Maandelijks archief oktober 2001

Het zit zo. Het is herfst. Nu is het elk jaar herfst, maar elk jaar komt het ongelegen. Voor depressies heb ik geen tijd. Daar heb je tegenwoordig allemaal poedertjes en pilletjes voor. Maar de allerbeste remedie is het zomergevoel zo snel mogelijk terugbrengen door middel van de juiste alcoholische drank. Ik heb het hier over Caipirinha’s! Niks geen Bacardi Breezers, rosétjes of witbiertjes voor mij vandaag. Caipirinha’s moesten het zijn. Nu wist ik het recept niet helemaal precies meer. Alleen de ingrediënten (bruine basterdsuiker, gecrusht ijs, limoen, limejuice en het belangrijkste Cachaça) kon ik me nog herinneren. De drankhandel zit bij Luna op de hoek, dus ik kon op mijn sloffen alle spulletjes gaan halen. Weer thuis heb ik m’n gaskacheltje op volle toeren laten branden, trui uit, topje aan, via Spinner (www.spinner.com) een Cubaans muziekje aangezet en een sigaret opgestoken. Het recept vond ik gelukkig al snel op internet; doe een halve gesneden limoen in een glas, samen met een paar theelepeltjes bruine suiker en plet dit alles met een houten stampertje. Doe het gecrushte ijs erbij (het crushen van ijs gaat prima met een theedoek en een hamer). Beetje limejuice erbij en als laatste de Cachaça. Ik heb er een paar glazen over gedaan om de juiste combinatie te vinden. En iedere combinatie kwam behoorlijk hard aan. Lekker. Ik maak er nog eentje. Laat de blaadjes maar van de bomen vallen, bij mij thuis is het zomer.

Inlegkruisjes zijn over het algemeen niet bedoeld voor menstruatiebloed, maar voor afscheiding. Hier heeft iedere vrouw wel eens last van. Heel gewoon. En als je midden op de dag opgewonden wordt, ja, dan wil dat ook nog wel eens zichtbaar achterblijven in je slip. Nu wordt vrouwen geadviseerd om dagelijks een inlegkruisje te dragen, want alleen dan zul je je echt schoon voelen. In de commercial van Allday’s zie ik een meisje in een zwart slipje staan, haar vriendje ligt op bed en ziet haar witte inlegkruisje door het zwarte slipje heen. Geen gezicht, zie je hem denken. Ik schaam me dood, zie je haar denken. ‘Soms moet het gewoon zwart zijn!’, wil deze commercial mij vertellen. Het meisje vervangt het witte inlegkruisje door een zwarte en zowel hij als zij lijkt dit een goede oplossing te vinden. Nu vraag ik me af; wat gebeurt er daarna? Blijft dit meisje in haar ondergoed rondlopen en blijft dit vriendje verlekkerd naar haar kijken? Of zal dit vriendje zijn hand terloops in haar slipje steken? Want dit laatste lijkt me aannemelijk gezien de lingerie waarin het meisje rondloopt. En dan ontstaat er volgens mij pas echt een probleem. Wanneer een vrouw een inlegkruisje draagt en een man wil eventjes tussendoor lekker voelen, dan komt hij een inlegkruisje tegen! Dan zul je je als vrouw pas echt ongemakkelijk voelen. En ik denk ook niet dat mannen deze vondst een aangename verassing zullen vinden. En of dat inlegkruisje nou wit of zwart is, hij voelt het! Inlegkruisjes zijn gewoon een non-product. Volgens mij trekt iedere vrouw ’s ochtends een schone onderbroek aan, die gaat ’s avonds in de was en een paar dagen later is-ie schoon. Niks aan de hand.

Ik heb heel lang nagedacht voordat ik dit stukje zou plaatsen. Langer dan over ieder ander stukje. Dit stukje gaat namelijk niet over seks, drugs en rock & roll. Dit stukje gaat niet over een bitchy Luna. Dit stukje gaat over mij. Over wie ik ben naast Luna. Ik werk 60 uur per week. En 20 van die 60 uren zijn gereserveerd voor mijn werk in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Het wassen, eten geven, naar het toilet brengen, troosten, vrolijk maken, etc. van debielen, autisten, gestoorden, mongolen, schuimpjes, etc. dus. Sommigen zijn alleen verstandelijk gehandicapt, anderen ook lichamelijk. Vroeger wist ik altijd 1 ding zeker; ik ga nooit in de zorg werken. Nu weet ik zeker; zonder mijn werk daar word ik ongelukkig en met dat werk ook. Ik haat het. Ik zou willen dat ik helemaal voor het werk in de gezondheidszorg kon gaan, maar dan zou ik me dom voelen en een negatief saldo op mijn bankrekening krijgen. En als ik alleen maar in de media zou werken, dan stomp ik af. De combinatie lijkt perfect, maar sloopt me lichamelijk. Soms kom ik ’s avonds thuis met de geur van kots nog in mijn neus; sommige bewoners krijgen namelijk weinig persoonlijke aandacht en denken die aandacht wel te krijgen door een vinger in hun keel te steken. Soms kom ik ’s avonds thuis met strontspetters op mijn kleding; sommige bewoners zijn namelijk nogal incontinent. Soms kom ik thuis met krassen of wondjes op mijn lichaam; sommige bewoners kunnen namelijk nog wel eens agressief uit de hoek komen. Maar soms kom ik thuis met een glimlach die er niet is af te slaan; sommige bewoners kunnen namelijk met 1 blik, 1 gebaar, 1 lach of 1 woord meer zeggen dan het saldo op mijn bankrekening.

Ik durf het bijna niet op te schrijven. Ik ben gisteren naar een theaterproductie van Joop van den Ende geweest. En het erge is; ik vond het geweldig. Minpuntje aan de hele musical was dat Frans van Deursen (‘In De Vlaamsche Pot’) de vader van Radames speelde. Die hele Frans van Deursen is niet serieus te nemen en dit was toch best wel een serieuze productie. Ander minpuntje was dat ik Amsterdam uit moest om deze musical te gaan bekijken. Helemaal naar Scheveningen dus. Twee uur heen en twee uur terug. Dat voelde als een treinreis richting het einde van de wereld. Maar het was het waard. Mensen die een mooi kunstje kunnen zijn zeldzaam. Mensen die anderen kunnen ontroeren zijn ook zeldzaam. En of het nou Joop van den Ende was, of Elton John, of het orkest, of de zangers of zangeressen of alles bij elkaar; ik heb een avond mooie dingen gezien en gehoord. Ik heb driekwart van de tijd zitten huilen. Ik wist natuurlijk van tevoren al wel dat het hele verhaal nogal dramatisch in elkaar stak, maar als ik eenmaal aan het janken ben kan ik niet meer stoppen. Nu heb ik zelf een bloedhekel aan jankende wijven. Maar soms moet het gewoon even gebeuren. En ik vind het persoonlijk prettiger om op een stoeltje in het Circustheater te huilen dan bij mezelf thuis op de bank. Ik vind het namelijk beter om te janken bij een fictieve theaterproducties of bij een aflevering van ‘Spoorloos’ dan te janken om m’n eigen miserabele bestaan.

Vol gepaste trots presenteer ik vandaag mijn referstats. Oftewel via welke zoekwoorden bij zoekmachines komt men op mijn site. Niet geheel verbazingwekkend komen vooral mensen die op zoek zijn naar ‘seks, seks, seks’ op mijn site terecht. Wel verbazingwekkend zijn de woordcombinaties die men maakt. Onderstaande zoekopdrachten zijn authentiek. Als ik hier alle woordcombinaties zou vermelden, dan zou ik een dag bezig zijn. Hieronder dus mijn persoonlijke top 20 (allen via www.google.com).
1. buurman seks liep over mijn gezicht lekker (met stip op 1!!!)
2. kus mijn voeten slaaf
3. ervaren dames anaal
4. pik twintig centimeter lang
5. grote homo lullen
6. lekkere kut om te neuken
7. vrouwen over laarzen
8. kontje kijken voor niets
9. pikformaat
10. pornoactrices
11. blote geile meisjes verhaal
12. pornoster worden
13. mannelijke stripper
14. oudere vrouwen naakt
15. pijpen meisje foto
16. stijve tepels
17. anaal pornofilms
18. naakte kleine jongetjes
19. naaktfoto van collega
20. likkende vrouwen

De absolute winnaar in de categorie non-seks; ‘kroket picture’.

copyright @ franz wilhelm 2001

De laatste tijd ben ik een aantal keer gewezen op spelfoutjes in mijn teksten. Mijn eerste reactie; ‘Kut, een spelfout, dat ik die niet heb gezien.’ Mijn tweede reactie; ‘Waarom moet iemand daar en plein public melding van maken in het ‘reactieforum’?’ Mijn derde reactie; ‘Ze hebben niets beters te doen.’ Mijn vierde reactie; ‘Ze moeten oprotten.’ Mijn vijfde reactie; ‘Luna, maak je niet zo druk.’ Ik schrijf iedere dag tussen de 2000 en 3000 woorden voor verschillende media. Daar zit wel eens een spelfoutje tussen. Of twee. Of drie. Of vier. Of vijf. Daar heb je namelijk een eindredacteur voor. Maar het vervelende is dat ik zelf ook eindredacteur ben. Er vliegen dus dagelijks zoveel zinnen, woorden en letters langs mijn ogen dat ik soms het verschil tussen een ‘d’ en een ‘t’ niet meer zie. Ik probeer iedere dag een column voor deze site te schrijven, daar gaat tijd in zitten. Daar gaat ook creativiteit in zitten. Ik vind het belangrijk om foutloos te schrijven, maar ik vind het belangrijker om iedere dag überhaupt een stukje te schrijven. Wat maakt het dan uit dat er een spelfoutje in staat? Waar maakt ‘men’ zich druk om? Heeft ‘men’ niets beters te doen? Als ‘men’ het dan toch van cruciaal belang vindt om mij te attenderen op een eventuele spelfout, stuur me dan een mailtje. Dat is wel zo netjes. Met ‘men’ bedoel ik alle taalpuristen. Hen wil ik graag verwijzen naar de website van ‘Het Groot Dictee Der Nederlandse Taal’. In december wordt dit programma weer uitgezonden. Ik hoop dat ‘men’ zich goed voorbereid op deze zeer belangrijke wedstrijd en mij niet meer in het reactieforum lastigvalt. Daar wordt Luna namelijk een beetje moe van.
http://www.omroep.nl/nps/tv/dictee

copyright @ franz wilhelm 2001

Vanaf heden zal mijn site regelmatig opgeleukt worden met cartoons van Franz Wilhelm. Franz is kunstenaar, dj, getrouwd, vader en bovendien een lieve vriend van vriendin I. en mij. Naar aanleiding van mijn column ‘LUNA IS EEN JUNK’ maakte hij bovenstaande illustratie. Deze vond ik zo leuk, dat ik hem gevraagd heb om vaker getekend commentaar te geven op Luna’s leven. Dat wilde hij wel. Bij deze dus de eerste ‘Lunatic’. Bedankt Franz!

Ik heb zaterdag in een vlaag van verstandsverbijstering (lees; alcohol) een glimmend diamantje op mijn tand laten lijmen. Ik ben net een uur bezig geweest om het ding er weer vanaf te bikken. Ik heb dit weekend voor het eerst van m’n leven een mannelijke stripper gezien. De man was lekker en bewoog ook lekker. Ik vond het zeer prettig om naar hem te kijken. Toen hij echter een meisje uit het publiek trok, haar op een stoel deponeerde en haar vervolgens begon te nepbeffen, ben ik afgehaakt. Plaatsvervangende schaamte. Ik heb meisjes in strings lollies uit zien delen. Ik heb een man wiens voeten aan elkaar zaten door middel van een zware ketting en daarbij een grote ijzeren bal achter zich aansleepte, met een stalen gezicht vertelt dat hij er mooi uitzag. Doordat ik deze man naast dit compliment een grote glimlach gaf, geloofde hij mij. En oudere man in een kort, rood leren rokje met bijpassende rode lippenstift heeft mij verteld dat hij geen slipje droeg. “Leuk voor je joh, ik draag ook nooit een slipje”, zei ik tegen deze oudere man, met weer een grote glimlach. Deze oudere man was zeer in zijn nopjes met mijn antwoord. Een onbekend meisje fluisterde mij toe dat ze net een piercing door haar schaamlippen had laten zetten. “Echt? Hartstikke spannend zeg. Leuk!”, zei ik tegen dit meisje, met dezelfde glimlach die al de hele dag op mijn gezicht zat. Na 2 dagen rondlopen op de Kamasutrabeurs heb ik 1 ding geleerd. Werken in de seksindustrie zou voor mij niet vol te houden zijn zonder dope of alcohol. Wil ik namelijk die verrekte semi-geile glimlach op m’n bek kunnen houden, dan heb ik of een xtc-pilletje nodig, of 2 flessen rode wijn. Een fles champagne wil waarschijnlijk ook wel helpen.

Tijdens de beurs was Foxy-fotograaf R. aanwezig met zijn assistente A. (die voor het gemak ook zijn assistente in bed is). Zij waren speciaal op de beurs om erotische foto’s van vrouwelijke bezoekers te maken. En voor deze hele happening hadden wij stapels lingerie en andersoortige geile pakjes in onze kleedkamer liggen, inclusief bijpassende laarzen en schoenen. De dames werden professioneel opgemaakt en konden plaatsnemen op een wit schapenbontje in onze speciale studio. De foto’s die gemaakt werden komen in de eerstvolgende Foxy. Ik had persoonlijk niet gedacht dat er veel vrouwen bereid zouden zijn om met hun blote tieten ten overstaan van koekeloerende mannen voor de camera te gaan staan, maar het liep storm! En dan heb ik het niet alleen over Ans uit de polder, maar ook over prachtige, jonge meisjes van net 18. Deze meisjes lagen op het witte schapenbontje en poseerden alsof ze het elke dag deden. Omdat het zo druk was, heb ik deze mooie meisjes, maar ook een aantal keer Ans uit de polder, aangekleed en op hun gemak gesteld. Ik ben m’n roeping misgelopen, ik weet het zeker, want ik vond het geweldig. Het is een hele onderneming om een Ans uit de polder, met een aantal vetrollen en een brilletje, in een zwart corseletje te hijsen, haar te vertellen dat ze er prachtig uitziet en haar zover te krijgen dat ze even later in haar blote poes voor de camera ligt. Maar alle ‘Foxy Kamasutra-kanjers’ deden het fantastisch. Voor een half uur voelden zij zich een echt erotisch model. Ik moet er alleen zelf niet aan denken. Al heeft Foxy-fotograaf R. het volgens mij vrijdagnacht voor elkaar gekregen dat alle dames van de redactie topless voor hem op de foto gingen.