Maandelijks archief oktober 2001

Gisteren werd ik gemaild door een medewerker van Blast, een tweemaandelijks tijdschrift voor blowers, marihuanagenieters en coffeeshophangers. Een blad voor Luna dus. Deze medewerker (die gelukkig een vrouw bleek te zijn) vroeg of ik samen met haar een coffeeshoptocht door Amsterdam wilde maken, zodat zij daar over kon schrijven. Dat wilde ik wel, maar dan moest het wel deze nacht, want anders had Luna geen tijd. Om 1.15 trof ik de medewerkster op het CS in Amsterdam. Deze medewerkster bleek een zeer mooi journalistenmeisje in spé te zijn. Tot onze grote verbazing kon er geen coffeeshoptocht meer worden gehouden, want de coffeeshops in Amsterdam sluiten om 1.00. Dat wist ik ook niet. Maar geen probleem, alcohol is ook fijn. In de Lux hebben we een paar wijntjes gedronken en uiteindelijk zijn S. en ik beland in super-sletten-en-hoeren-tent de Royalty! Volgens mij was ik daar al eerder geweest. Maar dat had ik verdrongen. Tot mijn verbazing en die van S. werd daar best nog redelijk gedraaid. Zompige commerciële housemuziek. Wij hebben vooral gepraat. Zet twee onbekende vrouwen bij elkaar en meestal gaat dat niet goed. Tussen ons ging het verbazingwekkend wel goed. Wij hebben het over relaties, vibrators, seks, internet, schrijven en mannen gehad. En wij zijn tot de volgende briljante conclusie gekomen; In bed wil ik zijn hoer zijn, in het dagelijks leven zijn gelijke. Het mooie journalistenmeisje in spé en ik zijn nu thuis bij Luna en wij schrijven samen dit stukje. Onder het genot van een wijntje. Over een uurtje of 3 gaan de coffeeshops in Amsterdam open. Daar moeten wij toch echt naartoe. Het leven van een journaliste gaat niet over rozen.

Ik voelde het al aankomen. Zo eens per 2 maanden stort ik fysiek in. Dan ben ik twee dagen kapot. Vandaag was het dan eindelijk zover. Slapen, wakker, slapen, wakker, slapen, wakker. Leeg, spierpijn, leeg. Altijd als ik een paar dagen écht niets te doen heb, en dus écht vrij ben, en dus écht tijd voor mezelf heb, dan stort mijn lichaam in. Dat is trouwens altijd al zo geweest. Op de basisschool ben ik nog nooit een dag thuisgebleven. Nee, ik was altijd ziek met carnaval, de kerstvakantie en de eerste weken van de zomervakantie. Ik moest er niet aan denken om eens een dagje thuis te blijven, ik zou eens lessen missen! En ook tijdens mijn middelbare school ben ik nog nooit een dagje thuisgebleven. Maar altijd werd ik ziek in vakanties. Ook in de jaren daarna. Ziek is misschien het foute woord, ik noem het een kortstondige lichamelijke instorting. Ik ben het al gewend. Na 2 maanden hard werken, uitgaan, drank en drugs, wil een lichaam nog wel eens stop zeggen. En dat zei mijn lichaam vandaag. Om precies te zijn om 17.00. Een paar jaar terug probeerde ik mijn tweemaandelijkse instorting weg te slikken met xtc. Iets wat altijd hielp, want xtc helpt overal tegen. Tot ik een paar maanden later een zware keelontsteking kreeg ten gevolgde van stress en onvoldoende rust, vitaminen en mineralen, zei de dokter. Toen lag ik een paar weken in bed en kon ik dus helemaal niks. Sindsdien heb ik geleerd om die 2 dagen maar gewoon te accepteren. Luna is een buffel, maar nu eventjes niet.

Gisteren was op Nederland 2 de gehele avond ’50 jaar televisie: De keuze van de Kijker’. Ik heb genoten. En dan niet alleen van de tv-fragmenten, maar vooral van de omroepsters. Voor deze avond waren namelijk de omroepsters van vroeger tevoorschijn gehaald. Mooie, nette dames van boven de veertig. Deze dames straalden een rust uit waar de meisjes van Yorin een voorbeeld aan kunnen nemen. Huidige omroepsters heten trouwens ook niet zo, nee, dat zijn tv-babes. Zij worden niet geselecteerd op kwaliteit, maar op decolleté. De Yorin-babes hangen in een lounge-bank, lezen hun tekstjes op en laten ondertussen hun wit-gepolijste melkgebitje zien. Ik vertrouw ze niet. Ze kijken me aan met ogen die zeggen: “Ik heb eigenlijk geen slipje aan en als je het volgende programma bekijkt, dan lig ik mezelf hier ondertussen op de lounge-bank te vingeren. En straks vertel ik niet alleen wat het volgende programma wordt, maar dan zeg ik ook mijn telefoonnummer, dus blijf kijken!” Met andere woorden; die Yorin-dames zijn zo lekker, dat ze de aandacht afleiden van de kijker. En dat moet ook wel met zo’n slechte programmering als Yorin. Als een bikini met borsten mij vertelt dat ‘Love Test’ komt, dan verwacht ik bij voorbaat al een slecht programma. Toch heeft de methode van Yorin succes. Partner P. begrijpt het helemaal. “Ja, dan komt Cindy Pielstroom in beeld en dan ben ik net lekker aan het rukken, dan begint het programma. Dan moet ik weer een half uur wachten tot Cindy in beeld komt. Zo blijf je wel kijken.” Goede programma’s hebben geen lekkere wijven nodig die ze aankondigen en eigenlijk zijn omroepsters totaal overbodig. Maar als het toch moet, geef mij dan maar Lisette Hordijk. Die vertrouw ik tenminste.

Ik word ouder. Al zou ik dat natuurlijk zo snel mogelijk willen ontkennen en ontkrachten. Maar het is waar. En dan merk ik het nog niet eens zo snel aan rimpels, afgenomen energie of toegenomen levenswijsheid. Nee, ik merk het aan de vrienden die ik niet meer zie. Hoe ouder ik word, hoe meer vrienden van vroeger ik niet meer in mijn leven tegenkom. Je vergeet elkaar gewoon. En soms krijg ik de indruk dat dat vooral aan mij ligt. Je moet keuzes maken in het leven en ik heb ervoor gekozen om in Amsterdam te wonen en 60 uur per week te werken. Hierdoor is het soms moeilijk om contact te houden met mensen die een andere levensstijl en een heel ander ritme hebben en niet in Amsterdam wonen. Sommige vinden het prima dat we elkaar eens per half jaar zien en af en toe bellen, anderen nemen me kwalijk dat ik niet zoveel tijd meer voor ze heb. En sommige mensen hoef ik ook helemaal niet meer te zien. Die waren aanwezig in een bepaalde periode van mijn leven, maar we hebben elkaar nu weinig te vertellen. “En waar ben jij zoal mee bezig?”, vragen ze mij. “Nou, ik werk 60 uur per week, ik drink, ik rook en ik ga uit. En jij?” “Ik ben 6 maanden geleden getrouwd, we hebben net een huisje gekocht in Almere en ik ben 3 maanden zwanger.” Daarna kijk je elkaar aan, zeg je dat je snel zult bellen en vervolgens neem je afscheid. Om daarna nooit te bellen en allebei te denken; wat is er in Godsnaam van haar terechtkomen!? Ik koester liever het gedeelde verleden dan dat ik met hun heden word geconfronteerd. Ik zou nog eens jaloers kunnen worden.