Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik tijdens het lezen van interviews in vrouwenbladen meteen check hoe oud de geïnterviewde in kwestie is. Vooral bij vrouwen die het schijnbaar allemaal voor elkaar hebben (blond, maatje 38, leuke man, 2 kinderen, goede banen, goed geld, prachtig opgeruimd huis en toen die ene keer hun hondje doodging, ja, toen waren ze wel verdrietig, maar door met z’n allen te mediteren boven het grafje hebben ze het als gezin heel goed verwerkt). En dat zo’n vrouw dan met hele catchy uitspraken komt: ‘Ja, ik dacht gewoon aan die ene jurk die ik zo graag wilde en door mezelf in die jurk te visualiseren ben ik 15 kilo afgevallen in 1 maand.’ En als zo’n vrouw dan jonger is dan ik, dan ben ik lichtelijk over de pis. Vuile bitch! Wat heeft zij wat ik niet heb? Hoe kan zij haar huis nou zo netjes hebben en zo keurig wit en Feng Shui? Waarom past zij na die 2 kinderen nog wel in een maatje 38? Waarom lukt het haar wel om zo’n 365-dagen project vol te houden en mij niet? En waarom blijven al die boeken over mindfullness, leven in het nu, spirituele groei, loslaten, stoppen met zeuren, weggooien kun je leren en tantraseks bij andere vrouwen altijd wél hangen, of in ieder geval een beetje, maar bij mij nou nooit? Hoe kan het toch dat mijn leven af en toe zo’n bloody fucking mess is? En ik hoop dan altijd dat het aan m’n leeftijd lig, dus als ik interviews lees met oudere vrouwen, dan denk ik; oh, gelukkig, zij is 41, dus dan heb ik nog minstens 5 jaar om mijn leven wél op orde te krijgen. Helemaal blij word ik van interviews waarin de geïnterviewde (ouder dan 50) vertelt het zelf ook allemaal niet te weten, het nooit te hebben geweten en gewoon maar een beetje aanmoddert in het leven. En dat het dan allemaal toch een soort van goed is gekomen. Want hoe ouder ik word, hoe meer dingen ik moet afstrepen op m’n TODO-lijstje in verband met mijn uiterste houdbaarheidsdatum. Meezingen in Kinderen voor Kinderen? Nee. Meedoen aan Hollands Next Top Model? Nee. MTV-presentatrice worden? Nee. Wimbledon winnen? Nee. Als maagd het huwelijk in? Nee. Ooit de rust vinden om elke dag gewoon tevreden te zijn met wie ik ben, wat ik doe en wat ik heb? Misschien.

“Hé, heb je het al gehoord?”, vraagt de vader van oppasmeisje M. me. “Nee, wat dan?”, zeg ik. “Wij zouden een relatie hebben”, vertelt hij. “Echt waar joh?”, zeg ik, “sinds wanneer?” “Ja, dat verhaal doet de ronde hier op het schoolplein”, zegt hij. “Ah, nee”, zeg ik verbaasd. “Ja, echt”, zegt hij, “zij kwam dat vorige week even vertellen”, zegt hij terwijl hij wijst naar de achterkant van een vrouw met een kort moeke-kapsel. “Ah, nee”, zeg ik nog maar een keertje, “Jesus Christus.” Elke woensdag en donderdag haal ik oppasmeisje M. op van school en elke woensdag en donderdag haalt de vader van oppasmeisje M. zijn zoon, dus het broertje van oppasmeisje M. ook op van dezelfde school. Dus ja, elke woensdag en donderdag staan hij en ik samen te praten op het schoolplein, want ja, wij kennen elkaar. Van buiten ja, en niet van binnen! Al moet ik wel zeggen dat ik z’n tepelpiercing heb gezien, maar dat had vooral een shockerend effect, want ik snap dus helemaal niets van tepelpiercings, maar dat geheel terzijde! En ik heb er momenteel even helemaal de schijtus in dat ik in Tiel woon. In een kutdorp, al is het een stad. In een stad waar alles wat maar even afwijkt van de norm meteen uitgebreid besproken en beroddeld moet worden op schoolpleinen, kantines en in de rij voor de kassa. In een stad waar ik dan wel prima met m’n petticoat-jurkjes kan rondlopen, want dat zwiept zo lekker en ach, ja, het staat wel vrolijk en ach, ze is gewoon zo’n gekke meid, nee, leuk joh, die jurken. Maar waar er achter m’n rug om gesuggereerd word dat ik het dan wel met iedereen moet doen, want ja, als je er anders uitziet dan moet je er ook wel andere normen en waarden op nahouden. Toch? Ja, toch, niet dan? En als het aan mij ligt, dan zou ik het liefste naar die moekes met hun moeke-kapsels en hun fijne moeke-schoenen stappen om ze te vertellen dat ik gisteren, nee, wat zeg ik, al weken zo ontzettend heerlijk lig te neuken met de vader van oppasmeisje M. en dat ze hem toch echt een keertje zelf zouden moeten uitproberen, want ze weten niet wat missen en als ze dat niet durven, dat ze dan geheel gratis bij mij een vibrator uit mogen komen zoeken! Maar dat doe ik niet, omdat de gemiddelde Tielse moeke geen humor heeft en het woord ‘cynisme’ niet eens kan spellen. Mijn eigen Tielse moeke stuurde mij gelukkig een relativerend mailtje met als onderwerp ‘gelul’. De inhoud: ‘Dat geklets is van alle tijden… weet je nog… 30 jaar geleden zou R. in verwachting zijn van je vader terwijl je vader allang was gesteriliseerd. Dat bedoel ik dus!!! Niets nieuws onder de zon!’ Ja, toch, niet dan?

