web analytics

11

JE KAN BETER IN 1 KEER DOOD ZIJN

Ik heb m’n moeder maar een paar keer zien huilen. De laatste keer dat ik haar zag huilen was ook meteen de laatste keer dat ze bij mij thuis was. Ze was moe. Ze was op. Het werd tijd voor het bespreken van wat belangrijke zaken, maar ja, hoe begin je over de naderende dood van je moeder met je moeder? Uiteindelijk door er gewoon maar over te beginnen. Ondanks je verdriet. Ondanks het feit dat je helemaal niet wil dat je moeder doodgaat.

“Wil je zo lang mogelijk thuisblijven? Wil je naar een hospice? Wil je euthanasie? En als je dan euthanasie wil, wil je dat dan thuis? Of toch in een hospice? Maar ja, een hospice is ook weer zo wat, want dan moet je toch afscheid nemen van je huis en dat wordt ook weer zo’n emotioneel moment. En thuis, wil je dat dan in bed? Dat is misschien niet zo heel prettig voor pappa, want die moet daarna nog in dat bed slapen, is ook weer zo’n dingetje. En wanneer is het voor jou genoeg? Wat is jouw grens?”

“Je kan beter in 1 keer dood zijn”, huilde m’n moeder met de handen voor haar ogen geslagen.

En m’n vader en ik huilden met haar mee, want we snapten heel goed dat zij het liefst gewoon in 1 keer dood zou willen zijn. Klaar met al het gezeik. Met al het gedoe. Met alle pillen, zalfjes, gesprekken met artsen, scans, kuren, afspraken in het ziekenhuis, gesprekken over doodskisten, gesprekken over het hospice, gesprekken over euthanasie. Gewoon klaar. Rust. Doei.

Mijn moeder was er niet de vrouw naar om in een bed in de woonkamer te liggen wegkwijnen: “En dan kom ik zo voor het raam te liggen? Nee, hoor, doe me dan maar een spuitje.” Dus we spraken uiteindelijk met de huisarts af dat als m’n moeder niet meer zelfstandig de trap op en af zou kunnen dat er dan een SCEN-arts langs zou komen en dan zou binnen maximaal 2 tot 3 dagen het leven van m’n moeder beëindigd kunnen worden. Als ze dat dan nog zou willen. Ik downloadde een euthanasieverklaring, m’n moeder tekenende die en mijn vader en ik zetten er ook onze handtekeningen onder. Mijn moeder sprak bij een volgend huisarts-bezoek nog een keer haar wens tot euthanasie uit.

Een paar weken later was het moment daar dat m’n moeder met veel moeite nog wel naar de slaapkamer op de eerste verdieping was gekomen, maar de kracht niet meer had om de volgende ochtend naar beneden te gaan.

Het was tijd.

Of misschien wat het al te laat, want m’n moeder wilde uiteindelijk toch naar een hospice, want dat bed in de woonkamer, dat zag ze echt niet zitten. Maar ja, het hospice bleek vol. Vol én met een wachtlijst van 3 personen. En dan? Dan bel je de huisarts, maar omdat het een huisartsenpraktijk betreft met 4 parttime werkende huisartsen was het niet mogelijk dat de eigen huisarts kwam, want die was vrij. Er kwam een andere huisarts die we nog nooit hadden gezien.

“Het hospice zit vol en mijn moeder wil euthanasie”, zei ik.
“Maar dat het hospice vol zit wil niet zeggen dat je dan maar tot euthanasie over moet gaan”, zei deze huisarts, “en je moeder zit nog helemaal niet aan de maximale pijnmedicatie.”
“Eh.”

Niet meer zelfstandig de trap op en af kunnen doet pijn.
Niet meer naar het toilet kunnen doet pijn.
Een glas niet meer op kunnen tillen doet pijn.
Kanker hebben doet pijn.
De naderende dood in de ogen kijken doet pijn.
Niet meer kunnen slikken doet pijn.
De kracht niet meer hebben om te praten doet pijn.
Dingen niet meer kunnen die je gisteren nog wel kon doet pijn.

