web analytics
LIFELOG van Luna - sinds 2001

Categorie: Geen categorie

VAN JE FAMILIE MOET JE HET HEBBEN

Toen mijn moeder bijna 2 jaar geleden ziek werd gebeurde datgene waar ik eigenlijk mijn hele leven al bang voor ben; ik moest omgaan met het verdriet van mijn vader. Het verdriet van degene die overblijft. De angst van mijn vader. Mijn eigen verdriet, daar kon ik wel wat mee, want hé, het is immers de bedoeling dat je ouders eerder gaan dan jij, maar het verdriet van m’n vader, die sneed recht in mijn ziel. Daarnaast; ik moest dit alleen doen. Want ook al staat de verkering als een rots naast me; ik ben enig kind.

En ook de afgelopen weken en maanden, met alle bezoekjes aan de oncoloog, ziekenhuis hier, ARBO-arts daar, WIA-aanvragen, gedoe, toestanden, kan ik me af en toe alleen voelen. Enig kind. Waarom heb ik geen broer of zus die me hierin even bij kan staan? Dat je het allemaal een beetje verdeeld? Beetje kunt bellen? Beetje samen lachen om alle ellende? Hahaha! Al lachen m’n ouders en ik met z’n drietjes gelukkig ook om alle ellende, want we zijn heel sterk met z’n drieën en met z’n vieren, met J. erbij. Maar het is bijna jammer dat m’n moeder dit jaar 72 wordt, anders had ze van mij nog wel een keertje mogen proberen om een broertje te maken.

Ik was dan ook echt heel blij toen ik 5 jaar geleden hoorde dat de verkering een zus had, en een stiefzus en een stiefbroer! En niet alleen een vader en een moeder, maar ook nog 2 stiefvaders! Ik kreeg er dus niet alleen een dochter bij, maar ook een hele familie! Leuk!

Dacht ik.

Al snel kreeg ik van diverse kanten te horen dat mijn verkering J. dit en dat. En nog meer dit en nog meer dat. En dat ik dan wel heel erg op dat moest letten. Of dit. En dat hij vroeger wel heel erg dit of dat en hoe ik dat nou allemaal vond. Ik ben alle familieleden die het nodig vonden om J. af te vallen bij mij, zijn partner dus, en bij de stiefmoeder van S., want dat ben ik natuurlijk ook, enorm dankbaar! We hebben er samen dan wel erg veel ruzie en woorden om gehad, over zijn verleden, over dingen waar ik eigenlijk geen ene reet mee te maken zou moeten hebben, maar we hebben elkaar hierdoor in de afgelopen 5 jaar wél heel erg goed leren kennen. Dus hun waarschuwende woorden hebben ons alleen maar goed gedaan. We weten precies wat we aan elkaar hebben. Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van al hun negativiteit en hun voorliefde voor dat wat in het verleden gebeurd is; ons dichter bij elkaar brengen! Zo lief! Wie zei er ook alweer dat blood thicker is than water? Ik niet.

Ik ben vorige week als Facebook-vriend verwijderd door de zus van de verkering. Nu kan dit gebeuren. Per ongeluk op een knopje gedrukt misschien. Maar haar man heeft me ook verwijderd. Nou ja, ook zelfs dat kan gebeuren. En who gives a shit about Facebook anyway? De zus van J. heeft ruzie met haar vader en misschien vond ze het niet zo prettig om dan via mij ooit foto’s van haar vader tegen te komen. Kan. Zou ik snappen. Maar haar antwoord op mijn vraag waarom ze me van Facebook heeft verwijderd was: ‘Omdat wij alleen nog maar lieve mensen in ons leven willen.’

En nou kan je heel veel van mij zeggen. Echt heel veel. Maar niet dat ik niet-lief ben.

Het is nogal naïef om familie uit je leven te bannen, want ik blijf, no matter what, de vrouw van haar broer. En J. blijft sowieso haar broer, no matter fucking what! En dochter S. blijft, no matter what, haar nichtje, al heeft ze dochter S. dan weer niet verwijderd van Facebook, dus daar ligt een leuke taak voor de verkering en mij om haar uit te leggen waarom haar tante mij niet meer in haar leven wil, maar haar moeder, dus de ex van J. nog wel. Ik denk dat ik over een paar maanden of over een jaar, of 2 of 3, ook wel heel dankbaar zal zijn voor deze extra taak, want het leven van een stiefmoeder gaat sowieso al over rozen, dus dit kan ik er makkelijk bij hebben. Easy!!!!

Het enige waar ik de afgelopen dagen aan moet denken is het volgende: Wat als er iets met de vader van J. gebeurd? Wat dan? Gaan we dan z’n zus bellen? Wil de vader van J. dan dat z’n zus gebeld wordt? En wat als er iets met de moeder van J. gebeurd? Wat dan? Moeten wij dan met de zus van J. in 1 kamer staan? Moeten wij dan afspraken maken met een vrouw die ons zo keihard uit haar leven heeft geduwd? Met een vrouw die mij niet-lief vindt? Met een vrouw die niet eens de moeite neemt om te antwoorden op onze, toch echt wel lieve, berichtjes? Met een vrouw die in al haar naïviteit denkt dat het spreekwoord ‘uit het oog, uit het hart’ op waarheid berust?

