Als je een geliberaliseerde woning huurt ben je verplicht om mee te werken aan de verkoop van het huis. Je moet dus ook kijkers toelaten in je thuis, zodat, in ons geval, nieuwe investeerders kunnen checken of het een investering waard is. Het was iets waar M. en ik tegenop zagen, maar zoals dat gaat met dingen waar je tegenop ziet; uiteindelijk moeten ze toch gebeuren en uiteindelijk werd het vanzelf maandagochtend 9:00, de dag en het uur van de eerste bezichtiging. Wij hadden besloten om zelf ook thuis te zijn, zodat we nog een beetje het idee hadden dat we controle hadden over de situatie.

Want er komen ineens allerlei types bij je over de vloer. Door je huis. In je keuken. In je woonkamer. In je seksspeeltjes-kantoor. In je slaapkamer. Tussen je dromenvangers. In je badkamer met kattenbakken. En wat voor types er komen, daar heb je dus helemaal geen invloed op. Je weet maar 1 ding; het zijn types met ergens minimaal € 250.000,- op de bank.

In 3 uur tijd zien we diverse mannen met grote auto’s, mannen met geld, jongens met geld, snelle jongens en nog snellere jongens die binnen 5 minuten weer vertrekken. Een paar keer kijk ik in heel vriendelijke ogen boven een mondkapje.

Je went er blijkbaar snel aan dat er een vreemd makelaars-mannetje met een vreemd investeerders-mannetje op je zolder staat te praten over huurcontracten, funderingen, over een gedateerde badkamer zonder schimmel, kozijnen, een zonnige woning, een CV-ketel van 10 jaar oud en huurders die hier heel graag wonen, maar door omstandigheden het huis niet zelf kunnen kopen.

Er staat een gezin met 2 kinderen voor de deur. Die komen het huis ook bezichtigen.

“Maar we wonen in principe prima in Druten hoor”, hoor ik de vrouw even later zeggen terwijl ik onderaan de trap het gesprek tussen de makelaar en het gezin sta af te luisteren. Het vriendelijke makelaars-mannetje heeft haar er net op gewezen dat het hier toch echt om een investeringspand gaat mét huurders. Ik heb niet het idee dat de vrouw de situatie goed begrijpt.

“En hier is een muziekkamer”, zegt het makelaars-mannetje als hij het kantoortje van M. laat zien. Daar moeten we iedere keer om lachen, want M. heeft dan wel een gitaar, een keyboard en een koffer vol ambitie op z’n kantoor staan, maar ondanks herhaalde pogingen te beginnen met een cursusje gitaar of piano, kan hij geen noot spelen.

“Meneer en mevrouw hebben zelf een nieuwe koelkast gekocht, omdat de koelkast die bij het huis hoort het niet meer doet”, zegt het makelaars-mannetje en wijst op onze grote Amerikaanse koelkast.
“Dus deze doet het niet meer?”, vraagt de vrouw en ondertussen trekt ze onze oude koelkast open.
“Die staat uit en dat is nu onze snack-kast”, roep ik richting de keuken, wetend dat de vrouw een blik heeft kunnen werpen in onze oude koelkast die nu volgestouwd is met chips, koek en chocolade. Je voelt je ergens betrapt, maar het lijkt me niet de bedoeling dat kijkers zomaar uit zichzelf kastjes en deurtjes gaan opendoen. “En die oven en de vaatwasser hebben we trouwens ook zelf betaald.”

Nadat het gezin onze achtertuin en garage heeft geïnspecteerd keren ze terug naar binnen. Het zoontje is op z’n hoofd gevallen tegen de stoeptegels en we hoorden hem vanuit de tuin al onbedaarlijk huilen. De vrouw staat met hem op haar heup in mijn woonkamer en ze wil nog wat aan ons vragen, maar is de vraag vergeten. Ze stamelt wat vanachter haar mondkapje, het zoontje huilt erdoorheen en haar dochtertje is bezig met het uittrekken van haar metallic roze schoentjes met klittenband. De vader, die ik nog geen woord heb horen zeggen, staat erbij en kijkt ernaar.

