“Hoeveel???”, roep ik verbaasd als ik over de schouder van m’n vader meelees hoeveel hij aan parkeergeld moet betalen.
“Ja, het lijkt wel of ze steeds duurder worden”, zegt m’n vader als hij 3 muntjes van 1 euro in de parkeerautomaat gooit.
“We zijn er maar 1,5 uur geweest!”, roep ik.

Dit gebeurde een paar weken terug, toen m’n moeder voor een controle naar het ziekenhuis moest. De afspraken van de oncoloog lopen altijd minstens een half uur uit, maar ja, je zorgt dat je op tijd bent. En ach, wat is nou 3 euro?

Ik kreeg gisteren een geboortekaartje van internetvriendin Debbie. Zij leest mijn site al vanaf het allereerste jaar, dus we kennen elkaar al bijna 13 jaar, ook al hebben we elkaar nog nooit gezien. Sinds de komst van Facebook lees en leef ik ook met haar en haar gezin mee.

Op 3 februari is, na een zwangerschapsduur van 28 weken en 2 dagen haar zoon Vido geboren (en het is vanzelfsprekend ook de zoon van haar man Franke). Vido is niet alleen veel te vroeg geboren, maar heeft ook Spina Bifida (een open ruggetje).

En ik kan hier een heel zielig verhaal vertellen, want het is ook echt een zielig verhaal, maar ik mag hier, met toestemming van Debbie, verwijzen naar haar rampenjaar: www.kutmaarkrachtig.nl/ons-rampenjaar. Ik ben sowieso nogal emotioneel lately, maar hun verhaal raakt me. Keihard. Je ziet een gezin helemaal kapot gaan door parkeer- en benzinekosten die ze niet meer op kunnen brengen, omdat ze gewoon elke dag bij hun net-geboren zoon willen zijn. En welke ouders willen dat nou niet? Hun verhaal is des te schrijnender omdat ze thuis nog 3 kinderen hebben en daar ook voor moeten zorgen, Franke net ontslagen is en de vader van Debbie, die altijd op de kinderen paste als het nodig was, onlangs is overleden. Nou ja, lees gewoon haar blog. Echt.

Debbie en Franke vragen in een brief bij het geboortekaartje van Vido of vrienden en familie geen cadeautjes voor Vido willen kopen, maar een kleine bijdrage willen leveren aan het parkeer- en benzineprobleem waar zij elke dag tegenaan lopen.

Aan je familie en vrienden vragen om geld omdat je écht met je rug tegen de muur staat is verschrikkelijk om te doen. Debbie heeft ’t gedaan.

Debbie en Franke hebben elke andere optie, potjes, belastingen, teruggave, verzekeringen, dit, dat, alles al gecheckt en gedubbelcheckt. Die zijn er écht niet. Dit gezin heeft geld nodig. Als je al op het minimum leeft, dan raak je gewoon diep in de problemen als je dagelijks 2 keer per dag bij je zoon wil zijn (en dus 2 keer een autorit moet maken van zo’n 25 kilometer (heen en terug)).

En omdat hun situatie me raakt, komt mijn hart in actie. Helemaal Mies Bouman. Vooral omdat mijn, onze situatie nu zo fijn is. Wij hebben de periode dat mijn moeder op de Intensive Care, in het ziekenhuis, op de Schakelafdeling lag, met z’n vieren overleefd. Ook financieel. Juist financieel. Ondanks alle extra kosten die wij toen hebben moeten maken. En weet je nog, toen mijn moeder in het ziekenhuis lag? Dat ik vroeg of mijn lezers een kaartje wilden sturen? Mijn moeder heeft toen bijna 250 kaarten gekregen (!) en die kaarten hebben mijn moeder heel veel goed gedaan. Het zou zo mooi zijn als er weer zoiets zou kunnen gebeuren. Even iets liefs doen voor een ander. Het maakt een GROOT verschil.

Dus ligt er deze maand niemand van wie je houdt in het ziekenhuis? Mooi! Count your blessings! En het scheelt je toch weer minstens 3 euro aan parkeerkosten! Als je die 3 euro (of meer) over zou willen maken op het onderstaande rekeningnummer, dan verdien je een plekje in de hemel en is je karma weer gezuiverd voor de komende weken. Echt!

Het rekeningnummer van Debbie en Franke:
NL76 SNSB 0915 4607 34
t.n.v. D.D. van den Broek, te Amersfoort

Of, als dat makkelijker is, kun je een bijdrage overmaken op mijn Paypal-rekening: luna@ploesiepoesie.nl (even knippen en plakken). Ik zorg er dan voor dat het geld overgemaakt wordt op de rekening van Debbie en Franke.