Pijnlijk.

Het werd uiteindelijk toch dat bed in de woonkamer, een ophoging van de medicatie en deze huisarts zou gaan overleggen met de andere huisartsen en ervoor zorgen dat de SCEN-arts alvast langs zou komen. Dat zou een geruststelling moeten zijn.

Die SCEN-arts is er nooit gekomen. Want, de feestdagen, want, steeds een andere huisarts, want, het weekend, want er was echt nog heel veel mogelijk qua pijnmedicatie.


Deze sticker zat ooit bij Flow Magazine en zit al jaren op een tegeltje in mijn toilet en op een tegeltje in het toilet van m’n ouders. De tekst heb ik op de rouwkaart van m’n moeder gezet.

Hoewel m’n moeder zelf nooit in een ziekenhuisbed in de woonkamer wilde liggen heeft ze me in die laatste 2 weken geleerd wat overgave, loslaten en vertrouwen is. Misschien is het wat ik als dochter nodig had.

Ik heb m’n moeder zien veranderen.
Van hard naar zacht.
In gewoon maar een vrouw.
In gewoon maar een mens.
In uiteindelijk gewoon maar een lichaam.

Ik ben, achteraf, blij dat ze niet in 1 keer dood was.

Dit vind je misschien ook leuk...

11 reacties

  1. Irene schreef:

    Ja, da’s ook weer een ding an sich; je moet er – samen – naar toe groeien! Het schijnt dat dat ook beter is voor je verwerking…

    • Luna schreef:

      Voor mij waren die laatste weken heel erg bijzonder en ook meteen een stukje verwerking inderdaad… maar er is huisarts-technisch een heleboel niet goed gegaan… ze hebben ons echt laten dobberen voor m’n gevoel…

  2. Linda schreef:

    Wat lijkt me dat vreselijk, dat je denkt alles geregeld te hebben voor euthenasie op JOUW moment een dat er dan toch nog een arts komt die tegenspreekt. Ik kan daar zó boos om worden. Heb jij geen zak aan natuurlijk.

    Goed dat je hier dingen deelt.

    • Luna schreef:

      Ja, ik moet eigenlijk nog wel een keer een gesprek aangaan met de huisart(en)… het ging allemaal zo raar… heel chaotisch… maar dat krijg je vanzelf met parttime werkende huisartsen die niet heel goed communiceren…

      • Linda schreef:

        Jij hebt er waarschijnlijk weinig aan (alhoewel, je baseert luchten is ook wat waard) maar zij kunnen en moeten hiervan leren.

        Dus als je er de kracht voor hebt zou ik zeggen, doen.

  3. ingrid schreef:

    Oh wat een toestand met al die “probeersels” van de artsen. Moet er nog maar niet denken en (nog meer) bespreekbaar maken als er Dementie/ Alzheimer in het spel komt

  4. Jessica schreef:

    Mooi geschreven en qua artsverhaal heel herkenbaar…

  5. Marion schreef:

    Wat mooi en gevoelig omschreven ❤

  6. Danielle schreef:

    Wat een ellende. Wat mooi geschreven. Wat kut allemaal. Wat verdrietig, vreselijk verdrietig. Zelf helaas al vaak mensen in eerstegraads en tweede graad zien gaan met of euthanasie of palliatieve zorg. Door al die ellende de laatste twee keer flink stennis geschopt om familie menswaardig heen laten gaan. Gek genoeg was ik “blij” met eerdere ervaringen, het gaf me de kennis om door te drukken. Want het ís een mallemolen al die regeltjes. Vertel de huisartsen alsjeblieft hoe je je gevoelt hebt, je zal andere mensen misschien in de toekomst daarmee helpen. Zodat zij hun geliefden minder pijn zien hebben en een menswaardiger einde hebben. Ik weet dat de huisarts in mijn geval de feedback heeft gewaardeerd en ze er ook wat mee hebben gedaan. Het zijn net mensen die huisarten :-).

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *