web analytics
LIFELOG van Luna - sinds 2001

THE TIME IS NOW

“Nou, dan is het dus einde oefening”, zegt m’n moeder.
“Ja”, zegt de longarts, “zo zou je het kunnen stellen.”

Ik werd 2 weken geleden gebeld met de mededeling dat de bestralingen van de longtumor bij m’n moeder niet door konden gaan. Op de PET-scan die in het UMC in Utrecht gemaakt was om het bestralingsgebied vast te stellen waren uiteindelijk wat meer verdachte plekjes te zien geweest. Dus er moest nóg een scan gemaakt worden. Een uitgebreidere, een PET/CT-scan, zodat duidelijk zou zijn waar en hoeveel en of bestralen überhaupt nog wel mogelijk was. Dus weer naar Utrecht, weer onder een apparaat en een paar dagen later weer naar een afspraak met een arts voor de uitslag.

Hoe vaak liepen we al eerder met z’n drietjes door dit ziekenhuis? Of een ander ziekenhuis? Hoeveel artsen hebben we gezien? Hoeveel scans zijn er gemaakt? Hoeveel bloed is er afgenomen?

Te vaak.
Te veel.

Hoe vaak zaten we al met die onzekerheid tussen de onderzoeken en de gesprekken met de artsen in? Het leven is zo broos. Het lichaam is zo broos.

Het is al 7,5 jaar geen stap meer vooruit.
Maar een stap op de plaats.
En daarna weer een stapje terug.

Hoe vaak dachten we; nu is het afgelopen, nu is er echt geen behandeling meer? We dachten het eigenlijk iedere keer dat we een arts bezochten. We dachten het iedere keer dat de kanker toch weer terug was. En we dachten het voor iedere chemokuur, tijdens iedere chemokuur en na iedere chemokuur. We dachten het bij een griepje. We dachten het iedere keer dat de kanker toch weer onder controle bleek. We dachten het soms bij een hoestje. We dachten het toen er uiteindelijk van chemokuren op chemopillen over werd gegaan. We dachten het bij een ooginfectie. We dachten het als het al een paar maanden goed ging.

Kanker betekent moeten leven met de gedachte; straks komt het terug, straks is er geen behandeling meer mogelijk, straks is het lichaam op.

Het bleef altijd bij gedachten. Tot gisteren.

Het is wat het is.
En het is tijd.

DE MELANCHOLIE VAN GEVULDE EITJES

“Zou jij misschien gevulde eitjes kunnen maken?”, had ex-partner P. een week geleden gevraagd. Hij werd onlangs 50 en z’n dochter onlangs 8, dus de hoogste tijd voor een gezamenlijk feestje. “Ja, nou, dat wil ik wel, maar ik denk niet dat ik die heelhuids van Tiel naar Amsterdam ga krijgen”, zei ik, “haal gewoon een paar zakken chips, lekker makkelijk.”

Voor onze feestjes vroeger aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam maakte ik altijd gevulde eitjes. Verjaardag? Gevulde eieren! Pasen? Gevulde eieren! Weekend? Gevulde eieren! Kerstmis met de familie? Gevulde eieren! Oud en Nieuw met vrienden en oud-Hollandsch naar de klote? Eerst even een bodempje leggen met gevulde eieren!! Gevulde eitjes zijn de stabiele factor op ieder feestje en worden gemaakt naar een befaamd familierecept, doorgegeven van m’n moeder op mij, lekker simpel met mayonaise en Aromat, altijd een groot succes bij jong en oud, alleen geen gemakkelijk gerecht om even te vervoeren in een Tupperware-bakje. Maar P. had blijkbaar toch echt z’n zinnen gezet op een verjaardagsfeestje mét gevulde eieren.

‘Ik heb 40 eieren gekocht’, appt P. de avond voor het verjaardagsfeestje.
‘Dat meen je niet!’, app ik terug, ‘kijk eens wat voor cadeau ik voor je gekocht heb!!!!!’