Gisterochtend was de eerste ochtend sinds een paar maanden dat ik niet met angst en beven naar beneden liep om te kijken wat voor ravage ik daar zou aantreffen. Maandagochtend hebben we sphynx-poes Oprah naar haar nieuwe baasjes gebracht. Want het ging écht niet meer. Bijna dagelijks werd ik getrakteerd op een poezendrol op de bank, waardoor ik iedere ochtend een kwartier stond te boenen. Niet mijn hobby. Helemaal niet mijn hobby. En ik voel me ergens schuldig dat ik niet echt álles heb geprobeerd om het welzijn van Oprah in ons huishouden wat op te vijzelen, maar mijn poezenmoeder-hart zegt dat ik wel de beste beslissing voor haar en de rest van de katers heb genomen. Want Sid Vicious, hij heeft z’n naam mee, terroriseerde haar volledig door het hele huis heen. Ging voor de kattenbak liggen wachten als ze erop zat. En als ze maar van de bank af wilde springen om te gaan eten, dan vloog hij erachteraan. De verkering en ik werden gek van de poezenspanningen en poezenstress in huis, waardoor wij onze toevlucht namen in alcohol, tranquillizers, uppers and downers om nog maar een beetje stabiel door het leven te gaan, want we hoefden maar een ‘miauw’ te horen of we sprongen op van de bank of renden naar beneden om te checken wat er aan de hand was. En nu kreeg ik van meerdere poezenvrouwtjes het advies om de poezen aan een soort natural poezentranquillizer te zetten, maar ja, als ik kan kiezen om mijn geld uit te geven aan een mood-veranderend middel voor de katten of voor mezelf, ja, doei, dan kies ik liever voor iets voor mezelf! Het leven is al moeilijk zat! Ook had ik er nog voor kunnen kiezen om een kattenfluisteraar langs te laten komen en dat had ik eigenlijk wel leuk en gezellig gevonden, maar op de een of andere manier had ik daar niet veel vertrouwen in. Meer vertrouwen had ik in de mail die ik kreeg van het kattenvrouwtje uit het Dierenopvangcentrum in Amsterdam: ‘Oprah is natuurlijk een Sphinx en Sphinxen zijn communicatief wat gehandicapt omdat ze geen snorharen en vacht hebben die ‘normale’ katten gebruiken bij hun onderlinge communicatie (dikke staart, hoge rug, snorharen naar voren/achteren). Het kan dus zijn dat dit ten grondslag ligt aan het jagen van Sid; zij kan niet goed met hem communiceren en dus snapt hij haar niet.’ En dat laatste, dat is Sid Vicious ten pootjes uit; hij snapt het allemaal niet zo. Dus toen een oude internetbekende mij mailde om te vertellen dat Oprah welkom was bij hem, zijn vriend en hun 2 sphynx-katers, wist ik dat dit de beste oplossing was. Maar in de auto terug moest ik echt wel even huilen.