Je wil netjes blijven. Je moet netjes blijven. Want het zou dus zo maar kunnen dat je hier met je toekomstige huurbaas te maken hebt. Maar je vraagt je af waarom iemand z’n 2 kinderen meeneemt naar een huisbezichtiging. Wat ging hier mis? Waarom blijft zij hier staan met dat huilende kind? In mijn thuis? Dit duurt te lang! Waarom pakt haar man dat kind niet even over, zodat zij haar vraag kan stellen? Wat is dit? Wat gebeurt hier? Ga weg! Ga allemaal weg! Neem je huilende kind mee naar Druten en laat ons met rust. Ik wil rust! Ik wil dat dit stopt!

“Willen jullie zelf niet ooit een huis kopen?”, vraagt de vrouw tussen het gehuil van het kind door.
“Nee, wij willen hier blijven huren”, zegt M. resoluut.

Het meisje zonder de roze metallic schoentjes is inmiddels op onze bank gaan liggen. Kater Chuck springt ernaast.

Kafka. Vandaag was Kafka.

Laat onze nieuwe huurbaas alsjeblieft 1 van de mannen met de vriendelijke ogen zijn.

“Waar gaan jullie naartoe?’, vraagt de fotograaf terwijl hij z’n camera op een statief richting de keuken zet.
“Wij gaan helemaal nergens naartoe”, zeg ik.
“Oh.”
“Wij huren dit van een particulier en die gaat het nu verkopen.”
“Oh.”
“Met ons erin.”
“Oh.”
“Het is een beleggingsobject.”
“Oh.”
“Wij zitten hier niet echt op te wachten.”
“Oh.”

Ondertussen pakt de fotograaf onze vuilnisemmer op en verplaatst ‘m van de keuken naar de woonkamer. Ook de plastic zak die aan de muur hangt om ons plastic afval in te verzamelen mag niet op de foto. De etensbak van Nina ook niet. Wanneer even later onze woonkamer aan de beurt is om op de foto te gaan wordt de hondenmand van Nina verplaatst, net als de krabpaal van de poezen, de etensbakjes van de poezen en een poezenmandje. Nina zelf had ik al voor een paar uur naar m’n vader gebracht.

Er staat een vreemde in m’n huis. Er zit een vreemde aan m’n spullen. Ik trek dit heel slecht.

Ik herinner me een vakantie met partner P. naar Isla Margarita. Op de terugweg werden we er op het vliegveld tussenuit gepikt en van een Venezolaanse dame moesten we al onze koffers open maken, zodat ze ertussen kon snuffelen. Het ergste vond ik nog dat de dame met een mesje over de lege pagina’s in m’n dagboek schraapte om te kijken of ik er misschien cocaïne tussen had zitten. Net als toen moet ik deze hele toestand met de fotograaf maar gewoon ondergaan. Ik kan niet anders.

Ik woon al 8,5 jaar in dit huis, waarvan de laatste 3 jaar samen met Michael. De eigenaar van het huis heeft besloten het huis te verkopen en we zijn wettelijk verplicht om als huurder mee te werken als de verhuurder het pand wil verkopen. En wij kunnen het zelf niet kopen, maar willen wel blijven huren. Of eerder; we moeten dit wel blijven huren, want de huurhuizen liggen niet echt voor het oprapen.

Met de makelaar is afgesproken dat mijn seksspeeltjes-kantoor en onze slaapkamer niet gefotografeerd worden. Die hoefde ik niet op Funda terug te zien. Dat ik zelf m’n dildo-collectie met de hele wereld deel, dat moet ik zelf weten. Ik ben er trots op. Maar dat mijn kantoor ergens in een Facebook-post terecht komt met een ‘kijk nou eens wat ik op Funda tegenkwam’ erbij, ja, daar pas ik voor. Toch moeten alle kamers wel ingemeten worden, dus ik onderga de ‘nee, ik heb wel gekkere dingen’ gezien van de fotograaf. En de inbouwkast in de slaapkamer moest ook opgemeten worden, dus zonder vragen trekt de fotograaf de kastdeur opzij en steekt z’n hand langs m’n beha-mandje om zo de diepte van de inbouwkast te meten. Ik zucht diep.

Een paar dagen later staat ‘ons’ huis op Funda. En hoewel ik normaal weinig moeite heb met het delen van m’n hele hebben en houden op internet voelt dit allemaal toch als een soort digitale aanranding. Mijn spullen, mijn boeken, mijn pluchen flamingo, mijn bank, mijn kussens, mijn veilige plek. Gewoon voor iedereen te bekijken. Met je fucking groothoeklens.

Volgende week moeten we ons huis openstellen voor kijkers.

Ik kan er nu al niet van slapen.

Naar aanleiding van een wat zielig sms-je richting vriendin I. (strekking; alles is kut, kut-Corona, kut-leven, kut-weer, kut-geld en de gootsteen is ook nog eens verstopt) stuurt I. een berichtje terug:

‘Ik wil 1 dezer dagen nog een keer naar Arnhem. Dat zou ook vandaag kunnen. Als jij nou zegt: daar knap ik lekker van op… dan gaan we zo met gierende banden die kant op. Even naar Flying Tiger, Bos en Heij, de loempiakraam en een optie op IKEA.’

Nou! En zeker dat ik daarvan opknap! Wij rijden om 14:30 met gierende banden naar Arnhem, bezoeken de loempiakraam voor 2 x 2 stuks Vietnamese loempia met zoete saus en kopen daarna allerlei totaal overbodige producten bij de Flying Tiger, maar hé, het zijn 10 producten voor 5 euro, dus ik kan best 20 overbodige producten kopen, want altijd leuk als cadeautjes voor anderen die er eigenlijk ook niet op zitten te wachten. Daarna nog naar cadeauwinkel Bos en Heij voor een beeldschoon met-de-hand-gesneden houten roodborstje, bij Fabrics & More nog even een perfect-zittende vintage jurk gescoord en nog even snel een rondje door de Dille & Kamille. Om 17:00 gaan helaas de meeste winkels dicht op zaterdag, maar gelukkig is de IKEA in Duiven open tot 21:00 en daar hebben ze roze schapenvachtjes, mini-vaasjes, schaaltjes en potjes die ik gewoon moet hebben. In 3 uur blijk ik mezelf prima, tijdelijk, gelukkig te kunnen kopen.

Om dat gelukzalige gevoel nog even door te trekken besluiten I. en ik om er een all you can eat sushi-sessie achteraan te plakken. Het is dan wel niet de allerbeste sushi, maar ook van een middelmatige maki kan ik nog altijd heel blij worden.

Tijdens onze derde sushi-ronde voel ik me niet zo lekker worden. Ik krijg het warm en m’n hart lijkt sneller te kloppen. Of is het echt zo? Ik moet toch zelf wel weten of m’n hart harder of zachter klopt? Vinger op m’n pols, niks te voelen. Ik weet het niet meer. Het is hier wel echt warm. Laag plafond ook. Ik zeg iets tegen vriendin I. en ik struikel over een woord. Zei ik eigenlijk wel wat ik wilde zeggen? Jesus, ik ga hier toch geen hartaanval krijgen? Oh, God, ik krijg een hartaanval. Ja, ik voel m’n vingers tintelen. Ja, ik weet het zeker! Dit gaat niet goed hier. Ik voel me raar.

Dan valt m’n oog op m’n flesje bier.

“Wat heb je net voor bier besteld?”, vraag ik aan I.

Er komt tegenwoordig geen bediening meer te pas aan bij het opgeven van je bestelling, want je kunt via het touchscreen van een iPad laten weten welke sushi’s je wil hebben, net als welke drankjes.

“Ja, gewoon die Radler met citroen, wat je zei”, zegt I.

Ik check het flesje bier. Dit is een Radler met 2% alcohol. De eerste sushi-ronde heb ik besteld en toen kreeg ik een Radler 0.0 met citroen, maar er blijkt dus ook een Radler met citroen én met 2% alcohol op de digitale menukaart van de iPad te staan. Gewoon naast elkaar. En aangezien I. de laatste twee rondes heeft besteld ben ik blijkbaar al aan m’n tweede glas bezig.

“Oh! Gelukkig! Ik dacht dat ik doodging!”, zeg ik.
“Oooooooh, sorry, heb je in de tussentijd ook geen kersenbonbonnetje ofzo gehad?”, vraagt I.?
“Nee, ik heb echt 1,5 jaar niks gedronken”, lach ik.

Die nacht lig ik wakker tussen 2:00 en 3:00, net zoals ik vroeger, toen ik nog regelmatig dronk, ook altijd wakker lag rond deze tijd. Ik denk aan hoeveel ik tot een paar jaar terug wel niet heb gerookt, gedronken, geslikt en gesnoven. Ik word misselijk als ik eraan denk. Ik ben veranderd van een vrouw die niet moeilijk deed over een flesje wijn of soms wel 2 per dag naar een vrouw die van 2 per-ongelukke flesjes Radler van 2% al hartkloppingen krijgt.

Er zijn perioden in m’n leven geweest dat ik trots was op de hoeveelheid alcohol die ik dronk. Ik denk dat ik er momenteel trots op moet zijn dat ik er nu niet meer tegen kan.

Deze maissalade is al een paar keer langsgekomen in m’n Instagram-stories en ik heb nog nooit zo vaak de vraag gekregen of ik het recept misschien wil delen. Wil ik wel! Dit onderstaande recept is qua hoeveelheid geschikt als bijgerecht voor 4 personen.

Het originele recept staat in het werkelijk prachtige boek ‘Fiesta, de authentieke Mexicaanse keuken’! Ik heb heel veel Mexicaanse kookboeken en dit is de laatste die ik kocht. De recepten worden afgewisseld met lekker-makende foto’s (heerlijk om doorheen te bladeren) en ik heb er al een paar recepten uit gemaakt. Allemaal zalig!

Ingrediënten:
285 gram mais uit blik
3 stengels lente-ui
1 flinke eetlepel mayonaise
100 gram feta (‘witte kaas’ kan ook) (feta is lekkerder)
1 teentje knoflook
flink handje koriander
1 rode chilipeper
½ theelepel chilipoeder
1 limoen
peper en zout

Het recept voor deze Mexicaanse maissalade heb ik wel wat versimpeld, want verse maiskolven gebruiken klinkt heel leuk en lekker, maar is mij te veel werk. Ook moet de mais eigenlijk gebakken worden, want oorspronkelijk is dit een ‘lauwwarme’ salade, maar ook dat hoeft helemaal niet, want ook koud is deze maissalade geniaal! Wij eten ‘m hier altijd als bijgerecht in een Mexicaanse bowl, maar je kan ‘m bijvoorbeeld ook bij de BBQ eten, of bij gebakken kip, of gewoon los, wanneer jij er zin in hebt! In de koelkast ook zeker 2 dagen houdbaar trouwens en hij is snel klaar!

Laat de mais uitlekken en doe ze in een schaal.
Voeg hier de lente-ui in ringetjes aan toe.
Snij de chilipeper heel fijn en voeg die ook toe.
Net als de fijngesneden koriander en het uitgeperste teentje knoflook.
Voeg nu de mayonaise, de verkruimelde feta, het chilipoeder en het sap van de limoen toe.
Roer dit allemaal door elkaar.
Op smaak brengen met peper en zout.

Ik maak regelmatig een ‘Mexican Bowl’ en 1 van de standaard-onderdelen is dus deze Mexicaanse maissalade! Ik zet binnenkort ook wat andere recepten online van de andere dingen die ik in zo’n bowl stop!

Mocht je nou geen koriander lusten, of niet van pittig houden, dan kun je de chilipeper of de koriander er prima uitlaten. Ook de mayonaise is niet heel erg belangrijk. Alle ingrediënten samen zijn wel écht Goddelijk, maar het is vooral de combinatie mais (zoet) met feta (zout) die ’t ‘m doet!

Dat was nog eens positief wakker worden vanmorgen. In plaats van het zoveelste onheilspellende nieuws dat me de laatste dagen bereikt over het Corona-virus dat steeds dichterbij kwam en steeds meer om zich heen begint te slaan hoorde ik M. van z’n iPhone het volgende berichtje oplezen: “Verkoop seksspeeltjes schiet omhoog en ook condoom populair. De maatregelen van talloze landen wereldwijd om het coronavirus in te dammen bieden ook nieuwe kansen. Dat blijkt uit bijvoorbeeld de verkoopcijfers van seksspeeltjes.”

“Waar staat dat?”, vroeg ik.
“Op de Telegraaf.”
“Oh.”

De Telegraaf is nou niet echt een nieuwsmedium waar ik veel waarde aan hecht, maar toen ik het item las dacht ik wel; zou best kunnen kloppen. Als je de hele dag binnen moet blijven, in je eentje of met je partner, ja, dan kun je het beter maar zo leuk en gezellig mogelijk maken. Je houdt flink wat geld over als je minstens 2 weken niet meer kunt uitgaan, dus waarom niet een paar goede sextoys aanschaffen die je niet alleen aan je huis, maar ook aan je bed gekluisterd houden?

De afgelopen dagen wordt ook mijn hoofd gevuld met allerlei doemscenario’s. Wat als de economie echt helemaal naar de klote gaat? Dan vallen kleine zelfstandigen zoals ik misschien wel als eerste om. Wat als M. geen opdrachten meer gaat krijgen de komende maanden? Dan kunnen we als 2 ZZP-ers misschien helemaal niet meer rondkomen? En de vaste banen liggen dan ook niet meer voor het oprapen! Waarom heb ik vroeger niet wat meer m’n hart gevolgd? Dan had ik nu een diploma in de zorg en was er genoeg werk geweest. Wat als? Wat als? Wat als!! Als de online verkoop van sextoys volgens het artikel in Italië, Hongkong, VS, Canada en Japan is gestegen, dan zou het zomaar kunnen dat die verkoop ook in Nederland gaat stijgen! Ik zag een klein lichtpuntje.

In het artikel van de Telegraaf (‘Verkoop seksspeeltje schiet omhoog’ en ook condoom populair) (dat een vertaling is van een CNN-nieuwsitem: With Italians in lockdown, sex toy company sees sales surge and Pornhub spots an opportunity) wordt vermeld dat de verkopen van Womanizer (topmerk) nu al 50% voor liggen op de prognoses. Op zich wel weer grappig aangezien het een paar weken terug (in diezelfde Telegraaf) nog maar de vraag was of er wel genoeg seksspeeltjes op voorraad zouden zijn; Ook seksspeeltjes raken op door het coronavirus.

Hoe dan ook! Binnenblijven en masturberen lijkt mij een prima idee voor de komende weken! Voor jou! Voor mij! Voor iedereen!!!!!!

Mocht je een seksspeeltje willen aanschaffen, kies er dan bijvoorbeeld eens eentje uit mijn TOP 10 SEXTOYS ALLERTIJDEN! Gegarandeerd goede én veilige seksspeeltjes!

Want seksspeeltjes van onveilig materiaal, zoals PVC, TPE of TPR, daar zit je in deze verwarrende tijden ook niet op te wachten! Ik heb hier een handig artikel over geschreven (en je hebt nu alle tijd om van alles te lezen de komende weken, want je offline sociale contacten beperk je natuurlijk tot het minimum): WAAR MOET JE OP LETTEN ALS JE SEXTOYS VEILIG WIL GEBRUIKEN?

Houd je aan de regels van het RIVM, stay safe, stay lubricated, stay satisfied!