Door mensen keihard uit je leven te snijden met de mededeling dat je de ander nooit meer wil zien, houdt je de ander juist veel dichter bij je hart. Een hart vol boosheid, dat wel. Maar heel dicht tegen je hart.

Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik enig kind ben.

23

LUNA’S HART IN ACTIE

“Hoeveel???”, roep ik verbaasd als ik over de schouder van m’n vader meelees hoeveel hij aan parkeergeld moet betalen.
“Ja, het lijkt wel of ze steeds duurder worden”, zegt m’n vader als hij 3 muntjes van 1 euro in de parkeerautomaat gooit.
“We zijn er maar 1,5 uur geweest!”, roep ik.

Dit gebeurde een paar weken terug, toen m’n moeder voor een controle naar het ziekenhuis moest. De afspraken van de oncoloog lopen altijd minstens een half uur uit, maar ja, je zorgt dat je op tijd bent. En ach, wat is nou 3 euro?

Ik kreeg gisteren een geboortekaartje van internetvriendin Debbie. Zij leest mijn site al vanaf het allereerste jaar, dus we kennen elkaar al bijna 13 jaar, ook al hebben we elkaar nog nooit gezien. Sinds de komst van Facebook lees en leef ik ook met haar en haar gezin mee.

IMG_1495

Op 3 februari is, na een zwangerschapsduur van 28 weken en 2 dagen haar zoon Vido geboren (en het is vanzelfsprekend ook de zoon van haar man Franke). Vido is niet alleen veel te vroeg geboren, maar heeft ook Spina Bifida (een open ruggetje).

En ik kan hier een heel zielig verhaal vertellen, want het is ook echt een zielig verhaal, maar ik mag hier, met toestemming van Debbie, verwijzen naar haar rampenjaar: www.kutmaarkrachtig.nl/ons-rampenjaar. Ik ben sowieso nogal emotioneel lately, maar hun verhaal raakt me. Keihard. Je ziet een gezin helemaal kapot gaan door parkeer- en benzinekosten die ze niet meer op kunnen brengen, omdat ze gewoon elke dag bij hun net-geboren zoon willen zijn. En welke ouders willen dat nou niet? Hun verhaal is des te schrijnender omdat ze thuis nog 3 kinderen hebben en daar ook voor moeten zorgen, Franke net ontslagen is en de vader van Debbie, die altijd op de kinderen paste als het nodig was, onlangs is overleden. Nou ja, lees gewoon haar blog. Echt.

Debbie en Franke vragen in een brief bij het geboortekaartje van Vido of vrienden en familie geen cadeautjes voor Vido willen kopen, maar een kleine bijdrage willen leveren aan het parkeer- en benzineprobleem waar zij elke dag tegenaan lopen.

Aan je familie en vrienden vragen om geld omdat je écht met je rug tegen de muur staat is verschrikkelijk om te doen. Debbie heeft ’t gedaan.

Debbie en Franke hebben elke andere optie, potjes, belastingen, teruggave, verzekeringen, dit, dat, alles al gecheckt en gedubbelcheckt. Die zijn er écht niet. Dit gezin heeft geld nodig. Als je al op het minimum leeft, dan raak je gewoon diep in de problemen als je dagelijks 2 keer per dag bij je zoon wil zijn (en dus 2 keer een autorit moet maken van zo’n 25 kilometer (heen en terug)).

En omdat hun situatie me raakt, komt mijn hart in actie. Helemaal Mies Bouman. Vooral omdat mijn, onze situatie nu zo fijn is. Wij hebben de periode dat mijn moeder op de Intensive Care, in het ziekenhuis, op de Schakelafdeling lag, met z’n vieren overleefd. Ook financieel. Juist financieel. Ondanks alle extra kosten die wij toen hebben moeten maken. En weet je nog, toen mijn moeder in het ziekenhuis lag? Dat ik vroeg of mijn lezers een kaartje wilden sturen? Mijn moeder heeft toen bijna 250 kaarten gekregen (!) en die kaarten hebben mijn moeder heel veel goed gedaan. Het zou zo mooi zijn als er weer zoiets zou kunnen gebeuren. Even iets liefs doen voor een ander. Het maakt een GROOT verschil.

Dus ligt er deze maand niemand van wie je houdt in het ziekenhuis? Mooi! Count your blessings! En het scheelt je toch weer minstens 3 euro aan parkeerkosten! Als je die 3 euro (of meer) over zou willen maken op het onderstaande rekeningnummer, dan verdien je een plekje in de hemel en is je karma weer gezuiverd voor de komende weken. Echt!

Het rekeningnummer van Debbie en Franke:
NL76 SNSB 0915 4607 34
t.n.v. D.D. van den Broek, te Amersfoort

Of, als dat makkelijker is, kun je een bijdrage overmaken op mijn Paypal-rekening: luna@ploesiepoesie.nl (even knippen en plakken). Ik zorg er dan voor dat het geld overgemaakt wordt op de rekening van Debbie en Franke.

33