Ik kijk tussen m’n benen en… what the fuck! Ik heb net een miskraam gehad. Aaaaargh! Het is 1 grote drapperige, natte, warme toestand tussen m’n benen en op het bed en het is gewoon een soortement van placenta, moederkoek, gebroken vliezen, toestand, maar dat kan helemaal niet, want ik ben niet zwanger, toch? Oh, God, nee, toch? Ik heb net een alien gebaard, maar ik heb helemaal geen UFO-achtige intervention meegemaakt de afgelopen tijd! Toch? Ik ben helemaal niet opgebiept! Hoe kan dit? Ik ben m’n hele binnenkantje kwijtgeraakt en dat ligt hier nu op m’n beddengoed en wat nu? Wat nu? Paniek!!! “J.! J.!”, roep ik terwijl ik de verkering wakker schud, al ben ik zelf nog niet eens wakker, “J., kijk dit nou, dit is niet goed!” “Oh, liefie”, zegt de verkering, “ga maar even onder de douche.” En al ben ik helemaal niet zo van het gedweeë normaal gesproken, ik doe meteen wat hij zegt en even later sta ik onder de douche m’n eigen poep van m’n lijf af te spoelen.

“Ik ben helemaal niet lekker en ik voel me niet goed”, snik ik terwijl de verkering al het beddengoed van het bed afhaalt en in de wasmand legt. “Liefie, het is helemaal niet erg”, zegt hij, “echt niet.” Maar het is wél erg, want ik heb gewoon het hele bed ondergescheten! Er zijn mensen die dan keurig zeggen; “Ik heb een ongelukje gehad in bed.” Maar ik heb dus echt volledig het bed ondergescheten. En daar is niks keurigs aan. Want ik laat nog niet eens een scheet in gezelschap. Zelfs niet in het gezelschap van alleen de verkering. Ik kan niet eens poepen op het toilet als ik weet dat er iemand in de buurt is. En ik weet heus wel dat poepen en piesen iets heel natuurlijks is en dat iedereen het doet en dat ik me daar heus niet voor hoef te schamen, maar ik kan het niet! Mijn poep- en piesmomentjes zijn van mij en van mij alleen!

En terwijl ik me de rest van de dag ontzettend lig te schamen op de bank, maar vooral ontzettend ziek lig te wezen, want een totaal-griepje, inclusief kotsen en nog veel meer schijten, maar dan op het toilet, zorgt J. ervoor dat het beddengoed, inclusief matrashoezen, matras en dekbed, gewassen, gedroogd en schoongemaakt worden. En hij zegt vaak als geintje: “Schatje, ik hou ook nog van je als je Korsakoff hebt en 20 meter van je af schijt.” Maar ik had graag nog 40 jaar gewacht om dat uit te testen.

Oppasmeisje M. heeft een kerstviering vanavond en ik probeer haar in een vintage, groen kinderjurkje te hijsen. Leuk hè?”, zeg ik, “staat je echt super.” “Eh, nou, nee”, zegt M. terwijl ze het jurkje alweer over haar hoofd trekt. “Waarom wil niemand nou dat jurkje aan?”, vraag ik, “dochter S. wilde ‘m ook al niet aan en hij staat zo leuk met van die stoere laarzen en dan een maillootje. Helemaal Kerst! “Ik hou gewoon niet van jurkjes”, zegt M., “ik heb liever gewoon een T-shirt.” “Dan ga ik zelf wel wat kindjes maken, die trekken tenminste tot hun 10e aan wat ik wil”, zeg ik met een nep-huil in m’n stem. “Als ik jou was zou ik er dan 2 nemen”, zegt oppasmeisje M., “dan weet je tenminste zeker dat er eentje is die het aantrekt.”

Kids.
Gotta love them.

De ondertitel van de column van Thierry Baudet (die vorige week zaterdag dus in de NRC stond) is; ‘Verschil tussen een slippertje en masturberen is niet fundamenteel’. Deze stelling legt Baudet uit in zijn column: ‘(…) Zelfbevrediging biedt uitkomst voor vrijgezellen. Maar wanneer binnen een monogame relatie de partners misschien wel intiemer of intenser orgasmen beleven door masturbatie dan als ze samen zijn, is die relatie niet meer heel. Omdat ze beide het loslaten van de seksuele exclusiviteit betreffen is er geen fundamenteel verschil tussen masturberen en een slippertje buiten de deur. Een inbreuk op het zo volkomen mogelijk samenzijn, een weglekken van energie, kortom een vorm van vreemdgaan.’

Eh, say what?? Schreef Baudet hier nou echt dat masturberen hetzelfde is als vreemdgaan? Really? Dan ben ik bang dat er in 99,9% van de huishoudens behoorlijk wordt vreemdgegaan. In mijn huishouden in ieder geval wel. Wat zeg ik? Dan ben ik vanmorgen nog vreemdgegaan. En gisteren. En vorige week. En…

De kans dat je een partner vindt die qua seksuele energie precies op jouw level zit, en dat ook blijft als je wat langer samen bent, is klein. Soms wil hij in de ochtend, maar zij dus echt alleen ’s avonds, want zo’n hijgende dode mus in haar nek is niet haar idee van een feestje. Soms is hij na 1 keer klaarkomen al totally bevredigd en valt hij naast haar in slaap, terwijl zij nog een keer en nog een keer wil. Soms wil hij elke dag en soms heeft zij 2 weken geen zin.

Het 3e stukje dat ik ooit het wereldwijde web opstuurde, meer dan 10 jaar geleden, ging over soloseks. Toen schreef ik: ‘Het is een soort cadeautje voor mezelf.’ En volgens mij is dat een heel gezonde gedachte en is een orgasme een heel gezond cadeautje. Want als ik iedere keer dat ik zin had, had moeten wachten tot mijn ex-partner ook zin had, had ik kunnen wachten tot ik daadwerkelijk zou veranderen in een hysterische vrouw. Dus Thank God voor mijn vingers, de gratis geile bondagefilmpjes die ik via het internet kan bekijken en Thank God voor de 500 seksspeeltjes die de afgelopen 10 jaar gebracht zijn door diverse postbodes! En nu ik toch bezig ben; ook een Thank God voor de huidige verkering die vaker zin heeft dan ik!

Maar als mijn J. zin heeft en ik niet dan hoeft hij al die geiligheid van mij niet op te kroppen. Alsjeblieft niet zeg! Een man met opgekropte geiligheid is nog erger dan een kind dat een snoepje wil. “Mag ik een snoepje? Mag ik een snoepje? Ik heb gisteren ook geen snoepje gekregen! Mag ik een snoepje? Eentje maar? Ah, mag ik een snoepje? Het is een week geleden dat ik een snoepje kreeg. Ah? Een kleintje maar? M’n vriendjes op school krijgen wel elke dag een snoepje! Ah?” Vul in plaats van ‘snoepje’ het woord ‘blowjob’ in en je hebt zo ongeveer de gedachtegang van een man met opgekropte geiligheid te pakken.

Dus de verkering rukt zichzelf maar zo vaak af als hij wil. En als hij daarbij naar porno wil kijken; moet-ie lekker doen. Die pornoactrices hebben misschien een mooier lijf dan ik, maar het mijne is toch het lekkerst. En als hij een of andere robosucker op z’n pik wil zetten; doen! Zo’n nepkutje is misschien altijd beschikbaar, maar mijn kutje is the real deal. En als hij ondertussen fantaseert over een orgie met het Nederlands dameshockey-elftal; hij gaat z’n gang maar. Ik vind alles best. Zolang hij maar niet met z’n opgekropte geiligheid naar de buurvrouw gaat. Zonder mij.

In het NRC-Handelsblad van vorige week zaterdag schreef jurist en historicus Thierry Baudet een nogal depressieve en negatieve column over de opkomst van seksspeeltjes. Hij was, net als ik, naar de première van Hysteria geweest en was niet echt de spreken over de vrijgevochten vrouwelijke teneur van de avond. Een vriend van Thierry had hem kort daarvoor verteld over de hulpmiddelen die hij gebruikte; elektronische stimulatoren (namaakkutjes en -monden) waar volgens die vriend geen echte vrouw tegenop kon. ‘Een vagina, perfecter dan je in werkelijkheid ooit tegenkomt, of een mond met 3 tongen, onvermoeibaar alle zenuwen van de penis tot het uiterste prikkelend.’ Verderop in Thierry’s column: ‘Gebruik van vibrators, autoblowers en porno levert daarbij prikkels die geen mens kan evenaren.’ Ook schrijft hij: ‘Door hun intensiteit dreigen ze de gebruiker afhankelijk, zo niet verslaafd te maken.’ En verder: ‘Wat dreigt is dat man en vrouw steeds minder genoodzaakt zijn met elkaar hun seksualiteit te beleven.’

Nu kan ik me sowieso niet vinden in de column die Thierry schreef, maar bij deze stukjes had ik metéén zoiets van; waar heeft-ie het over? Die Thierry heeft zelf waarschijnlijk nog nooit z’n piemel in zo’n nepkutje gestoken. En die vriend van Thierry heeft zijn piemel waarschijnlijk nog nooit in een echte vrouw gehad. Want in huishouden Luna en J. worden er niet alleen vibrators en dildo’s getest. Ook arriveert hier wel eens een masturbator voor mannen; een nepkutje, een nepmondje of een nepkontje. Allemaal namen voor hetzelfde; een stuk plastic met een gat erin. De een wat strakker dan de ander. De een met wat meer ribbels dan de ander. Sommigen met het glijmiddel er al in. Bij een ander moet je het glijmiddel zelf toevoegen.

Maar zover ik weet, en ik weet een heleboel van seksspeeltjes, is er op dit moment nog geen seksspeeltje voor mannen te koop dat écht beter, lekkerder of geiler is zijn dan een echte vrouw. Al worden deze speeltjes voor mannen wel altijd aangeprezen met termen als ‘voelt als een fluweelzachte huid’, ‘geniet van een levensecht gevoel’, ‘zij zal je weelderig verwennen met haar volle lippen’ of ‘geniet van de beste blowjob ooit’. Maar zoals Marvin Gaye ooit al zong: ‘Ain’t nothing like the real thing baby’. Dus met die ‘optimale stimulatie’ waar Thierry het over heeft, valt het best wel mee. Je zult hoe dan ook je handen moeten gebruiken om het seksspeeltje op en neer te bewegen, flotsflots, waardoor het hele gebeuren dus basicly neerkomt op jezelf afrukken met een stuk plastic met een gat erin. Helemaal niks mis mee overigens. Ook de huidige seksrobots, hoe levensecht gemaakt ook, komen nog lang niet in de buurt van de seksuele ervaring die je met een echte vrouw hebt. Of je moet het rampetampen op een stuk levenloos plastic van 50 kilo in de buurt vinden komen van een wilde, passionele nacht. Dat kan. Maar ik denk van niet.

En de 500 vibrators, dildo’s, trillende eieren en vibrerende tongen die ik de afgelopen 10 jaar in m’n eentje of met partner heb getest waren leuk, lekker, geil, soms fantastisch, briljant, geweldig, soms teleurstellend, hilarisch, opwindend, apart of gewoon geinig, maar nooit hebben ze het gevoel van seks met een échte man kunnen evenaren. Want hoe intens de trillingen van sommige seksspeeltjes ook zijn en hoe gemakkelijk het ook is om daarmee tot een orgasme te komen, de onvoorspelbaarheid van échte seks, de spontaniteit, de warmte, de geur, het kleffe, de humor, de gesprekken tussendoor, de onzekerheid, het gehijg, het elkaar al ophitsen de hele dag, het samen een sigaretje roken achteraf, het gefluister, de geborgenheid, de verliefdheid, het onverwachte, de liefde, het zoenen en het teasen; dát is pas echt geil. En intens. En verslavend.

Gisteravond werd ik door mijn persoonlijke privé-chauffeur J. naar de 3FM-studio gebracht, zodat ik daar 2 uur lang kon praten over seksspeeltjes in het programma PSradio! De sfeer in de studio was superrelaxt en Paul Rabbering en Janine Abbring waren ook helemaal leuk en gezellig en hoewel ik zondagmiddag toch ineens zenuwachtig werd, verdwenen al die zenuwen meteen toen ik de studio betrad. Het was allemaal net echt! Met een eigen microfoon en een eigen computer waarop ik kon twitteren en de binnengekomen sms-jes kon lezen en ook nog met een webcam op mij gericht, voelde ik me eventjes helemaal een echte celebrity! En ik heb 2 uur lang zitten lachen en smilen, maar ik was daar natuurlijk aanwezig als seksspeeltjes-goeroe, dus ik moest ook nog wat zinnige dingen zeggen. Of in ieder geval wat grappige dingen. Of eerlijke dingen. “Maar jouw moeder, die krijgt ook speeltjes opgestuurd hè?”, vroeg Paul Rabbering. “Eh…”, stamelde ik. Nu snel schakelen. Kiezen voor een geintje, eromheen lullen of de waarheid. Maar op de een of andere manier kon ik niet anders dan de waarheid vertellen. Dus ik gooide zonder gêne de ether in dat ik juist hartstikke blij ben dat mijn ouders hét nog doen, dat m’n moeder en ik de grootste lol hebben samen als er weer een doos met seksspeeltjes arriveert en dat ik juist trots ben op m’n moeder (die volgend jaar 70 wordt) en zich er niet voor schaamt om bij mij een speeltje uit te zoeken als haar vorige kapot is. Sorry mam! En terwijl er een liedje werd gedraaid vertelde ik Janine en de meisjes van de redactie over het fenomeen ‘showbeffer’ en alle meisjes begrepen me meteen. En om even een voorbeeld te geven van een typische showbeffer in de muziekbusiness zei ik ‘Dinand Woesthof’ en ja, de meisjes vonden dat ook, hahaha, maar ja, toen was het liedje ineens afgelopen en toen vroeg Paul wat ik nou precies bedoelde en toen heb ik geheel per ongeluk, maar het is gewoon wel de waarheid en de waarheid mag gezegd worden, Dinand Woesthof een showbeffer genoemd. Sorry Dinand! Maar verder heb ik me keurig gedragen en volgens mij geen gekke dingen gezegd waar ik me achteraf voor moet schamen. Al heb ik terug in de auto wel meteen m’n moeder gebeld: “Mamma! Heb je het gehoord? Jij was ook nog even gespreksonderwerp, je bent toch niet boos hè?” Maar dat was ze zeker niet. Ze had zich bescheurd van het lachen en vond het allemaal geweldig. Gelukkig maar. Ik ook.

