Jaren geleden heb ik meerdere keren een aanbod van BNN afgeslagen om in 1 van hun programma’s te komen praten over seks, drugs en seksspeeltjes. Omdat ik niet bekend wilde staan als ‘het vibratormeisje’. Omdat ik toen nog vertwijfeld naar de hemel kon staren en vond dat ik zoveel meer was dan iemand die vibrators testte. Omdat ik niet wilde dat mensen dachten dat ik dom was. Of een huppelkutje met een dildo. Of dat ze me uit zouden lachen. Omdat ik niet wilde dat m’n ouders in de problemen kwamen als familie mij op televisie zouden zien en zouden denken; waar is het misgegaan met dat meisje? Kan ze nou echt geen keurige kantoorbaan krijgen? Moet ze nou echt zo haar geld verdienen? Wat zielig! Ook wilde ik P. niet in verlegenheid brengen, want die was sowieso geen fan van mijn FOXY-baantje. Die vond mij vooral een kunstenaar en wilde dat ik me in die richting ontwikkelde. En als iemand me toen vroeg wat ik deed vond ik het ook erg belangrijk om meteen te vermelden dat ik naast mijn FOXY-werkzaamheden ook nog in de verstandelijk gehandicapten-zorg werkte. En dat ik dus heus wel m’n HBO-diploma op zak had. En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik toen ‘nee’ zei tegen BNN. Dat was toen de beste beslissing. Maar nu maakt het me niet zoveel meer uit wat andere mensen van me denken. Vibratorvrouwtje, dildomeisje, seksspeeltjes-tester, dom, naïef; whatever! Fuck it. Ik test seksspeeltjes. En ik heb er in de afgelopen 10 jaar minstens 500 tussen m’n benen gehad. En dat is een prestatie om trots op te zijn! Of zoals Nico Dijkshoorn in augustus 2002 al schreef: ‘Luna doet boodschappen op de Kamasutra-beurs alsof ze zes ons dungesneden prei gaat kopen.’ Ik kon er in 2002 al om lachen en nu nog steeds. Ik kan leuker, enthousiaster en met meer humor over seksspeeltjes praten dan menig ander. En vooral; zonder dat het plat wordt. Ik kan vrouwen die nog nooit een seksspeeltje hebben gebruikt of er überhaupt nog nooit over hebben durven praten laten schaterlachen, laten fantaseren en zelfs overhalen tot de aankoop van hun eerste dildo of vibrator. Want, seks en seksspeeltjes zijn gewoon helemaal m’n ding. Dus toen iemand van 3FM mij vroeg of ik aankomende zondag voor PSradio over seksspeeltjes wilde komen praten, zei ik natuurlijk ‘ja’.

Zondag, 4 december, tussen 20.00 en 22.00 zit ik totally live in de studio van 3FM. Samen met Janine Abbring en Paul Rabbering. En het gaat over seksspeeltjes dus.
Promo-stukje over de uitzending: HIER

Mail & Female (1 van de leukste seksshops in Nederland, zowel online als hun echte winkel op de Nieuwe Vijzelstraat 2 in Amsterdam) had me uitgenodigd voor de feestelijke première van de film Hysteria; een film over hysterische vrouwen en de uitvinding van de vibrator. Daar wilde ik natuurlijk wel naartoe. Of de verkering mee wilde. “Als ik een film wil zien over hysterische vrouwen en vibrators, dan kan ik net zo goed thuis blijven”, had hij gezegd. “Hoezo, ik ben hartstikke sane man”, had ik bits geantwoord, “maar als je niet mee wil, dan ga ik wel alleen hoor.” Maar uiteraard wilde hij wel mee, een uitje which involves vibrators en vrouwen, dat kon hij natuurlijk niet afslaan. Dus zo zaten wij gisteren gezellig naast elkaar in de Melkweg-bioscoop te genieten van ‘een waargebeurd verhaal over vrouwelijke seksualiteit en emancipatie in een periode waarin kuisheid en conservatisme de geldende norm was’. Al kun je Hysteria beter zien als een romantische komedie die zich afspeelt in het Victoriaanse Engeland. De jonge dokter Mortimer Granville krijgt een baan als assistent van dokter Dalrymple; een dokter die vrouwen dagelijks behandeld voor hysterie, oftewel ‘hysteria’, vandaar ook de titel van deze film. Deze ‘ziekte’ leidde bij vrouwen tot depressieve gevoelens, woedeaanvallen of prikkelbaarheid, en deze konden tijdelijk worden verholpen door een zogenoemde ‘bekkenmassage’. Deze bekkenmassage (keurig uitgevoerd onder een fluwelen kleedje) eindigde meestal in een ‘spasme’, waarna de vrouw er weer een tijdje tegenaan kon. Zo’n spasme was natuurlijk een orgasme, maar dat ook vrouwen klaar konden komen, dat wisten ze in de Victoriaanse tijd nog niet. De spasmes hadden volgens de Victoriaanse doktoren zelfs helemaal niets te maken met seks, maar ondertussen zaten ze wel met hun ingeoliede vingers in de kutjes van menig Victoriaans dame om haar op die manier van haar hysterie af te helpen. Niet dat de doktoren er van genoten om die bekkenmassages te geven, integendeel, ze vonden het zelfs een vervelende behandeling waar ze vooral kramp in hun handen van kregen! Samen met een in elektriciteit gespecialiseerde uitvinder (iets wat net bestond in die tijd) gaan de dokteren Granville en Dalrymple uit de film experimenteren met een nieuw elektrisch apparaat. Et voila; de allereerste vibrator was een feit! Feit is ook dat Hysteria een superonderhoudende film is qua storyline, maar ook qua historische beelden (geweldige kostuums en settings). Daarnaast pik je een stukje geschiedenis mee (die zelfs ik als vibrator-expert niet kende) én de film heeft ook nog eens een happy end! En zoals de doktoren, mannen en vrouwen anno nu wél weten; éverybody needs a happy ending once in a while. Die houden je sane.

Hysteria gaat draaien in de wat kleinere bioscopen op 8 december. En een medewerker van @ParadisoFilmsNL (de distributeur van de film) liet weten dat de film ook in de Pathe-bioscopen gaat draaien: www.pathe.nl.
Meer info: IMBD

“De Jehovah’s staan voor de deur”, gilt oppasmeisje M. terwijl ze me tegemoet komt gerend naar de keuken, “de Jehovah’s, de Jehovah’s!”
“Vraag maar of ze een wijntje willen”, zeg ik.

Oppasmeisje M. vindt het superleuk om anderen voor de gek te houden, maar ik trap er deze keer mooi niet in! Haha! Dat zal haar leren om mij van mijn kookkunsten af te houden!

“Ze hoeven geen wijn”, zegt M. even later.
“Staan ze er echt?”
“Ja, echt.”
“Nee, echt niet”, maar ik loop wel richting de voordeur.

“Hoi”, zeg ik.
“Hallo”, zeggen J. en O. in koor.
Het is het Jehovah-stelletje dat al een paar keer op de koffie is geweest om met mij te praten over het leven. Hun leven. Mijn leven. Hoe ik de dingen zie. En hoe zij de dingen zien. En over de verschillen daarin. Niet op een belerend toontje, althans, dat gevoel heb ik niet, maar meer uit een wederzijdse interesse. Waarom doe ik de dingen die ik doe? En waarom kiest iemand voor zo’n streng religieus leven? Ik denk omdat J. en O. binnen de Jehovah-gemeenschap zijn geboren, maar zij zijn van mening dat het hun eigen, vrije keuze is.
“Sorry hoor, maar ik dacht dat ze een grapje maakte. Ze kwam helemaal gillend de keuken in dat de Jehovah’s voor de deur stonden.”
“Is niet erg hoor”, zegt O.
“Maar willen misschien jullie een wijntje?”, zeg ik met een big smile.
“Nee, we komen even wat brengen.”
“Oh, wat dan?”
Jehovah-mannetje J. grabbelt wat in zijn typische lederen Jehovah-tas.
“We hadden het er thuis nog over gehad en we kwamen dit boekje tegen en we dachten; dat is echt iets voor jou.”
Hij reikt me een Wachttoren aan met de titel ‘Wat is de Bijbelse kijk op seks?’.
“Hahaha”, lach ik, “dat meen je niet! Dat vind ik leuk!”
“Ja, we dachten al dat je het leuk zou vinden.”
“Ik ga het lezen en dan kunnen we het de volgende keer daarover hebben.”

Ik las het zinnetje ‘Masturbatie kweekt een ongezonde, egoïstische kijk op seks. De Bijbel belooft dat God ‘kracht die datgene wat normaal is te boven gaat’ kan geven aan hen die oprecht hun best doen om met deze gewoonte te stoppen.’ (2 Korinthiërs 4:7; Filipenzen 4:13).

