Auteur: Luna

Wanneer ik ’s ochtends de straat uit wandel om de hond uit te laten zie ik dat het grijze-container-dag is. Ondanks dat ik de afvalkalender aan de binnenkant van een keukenkastje heb geplakt weet ik nooit wanneer ik de groene, de grijze of de papiercontainer aan de straat moet zetten. Sinds een paar jaar is het de bedoeling dat je het plastic afval scheidt en dan in speciale, plastic zakken voor de deur zet. Ook die plastic zakken zet ik pas voor de deur als ik zie dat de buren het doen.

“Even wachten Nien, vrouwtje gaat even de container halen”, zeg ik tegen Nina en ik loop door de schuur naar de achtertuin, pak de grijze container en onder veel gevloek rol ik de container door de schuur. We nemen elk weekend voor om de schuur om te ruimen, maar doen dat nooit, waardoor de grijze container aan de ene kant over tassen vol met plastic flessen rijdt en aan de andere kant moet ik dozen met oude dvd’s aan de kant schuiven om erdoor te kunnen.

Eenmaal buiten krijg ik de grijze container niet langs mijn Fiat Panda. De buurman heeft zijn aanhangwagen verplaatst en helemaal precies op de centimeter op zijn kant, waardoor de wielen van de grijze container vast komen te zitten tussen die van de Fiat Panda en die van de aanhangwagen van de buurman.

“Godverdegodver”, zeg ik gefrustreerd.
Nina kijkt me aan.

Ik inventariseer het probleem. Ik kan de Fiat Panda niet verplaatsen, want ik heb nog steeds geen extra rijlessen genomen, dus ik weet niet hoe ik een auto in z’n achteruit zet, ik weet überhaupt niet hoe ik een auto moet starten. Okay, ik zou het kunnen proberen, maar de kans dat als ik met de Fiat Panda achteruit rijd en dan de auto van de buurman beschadig is bijna 100%. En ik ga de buurman niet wakker maken om te vragen of hij z’n aanhanger wat wil verplaatsen, want de relatie tussen de buurman en mij is nogal bekoeld sinds ik Rijkswaterstaat heb ingeschakeld wegens een akkefietje met de sloot achter ons huis. En ik krijg de grijze container niet opgetild. Ook niet als ik er eerst wat vuilniszakken uithaal. De enige optie die overblijft; de verkering bellen om hem uit te schelden.

Hartstikke leuk, dat hele feminisme en gelijke rechten en dat je als vrouw precies dezelfde dingen moet kunnen als je man, maar ik wil helemaal niet dezelfde dingen kunnen als mijn man! Ik wil dat mijn man voordat hij naar zijn werk gaat de container buiten zet! Ik vind het buiten zetten van containers en vuilniszakken een typische mannenaangelegenheid! Waarom zet hij eigenlijk nooit de container buiten? Hij kan toch ook even op de afvalkalender kijken? En als hij dat nou had gedaan, dan had hij de Fiat Panda meteen even naar achter kunnen rijden en dan was er geen enkel probleem geweest. Godverdomme. Klootzak.

De verkering neemt niet op.

Ik geef de Fiat Panda een schop en besluit dan maar m’n vader wakker te bellen: “Sorry, sorry, sorry, ik weet dat het pas 7:30 is, maar ik krijg de container niet aan de straat en straks komt de vuilniswagen en dan wordt de container niet geleegd en hij zit helemaal vol en de kerstdagen komen eraan en ik heb er helemaal stress van en ik ben ook heel chagrijnig.”

Nog geen 5 minuten later staat m’n vader naast de Fiat Panda.

“Kon je ‘m niet naar achter duwen?”, vraagt hij.
“Hoe dan?”, vraag ik.
“Gewoon”, zegt m’n vader en hij gaat in de Fiat Panda zitten, haalt ‘m van de handrem, stapt weer uit, en geeft de Panda een klein duwtje naar achter. Precies de 10 centimeter die nodig is om de grijze container erlangs te krijgen.

Handrem.
Oh, ja.