Categorie: Standaard

“Meneer Vink”, roep ik vanaf mijn ziekenhuisbed naar het bed aan de overkant, “wacht even, dan ga ik een zuster halen, want u zit aan allerlei slangen vast, u kunt zo niet weg.” Meneer Vink, een man van rond de 80 met een grote, grijze snor, type politieagent, is uit z’n bed opgestaan en probeert richting het toilet te lopen. Hij krijgt de stekkers waarmee hij zit vastgekoppeld niet uit het stopcontact getrokken, maar hij is vastberaden om ze los te krijgen.

Ik had op mijn eigen ziekenhuisbelletje kunnen drukken en wachten tot er vanzelf een verpleegkundige zou komen, maar ik ben bang dat meneer Vink dan al met snoeren en stekkers en alles wat daaraan hangt op de grond is gevallen. Dan maar zelf uit bed strompelen op zoek naar een verpleegkundige, die gelukkig meteen met me mee terug loopt naar de ziekenhuiskamer, maar het is al te laat.

“Ja, ik zit hier vast, zo kan ik toch niet naar de wc, nu heb ik het al in m’n broek gedaan”, zucht meneer Vink.

Ik voel zijn schaamte.

De gordijnen rondom het bed van Meneer Vink gaan hierna dicht om de rest van de avond en nacht niet meer open te gaan. En al wordt Meneer Vink op deze manier voor mij aan het zicht onttrokken, zijn licht is de komende nacht meer aan dan uit en houdt me uit mijn slaap. Maar het is niet alleen het continu aan- en uitdoen van het licht dat me wakker houdt.

Meneer Vink mag niet meer zelfstandig naar het toilet en moet op een po poepen naast zijn bed. Dit gaat vaker fout dan goed, zodat het bed van meneer Vink en meneer Vink zelf meerdere keren verschoond moeten worden.
Er komen artsen langs.
Er komen verpleegkundigen langs.
Meneer Vink krijgt diverse zakken bloed toegediend die, zoals ik kan horen aan de gesprekken die uit het verlichte vierkant voor me komen, bijna meteen weer uitgepoept worden.
Er is geen 1-persoonkamer voor meneer Vink beschikbaar.
Als het licht even uit is en meneer Vink en ik alleen in de ziekenhuiskamer zijn, hoor ik hem mompelen. En vloeken. En hoesten.
Er is poep op het infuus van meneer Vink terecht gekomen, zodat het infuus vervangen moet worden, maar zijn bloeddruk is te laag en het lukt geen verpleegkundige om meneer Vink een nieuw infuus te prikken.
De anesthesist komt langs.
Meneer Vink moet met spoed geopereerd worden en een arts komt langs om te vragen of hij dat nog wel wil.

“Meneer Vink”, probeert een verpleegkundige, “meneer Vink.”
“Ja”, klinkt het zacht.
“We gaan u nog een zak bloed geven.”
“Ik heb al 3 zakken gehad.”
“Ja, ik weet het, maar u bent ook weer heel veel bloed verloren.”
“Oh.”
“En meneer Vink.”
“Ja.”
“We hebben uw vrouw gebeld, die is onderweg.”

Kun je iemand horen breken? De hele nacht heeft meneer Vink alles gelaten ondergaan. Iedere dokter en verpleegkundige steeds keurig bedankt na ieder gesprek of iedere handeling. Nu hij hoort dat zijn vrouw gebeld is begint hij te huilen. Alsof hij dan pas beseft dat het menens is.

“Het is ook allemaal niet niks hè?”, troost de verpleegkundige.

Een uur later komt mevrouw Vink de ziekenhuiskamer binnen. Een grote, struise vrouw met haar grijze haar in een knotje. Om dat knotje heeft ze allemaal gekleurde, kleine klemmetjes, alsof ze elk haartje dat die ochtend per ongeluk uitstak vast heeft willen zetten. Het is het kapsel van een meisje van 4 dat voor het eerst haar eigen haar heeft gedaan.

“Dag lieffie”, zegt mevrouw Vink terwijl ze hem een kus op z’n wang geeft, “heb je een beetje kunnen slapen vannacht?”

“Ja hoor”, zegt meneer Vink.

En ze weten allebei dat het niet waar is.

