LUNA ZELF
Ik heb heel lang nagedacht voordat ik dit stukje zou plaatsen. Langer dan over ieder ander stukje. Dit stukje gaat namelijk niet over seks, drugs en rock & roll. Dit stukje gaat niet over een bitchy Luna. Dit stukje gaat over mij. Over wie ik ben naast Luna. Ik werk 60 uur per week. En 20 van die 60 uren zijn gereserveerd voor mijn werk in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Het wassen, eten geven, naar het toilet brengen, troosten, vrolijk maken, etc. van debielen, autisten, gestoorden, mongolen, schuimpjes, etc. dus. Sommigen zijn alleen verstandelijk gehandicapt, anderen ook lichamelijk. Vroeger wist ik altijd 1 ding zeker; ik ga nooit in de zorg werken. Nu weet ik zeker; zonder mijn werk daar word ik ongelukkig en met dat werk ook. Ik haat het. Ik zou willen dat ik helemaal voor het werk in de gezondheidszorg kon gaan, maar dan zou ik me dom voelen en een negatief saldo op mijn bankrekening krijgen. En als ik alleen maar in de media zou werken, dan stomp ik af. De combinatie lijkt perfect, maar sloopt me lichamelijk. Soms kom ik ’s avonds thuis met de geur van kots nog in mijn neus; sommige bewoners krijgen namelijk weinig persoonlijke aandacht en denken die aandacht wel te krijgen door een vinger in hun keel te steken. Soms kom ik ’s avonds thuis met strontspetters op mijn kleding; sommige bewoners zijn namelijk nogal incontinent. Soms kom ik thuis met krassen of wondjes op mijn lichaam; sommige bewoners kunnen namelijk nog wel eens agressief uit de hoek komen. Maar soms kom ik thuis met een glimlach die er niet is af te slaan; sommige bewoners kunnen namelijk met 1 blik, 1 gebaar, 1 lach of 1 woord meer zeggen dan het saldo op mijn bankrekening.
WOOh, gehandicaptenzorg zou ik absoluut niet kunnen doen. Ik heb daar absoluut geen geduld, dat geldt ook voor het werken met kinderen werken. Ik ben wel een tijdje buddy voor psychiatrische patienten geweest. Dat ligt toch anders, aangezien ik zelf ook een paar jaartjes in een psychiatrische instelling heb verbleven.
jonnie <--- beetje anders
Geld is a means to an end, geen doel op zich. Doe wat goed voelt, en houd dat voor ogen.
Iets wat je haat, moet je simpelweg niet doen. En als je je dom voelt omdat je denkt dat je dan stilstaat, zoek dan een manier om beide te combineren; en je ontwikkelen, en met een glimlach thuiskomen.
Een comprimis gaat ten koste van jezelf, water bij de wijn maakt de wijn niet lekkerder. Het is misschien niet de makkelijkste weg, maar wel de bevredigendste.
Luna zelf?
Al maanden lees ik je, dit is het eerste stukje waar ik op reageer. Luna, ik heb respect voor je. En geloof me, dat zeg ik doorgaans niet tegen onbekenden…..Het eerste stukje wat me echt raakte.
Ik rijd sinds een jaar of zes met een busje van een taxibedrijf gehandicapte kinderen,zowel lichamelijk als geestelijk, maar voornamelijk geestelijk, ’s morgens naar een kinderdagverblijf en ’s middags weer terug naar huis, met bijstand van een begeleidster (waar ik het overigens minder goed mee kan vinden omdat ze-na vorige begeleidsters te hebben meegemaakt- vrij kil met de kinderen omgaat). De kinderen zelf maken me altijd weer blij, of ze nu vrolijk zijn of juist niet, ik kan zo in ze kijken, gemakkelijker dan bij niet geestelijk gehandicapte mensen (Wat is nou trouwens gehandicapt???)
Ik vind het erg knap. Ik zou het niet kunnen. Tuurlijk de het geeft veel voldoening, maar ik zou de mensen niet los kunnen laten. Ik zou te veel meeleven. Mijn petje af dus!
Petje af!
Leef naar je gevoel da’s mooi en
moedig.
Top! Meer? Durf je verder te gaan?
Fijn stukje, blij dat je toch wat meer diepgang blijkt te hebben dan ‘oh wat was ik stoned’, ‘oh wat ben ik toch een party-bitch’ ed. Wat ik dan wel weer heel treurig vind is dat je hebt getwijfeld of je dit stukje wel zou schrijven.
Maar je hebt het toch gedaan en dat siert je.
Wauw!
hi 5, Luna…
je stijgt in mijn respect, zowel door het plaatsen als de inhoud van dit stukje
Dank je wel, hiervoor.
Hoi Luna,
Weer een reaktie van mij…..
Allereerst sorry voor het taalgeneuzel van de laatste week.
Ik voel me een beetje schuldig omdat ik (geloof ik) daar over begon.
Het hele gekrakeel er omheen was zeker niet de bedoeling !
Je werk en je overige bezigheden.
Het toont m.i. aan dat je een tamelijk brede interesse hebt in de wereld om je heen.
Geen tunnelblik, geen oogkleppen.
Maak je er geen zorgen over, e.e.a. stabiliseert zich vanzelf (onder normale omstandigheden), en je vind vanzelf een middenweg.
Zelf ben ik iemand die ook graag wat verder kijkt dan z’n neus lang is.
Ik heb veel verschillende bezigheden, en de aandacht die ik daaraan besteed is erg verschillend.
Zo heb ik al maanden niets meer aan m’n ene homepage (amateur sex-site) gedaan terwijl ik voor de andere (familie-homepage)hard aan het werk ben.
Dat moet ook kunnen, het is maar een aardigheidje, en dat moet het ook blijven.
Groetjes,
Johan
Word wie gij zijt. Waag te bedingen
wat nog niet één bedong te voor.
Slechts wie zijn grens durft overspringen,
gaat aan geen grens te loor.
Niets is volmaakt, niets is ten einde,
elke verstarring is bedrog:
alles wat was, vloeide in het zijnde,
alles wat is, vloeit nog.
Herwig Hensen (1917-1989)
…………
(zonder woorden)
(…)….. kweet ut…
Gehandicaptenzorg? Dat kwam even geheel onverwacht. Luna is een duizendpoot? Luna is in ieder geval iemand die enorm sociaal is, maar met een eigen wil, heb ik ’t idee…..
It’s a thin line between love and hate. Doe je best!
luna stelt zich kwetsbaar op
Ik vond het leuk om dit eens te lezen na de ‘glamour-en-glitter’…klasse Luna!
Is de echt Luna nu opstaan?
Wauw Luna, even 2 dagen niet kunnen lezen hier, en nu vind ik dit!! Geweldig, zo’n open brief.
Ik zelf werk in de thuiszorg, en kom vooral bij mensen met kanker, soms aids, junks en ex-psychiatrische patienten. En m’n salaris gaat dus nergens over. Maar de voldoening die ik uit m’n werk haal is zo groot. Daar kan, zoals je zelf al terecht stelt, geen banksaldo tegenop. In mijn geval was het zelfs zo dat ik bereid was om f500,- minder te gaan verdienen (ik had een klote baan en klote baas, dus dat maakte ’t wat makkelijker)als ik in de thuiszorg ging werken. Ik heb er geen dag spijt van gehad de afgelopen 4 jaar (en dat is uniek bij mij ;-)) Maar belangrijker nog: Ik heb me nooit dom gevoeld door mijn keuze. Wat jij die mensen geeft heeft een andere manier van communiceren nodig dan met je vrienden. Je leert met allerlei soorten en maten mensen te werken, die je in je dagelijks leven nooit zou tegenkomen. Je kan op die manier zeer sociaal en emotioneel vaardig worden. En juist daarom vind ik het een beetje jammer dat je je werk zo haat. Je mag best een beetje trots zijn op het werk dat je doet. Bovendien is het een zware baan die een hoop van je vergt.
Geld is nodig om te leven, maar het mag geen maatstaf zijn om “dom” of “slim” te zijn.
Nog 1 ding Luna, twijfel volgende keer niet te lang om dit soort stukjes te plaatsen. Aan de reacties te zien is *iedereen* zeer onder de indruk :-)
Even voor de duidelijkheid; ik haat mijn werk daar niet, ik haat het feit dat ik niet kan en niet wil kiezen. Schrijven en blaadjes maken is mijn passie. Werken in de zorg is mijn roeping. Het combineren van die twee banen is moeilijk.
Hoe komt het toch dat dat soort situaties zo herkenbaar zijn?
Veel moed en sterkte Luna…
Bedankt voor alle lieve reacties trouwens!
Ik vind ‘Luna zelf ‘ heel cool..
Zeer veel respect voor je, ik blijf het bewonderenswaardig vinden dat mensen dit werk doen!
Kennelijk lukt het je niet te fingeren, waarom dan begonnen?
Fingeren?? Hoe bedoel je? Dat ik me anders voordoe dan dat ik ben?
Ik was ooit vuilnisman op een verpleeghuis. “Medewerker Transportdienst” was het nettere woord ervoor, en later werd het zelfs “Civiele dienst” genoemd. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik dat baantje had. Het was zo zorgeloos, namelijk, en je had altijd genoeg tijd omn te doen wat je wilde doen, en ergens voelde je je er ook nog goed over.
Wacht, ik ga dit verder op mijn eigen pagina pleuren en afronden.
stil…en klein voel ik me…
Insgelijks Eric, ik kijk nu weer heel anders tegen Luna aan,
(in nog positievere zin) ik dacht bij Luna aan een hardwerkend feestbeest, maar het is niet alleen feest dus, en voor mensen die in de (gehandicapten)zorg werken kan ik alleen veel respect opbrengen, met name omdat dat IK dat soort werk niet zou volhouden,
durf ik eerlijk te bekennen.
Luna, je bent heel tof !!!!!!!
Luna, kun jij mij vertalen wat “schuimpjes” zijn? Ik ken veel soorten handicaps, maar bij schuimpjes kan ik niets bedenken.
Hoi Luna en medelezers,
Ik vind je pagina een prima iniatief, maarrrrrrrrrrr. Een beetje flauw maar ik heb toch een paar inhoudelijke opmerkingen over de opzet van de pagina. Dit komt misschien omdat de identiteit van de pagina mij niet geheel duidelijk is. Dat jij je presenteert is wel duidelijk maar waarom en met welke doel wordt nergens aangegeven. Natuurlijk hoeft niet alles een direct nut te hebben maar dan blijft het gevaar bestaan dat de pagina eigenlijk nergens over gaat. Het lijkt me dan ook een goed idee als je een column schrijft over de identiteit van deze pagina. In verschillende columns wordt tenslotte duidelijk dat er een wezenlijk verschil is tussen de pagina en je eigen identiteit. Welk doel? Welke verwachtingen? Wat hoop je met deze pagina te bereiken? Of is het een gewoon een interessante cv. Ik ben benieuwd naar je reactie.
Er is geen verschil tussen deze site en mijn eigen identiteit… Alles wat ik op deze site schrijf maak ik mee… Ik had alleen nog nooit over mijn werk in de zorg geschreven… en dat werk is een wezenlijk onderdeel van mij, al past het eigenlijk totaal niet bij mijn leven als tekstschrijver, redacteur, pillenslikster, rookster en alcoholiste… Wat het doel is van deze site? Puur ter vermaak…
Luna,
Ik denk dat je eigen identiteit meer is dan dat je werkelijk meemaakt. Een identiteit kan ook worden gevormd door de dingen die je juist niet meemaakt. Een gevangene die levenslang heeft maar de hele dag nadenkt over vrijheid. Wanneer hij zich zelf zal beschrijven zal hij dit bezig zijn met vrijheid als een wezenlijk onderdeel van zijn identiteit zien. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken.
Daarbij doe je je zelf tekort wanneer je enkel spreekt over puur vermaak. Er zitten ook maatschappij kritische stukjes tussen, of columns waarin een boodschap van hoop wordt meegegeven. Uiteraard kunnen mensen zich daarom vermaken maar het is echt meer dan dat.
Tot slot kan het voor jou een interessant denkexperiment om er vanuit te gaan dat de pagina en jij niet hetzelfde zijn. Maar dat de pagina slechts een medium is. Misschien levert het interessante inzichten op.