‘Haha.’
‘Maar eh, ga jij nou echt zélf gevulde eitjes maken?’
‘M’n zus komt morgen iets eerder.’
‘Oh, okay, maar dan zou ik wel alvast even die eieren koken hoor, zodat ze morgen op tijd afgekoeld zijn.’
‘Hoeveel minuten?’

Voor de zekerheid app ik P. het hele recept. Ik heb nooit veel vertrouwen in de kookkunsten van P. gehad en als hij moest vragen hoe lang het duurt om een ei hard te koken, lijkt het me dat hij weinig had bijgeleerd de afgelopen 11 jaar.

De zus van P. blijkt de volgende dag inderdaad eerder op het feestje gearriveerd en heeft de 40 eieren nog moeten koken, want dat was P. vergeten. De nichtjes van P., inmiddels volwassen vrouwen met verkering, zitten de eieren te pellen. En het is maar goed dat ik, eigenlijk als grapje, een busje Aromat heb gekocht, want de zus van P. kan in het huis van P. weinig andere smaakmakers dan mayonaise vinden.

En dan sta ik ineens in mijn leven van vroeger.

Er komen vrienden binnen die ik jaren geleden bijna elke week zag, maar waarmee het contact logischerwijs verwaterde toen ik bij P. wegging en verhuisde van Amsterdam naar Tiel. Vrienden waarmee ik voor mijn gevoel nog gisteren in het Vondelpark zat met een proseccootje en een jointje. En ik had natuurlijk wel gehoord dat die en die een dochtertje hadden gekregen. En daarna nog eentje. En dat zij een zoontje kregen. En dat die verhuisd waren. En dat die nu daar en daar werkte. Maar als je dan ineens iedereen zo ziet, na 11 jaar, met wat rimpels meer, wat grijze haren erbij, maar vooral als vaders en moeders, ja, dan is dat het perfecte moment voor een kleine mentale breakdown.

Je stapt uit een relatie. Je kiest voor een ander leven. Je verhuist naar een andere stad. Je krijgt een andere vriendenkring. En ondertussen tikt de tijd alle uren van de dag. Alles is anders en toch voelt het op een rare manier allemaal even heel vertrouwd.

Als P. uiteindelijk langskomt met de gevulde eitjes vraagt iedereen of ik ze heb gemaakt.

8

HOE GAAT HET MET JE MOEDER?

“Hoe gaat het met je moeder?”

Het is een heel lieve en goedbedoelde vraag, maar ‘Hoe gaat het met je moeder?’, is na 7,5 jaar leven met een moeder met kanker verworden tot een net zo oppervlakkige vraag als ‘Hoe gaat het?’. Een vraag die ik beide eigenlijk het liefst zo snel mogelijk afwimpel met een net zo oppervlakkige ‘goed hoor’.

Want vaak wil degene die het vraagt het antwoord liever niet echt weten, omdat er geen tijd of geen zin is om het gesprek daarna verder af te maken.

“Hoe gaat het met je moeder?”
“Ja, kut.”
“Oh.”

En weer door.

Meegemaakt op een feestje; iemand vraagt me hoe het met m’n moeder gaat en voordat ik ook maar iets kan antwoorden wordt diegene afgeleid door iemand anders en loopt weg. Mij vertwijfeld achterlatend.

Mensen voelen zich een soort van verplicht om te vragen naar m’n moeder, want nou ja, het is gewoon heel netjes en beleefd om daar naar te vragen, dat snap ik ook wel. En vaak is het ook het eerste wat in iemand opkomt als ze me zien.

Tijdens het uitlaten van de hond roept een andere hondenuitlater regelmatig vanaf de overkant van de straat de vraag hoe het met m’n moeder is. En welk antwoord ik ook terugroep; het brengt me even uit balans. Liegen en roepen dat het goed gaat voelt kut. Eerlijk roepen dat het klote gaat voelt kut. Roepen dat ze er gelukkig nog is, is de waarheid, maar ja, daarna loop je met de hond en je eigen gedachten en die gedachten reiken dan niet meer verder dan; ja, ze is er nog, maar het wordt er allemaal niet leuker op.

Wallen worden donkerder.
Veerkracht wordt kleiner.
Opties worden minder.
Pijntjes worden groter.
Lontjes worden korter.