Ik hoop dat ze snel weer langskomen.
Echt.

De ontmoeting ging zo goed tussen de 3 kantoorkaters en poezendiva Oprah. Sid Vicious gaf Oprah keurig een neusje-neusje bij aankomst, Frank Sinatra keek even op en daarna niet meer om en Bruce Lee liep en loopt nog steeds met een blik van die-kale-had-van-mij-niet-gehoeven-maar-het-vrouwtje-vindt-mij-toch-de-liefste. Ook de 3 maanden daarna leek het kwartetje poezen prima met elkaar overweg te kunnen, of elkaar op z’n minst te tolereren. En Oprah is zo lief en zo leuk en zo zacht en ze spint zo hard. Tot ik een maand geleden een drol op de bank vond. Foutje, sorry vrouwtje. Maar een paar dagen later lag er weer eentje. De dag later weer eentje. Een andere keer zag ik Oprah schijten op een stoel terwijl ik er naar stond te kijken. Flats. En als het dan gewoon van die harde poezendrollen waren dan had ik er misschien nog mee kunnen leven. Doekje erover en klaar. Doen alsof het niet gebeurd is. Nobody has to know! Maar Oprah legt van die natte, halfzachte en vreselijk stinkende hoopjes, die, en dat hoorde ik later pas, typisch blijken te zijn voor Sphynxen. En ik ben natuurlijk altijd de eerste die ze ontdekt hè? Of de verkering doet gewoon alsof hij niks gezien heeft, want wie het als eerste ziet moet het opruimen, waardoor ik dus nu al weken bijna dagelijks ’s ochtends met m’n handen in de halfzachte stront die al een beetje begint op te harden in het midden, zit. En als ik heel eerlijk ben, dan kan ik minstens 1 ander halfzacht ding verzinnen dat na een tijdje begint op te harden, wat ik in de ochtend aan wil raken. Gatverdamme! En het blijft niet alleen bij die drollen. Oprah pist ook regelmatig op plekken waar het niet de bedoeling is. Gatverdamme! De verkering is er al helemaal klaar mee, maar ik ben op zoek naar een oplossing. Of een oorzaak. Al is die oorzaak eigenlijk overduidelijk te vinden in de aanwezigheid van kater Sid Vicious, die met zijn verstandelijke beperking het fenomeen naaktkat gewoon niet lijkt te begrijpen. Hij rent haar van links naar rechts achterna door het huis en blijft haar daarna net zolang aanstaren tot ze van de stress haar hele darminhoud en blaasinhoud laat lopen. Kortom; het botert niet zo tussen Sid Vicious en Oprah. En dat is natuurlijk heel zielig voor hen, maar vooral héél zielig voor mij! Want om Sophie’s Choice-achtige toestanden te voorkomen moet ik het principe Last in, First out gaan toepassen.

Als een peuter of kleuter een grappige of gekke uitspraak doet, dan is dat meestal nog heel erg lief en grappig en ook allemaal twitter-, blog- en zelfs boekwaardig, maar wat als een 10- of 11-jarige een uitspraak doet waarbij je zoiets hebt van; ‘Eeeeeh, say what?’ Is het dan nog grappig? Is het dan nog schattig te noemen? Of moet je ervan uitgaan dat 10- en 11-jarige dondersgoed weten wat ze zeggen, maar je gewoon voor het blok of voor schut willen zetten? Gewoon omdat ze aan pre-puberen zijn. Of om je gewoon even te laten voelen dat jij dus echt raar bent. En héél anders. En oud.

Zo trakteerde oppasmeisje M. mij op de uitspraak: “Chantall, dat vind ik dus echt zo’n paardennaam hè?”
“Ken jij paarden die Chantall heten dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik heb het over die vrouwen die paardrijden.”
“Eeeeeh…”

Dochter S. 2 maanden geleden, bloedserieus: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. vraagt of ik voor J. ook nog andere vriendjes heb gehad.
“Ja, voor J. had ik 10 jaar een relatie met P.”, zeg ik.
“En nog meer?”
“Ik heb daarvoor nog meer vriendjes gehad, ja.”
“Hoeveel dan?”
“Een stuk of 6.”
“En heb je het met allemaal gedaan????”
“Nou, ik heb het met nog wel meer jongens gedaan.”
Met grote ogen en haar mond open van verbazing vraagt ze: “Was jij vroeger knap dan?”

Dochter S. vorige maand: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. over lesbiennes: “Dat is toch niet normaal!”
“Waarom niet, als ze maar van elkaar houden, toch?”, zeg ik.
“Nee, dat bedoel ik niet.”
“Wat dan?
“Wat kunnen die nou samen doen?”
“Eh, hoe bedoel je?”
“Nou, die hebben 2 gaatjes, dat gaat toch helemaal niet?”
“Eeeeeh…”

Dochter S. vorige week: “Jij bent écht gek.”

Maar gelukkig is ook J. nog wel eens onderwerp van gesprek. Terwijl dochter S. en ik naar de stad wandelen om boodschappen te doen, zeuren we over pappa en dat het echt wel heel dom van hem is om niet met ons mee te willen naar de stad, omdat we dus écht niet de hele tijd overal willen kijken als hij dat soms denkt en dat hij voor straf dus mooi geen vietnamees loempiaatje krijgt en wij lekker wel.
“Weet je”, zegt dochter S.
“Nou?”, vraag ik.
“Ik begrijp dus echt niet hoe pappa aan zo’n leuke vriendin komt.”

“Hé, is P. nou al vader geworden?”, vraagt m’n moeder. “Ik weet het niet, ik heb nog niks gehoord, maar het zou toch wel zo ongeveer nu moeten zijn, want hij schreef dat ze in oktober was uitgerekend”, zeg ik. “Ik heb al zitten kijken op de website van P.’s bedrijf”, zegt m’n moeder. “Nee! Mamma! Dat doe je toch niet!”, zeg ik, “daar gaan ze toch niet schrijven dat P. een kindje heeft gekregen?” En dat stond er ook niet. Natuurlijk niet. Maar ikzelf moest eerlijk toegeven aan m’n moeder dat ik al had gezocht onder ‘geboren in Amsterdam’ op Google. Ook alle Social Media had ik, zonder effect, al doorgespit. “Ja, maar ik durf ‘m niet te bellen hoor”, zeg ik, “straks is het niet goed gegaan, want ze zijn allebei toch al 40+, en dat zou ik vreselijk verdrietig vinden om te horen. Ik wil gewoon even weten dat ze een gezond kindje hebben.” En daarna check ik m’n hele Facebook, Twitter, iPhone, e-mail-contactenlijst en kom ik eigenlijk maar op 1 iemand die ik durf te bellen. En die iemand vertelt me even later dat P. en zijn nieuwe vriendin een helemaal gezond meisje hebben gekregen. Alles erop en eraan. Everybody happy. En dan heb je zoiets van; helemaal fijn en goed, want ik zat er toch een beetje mee, maar ja, noem het lot, noem het toch even aan elkaar denken, noem het karma, energie, noem het Social Media, noem het weet ik veel wat, maar een dag later belt P. mij om trots te vertellen dat hij vader is geworden. En dan ben je blij voor hem. En dan heb je gewoon weer een heel normaal en vertrouwd gesprek. En dan gun je hem en z’n nieuwe vriendin het allerliefste en mooiste kindje van de hele wereld. En alle, alle, alle geluk. Maar dan bel je zelf toch, nadat je de telefoon hebt opgehangen, in tranen naar je eigen verkering; “Ik vind het zo moeilijk om te horen allemaal.” En dan zegt je verkering dat hij het niet erg vindt om nu naar het ziekenhuis te gaan om z’n sterilisatie ongedaan te maken en dat ik dan wel weer aan de pil kan gaan en dat ik er dan nog zolang over na mag denken als ik wil, maar dat het allemaal heus nog wel kan. Maar ik word over 2 weken 36. En ik wil het helemaal niet.