Vorig jaar kwamen er 5 mannetjes van de televisie bij me over de vloer om een item voor ‘Jan Rijdt Rond’ op te nemen en na die opnames heb ik me 2 weken kut gevoeld. Ik voelde me niet serieus genomen tijdens het interview en ik had het idee dat de tv-mannetjes me als een geile hoer zagen in plaats van een vrouw die op een normale manier met haar seksspeeltjes-vakgebied bezig is. Zij wilden me neerzetten als een gekke meid die van ‘haar hobby haar werk heeft gemaakt’ en het kostte mij alle energie om bij mezelf te blijven, te blijven lachen en hen niet over mijn grenzen heen te laten gaan.

LUNA VOELT ZICH NIET SERIEUS GENOMEN
LUNA IS EEN POESJE ZONDER HANDSCHOENEN
HOE 1 POEZENHAAR JE KAN BREKEN

Na deze encounter had ik eigenlijk weinig zin meer in tv. Of eigenlijk wil ik heel erg graag op tv, want ik ben hartstikke leuk en ik heb hartstikke veel verstand van seksspeeltjes en ik vind dat iedereen hier meer over zou moeten weten, maar ik had weinig zin in tv-mannetjes (M/V). Mannetjes die alles doen voor een goed shot of een awkward-situatie en helemaal voorbij gaan aan degene die ze filmen. Gedoe. Leuk doen voor de camera. Flauw doen voor de camera. Grappig doen voor de camera. Maar achterbaks als de camera uit is. Of juist achterbaks als de camera aan is. Een shot 10 keer achter elkaar opnemen, alle spontaniteit eruit. Hou op. Schei uit.

Maar ja, ik blijf naïef en ik ben bereid om keer op keer op keer op m’n bek te gaan. En ach, daarna misschien nog een keer. Dus toen ik een mailtje kreeg van de Bucket Boys, ‘een brutaal en eigenwijs presentatie duo dat bekend staat om hun creatieve spraakmakende Youtube-video’s’, met de vraag of ze mij wat dingen mochten vragen over seksspeeltjes, want ze waren bezig met een nieuwe video, dacht ik; kan mij het schelen. Ik doe het gewoon! Say yes to the mess!

“Heb je eigenlijk wel een paar filmpjes van ze bekeken voordat je ‘ja’ zei?”, vroeg M.
“Nee, eigenlijk niet”, zei ik, “komt vast wel goed.”
“Wat zijn dat voor een types dan?”, vroeg m’n vader ongerust.
“Geen idee”, zei ik, “komt vast wel goed.”

Maar ondertussen op Whatsapp:

Bucket Boys: Ok, we hebben iets heel tofs geregeld. Moeten onze afspraak alleen een weekje verzetten. Woensdag 19 juli, kun je dan?
Luna: Ja hoor, dat kan ook! Wat hebben jullie geregeld? Vertel!
Luna (dag later): Gaan jullie me wel vertellen wat jullie van plan zijn?
Bucket Boys: Verrassing ;-)
Luna: Ehhhhhhh…
Bucket Boys: Maar dat ga jij superleuk vinden!!
Luna: Nou, ik maak me ietwat zorgen hoor, maar zolang het gezellig en netjes is, dan vind ik het best.
Bucket Boys: No worries.

Maar natuurlijk maakte ik me wél zorgen! En het werd misschien tijd om toch maar eens wat filmpjes van ze te gaan bekijken en wat te Google-en. Ik kwam terecht op een pagina waar ik het volgende zinnetje over de Bucket Boys vond: ‘NEE bestaat niet en alles is mogelijk als je er zelf maar in gelooft.’ OH LORD. What have I done??? Ik laat straks vreemde mannen in m’n huis en we gaan het over seks en seksspeeltjes hebben en dit zijn mannen die zeggen: ‘NEE bestaat niet’! OMG! What have I done!!!???

Ik heb geprobeerd om m’n gedachten over de Bucket Boys en hun verrassing uit te zetten, maar de gedachten waren steeds vanzelf gekomen. Ze zouden met een Sybian aan komen zetten en of ik die misschien even live op camera zou willen testen. Ze zouden dildo’s van hun eigen pikken hebben laten gieten en of ik die misschien even zou kunnen testen. Of iets met neukstoelen. Iets met neukschommels. Iets met dat ze ineens voor me zouden strippen, you can leave your hat on. Of dat ik hun misschien met een voorbinddildo zou moeten nemen. The sky was the limit in mijn gedachten en ik was op het ergste voorbereid.

Het werd woensdag en ineens zaten er 4 mannen in m’n tuin. De Bucket Boys zelf en een cameraman en nog een ander mannetje. En het was heel relaxt. Allemaal heel normaal. Heel chill. Met een biertje en een wijntje en een beetje geinen, maar ja, toch vertrouwde ik het niet, want de camera was nog niet aan geweest en hoe zat het nou met die verrassing? Die kreeg ik natuurlijk pas gepresenteerd als de camera draaide, zodat ze m’n onvervalste reactie op zouden kunnen nemen. De klootzakken! En dan zou ik moeten gaan zeuren en bitchen en of ze wel helemaal goed bij hun hoofd waren en dat zouden ze dan ook op gaan nemen en dat zou allemaal op Youtube komen en dan zou ik voor altijd bekend staan als die bitch van de vibrators.

Camera aan.

De Bucket Boys waren de dag ervoor bij de Fun Factory-fabriek in Duitsland geweest voor hun reportage en hadden daar een voor mij gepersonaliseerde vibrator laten maken! Alsjeblieft Luna! Want jij bent de seksspeeltjestester van Nederland en ze kenden je bij Fun Factory en wisten welke speeltjes je van hun merk al wel en niet getest had en deze kende je nog niet. En kijk! De naam van je site staat erop in hetzelfde lettertype! Een cadeautje voor jou!

De opluchting! OMG! Ik had me al schrap gezet, ik had al allerlei snedige zinnetjes in m’n hoofd bedacht, ik had ze al even op hun arrogante nummertjes willen zetten als ze mij ook maar 1 moment een kutgevoel hadden gegeven! En dan komen ze met iets superliefs! Iets écht leuks! En het is dat de camera op me gericht stond, maar anders had ik ze van pure liefde en verbazing geknuffeld en misschien zelfs wel een traantje gelaten.

De Bucket Boys (Thijs en Joep) (en hun 2 collega’s) hebben mijn vooroordeel over tv-mannetjes weggenomen en dát was misschien nog wel de grootste verrassing.

HIER VIND JE HET YOUTUBE-KANAAL VAN DE BUCKET BOYS!

(En uiteraard laat ik weten wanneer hun uitzending over seksspeeltjes online staat).

Een paar maanden terug was ik met J. bij de Hanos. En nu is de Hanos sowieso al een paradijs voor Bourgondische types zoals ik, maar deze keer was het helemaal feest! Nadat ik me aan diverse proeverijtjes had gelaafd stond ik oog in oog met een mannetje dat mij een klein, plastic glaasje Pimento gaf. Was iets nieuws. Was alcoholvrij. Was lekker pittig. Zei het mannetje. Was mijn nieuwe, favoriete drankje. Zei ik. Ik kocht meteen 3 doosjes.

Pimento is dus een drankje zonder alcohol, dat sterker smaakt dan alcohol. Kan dat? Ja, dat kan! Het wordt verkocht in flesjes van 250 milliliter en het is een drankje met een lichte bubbel met gember en chilipeper (en nog wat andere natuurlijke ingrediënten). Een flesje bevat 75 calorieën (een vergelijkbare hoeveelheid droge, witte wijn bevat 250 calorieën) (niet dat mij dat interesseert, want lekker is gewoon lekker). En Pimento smaakt dus GEWELDIG! Je proeft eerst een beetje zoet, maar daarna kickt-ie goed in! Gember! Hmmmmm! Chilipeper! Hmmmmm!!! Heel erg pittig! Echt een smaakexplosie!

Ik ben m’n hele leven al op zoek naar een lekkere alcohol-vervanger (lees anders eens deze column uit 2008: LUNA’S QUEESTE NAAR EEN ALCOHOL-VERVANGER) en met Pimento heb ik die nu eindelijk gevonden!!! Hoera! Wordt je gesponsord voor deze blogposting Luna? Nou. Ja! En nee! Want ik was al groot fan (en heb inmiddels al meerdere doosjes achterover getikt) voordat ik zelf, heel brutaal, het Pimento-mannetje benaderde: ‘Mochten jullie een leuk promomeisje (bijna 40) zoeken voor jullie Pimento, stuur me dan even een doosje, want dan schrijf ik jullie de hemel in.’ En zo gezegd, zo gedaan! Ik kreeg een doosje opgestuurd!

Eigenlijk was dit gewoon luiigheid van mijn kant, want Pimento is, helaas, alleen nog maar bij de Hanos te koop (en volgens mij ook bij een aantal slijterijen) (maar dus niet bij een slijterij in Tiel). En om J. nou elke maand op pad te sturen naar de Hanos, sja, dat is ook weer zo wat, want dan komt hij elke maand terug met allerlei andere, onnodige snacks, hapjes en drankjes (want J. is net zo’n Bourgondiër als ik) (en je denkt bij de Hanos ‘zo lekker goedkoop’ uit te zijn, maar uiteindelijk ben je altijd meer geld kwijt dan de bedoeling was, omdat dat doosjes toastjes speciaal geschikt voor blauwe kazen er zo leuk uitzag).

Je kunt Pimento trouwens ook online bestellen in de Pimento-webshop, maar dan betaal je wel € 1,99 per flesje (en bij de Hanos is het aanzienlijk goedkoper) (maar ik zou er zelfs € 1,99 per flesje voor over hebben) (ja, ik ben écht fan) (had ik al geschreven dat ik fan ben?). Overigens kun je in die online webshop dan beter voor een Pimento Mix Deal gaan (10 flesjes Pimento + 500 ml wodka voor € 25,-), maar ja, voor mij is Pimento juist zo lekker (en goed) omdat het een alcohol-vervanger is. Maar Pimento is (volgens het Pimento-mannetje) prima te mixen met allerlei alcoholische dranken zoals gin, rum, wodka, tequila of zelfs bier. Ik zou dit zelf niet doen. Alhoewel? Nou ja, eventueel misschien toch wel. Per ongeluk dan.

Dus… als je van een pittig drankje houdt (en het is écht pittig), kijk dan een keertje of je slijter of kroeg dit awesome drankje verkoopt. Of ga naar de Hanos. Of bestel het via de webshop. Echt! You know you want it! You know you need it!

Ik zag de aanbieding staan en dacht; dat is gewoon te mooi om waar te zijn! 4 weken Het Parool voor maar 4 euro, inclusief 4 museumtickets t.w.v. € 47,50 cadeau (voor het Cobra Museum, het Frans Hals Museum, Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid en het Centraal Museum). Hoe kon het! Maar het kon, want ik vulde keurig mijn gegevens in en niet veel later kreeg ik een bevestiging van mijn bestelling. Toen begon de twijfel. Had ik eigenlijk ooit wel eens een Parooltje bij de Tielse Bruna zien liggen? Of bij het tankstation? Bij de Albert Heijn? Nee, eigenlijk nooit, want dan had ik er vast wel eens eentje meegenomen in het weekend. Ik neem nog wel eens een Volkskrant mee op zaterdag, maar als daar een Parool naast zou hebben gelegen, dan zou ik altijd voor het Parool hebben gekozen. Die is net een tikje luchtiger qua toon. Zou het überhaupt wel mogelijk zijn om een net-gedrukte Parool, binnen een schappelijk tijdsbestek, naar Tiel te importeren?

Maar, een paar dagen later lag daar toch keurig rond een uur of 17:00 een Parool op onze Tielse mat. Want Het Parool is dus een middagkrant. Kon ik vroeger, toen ik nog in Amsterdam woonde, enorm van genieten. ’s Ochtends vroeg De Volkskrant doornemen en dan ’s middags Het Parool. Wat een luxe. Nu vind ik een jaarabonnement op een krant te duur. Het meeste nieuws laat ik liever aan me voorbijgaan en als er echt iets vreselijks gebeurd in de wereld, dan lees ik het binnen 1 minuut op Twitter. Als er iets niet-vreselijks gebeurd in de wereld lees ik het daar trouwens ook. Maar toch, het gevoel van een echte krant in m’n handen, al het ‘echte’ nieuws overslaan, maar wel heerlijk verdwalen in alle andere verhalen. Han Lips, Theodor Holman, Het Laatste Woord, de recensies van Amsterdamse restaurantjes, winkeltjes; ik had het gemist.

Het was een paar Parooltjes verder dat ik erachter kwam dat deze krant dagelijks bij mij wordt gebracht met een auto. Ik herhaal; met een auto! En ik zou me bijna vreselijk schuldig gaan voelen als het niet zo grappig was. Een Tiels mannetje moet elke dag speciaal voor mij 1 Parool ophalen bij het krantendepot en die dan met z’n auto bij mij brengen. Waarschijnlijk is het te ver om dit op z’n fiets te doen of misschien heeft hij wel een ochtend-krantenwijk waarin hij de Volkskrant rondbrengt en baalt hij vreselijk dat hij er elke middag nóg een keer uit moet en dan maar z’n auto pakt. Hij zal me haten. Hij zal niet begrijpen dat Het Parool een middagkrant is. En wat moet je nou met een Amsterdamse middagkrant in Tiel? Hij zal balen van de benzinekosten! En wat te denken van het milieu! OMG! Het milieu! En al die extra tijd die hij kwijt is! Wat zonde! En hij zal nu al uitkijken naar het moment dat mijn proefabonnement afloopt. Eindelijk weer klaar met z’n krantenwijk op een schappelijke tijd. Eindelijk verlost!

Ik overweeg een jaarabonnement.

Ik ben heel lief en druk geweest met het ontwerpen van een nieuwe website. Iets met panter en tijger en rood en roze en oranje. Irene, van www.mightymusings.nl heeft ik weet niet veel wat met dat ontwerp gedaan, zodat het mooi in een template past en er superkek uitziet. Ik ben er dus klaar voor op deze site helemaal 2.0 te maken. Het wachten is alleen op het mannnetje dat me gaat helpen om ook de archieven mee te nemen (want ik wil heel graag al mijn teksten en reacties bewaren en zichtbaar hebben op m’n nieuwe site). Ik heb zelf weinig geduld meer, maar gelukkig ben ik ook druk aan het bloggen op www.climaximaal.nl en www.culunair.nl (ja, ik heb eindelijk een kookblog)! Dus… tot heel snel hopelijk… dan ga ik ook hier weer schrijven!

En daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
M’n moeder zit met een wit laken om haar schouders op een tuinstoeltje. Even daarvoor had ze me gebeld dat ik de tondeuse mee moest nemen omdat haar haar nu toch echt begon uit te vallen. Een week geleden was het al wat dunner geworden. Zachter. En gisteren hield ze ineens een pluk haar vast, dus het was tijd. Ik had al eerder aangegeven dat ik haar wel kaal zou scheren als haar haar door de chemo uit zou gaan vallen. We hebben immers een tondeuse in huis en ik vond het een vreselijke gedachte om m’n moeder naar een kapper te laten gaan. Zoiets moet thuis.

Maar ja, daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
En dan moet je dus niet gaan denken aan dat dit de douche is waar je als klein meisje altijd samen met je vader ging douchen. Ik achter hem in het hoekje. De laatste minuut het water altijd nog even extra heet. Voor de lekker.

De kunst van het leven is het op het juiste moment opendoen van laatjes. En ze op het juiste moment ook weer dichtdoen. Het laatje met herinneringen moet soms dicht om dingen in het heden te doen. In het nu te leven. Te overleven. Om nu die haren van m’n moeder af te scheren. Nu.

“Ik vind het nogal wat hoor”, zeg ik terwijl ik met de tondeuse in m’n hand sta.
“Hoezo? Moet ik het zelf doen?”, zegt m’n moeder kordaat.
“Nee, nee, dat hoeft niet, maar het is wel een dingetje hoor”, slik ik.
“Helemaal niet, het moet toch.”
“Moet ik het anders doen?”, vraagt m’n vader.
“Nee, ik doe het wel, ik weet dat het moet, maar toch.”

Na 10 keer aanhalen durf ik eindelijk de tondeuse over het hoofd van m’n moeder te laten gaan.

“Oh, dat kriebelt”, zegt ze.
“Helemaal Kojak, mam”, zeg ik.

Wanneer ik haar even later aankijk moet ik concluderen dat het niet eens zo heel stom staat. En niet eens zo vreselijk typisch kankerpatiënt.

“Je hebt eigenlijk een heel mooi hoofd”, zeg ik.
“Ge bin nog steeds een knap vrouwke hoor”, zegt m’n vader.

Met z’n drieën gedaan.
Zonder te huilen.
En een herinnering erbij om later weer een keer uit een laatje te halen.
Huilen kan altijd nog.

Het is alweer 1,5 jaar geleden dat m’n moeder 3 weken op de intensive care lag.

Ik kon niks.
Afwachten.
Er alleen maar naast zitten.
3 keer per dag.
Machteloosheid.
Insjallah.

“Je wil iets voor haar doen hè?, zei een verpleegkundige toen het me weer eens teveel was geworden en ik stond te huilen op de gang. En daar moest ik alleen maar meer van huilen, want dat was het. Je wil iets doen. Iets wat haar pijn verlicht. Wat haar strijd verlicht. Iemand van wie je zoveel houdt er zo bij zien liggen, dat is gewoon een film. Een hele foute film. En al moet je er eigenhandig wat stekkers uittrekken, je wil dat die film stopt. Dat haar pijn stopt.

Hoe fijn was het dat m’n moeder weer enigszins aanspreekbaar was. Kon ik eindelijk weer wat doen. Voor haar. Want dat machteloze, dat totaal overgeleverd zijn aan de doktoren, de verpleegkundigen, het lot, God, dat is niet echt een gemoedstoestand waar ik wat mee kan.

“Wil je muziek?
‘”Wil je televisie?”
“Wil je dat we je voeten masseren?”
“Wil je een ijsje?”

En dan zit je je moeder ineens een perenijsje te voeren. Zo’n 3 keer per dag. We hadden het kleine vriezertje van de intensive care volledig volgebouwd met waterijsjes in alle smaken, maar ze wilde uiteindelijk alleen maar perenijsjes.

En al is de situatie nu niet te vergelijken met die van 1,5 geleden, toch is het er weer eentje van machteloos afwachten. En ik kan niks doen. De eerste van de 6 chemokuren zit erop en het is gewoon kut om te zien dat m’n moeder niet bij het percentage kankerpatiënten hoort dat geen last heeft van de bijwerkingen.

“Willen jullie morgen spaghetti bolognese?”

Even langs op de koffie.
Afwachten.
Koekje voor Nina.
Machteloosheid.
Insjallah.

“Op wie lijk jij eigenlijk het meest?”, vraagt de verpleegkundige.
De vraag overvalt me.
“Eh, op m’n moeder natuurlijk”, zeg ik. “Als ik m’n haar strak achterover heb en als ik me niet heb opgemaakt, dan kijk ik wel eens in de spiegel en dan ben ik het sprekend.”
“Ja, dat gaat allemaal vanzelf”, zegt m’n vader, “ik liep laatst met je moeder in de stad en toen zei iemand dat jij”, hij kijkt naar m’n moeder, “zoveel op jouw moeder ging lijken.”
“Maar het opgeruimde karakter heb ik van m’n vader hoor”, lach ik.
“Ja, maar het creatieve heeft ze weer van mij”, zegt m’n moeder, “en ze kan heel erg goed koken.” “Ja, je komt heel opgewekt en positief over”, zegt de verpleegkundige, “mag ik vragen wat je doet voor beroep?”
“Eh, ik ben tekstschrijver en ik schrijf voornamelijk over seks en seksspeeltjes.”
Ja, die zag zij niet aankomen.
“Oh, eh, eh, en hoe kom je aan je onderwerpen dan?”
“Ik krijg die speeltjes opgestuurd en die test ik dan zelf.”
“Oh, echt?”
“Ja, echt, maar ik doe nog wel meer hoor.”
“Ze heeft hier vorig jaar schilderijen opgehangen”, zegt m’n moeder.

Na 1,5 uur praten over chemotherapie, immunotherapie, pillen voor de misselijkheid, pillen voor de dit, bellen als er dit, bellen als er dat, letten op dit, letten op dat, deksel op het toilet en dan pas doortrekken en dat dan 2 keer en weet ik veel hoeveel foldertjes en papiertjes, mag het ook wel heel even over iets anders gaan.

“Jullie zullen wel heel trots zijn”, zegt de verpleegkundige als ik in 5 minuten m’n hele CV heb besproken.
“Ja, dat zijn we zeker”, zeggen m’n ouders.
“En is verder alles duidelijk?”, vraagt ze.
We knikken alle 3.
“Dan zie ik jullie vrijdag.”
“Je zou bijna zeggen dat we er zin in hebben, hè mam?”, zeg ik.

Morgen begint m’n moeder met de chemo- en immunotherapie.

Dit is by far de allergaafste jurk EVER! Hij kost € 99,95 bij www.topvintage.nl en ik ben er dus keihard voor aan het sparen (ik heb al bijna 4 maanden niks gedronken, dus je zou denken dat ik er al een stuk of 27 had kunnen kopen). Maar al moet ik de hele maand droog brood eten, deze jurk has my name written all over it! Hij staat hier op me te wachten: KLIK!