Als er iemand in je directe omgeving ziek is, dan doe je allemaal een beetje mee. En de gezondheid van mijn moeder heeft ook een effect op mij. Op m’n vader. En op M.

“Maar hoe gaat het eigenlijk met je moeder?”

Onlangs is er ook nog eens longkanker bij m’n moeder ontdekt. Al was het natuurlijk eerst een ‘vreemd plekje op een longfoto’. En van een vreemd plekje op een longfoto gaat het naar een scan en dan nog maar een scan om te checken of het groeit en dan naar een longpunctie om te kijken wat het precies is. En het is dus longkanker. Deze kanker staat geheel los van de lymfeklierkanker waarvoor m’n moeder al 7,5 jaar behandeld wordt. Twee soorten kanker tegelijkertijd. Ach ja, waarom ook niet? Deze week een intakegesprek en dan 15 keer bestralen in het UMC.

“Goed hoor.”

MAAR WAT ALS HET NOU ALLEMAAL NIET GOED KOMT?

Mijn stopzinnetje is al m’n hele volwassen leven ‘komt goed’. “Schatje, zou jij straks de was er even uit willen halen en ophangen?” “Komt goed.” “Kun jij een dromenvanger van 1 bij 2,5 meter maken?” “Komt goed.” “Wil jij onze allernieuwste vibrator testen?” “Komt goed.” Als ik over weet ik veel wat klaag of zeur, dan eindig ik m’n klaagzang altijd met een ‘komt goed’ en als anderen problemen hebben, dan probeer ik ze meestal op te beuren met een ‘komt goed, uiteindelijk komt alles altijd goed’.

Het is ook het interne antwoord naar mezelf.

Geen pensioen? Komt goed.
Af en toe geen opdrachten? Komt goed.
Ongewenst zwanger? Komt goed.
Geen rijbewijs? Komt goed.
Man met een burnout? Komt goed.
Geen rijbewijs? Komt goed.
Zes jaar lang geen seks? Komt goed.
Relatie na 10 jaar verbreken? Komt goed.
Alles achterlaten in Amsterdam en verhuizen naar Tiel? Komt goed.
Verliefd op een man in de schuldsanering? Komt goed.
Verliefd op een man met kind? Komt goed.
Man al z’n geld vergokt? Komt goed.
Moeder op Intensive Care? Komt goed.
Vader ontslagen? Komt goed.
Man met een burnout? Komt goed.
Getrouwd met een narcist? Komt goed.
Scheiden van een narcist? Komt goed.
Hond ziek? Komt goed.
Een leven zonder kinderen? Komt goed.
Kat dood? Komt goed.
Teruglopende inkomsten? Komt goed.
Moeder ziek? Komt goed.

Een paar weken terug had ik een vergadering die vooraf werd gegaan door een rondje hoe-is-het-met-jou-nog-wat-meegemaakt-sinds-de-laatste-vergadering. Ik voelde de tranen al opkomen toen ik luisterde naar de rest bij wie het allemaal wel gewoon lekker z’n gangetje ging, dit gedaan, dat gedaan, vakantie geweest, ja, wel lekker, ja.

Toen ik aan de beurt was kon ik niet meer stoppen met huilen en het komt zo ongeveer neer op het volgende; ik heb voor het eerst in m’n leven het allesoverheersende gevoel dat het allemaal niet goed komt.

Een vriendin van me zei ooit: “Ik maak me pas zorgen als mensen stoppen met delen.” Ze bedoelde daarmee dat mensen die middenin een depressie of andere ellende zitten doorgaans geen behoefte meer voelen om over die ellende te delen. Nu voel ik die behoefte eigenlijk ook niet. Ik ben bekend met me kut en klote voelen en ik ben ook bekend met depressievere dagen, maar ik had tijdens die momenten altijd nog het vertrouwen dat die gevoelens vanzelf een keertje over zouden gaan, want ‘komt goed’. Dat vertrouwen heb ik nu niet meer. En al te lang niet.

Ik voel me eenzaam.
Ik wil niet meer in m’n eentje werken.
Ik heb nergens zin in.
Ik zit op slot.
Ik ben moe.

