Dit huis is dan misschien wel niet van ons, maar dit huis is wel ons thuis. En dat willen we graag zo houden.

Al jaren doe ik elke vrijdag om 8:00 boodschappen bij de Lidl in Tiel. Het is vaste prik. Het is traditie. Het is een gewoonte. En het is dan voornamelijk lekker rustig. Vroeger ging ik altijd samen met m’n ouders. Na het overlijden van m’n moeder in december ga ik samen met m’n vader. Vrijdag, van 8:00 tot 8:20 is ons tijdslot.

In de eerste week van de lockdown, in maart, waren er in onze Lidl, tijdens ons tijdslot, ineens veel meer mensen aanwezig. Er liepen gezinnen met kinderen, vrouwen in yoga-kleding, allemaal types die ik nooit eerder had gezien en ze liepen mij allemaal in de weg. Fysiek, maar vooral mentaal.

Er waren mensen met handschoentjes, mensen met mondkapjes, plastic schermen voor de kassa’s, vulploegmedewerkers met fluorgele hesjes, jengelende kinderen, het omroepsysteem had het over hoe je veilig boodschappen moest doen, er stonden trolley’s met artikelen die de weg versperden en nou ja, het was gewoon een grote onsamenhangende, ongecontroleerde, paniekerende, stressvolle toestand. Alles was anders.

Ik trok dit niet.
Ik hield m’n adem in als ik langs mensen liep.
Ik kreeg het eigenlijk al benauwd als ik überhaupt mensen zag.
Ik was bang om het verkeerd te doen.
Maar wat was verkeerd? Wat was goed?
Linksom? Rechtsom?
Ik moest ineens hoesten. Dacht ik.
Ik liep blijkbaar tegen de richting in, want er bleek ineens een onofficiële looproute te zijn.
Ik wachtte zelf keurig met passeren terwijl een oudere dame niet kon kiezen tussen verschillende pakjes diepvriesspinazie, maar een vrouw achter mij vond dat onzin en duwde mij en de oudere dame nog net niet aan de kant.
Ik bevroor.

Na het boodschappen doen zat ik thuis een uur te huilen. En daarna voelde ik me daar weer kut van. Want zo gevoelig was ik toch niet? Ik kon toch wel boodschappen doen?! Ik was toch niet ineens zo’n hoog-sensitief-type geworden dat de vibes van anderen absorbeert? Ik was toch niet ineens zo’n tingeletangel-type dat bij het minste of geringste beetje tegenslag begon te janken dat haar chakra’s helemaal uit balans waren getrokken?

Blijkbaar wel.

“Ik ben hier niet voor gemaakt”, zei ik tegen M. nadat ik voor de tweede keer de hele vrijdag fucked up was geweest na m’n ochtendbezoekje aan de Lidl en de Turkse supermarkt.
“Jij gaat geen boodschappen meer doen de komende tijd”, zei M., “dat doe ik wel. Maak maar een lijstje.”

Nu zullen er veel mensen blij zijn als er boodschappen voor ze gehaald worden, lekker makkelijk, bedankt, doei, maar ik hou van boodschappen doen! Ik hou van zelf m’n bosje koriander uitzoeken bij de Turkse supermarkt. Ik wil zelf kunnen bepalen of ik vanavond een zak Lays paprika-chips bij de tv eet of een zak Croky bolognese. Ik wil het zelf doen!!!!!

Maar M. hield zich aan z’n woord en haalde alle boodschappen die ik op een lijstje schreef. En als ik dingen vergat, zo ongeveer iedere keer, want ik ben niet van de lijstjes, dan ging hij gewoon nog een keer, zonder morren. We aten de helft van de diepvries leeg, maar ik vulde ‘m net zo hard weer aan. En hoewel het allemaal prima werkte op deze manier en we sowieso niet om zouden komen van de honger als we 2 maanden geen boodschappen zouden doen, begon ik m’n vrijdag-Lidl-moment toch te missen.

Afgelopen vrijdag stond ik voor het eerst sinds 2,5 maand weer om 8:00 in m’n eigen vertrouwde Lidl. Met m’n vader. Er strekte zich een volledig leeg gangpad voor me uit. Ik kon wel janken van blijdschap en volgens m’n vader was ik de hele tijd aan het neuriën.

Het was weer bijna net als vroeger.
Bijna.

p.s. Deze tekst schreef ik naar aanleiding van de mini-weblogmeeting die ik had met Suffie.nl, Zijperspace.nl en ipixtitude.com! Tijdens die meeting besloten we om, for old time sake, weer eens een stukje over de supermarkt te schrijven.