Ik weet niet precies bij welke hoeveelheid katten de term crazy cat lady begint, maar ik zie mezelf nog niet als een crazy cat lady. Anderen wel trouwens, maar ik weet heus wel wie ik ben, diep van binnen dan, en dat is een kek poezenvrouwtje. Nog geen crazy cat lady! Echt niet! Nog niet. Okay, misschien dan. Er is in ieder geval 1 ding wat mijn huis gemeen heeft met de huizen van de échte crazy cat ladies en dat is dat mijn meubels er weinig toe doen. Geen dure design meubels dus, want hoe vaak ik ook tegen de katten zou gillen dat ze er vanaf moeten blijven, hoeveel plantenspuiten ik ook op ze leeg zou spuiten, katten zijn er nou eenmaal op gemaakt om net op het moment dat je niet kijkt, hun nageltjes toch eventjes in die lievelingsstoel te zetten. Zo rent Bruce Lee zo gauw ik ’s ochtends de deur van m’n kantoortje opendoe naar mijn bureaustoel om daar z’n klauwen aan te scherpen. Geen probleem, want ik vond de bureaustoel ooit langs de straat. Gratis en voor niks. Ook hadden onze 3 katers het binnen een klein maandje voor elkaar om alle hoeken van onze bijzetpoef vakkundig te demonteren. En sinds de komst van sphynx Oprah heeft de loungebank eraan moeten geloven; Oprah rent regelmatig als een manische ADHD-poes door het huis en komt dan tot stilstand op de bank. Om dan eventjes haar nageltjes te manicuren op de kussens van de bank, en dan vervolgens weer weg te rennen. Zonde van de bank, want hij kwam puntgaaf binnen, maar het is een Marktplaatsje van nog geen € 300,-. Wanneer we het echt niet meer aan kunnen zien, waarschijnlijk pas na een jaar of 5, halen we gewoon een nieuw Marktplaatsje. Ook onze jaren ’50 eetkamerstoelen met groenig fluweel mogen de katten zien als een kattenvijl, want die waren maar € 5,- bij de Tielse tweede ronde-winkel. In mijn huis dus geen fancy design. Geen Italiaans kalfslederen bankje, geen handgeweven kussentjes uit Guatamala en al helemaal geen witte, vilten stoelhoezen. Ik weet na 15 jaar mijn huis delen met poezen wel beter. Dus toen de designstoel met de naam Ridge Rib in mijn huis arriveerde, een stoel die ik als kunstenaar helemaal mocht pimpen, designen, verbeteren, versieren, was mijn eerste indruk; mooie stoel, zit lekker ook, maar ja, met 4 katten gaat dat ‘m dus never nooit worden. En daarmee had ik meteen een totaalconcept dat ik alleen nog even uit moest gaan werken. Ik maakte de eerste 3D-PloesiePoesie, ik voorzag de stoel van de tekst ‘CATS AND NICE FURRRRNITURE DON’T MATCH’ en, voor het échte poezengevoel, gaf ik de stoel wat nep-kattenkrabben. LIKE!

“Met Luna.”
“Met dochter S., hé, hé, we dachten toch dat ik allergisch was voor die haarverf die jij erin had gedaan, hè, maar weet je, ik heb…”
“Hé, zou je me niet eerst feliciteren met m’n schoonmoeder?”
“Ja, ja, gefeliciteerd met oma.”
“Jij ook gefelicteerd met je oma.”
“Maar ik heb dus luizen.”

Ik krab me achter m’n oren.

“Want er was een luizenmoeder op school, zo noemen we ze, en ik zat helemaal onder, met wel 200 luizen en die is mamma er nu allemaal met de hand aan het uithalen, want die shampoos die helpen niet, daar kunnen ze gewoon tegen, en mamma is al 5 uur bezig.”
“Oh, gatverdamme.”
“Ja, maar ik heb het pas gekregen nadat ik bij jullie was geweest, dus misschien komt het wel van oppasmeisje M., dus kan je dat even bij haar gaan vragen?”
“Die is nog op school nu, maar ik ga straks wel even langs.”
“Ja, ik mag 2 dagen niet naar school.”
“Dat is dan wel weer een prettige bijkomstigheid, of niet?”
“Ja, maar ik ga weer verder hier.”
“Nou, doei!”

Ik krab me in m’n nek.

En dan knalt de realiteit er in.

Dochter S. heeft vorige week vrijdag nog in mijn armen naar The Voice of Holland liggen kijken! En aangezien zij een enorme kop met krullen heeft en ik zelf ook een behoorlijke bos haar is de kans dat er wat luizen over zijn gelopen van de ene naar de andere kant toch zeker wel 100%! De horror! De bloody fucking horror!!!! Jeuk! Jeuk! En dochter S. en oppasmeisje M. en haar zus hebben allemaal bij elkaar in 1 bed geslapen, dus, dus, dus, dus!

