Categorie: Standaard

Ik heb m’n moeder maar een paar keer zien huilen. De laatste keer dat ik haar zag huilen was ook meteen de laatste keer dat ze bij mij thuis was. Ze was moe. Ze was op. Het werd tijd voor het bespreken van wat belangrijke zaken, maar ja, hoe begin je over de naderende dood van je moeder met je moeder? Uiteindelijk door er gewoon maar over te beginnen. Ondanks je verdriet. Ondanks het feit dat je helemaal niet wil dat je moeder doodgaat.

“Wil je zo lang mogelijk thuisblijven? Wil je naar een hospice? Wil je euthanasie? En als je dan euthanasie wil, wil je dat dan thuis? Of toch in een hospice? Maar ja, een hospice is ook weer zo wat, want dan moet je toch afscheid nemen van je huis en dat wordt ook weer zo’n emotioneel moment. En thuis, wil je dat dan in bed? Dat is misschien niet zo heel prettig voor pappa, want die moet daarna nog in dat bed slapen, is ook weer zo’n dingetje. En wanneer is het voor jou genoeg? Wat is jouw grens?”

“Je kan beter in 1 keer dood zijn”, huilde m’n moeder met de handen voor haar ogen geslagen.

En m’n vader en ik huilden met haar mee, want we snapten heel goed dat zij het liefst gewoon in 1 keer dood zou willen zijn. Klaar met al het gezeik. Met al het gedoe. Met alle pillen, zalfjes, gesprekken met artsen, scans, kuren, afspraken in het ziekenhuis, gesprekken over doodskisten, gesprekken over het hospice, gesprekken over euthanasie. Gewoon klaar. Rust. Doei.

Mijn moeder was er niet de vrouw naar om in een bed in de woonkamer te liggen wegkwijnen: “En dan kom ik zo voor het raam te liggen? Nee, hoor, doe me dan maar een spuitje.” Dus we spraken uiteindelijk met de huisarts af dat als m’n moeder niet meer zelfstandig de trap op en af zou kunnen dat er dan een SCEN-arts langs zou komen en dan zou binnen maximaal 2 tot 3 dagen het leven van m’n moeder beëindigd kunnen worden. Als ze dat dan nog zou willen. Ik downloadde een euthanasieverklaring, m’n moeder tekenende die en mijn vader en ik zetten er ook onze handtekeningen onder. Mijn moeder sprak bij een volgend huisarts-bezoek nog een keer haar wens tot euthanasie uit.

Een paar weken later was het moment daar dat m’n moeder met veel moeite nog wel naar de slaapkamer op de eerste verdieping was gekomen, maar de kracht niet meer had om de volgende ochtend naar beneden te gaan.

Het was tijd.

Of misschien wat het al te laat, want m’n moeder wilde uiteindelijk toch naar een hospice, want dat bed in de woonkamer, dat zag ze echt niet zitten. Maar ja, het hospice bleek vol. Vol én met een wachtlijst van 3 personen. En dan? Dan bel je de huisarts, maar omdat het een huisartsenpraktijk betreft met 4 parttime werkende huisartsen was het niet mogelijk dat de eigen huisarts kwam, want die was vrij. Er kwam een andere huisarts die we nog nooit hadden gezien.

“Het hospice zit vol en mijn moeder wil euthanasie”, zei ik.
“Maar dat het hospice vol zit wil niet zeggen dat je dan maar tot euthanasie over moet gaan”, zei deze huisarts, “en je moeder zit nog helemaal niet aan de maximale pijnmedicatie.”
“Eh.”

Niet meer zelfstandig de trap op en af kunnen doet pijn.
Niet meer naar het toilet kunnen doet pijn.
Een glas niet meer op kunnen tillen doet pijn.
Kanker hebben doet pijn.
De naderende dood in de ogen kijken doet pijn.
Niet meer kunnen slikken doet pijn.
De kracht niet meer hebben om te praten doet pijn.
Dingen niet meer kunnen die je gisteren nog wel kon doet pijn.

Pijnlijk.