Een stukje retro-Luna over de ‘showbeffer’, omdat het nog totally actueel is nu: HIER.
Ik werd in 2002 thuis geïnterviewd door een mannetje van de radio… Stukje: HIER.
En het stukje over de radio-uitzending: HIER.
En in 2004 mocht ik samen met 10e op radio1, al vond ik dat lang niet zo leuk als bij 3FM! Het stukje daarover: HIER.

Jaren geleden heb ik meerdere keren een aanbod van BNN afgeslagen om in 1 van hun programma’s te komen praten over seks, drugs en seksspeeltjes. Omdat ik niet bekend wilde staan als ‘het vibratormeisje’. Omdat ik toen nog vertwijfeld naar de hemel kon staren en vond dat ik zoveel meer was dan iemand die vibrators testte. Omdat ik niet wilde dat mensen dachten dat ik dom was. Of een huppelkutje met een dildo. Of dat ze me uit zouden lachen. Omdat ik niet wilde dat m’n ouders in de problemen kwamen als familie mij op televisie zouden zien en zouden denken; waar is het misgegaan met dat meisje? Kan ze nou echt geen keurige kantoorbaan krijgen? Moet ze nou echt zo haar geld verdienen? Wat zielig! Ook wilde ik P. niet in verlegenheid brengen, want die was sowieso geen fan van mijn FOXY-baantje. Die vond mij vooral een kunstenaar en wilde dat ik me in die richting ontwikkelde. En als iemand me toen vroeg wat ik deed vond ik het ook erg belangrijk om meteen te vermelden dat ik naast mijn FOXY-werkzaamheden ook nog in de verstandelijk gehandicapten-zorg werkte. En dat ik dus heus wel m’n HBO-diploma op zak had. En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik toen ‘nee’ zei tegen BNN. Dat was toen de beste beslissing. Maar nu maakt het me niet zoveel meer uit wat andere mensen van me denken. Vibratorvrouwtje, dildomeisje, seksspeeltjes-tester, dom, naïef; whatever! Fuck it. Ik test seksspeeltjes. En ik heb er in de afgelopen 10 jaar minstens 500 tussen m’n benen gehad. En dat is een prestatie om trots op te zijn! Of zoals Nico Dijkshoorn in augustus 2002 al schreef: ‘Luna doet boodschappen op de Kamasutra-beurs alsof ze zes ons dungesneden prei gaat kopen.’ Ik kon er in 2002 al om lachen en nu nog steeds. Ik kan leuker, enthousiaster en met meer humor over seksspeeltjes praten dan menig ander. En vooral; zonder dat het plat wordt. Ik kan vrouwen die nog nooit een seksspeeltje hebben gebruikt of er überhaupt nog nooit over hebben durven praten laten schaterlachen, laten fantaseren en zelfs overhalen tot de aankoop van hun eerste dildo of vibrator. Want, seks en seksspeeltjes zijn gewoon helemaal m’n ding. Dus toen iemand van 3FM mij vroeg of ik aankomende zondag voor PSradio over seksspeeltjes wilde komen praten, zei ik natuurlijk ‘ja’.

Zondag, 4 december, tussen 20.00 en 22.00 zit ik totally live in de studio van 3FM. Samen met Janine Abbring en Paul Rabbering. En het gaat over seksspeeltjes dus.
Promo-stukje over de uitzending: HIER