In lichte paniek vlieg ik dus naar de apotheek om een luizenkam te halen en eenmaal thuis ros ik die kam van voor naar achter en van links naar rechts. Niks te zien. Toch? Want hoe ziet een luizenei eruit? En een luis? Want die luizenplaatjes op internet, dat lijken allemaal mini-versies van die insecten uit ‘Starship Troopers’ en van de gedachte dat die op mijn hoofd kunnen rondlopen, al is het in mini-versie, moet ik vreselijk kokhalzen, dus aan die informatie heb ik eigenlijk niks en daardoor lijkt alles wat er in die luizenkam blijft zitten in mijn ogen op een luizenei. Ik heb luizeneieren! Ik heb ze! Ik heb ze! Ik kom er nooit meer vanaf! Ik moet m’n haar eraf scheren! Ik word een lelijke en oude en dikke Sinead O’Connor! Dit komt nooit meer goed!

Een paar uur later zit ik met m’n hoofd voorover op een stoel bij de moeder van oppasmeisje M.: “Nee, Luun, je hebt echt niks, echt niet. Je hebt wel je hele hoofdhuid opengehaald met die luizenkam, tot bloedens toe, maar je hebt echt niks, echt niet.”

En ook haar 3 kinderen blijken na een grondige inspectie nergens last van te hebben.

Maar toch heb ik overal jeuk.

Ik wil graag bij deze, postuum en per direct, al mijn gebitch, al mijn gezeik en al mijn vooroordelen die ik had over moeders en vooral de moeder als MILF (Mother I’d Like to Fuck) weer terugdraaien. Ik vond altijd dat vrouwen niet zo moesten zeiken en klagen, maar hét gewoon moesten doen. Gewoon als hun man er om vroeg een beetje spuug op de vingers, hop tussen de benen ermee om een instant geilheid te fingeren en dan bovenop die kerel, want je man tevreden houden, dat is belangrijk. Want als hij happy is, dan maakt hij jou ook wel happy. Beetje het vuurtje warm houden binnen de relatie, daar gaat het om. Dacht ik. Want ik neem het terug. Echt. Allemaal. Want ik heb nu een week lang dagelijks en bijna elke nacht verschillende meisjes over de vloer gehad, dochter S. (11) van de verkering, oppasmeisje M. (10) en het wat grotere zusje (12) van dat oppasmeisje M. en verschillende combinaties van die 3; dus soms met z’n tweetjes, soms met z’n drietjes. En het ging eigenlijk over het algemeen heel erg goed, maar bloody fucking hell; hoe doen 24/7 moeders dit? Ik had ze donderdag alledrie tegelijk over de vloer en ze dachten dat ze met z’n drietjes heus wel cupcakes konden bakken zonder mij daarbij nodig te hebben, maar uiteindelijk vielen ze me om de 5 minuten lastig met verschillende edoch simpele vragen, terwijl ik ze toch echt had gevraagd om mij aan m’n eigen werk te laten, want hoe dachten ze dat ik al die cupcake-materialen kon betalen eigenlijk? Dat leuke fondant-bloemetjes-uitstekertje kan ik alleen maar betalen als ik ook aan m’n eigen werk toekom. Snappen jullie dat? Ja, dat snappen we. Maar eh, Luna, waar ligt de witte basterdsuiker? En bakpoeder, wat is dat? Vanille-extract, heb je dat? Hoe krijg jij dan zo’n mooi schuimpje op de cupcake? Mogen we die zilveren parels gebruiken? En na meer dan 4 uur aankutten en -kloten en mij van m’n werk afhouden moest ik steeds strenger gaan kijken en bozer gaan praten en toen de meisjes onderling ook nog eens ruzie gingen maken over weet ik veel wat en ook nog gingen huilen en puber-bitchen en chagrijnig doen heb ik het oppasmeisje en haar zus naar huis gestuurd en dochter S. zeer vermanend toegesproken. Foei! Foei! Foei! “Je mag zoveel van mij en er mag zoveel hier in huis, maar je bent vandaag te ver gegaan. En je mag ook geen televisie meer kijken.” Foei! Maar het erge is; je weet nooit of je het goed hebt gedaan. Was ik te hard? Of uiteindelijk toch te soft? Heeft ze nu een soortement van traumaatje gekregen door mijn harde optreden? En daar lig je dan ’s nachts wakker van. En probeer dan nog maar eens lekker mindfull de pik van je man in je mond te nemen.