Het werd uiteindelijk toch dat bed in de woonkamer, een ophoging van de medicatie en deze huisarts zou gaan overleggen met de andere huisartsen en ervoor zorgen dat de SCEN-arts alvast langs zou komen. Dat zou een geruststelling moeten zijn.

Die SCEN-arts is er nooit gekomen. Want, de feestdagen, want, steeds een andere huisarts, want, het weekend, want er was echt nog heel veel mogelijk qua pijnmedicatie.

Deze sticker zat ooit bij Flow Magazine en zit al jaren op een tegeltje in mijn toilet en op een tegeltje in het toilet van m’n ouders. De tekst heb ik op de rouwkaart van m’n moeder gezet.

Hoewel m’n moeder zelf nooit in een ziekenhuisbed in de woonkamer wilde liggen heeft ze me in die laatste 2 weken geleerd wat overgave, loslaten en vertrouwen is. Misschien is het wat ik als dochter nodig had.

Ik heb m’n moeder zien veranderen.
Van hard naar zacht.
In gewoon maar een vrouw.
In gewoon maar een mens.
In uiteindelijk gewoon maar een lichaam.

Ik ben, achteraf, blij dat ze niet in 1 keer dood was.

“Je zult hierna wel in een groot, zwart gat vallen.”

Het is zowel tegen mij als m’n vader gezegd de afgelopen weken. Ik vind het weinig bemoedigende woorden voor de toekomst. Ze zullen vanuit goede bedoelingen worden uitgesproken, want iemand moeten missen waar je zo dichtbij stond, waar je zoveel van hebt gehouden, is een groot gemis. Maar vallen? In een zwart gat? Dat zit niet in me. Ook niet in m’n vader trouwens. Die reageert op het zinnetje ‘je zult nu wel in een zwart gat vallen’, net als ik met een ‘nou, dat was ik eigenlijk niet van plan’.

Mocht er een hiernamaals bestaan en mocht er vanuit dat hiernamaals de mogelijkheid zijn om de levenden nog even wat boodschappen door te geven dan weet ik zeker dat m’n moeder meteen zou komen melden dat bij de pakken neer gaan zitten niet de bedoeling is, dat we ons niet zo aan moeten stellen en dat ze ons dit niet zo heeft geleerd.

Je valt niet in een groot, zwart gat.
Je valt in een ruimte.
Er ontstaat ruimte.
Een ruimte zonder mijn moeder.
En in die ruimte is tijd.
Een tijd zonder mijn moeder.

En die tijd zal gewoon weer gevuld worden met de normale, dagelijkse dingen. Je moet uiteindelijk toch eten. Je zal toch weer gewoon moeten gaan koken. Je moet toch weer boodschappen gaan doen. Je moet zorgen voor voldoende toiletpapier, voor genoeg hondenvoer en voor genoeg kattenvoer. Je zal de hond gewoon moeten uitlaten en de kattenbakken zullen ook gewoon moeten worden gedaan. En je zal gewoon weer moeten werken, want de rekeningen zullen ook gewoon weer moeten worden betaald.

Ik wilde laatst m’n moeder even bellen.
“Weet je wie er dood is?
Jij.”

Eerste Kerstdag om 8:00 begon de Top2000 op Radio 2. In mijn ouderlijk huis stond vanaf dat moment de televisie zachtjes aan in de woonkamer, zodat we niet alleen konden luisteren naar de nummers van 2000 tot 1, maar ook mee konden kijken naar de stroom van mensen die het Top2000-huis bezocht. De dj’s draaiden de plaatjes, de wereld draaide gewoon door, terwijl mijn wereld een beetje stil stond.

Mijn moeder keek vanaf het ziekenhuisbed mee. Ze wees af en toe naar het scherm, glimlachte soms, gaf nog een keer een knipoog, maar had steeds vaker allebei haar ogen dicht.

Ze was er nog wel, maar ook weer niet.
Ze zweefde tussen hier en daar.

De nacht van 27 op 28 december besloot ik bij m’n moeder beneden op de bank te slapen. Ze had de hele dag haar ogen niet meer open gehad en je voelt, je hoort en je ziet gewoon dat het einde nadert. Vergeet alle Hollywood-films die je ooit zag met stervende mensen, want de naderende dood is not a pretty sight and sound.

Als mamma het van tevoren had geweten, dan had ze het misschien niet zo gewild, maar dingen lopen soms anders. ‘Life is what happens when you’re busy making other plans’, een zinnetje uit het liedje ‘Beautiful Boy’ van John Lennon. Een liedje dat overigens niet in de Top2000 staat. Als ik het allemaal van tevoren had geweten, dan had ik gedacht dat ik het niet zou kunnen. Niet aan zou kunnen. Tot het zover is en je de dingen gewoon doet. Omdat het moet. En omdat je uiteindelijk niet anders wíl dan je moeder tot het einde begeleiden.

Ik luisterde die nacht samen met haar naar de Top2000. Soms dommelde ik een liedje in, om bij een volgend liedje weer wakker te schrikken van een harde ademhaling van m’n moeder. Al vanaf dat de Top2000 startte had ik me afgevraagd met welk nummer ze zou gaan.

Mij leek nummer 1154, ‘All You Need Is Love’ van de Beatles wel geschikt. Werd het niet. Dolly Parton met ‘I Will Always Love You’ op 1147 was ook bijzonder geweest. Werd het niet. Ook ‘If You Don’t Know Me By Now’ van Simply Red op 1135 werd het niet. Ik had zelf ‘Heaven For Everyone’ van Queen op 1120 wel mooi gevonden. Mijn ouders en ik zijn alle drie een groot Queen-fan en deze leek me wel toepasselijk. Die werd het ook niet.

Ik stond af en toe bij haar bed, hield haar hand vast en depte haar lippen met wat water. Je wil zo graag iets doen, maar je kan zo weinig doen. Ik zei dat ze mocht gaan, dat ze alles los mocht laten wat er maar los te laten viel en dat het allemaal goed was, maar het was haar tijd die nacht nog niet.

Uiteindelijk koos m’n moeder een paar uur later voor Christina Aquilera met ‘Hurt’ op nummer 1016, ook al valt er waarschijnlijk niks echt te kiezen, want je gaat wanneer je gaat. Maar precies op deze 4 regels ademde mijn moeder voor het laatst in en uit.

I would hold you in my arms
I would take the pain away
Thank you for all you’ve done
Forgive all your mistakes

“Ze is weg”, zei m’n vader.
“Ja”, zei ik.

En hoewel de naderende dood dus not a pretty sight and sound is, maakte deze 4 regels op de achtergrond het voor mij tot een groot spiritueel cadeau.

Mijn geweldige moeder is zaterdag 28 december rond 11:30 overleden terwijl mijn vader en ik haar hand vasthielden. Vol liefde hebben wij haar, samen met Michael, tot het allerlaatste moment thuis verzorgd en liefgehad. Ik ben dankbaar dat ik de laatste jaren, weken, dagen en vooral de allerlaatste nacht zo intens met mijn moeder door kon brengen. Dat is iets waar ik de rest van mijn leven trots op zal zijn.

“Hoe gaat het met je moeder?”

Het is een heel lieve en goedbedoelde vraag, maar ‘Hoe gaat het met je moeder?’, is na 7,5 jaar leven met een moeder met kanker verworden tot een net zo oppervlakkige vraag als ‘Hoe gaat het?’. Een vraag die ik beide eigenlijk het liefst zo snel mogelijk afwimpel met een net zo oppervlakkige ‘goed hoor’.

Want vaak wil degene die het vraagt het antwoord liever niet echt weten, omdat er geen tijd of geen zin is om het gesprek daarna verder af te maken.

“Hoe gaat het met je moeder?”
“Ja, kut.”
“Oh.”

En weer door.

Meegemaakt op een feestje; iemand vraagt me hoe het met m’n moeder gaat en voordat ik ook maar iets kan antwoorden wordt diegene afgeleid door iemand anders en loopt weg. Mij vertwijfeld achterlatend.

Mensen voelen zich een soort van verplicht om te vragen naar m’n moeder, want nou ja, het is gewoon heel netjes en beleefd om daar naar te vragen, dat snap ik ook wel. En vaak is het ook het eerste wat in iemand opkomt als ze me zien.

Tijdens het uitlaten van de hond roept een andere hondenuitlater regelmatig vanaf de overkant van de straat de vraag hoe het met m’n moeder is. En welk antwoord ik ook terugroep; het brengt me even uit balans. Liegen en roepen dat het goed gaat voelt kut. Eerlijk roepen dat het klote gaat voelt kut. Roepen dat ze er gelukkig nog is, is de waarheid, maar ja, daarna loop je met de hond en je eigen gedachten en die gedachten reiken dan niet meer verder dan; ja, ze is er nog, maar het wordt er allemaal niet leuker op.

Wallen worden donkerder.
Veerkracht wordt kleiner.
Opties worden minder.
Pijntjes worden groter.
Lontjes worden korter.

Als er iemand in je directe omgeving ziek is, dan doe je allemaal een beetje mee. En de gezondheid van mijn moeder heeft ook een effect op mij. Op m’n vader. En op M.

“Maar hoe gaat het eigenlijk met je moeder?”

Onlangs is er ook nog eens longkanker bij m’n moeder ontdekt. Al was het natuurlijk eerst een ‘vreemd plekje op een longfoto’. En van een vreemd plekje op een longfoto gaat het naar een scan en dan nog maar een scan om te checken of het groeit en dan naar een longpunctie om te kijken wat het precies is. En het is dus longkanker. Deze kanker staat geheel los van de lymfeklierkanker waarvoor m’n moeder al 7,5 jaar behandeld wordt. Twee soorten kanker tegelijkertijd. Ach ja, waarom ook niet? Deze week een intakegesprek en dan 15 keer bestralen in het UMC.

“Goed hoor.”

“Meneer Vink”, roep ik vanaf mijn ziekenhuisbed naar het bed aan de overkant, “wacht even, dan ga ik een zuster halen, want u zit aan allerlei slangen vast, u kunt zo niet weg.” Meneer Vink, een man van rond de 80 met een grote, grijze snor, type politieagent, is uit z’n bed opgestaan en probeert richting het toilet te lopen. Hij krijgt de stekkers waarmee hij zit vastgekoppeld niet uit het stopcontact getrokken, maar hij is vastberaden om ze los te krijgen.

Ik had op mijn eigen ziekenhuisbelletje kunnen drukken en wachten tot er vanzelf een verpleegkundige zou komen, maar ik ben bang dat meneer Vink dan al met snoeren en stekkers en alles wat daaraan hangt op de grond is gevallen. Dan maar zelf uit bed strompelen op zoek naar een verpleegkundige, die gelukkig meteen met me mee terug loopt naar de ziekenhuiskamer, maar het is al te laat.

“Ja, ik zit hier vast, zo kan ik toch niet naar de wc, nu heb ik het al in m’n broek gedaan”, zucht meneer Vink.

Ik voel zijn schaamte.

De gordijnen rondom het bed van Meneer Vink gaan hierna dicht om de rest van de avond en nacht niet meer open te gaan. En al wordt Meneer Vink op deze manier voor mij aan het zicht onttrokken, zijn licht is de komende nacht meer aan dan uit en houdt me uit mijn slaap. Maar het is niet alleen het continu aan- en uitdoen van het licht dat me wakker houdt.

Meneer Vink mag niet meer zelfstandig naar het toilet en moet op een po poepen naast zijn bed. Dit gaat vaker fout dan goed, zodat het bed van meneer Vink en meneer Vink zelf meerdere keren verschoond moeten worden.
Er komen artsen langs.
Er komen verpleegkundigen langs.
Meneer Vink krijgt diverse zakken bloed toegediend die, zoals ik kan horen aan de gesprekken die uit het verlichte vierkant voor me komen, bijna meteen weer uitgepoept worden.
Er is geen 1-persoonkamer voor meneer Vink beschikbaar.
Als het licht even uit is en meneer Vink en ik alleen in de ziekenhuiskamer zijn, hoor ik hem mompelen. En vloeken. En hoesten.
Er is poep op het infuus van meneer Vink terecht gekomen, zodat het infuus vervangen moet worden, maar zijn bloeddruk is te laag en het lukt geen verpleegkundige om meneer Vink een nieuw infuus te prikken.
De anesthesist komt langs.
Meneer Vink moet met spoed geopereerd worden en een arts komt langs om te vragen of hij dat nog wel wil.

“Meneer Vink”, probeert een verpleegkundige, “meneer Vink.”
“Ja”, klinkt het zacht.
“We gaan u nog een zak bloed geven.”
“Ik heb al 3 zakken gehad.”
“Ja, ik weet het, maar u bent ook weer heel veel bloed verloren.”
“Oh.”
“En meneer Vink.”
“Ja.”
“We hebben uw vrouw gebeld, die is onderweg.”

Kun je iemand horen breken? De hele nacht heeft meneer Vink alles gelaten ondergaan. Iedere dokter en verpleegkundige steeds keurig bedankt na ieder gesprek of iedere handeling. Nu hij hoort dat zijn vrouw gebeld is begint hij te huilen. Alsof hij dan pas beseft dat het menens is.

“Het is ook allemaal niet niks hè?”, troost de verpleegkundige.

Een uur later komt mevrouw Vink de ziekenhuiskamer binnen. Een grote, struise vrouw met haar grijze haar in een knotje. Om dat knotje heeft ze allemaal gekleurde, kleine klemmetjes, alsof ze elk haartje dat die ochtend per ongeluk uitstak vast heeft willen zetten. Het is het kapsel van een meisje van 4 dat voor het eerst haar eigen haar heeft gedaan.

“Dag lieffie”, zegt mevrouw Vink terwijl ze hem een kus op z’n wang geeft, “heb je een beetje kunnen slapen vannacht?”

“Ja hoor”, zegt meneer Vink.

En ze weten allebei dat het niet waar is.

Vorig jaar kwamen er 5 mannetjes van de televisie bij me over de vloer om een item voor ‘Jan Rijdt Rond’ op te nemen en na die opnames heb ik me 2 weken kut gevoeld. Ik voelde me niet serieus genomen tijdens het interview en ik had het idee dat de tv-mannetjes me als een geile hoer zagen in plaats van een vrouw die op een normale manier met haar seksspeeltjes-vakgebied bezig is. Zij wilden me neerzetten als een gekke meid die van ‘haar hobby haar werk heeft gemaakt’ en het kostte mij alle energie om bij mezelf te blijven, te blijven lachen en hen niet over mijn grenzen heen te laten gaan.

LUNA VOELT ZICH NIET SERIEUS GENOMEN
LUNA IS EEN POESJE ZONDER HANDSCHOENEN
HOE 1 POEZENHAAR JE KAN BREKEN

Na deze encounter had ik eigenlijk weinig zin meer in tv. Of eigenlijk wil ik heel erg graag op tv, want ik ben hartstikke leuk en ik heb hartstikke veel verstand van seksspeeltjes en ik vind dat iedereen hier meer over zou moeten weten, maar ik had weinig zin in tv-mannetjes (M/V). Mannetjes die alles doen voor een goed shot of een awkward-situatie en helemaal voorbij gaan aan degene die ze filmen. Gedoe. Leuk doen voor de camera. Flauw doen voor de camera. Grappig doen voor de camera. Maar achterbaks als de camera uit is. Of juist achterbaks als de camera aan is. Een shot 10 keer achter elkaar opnemen, alle spontaniteit eruit. Hou op. Schei uit.

Maar ja, ik blijf naïef en ik ben bereid om keer op keer op keer op m’n bek te gaan. En ach, daarna misschien nog een keer. Dus toen ik een mailtje kreeg van de Bucket Boys, ‘een brutaal en eigenwijs presentatie duo dat bekend staat om hun creatieve spraakmakende Youtube-video’s’, met de vraag of ze mij wat dingen mochten vragen over seksspeeltjes, want ze waren bezig met een nieuwe video, dacht ik; kan mij het schelen. Ik doe het gewoon! Say yes to the mess!

“Heb je eigenlijk wel een paar filmpjes van ze bekeken voordat je ‘ja’ zei?”, vroeg M.
“Nee, eigenlijk niet”, zei ik, “komt vast wel goed.”
“Wat zijn dat voor een types dan?”, vroeg m’n vader ongerust.
“Geen idee”, zei ik, “komt vast wel goed.”

Maar ondertussen op Whatsapp:

Bucket Boys: Ok, we hebben iets heel tofs geregeld. Moeten onze afspraak alleen een weekje verzetten. Woensdag 19 juli, kun je dan?
Luna: Ja hoor, dat kan ook! Wat hebben jullie geregeld? Vertel!
Luna (dag later): Gaan jullie me wel vertellen wat jullie van plan zijn?
Bucket Boys: Verrassing ;-)
Luna: Ehhhhhhh…
Bucket Boys: Maar dat ga jij superleuk vinden!!
Luna: Nou, ik maak me ietwat zorgen hoor, maar zolang het gezellig en netjes is, dan vind ik het best.
Bucket Boys: No worries.

Maar natuurlijk maakte ik me wél zorgen! En het werd misschien tijd om toch maar eens wat filmpjes van ze te gaan bekijken en wat te Google-en. Ik kwam terecht op een pagina waar ik het volgende zinnetje over de Bucket Boys vond: ‘NEE bestaat niet en alles is mogelijk als je er zelf maar in gelooft.’ OH LORD. What have I done??? Ik laat straks vreemde mannen in m’n huis en we gaan het over seks en seksspeeltjes hebben en dit zijn mannen die zeggen: ‘NEE bestaat niet’! OMG! What have I done!!!???

Ik heb geprobeerd om m’n gedachten over de Bucket Boys en hun verrassing uit te zetten, maar de gedachten waren steeds vanzelf gekomen. Ze zouden met een Sybian aan komen zetten en of ik die misschien even live op camera zou willen testen. Ze zouden dildo’s van hun eigen pikken hebben laten gieten en of ik die misschien even zou kunnen testen. Of iets met neukstoelen. Iets met neukschommels. Iets met dat ze ineens voor me zouden strippen, you can leave your hat on. Of dat ik hun misschien met een voorbinddildo zou moeten nemen. The sky was the limit in mijn gedachten en ik was op het ergste voorbereid.

Het werd woensdag en ineens zaten er 4 mannen in m’n tuin. De Bucket Boys zelf en een cameraman en nog een ander mannetje. En het was heel relaxt. Allemaal heel normaal. Heel chill. Met een biertje en een wijntje en een beetje geinen, maar ja, toch vertrouwde ik het niet, want de camera was nog niet aan geweest en hoe zat het nou met die verrassing? Die kreeg ik natuurlijk pas gepresenteerd als de camera draaide, zodat ze m’n onvervalste reactie op zouden kunnen nemen. De klootzakken! En dan zou ik moeten gaan zeuren en bitchen en of ze wel helemaal goed bij hun hoofd waren en dat zouden ze dan ook op gaan nemen en dat zou allemaal op Youtube komen en dan zou ik voor altijd bekend staan als die bitch van de vibrators.

Camera aan.

De Bucket Boys waren de dag ervoor bij de Fun Factory-fabriek in Duitsland geweest voor hun reportage en hadden daar een voor mij gepersonaliseerde vibrator laten maken! Alsjeblieft Luna! Want jij bent de seksspeeltjestester van Nederland en ze kenden je bij Fun Factory en wisten welke speeltjes je van hun merk al wel en niet getest had en deze kende je nog niet. En kijk! De naam van je site staat erop in hetzelfde lettertype! Een cadeautje voor jou!

De opluchting! OMG! Ik had me al schrap gezet, ik had al allerlei snedige zinnetjes in m’n hoofd bedacht, ik had ze al even op hun arrogante nummertjes willen zetten als ze mij ook maar 1 moment een kutgevoel hadden gegeven! En dan komen ze met iets superliefs! Iets écht leuks! En het is dat de camera op me gericht stond, maar anders had ik ze van pure liefde en verbazing geknuffeld en misschien zelfs wel een traantje gelaten.

De Bucket Boys (Thijs en Joep) (en hun 2 collega’s) hebben mijn vooroordeel over tv-mannetjes weggenomen en dát was misschien nog wel de grootste verrassing.

HIER VIND JE HET YOUTUBE-KANAAL VAN DE BUCKET BOYS!

(En uiteraard laat ik weten wanneer hun uitzending over seksspeeltjes online staat).

Een paar maanden terug was ik met J. bij de Hanos. En nu is de Hanos sowieso al een paradijs voor Bourgondische types zoals ik, maar deze keer was het helemaal feest! Nadat ik me aan diverse proeverijtjes had gelaafd stond ik oog in oog met een mannetje dat mij een klein, plastic glaasje Pimento gaf. Was iets nieuws. Was alcoholvrij. Was lekker pittig. Zei het mannetje. Was mijn nieuwe, favoriete drankje. Zei ik. Ik kocht meteen 3 doosjes.

Pimento is dus een drankje zonder alcohol, dat sterker smaakt dan alcohol. Kan dat? Ja, dat kan! Het wordt verkocht in flesjes van 250 milliliter en het is een drankje met een lichte bubbel met gember en chilipeper (en nog wat andere natuurlijke ingrediënten). Een flesje bevat 75 calorieën (een vergelijkbare hoeveelheid droge, witte wijn bevat 250 calorieën) (niet dat mij dat interesseert, want lekker is gewoon lekker). En Pimento smaakt dus GEWELDIG! Je proeft eerst een beetje zoet, maar daarna kickt-ie goed in! Gember! Hmmmmm! Chilipeper! Hmmmmm!!! Heel erg pittig! Echt een smaakexplosie!

Ik ben m’n hele leven al op zoek naar een lekkere alcohol-vervanger (lees anders eens deze column uit 2008: LUNA’S QUEESTE NAAR EEN ALCOHOL-VERVANGER) en met Pimento heb ik die nu eindelijk gevonden!!! Hoera! Wordt je gesponsord voor deze blogposting Luna? Nou. Ja! En nee! Want ik was al groot fan (en heb inmiddels al meerdere doosjes achterover getikt) voordat ik zelf, heel brutaal, het Pimento-mannetje benaderde: ‘Mochten jullie een leuk promomeisje (bijna 40) zoeken voor jullie Pimento, stuur me dan even een doosje, want dan schrijf ik jullie de hemel in.’ En zo gezegd, zo gedaan! Ik kreeg een doosje opgestuurd!

Eigenlijk was dit gewoon luiigheid van mijn kant, want Pimento is, helaas, alleen nog maar bij de Hanos te koop (en volgens mij ook bij een aantal slijterijen) (maar dus niet bij een slijterij in Tiel). En om J. nou elke maand op pad te sturen naar de Hanos, sja, dat is ook weer zo wat, want dan komt hij elke maand terug met allerlei andere, onnodige snacks, hapjes en drankjes (want J. is net zo’n Bourgondiër als ik) (en je denkt bij de Hanos ‘zo lekker goedkoop’ uit te zijn, maar uiteindelijk ben je altijd meer geld kwijt dan de bedoeling was, omdat dat doosjes toastjes speciaal geschikt voor blauwe kazen er zo leuk uitzag).

Je kunt Pimento trouwens ook online bestellen in de Pimento-webshop, maar dan betaal je wel € 1,99 per flesje (en bij de Hanos is het aanzienlijk goedkoper) (maar ik zou er zelfs € 1,99 per flesje voor over hebben) (ja, ik ben écht fan) (had ik al geschreven dat ik fan ben?). Overigens kun je in die online webshop dan beter voor een Pimento Mix Deal gaan (10 flesjes Pimento + 500 ml wodka voor € 25,-), maar ja, voor mij is Pimento juist zo lekker (en goed) omdat het een alcohol-vervanger is. Maar Pimento is (volgens het Pimento-mannetje) prima te mixen met allerlei alcoholische dranken zoals gin, rum, wodka, tequila of zelfs bier. Ik zou dit zelf niet doen. Alhoewel? Nou ja, eventueel misschien toch wel. Per ongeluk dan.

Dus… als je van een pittig drankje houdt (en het is écht pittig), kijk dan een keertje of je slijter of kroeg dit awesome drankje verkoopt. Of ga naar de Hanos. Of bestel het via de webshop. Echt! You know you want it! You know you need it!