Ik doe gezellig en leuk op Facebook en Instagram, zodat ik toch nog een beetje de suggestie wek dat het goed met me gaat en zolang ik nog kan veinzen dat het goed gaat, ja, dan zal het uiteindelijk ook wel weer een keertje écht goed komen. Toch?

Blijven delen.
Komt goed.

DIEPVRIESCHALLENGE WEEK 2

Is het me deze week gelukt om het aantal items in m’n diepvries te verminderen? Ik weet eigenlijk wel zeker van niet, al heb ik echt m’n best gedaan en bijna elke dag 1 item uit de diepvries gegeten, maar er gingen toch ook weer wat dingen in. Zo gaf ik m’n ouders op woensdag diverse vleespakketjes uit de diepvries mee, maar die kwamen een dag later met een paar rookworsten aanzetten. En ja, als je ouders je een paar lekkere, vette, slagersrookworsten willen geven, dan kun je zeggen dat dat niet de bedoeling is, dat er niks meer in de diepvries mag, maar ik dacht aan boerenkool, zuurkool en hutspot en ik was om. Het vlees is zwak.

Het blijkt makkelijker om doordeweeks uit de vriezer te eten dan in het weekend. In het weekend zijn M. en ik vaak allebei in een lekkere-dingen-snaai-bui. Niet dat er geen lekkere dingen in de vriezer zitten, maar in het weekend willen we eigenlijk ‘alleen maar eten waar we zin in hebben’ en we hebben natuurlijk nooit zin in de dingen die in de vriezer zitten. Deze mindset is zowel financieel als lichamelijk als diepvriestechnisch niet heel verstandig, maar wel lekker.

Verder dacht ik slim te zijn door 2 zakken ingevroren mosselgroenten, 2 zakken soepgroenten en wat kipfilet, samen met 4 (erbij gekochte) kippenpoten om te zetten in 7 liter kippensoep. Ik kon dus keurig 5 items van m’n lijst afstrepen en heel even zag ik de achterkant van de binnenkant van de diepvries, maar helaas werd die een paar uur later weer uit het zicht ontrokken door 2 literbakken kippensoep en 2 halve literbakken. Daarnaast is er 2 liter richting m’n ouders gegaan, we aten gisteren kippensoep en ook vandaag at ik kippensoep voor ontbijt, lunch en avondeten. En nu is het heus een hele lekkere en goedgevulde kippensoep, maar om het nou de hele dag te eten? Daarnaast; ik hád nog genoeg soep in de vriezer! Volgens m’n lijstje staat er nog 2 liter broccolisoep, een liter aspergesoep en een liter Spaanse bonensoep te wachten om ooit verwarmd te worden.

The story of my diepvries is m’n hele leven al zo’n beetje dit; je haalt er iets uit en meteen daarna zit er weer iets nieuws in. It’s magic! En als ik er niet zelf verantwoordelijk voor zou zijn, dan zou ik bijna in sprookjes gaan geloven.

LUNA, M. EN HET SEPTEMBER APPLE EVENT 2019

Eén van de kernkwaliteiten van M. is dat-ie zo lekker voorspelbaar is. Zo kon ik al dagen van tevoren voorspellen dat hij gisteren ruim op tijd op de bank klaar zou zitten om het Apple Event live te streamen via de Apple tv, net zoals voorgaande jaren. Zoals iedere andere man uit kan kijken naar een lekkere voetbalderby, tussen Ajax en Feyenoord bijvoorbeeld, zo verheugde mijn Apple-nerd M. zich al weken op het event van Apple en de iPhone 11 Pro die daar gepresenteerd werd.

Glunderend zat hij op de bank te kijken naar de allernieuwste iPhones, iPads en Apple Watches die nog sneller zijn, een nog langere batterijduur hebben, nog kleiner zijn ,of juist groter, nog betere sensoren of nog betere camera’s hebben.


Cheers and Applause!!!!

M. checkt dagelijks de obligate Tech Blogs zoals Wired, Gizmodo en ARS Technica, zodat hij eigenlijk al voordat eenApple Event plaatsvind weet wat ‘m te wachten staat. Hij weet ook precies welke mannetjes er op het Apple-podium verschijnen (Tim, Steve, Jony, Jeff, Eddy; hij volgt ze waarschijnlijk ook allemaal op Instagram) en tijdens deze jaarlijks terugkerende Apple-presentatie zit hij op z’n iPhone te appen met z’n broer, net zo’n Apple-freak als hij.

Als er echt iets spectaculairs is verschenen, dan wordt er na het Apple event nog even gebeld en nabeschouwd. Dan gaat het over de verbeterde videofuncties, dat de nieuwe iPhone 2, 3 of 4 camera’s heeft, over wel of geen 5G ondersteuning en of het matglas aan de achterkant nou mooier is of niet. Maar waar het vooral over gaat; zijn alle verbeteringen, vernieuwingen en updates de aanschaf van de allernieuwste iPhone waard? Het antwoord op die vraag is wat M. betreft eigenlijk altijd ‘ja’, want ook al is de verbetering niet echt noemenswaardig of van belang (ik bedoel; wat héb je aan een telefoon met 3 camera’s als je zelf alleen maar wat huis-tuin-en-keuken-kiekjes maakt) toch is het voor een Apple-fan als hij van belang om die allernieuwste iPhone te hebben. Gewoon te hebben. Hebben. Hebben. Hebben. Niemand die het ziet, behalve andere Apple-nerds.

Ik kan bij de meeste dingen die tijdens zo’n event op ons tv-scherm voorbij komen alleen maar denken; okay, het display is een kwart inch groter of kleiner, who cares, kun je er nog een beetje mee bellen, kan ik ermee appen, kan ik er m’n favoriete Netflix-serie mee bekijken en maakt-ie een beetje scherpe foto’s die ik snel op Instagram kan zetten? Dit zijn kwaliteiten die zo ongeveer elke smartphone tegenwoordig wel in zich heeft.

Maar de kans is dus zeer groot aanwezig dat M. binnenkort de iPhone 11 Pro aanschaft. En hoewel ik totaal niet begrijp dat je steeds de allernieuwste telefoon wil hebben, kan ik zijn Apple-hebberigheid alleen maar toejuichen. Want dan krijg ik zijn oude iPhone X.

5

DIEPVRIESCHALLENGE WEEK 1

Op 1 september 2019 maakte ik een keurige lijst met daarop de inhoud van de diepvries. Ik haalde alles eruit, woog alles af en deed alles weer terug. Het was een nogal indrukwekkende lijst met vooral veel vlees en ik schatte in dat we daar toch zeker wel 1, misschien wel 2 maanden over zouden gaan doen om alles op te eten. Ik zou er wel zelf verse groenten bij moeten kopen en natuurlijk brood, misschien wat broodbeleg, maar verder hebben we volgens mij alles in huis (want m’n koelkast en m’n opberglades zitten ook nogal vol) (die verdienen een eigen challenge). Er zou niets nieuws meer in de vriezer gaan (behalve dan brood)! Het zou me gaan lukken! Het zou me eindelijk een keertje gaan lukken!

Nog geen uur, ik herhaal; nog geen uur, na m’n diepvries-inventarisatie kwam M. binnen met een bakje pruimencompote.

“Kijk eens hoe lief”, zei hij, “heeft tante M. zelf gemaakt.” Z’n tante is in de 80 en heel lief en onder elke andere omstandigheid had ik het superlekker en superschattig gevonden, maar nu had ik zoiets van; ja, als dit het begin van m’n diepvrieschallenge is, dan is-ie gedoemd te mislukken natuurlijk. Ik propte ’t bakje in de vriezer en concludeerde dat er nu dan écht niks meer bij paste.

De rest van de week ging het eigenlijk best goed. We aten elke dag wel iets uit de vriezer en ik kon flink wat wegstrepen van de diepvries-lijst. Van de 452 gram merquezworstjes maakte ik een ovenschotel met bloemkool, paprika en aardappeltjes, van de 540 gram pangasiusfilet maakte ik een ovenschotel met wortel, venkel, aardappel en we aten ook eindelijk weer eens een AGV’tje met de koolvisfilet en de diepvriesboontjes. Ik gaf ook een aantal bakjes aan m’n ouders mee, dus daar kwam ik helemaal makkelijk vanaf.

Ik hoefde ook amper boodschappen te doen, dus ook dat was fijn. Ik haalde voer voor Frank en Sid, voer voor Nina, de Parmezaanse kaas was op en dat is iets wat ik gewoon altijd in m’n koelkast wil hebben, maar verder had ik niks nodig. Het waren 5 prettige dagen voor de huishoudportemonnee.

Er ontstond zelfs wat ruimte in de vriezer en ik denk dat het daar is misgegaan. Als je als diepvries-hoarder, hamsteraar en koopjesjager ruimte ziet, dan moet die ruimte gevuld worden. Het was groter dan ik. Uiteindelijk kwamen er 7 nieuwe zakjes met 4 boterhammen bij, 6 bijna-gratis vlees-dingetjes (ja, weggooien is pas echt erg, dan zijn die beesten voor niks gestorven) en dus tante M.’s pruimencompote.

Als ik nu al 1 ding heb geleerd van deze diepvrieschallenge is dat het hebben van een lijst enorm veel voordelen heeft. Het maakt het veel makkelijk om te plannen (en als ik nou nog leer om een weekplanning te maken in plaats van een dagplanning, dan komt het helemaal goed) en het afstrepen van iets van de lijst voelt net zo prettig als iets afstrepen van een TODO-lijst. Ik moet alleen nog even een beter systeem vinden qua lijst. Ik wil geen digitale lijst, want ik wil fysiek kunnen strepen, maar ik denk dat een diepvriesboekje uiteindelijk handiger is dan mijn A4-velletjes.

Ik streepte de eerste week 24 dingen van de lijst af (gaat lekker makkelijk met die mini-Magnums waarvan ik het bestaan niet wist totdat ik ze tijdens de inventarisatie tegenkwam). Er kwamen 14 nieuwe dingen bij, al heb ik er van die 14 ook alweer 5 afgestreept, dus er zijn uiteindelijk meer dingen uit dan in de diepvries gegaan! Ik vind dat ik dan toch heus wel van een geslaagde eerste week mag spreken.

9

DE INHOUD VAN MIJN DIEPVRIES

Precies een jaar geleden kochten M. en ik samen een Amerikaanse koelkast met een totale inhoud van 510 liter (de vriezer is 175 liter). Onze eerste gezamenlijke aankoop! Hoe romantisch!


Wat een beauty! Hij staat in de eetkamer, omdat hij niet in ons kleine keukentje paste. Wij huren ons huis particulier en de inbouwkoelkast en -diepvries hadden hun langste tijd gehad. In plaats van de inbouwkoelkast en -diepvries te (laten) vervangen kochten we een losse koelkast, zodat we die ook mee kunnen nemen, mochten we eventueel ooit verhuizen. Ik heb ergens een keer per ongeluk beloofd dat ik geen magneten, foto’s en andersoortige frutsels op de koelkast zou hangen, maar daar heb ik achteraf best spijt van. Want al is het een prachtige koelkast, ik denk dat-ie enorm opknapt van wat gezellige koelkastmagneetjes van My Little Pony’s en Hello Kitty.

Wat was ik blij met de ruimte! En hij is ‘No Frost’, dus nooit meer een ijslaagje aan de binnenkant van de vriezer, nooit meer aan elkaar vastgevroren producten en nooit meer de vriezer ontdooien. Wat een feest! Maar binnen een jaar heb ik het diepvriesgedeelte dusdanig volgestouwd dat ik zelf niet eens meer weet wat ik heb of waar het ligt. Tijd voor een inventarisatie!

Zondag 1 september heb ik alles uit de diepvries gehaald, eventueel gewogen en daarna genoteerd. Het was even werk en het was behoorlijk gênant, want nogal een confrontatie met m’n eigen hoard-gedrag, maar ik heb nu een lijst met alles wat in de vriezer zit. En ik moet zeggen; had ik jaren eerder moeten doen!

Broodbeleg
80 gram kipfilet
80 gram kipfilet
102 gram Bedford rauwe ham
110 gram roasted ham
112 gram slagersspek
106 gram kipfilet
105 gram Italian roasted pork

Vlees
1 hamburger
1 hamburger
500 gram gemengd gehakt
229 gram kipfilet
312 gram kipfilethaasjes
1 runderschenkel
200 gram gemarineerde kipkluifjes
240 gram (3 stuks) varkensfiletsteak
300 gram rosbief
300 gram mini chipolata worstjes
200 gram mini Angus burgertjes
245 gram rundergehakt
320 gram knakworstjes
631 gram magere runderstooflappen
242 gram kippedij
291 gram kipfilet
300 gram gekookte kipfilet
277 gram gemarineerde speklapjes
338 gram gemarineerde varkensfilet knoflook
400 gram gemarineerde varkensfilet paprika
500 gram rundergehakt
580 gram runderriblappen
278 gram varkensfiletlapjes
230 gram curryworsten
409 gram karbonaadjes
452 merquezworstjes
206 gram varkensfilet
2 houthakkerssteaks
300 gram speklap smokey
350 gram kipdijfilet
300 gram slagersgehaktbal
300 gram chipolata worstjes
270 gram shaslick
245 gram braadworstjes
247 gram braadworstjes

Zoet
Mini Magnum puur
Mini Magnum puur
Mini Magnum wit
Mini Magnum wit
Mini Magnum melk
Mini Magnum melk

Groenten
450 gram sperziebonen
200 gram spinazie
400 gram mosselgroenten
400 gram bamigroenten
500 gram bami/nasi groenten
400 gram Hollandse roerbakgroenten
350 gram boerensoepgroenten
400 gram Italiaanse roerbakgroenten
400 gram mosselgroenten
600 gram schoongemaakte asperges
500 gram aardappelpuree
400 gram edamame boontjes

Fruit
300 gram cranberries
300 gram granaatappelpitjes
300 gram frambozen

Vis
400 gram Alaska koolvisfilet
250 gram knoflookgarnalen
1 gerookte makreelfilet
200 gram pepermakreelfilet
475 gram grote garnalen
540 gram pangasius filet

Brood
4 Brioche broodjes
4 bruine boterhammen
400 gram roggetarwe brood
300 gram speltbrood
4 bruine boterhammen
4 bruine boterhammen
2 bruine boterhammen
2 bruine boterhammen
2 bruine bolletjes
2 bruine bolletjes
2 bruine bolletjes

Al bereidde gerechten
530 gram pastasaus kip met eekhoorntjesbrood
320 gram Mexicaans lamsvlees
320 gram Mexican Pulled Chicken 5 spices
425 gram rendang
870 gram blote billetjes in het gras
570 gram chili con carne
630 gram Mexicaanse kip
469 gram pastasaus met kip en eekhoorntjesbrood
528 gram vis van Piet
870 gram boerenkool
450 gram bloemkoolcurry
560 gram pastasaus venkel-salami
468 gram Mexicaanse kip
437 gram Mexicaanse kip
323 Mexicaanse kip
289 Mexicaanse kip
279 kip met tamarindesaus

Kant en klaar 1 persoon maaltijd
1 lasagna bolognese
1 chicken yakiniku

Soep
1 liter kippensoep
1 liter broccolisoep
1 liter broccolisoep
500 ml Spaanse bonensoep
500 ml Spaanse bonensoep
500 ml aspergesoep
500 ml aspergesoep

Deegwaren
Wonton velletjes
Wonton velletjes
Bladerdeeg 10 stuks
Bladerdeeg 3 velletjes

Kant en klaar vlees
1 kipsaté 130 gram
1 kipsaté 160 gram
225 gram kipdij filet flakes (Marokkaanse kruiden)
135 gram Gyros kipfilet plakjes

Het is nu veel gemakkelijk om even op de lijst te kijken wat er nog in de diepvries zit en daar het menu en dus de boodschappen op aan te passen. En vooral niet vergeten om datgene wat eruit is gehaald ook meteen van de lijst te strepen. Dit doe ik sinds 5 dagen, maar hé, een georganiseerd leven moet érgens beginnen.

LUNA’S DIEPVRIESCHALLENGE 2019

“Ik wil nu toch eerst de diepvries leeg gaan eten “, is 1 van de zinnetjes die ik de afgelopen 20 jaar zeer geregeld uitsprak. Ik hoor vaste lezers al denken; heb je haar weer, met d’r diepvries, want aangezien ik meer dan 18 jaar blog, denk ik dat er ook meerdere blogs of plogs over dit onderwerp zijn geschreven of gefotografeerd de afgelopen jaren. Het lukte echter nooit, dat leeg eten van diepvries. Ik deed pogingen. Ik kwam soms een heel eind, maar een volledig georganiseerde diepvries waarvan ik wist wat erin lag heb ik nog nooit gehad.

Toen ik nog met P. in Amsterdam woonde hadden we 2 inbouw-diepvriezers met allebei 3 grote lades met een totale invriescapaciteit van 200 liter. Ze zaten allebei bomvol en toen ik bij hem wegging kon ik de inhoud niet meenemen.

Met J. had ik een grote diepvries van 500 liter in de schuur die onwijs veel energie slurpte. Ook in de keuken was er nog een diepvries van 100 liter aanwezig. Iedere keer als ik een poging deed om de diepvriezers leeg te eten, bracht J. weer dozen vol frituurhapjes mee.


Een stroomzuigende diepvries van 500 liter die voor de helft vol zat met frituursnacks.

Na m’n scheiding heb ik de frituurhapjes samen met de frituurpan weggegooid, de diepvries in de schuur leeggegeten en uiteindelijk ook de diepvriezer naar het grof vuil gebracht. Ik had een klein, intern feestje toen de grote diepvries op de aanhangwagen werd geladen, maar ik had nog steeds een bomvolle diepvries van 100 liter in de keuken die bomvol zat.


Doeiiiiiiiiii!!!!! Ik was ZO trots toen!

Die bomvolle diepvries bleef bomvol, de lades konden wegens bijna vastgevroren amper meer dicht en het werd hoog tijd voor een nieuwe. Het zegt misschien heel veel dat de eerste gezamenlijke aankoop van M. en mij een Amerikaanse koelkast met diepvries was.


Kijk! En zo leeg wil ik ‘m weer hebben!

Die Amerikaanse koelkast heeft een totale inhoud van 510 liter en wordt aangeprezen met de zin ‘geschikt voor de boodschappen van een huishouden van 5 of meer personen’. Nou, maak daar maar van; ‘geschikt voor de boodschappen van een huishouden 2 personen, waarvan 1 hoarder.’

Zowel het diepvriesgedeelte als het koelkastgedeelte zit bomvol en ik word er momenteel ook zelf weer een beetje moe van dat er niks meer bij kan. Als er niks meer bij kan, betekent dat dat je ‘m eens leeg moet gaan eten! Het is zo logisch en ook zo makkelijk, maar toch krijg ik het gewoon niet voor elkaar. Ik zie steeds weer aanbiedingen die ik gewoon moet kopen en ik kook bijna standaard teveel en dat gaat dan ook weer in de diepvries. Ik laat ’s ochtends een pond half-om-half gehakt ontdooien en stop ’s avonds weer 2 keer 500 gram bolognesesaus terug in de vriezer. Zo schiet het niet op.

Daarom! De #diepvrieschallenge 2019! Het zou zeer prettig zijn als de diepvries voor het einde van dit jaar om wat brood na, helemaal leeg zou zijn! En er is maar 1 regel; er mag niets, maar dan ook niets, nieuws in de diepvries komen te liggen de komende maanden.

Wat denken jullie? Gaat het me nu wél een keer lukken? En lukt het jullie wel om de diepvries gewoon lekker overzichtelijk te houden? Of bestaan er nog meer diepvries-hoarders zoals ik? Morgen presenteer ik jullie een lijst met de inhoud van m’n diepvries. Het is gênant, dat kan ik nu alvast spoileren!