Auteur: Luna

Ik had me best goed gehouden eigenlijk, zo tijdens het dierenartsbezoek afgelopen woensdag. Bruce werd gekatheteriseerd en al was dat geen prettig gezicht, toch wist ik dat dit het beste voor hem was. Ik had dan wel een kleine flashback naar 7 jaar geleden, maar het hoefde deze keer niet zo’n drama te worden. Het zou zomaar wél in 1 keer goed kunnen gaan, katheter erin, doorspoelen, kusje erop en niks aan de hand. En woensdagavond lag Bruce ook heerlijk van de morfine op m’n schoot te slapen. Hij had gedronken, hij had gegeten en hij was ’s nachts zelfs op pad gegaan in de keuken op zoek naar het blikje tonijn wat ik per ongeluk had laten staan. Ook donderdag ging het goed. Hij liep keurig rond te paraderen door het huis, hij miauwde wat, hij at wat en hij dronk wat. Ik durfde nog net niet opgelucht adem te halen en dat is achteraf maar goed ook, want vrijdagochtend ging het mis. Ik zag Bruce 10 keer achter elkaar naar de kattenbak gaan, belde meteen de dierenarts en mocht gelijk weer langskomen. Aldaar vertrok zich een klein poezendrama. De blaas van Bruce zat weer vol, maar het katheteriseren lukte niet op de normale manier. Maar ja, de druk moet wel van zo’n blaas af, dus de dierenarts moest het op een niet zo prettige manier doen; met een naald door de buik van Bruce. Met een naald door z’n buik! “Ja, hij kan hier een beetje misselijk van worden”, zei de dierenarts nog. Dat ‘beetje misselijk’ resulteerde in een kokhalzende, kwijlende, hijgende Bruce die overduidelijk doodsbang was en zich in de mouw van de echtgenoot probeerde te verstoppen. “Ik kan dit niet aanzien hoor”, zei ik, maar wat ik daarna te zien kreeg kon ik pas écht niet aanzien. Het lukte de dierenarts ook niet om een infuusje in te brengen, wat voor nog meer stress en paniek bij Bruce zorgde en om ‘m verdere pijn en stress te besparen kreeg Bruce de narcose middels een prik in z’n bil. En daar lag-ie dan. Down and out met z’n tong uit z’n bek. Het leek wel of-ie dood was; plat op z’n buik, voorpoten naar voren, achterpoten wijdbeens naar achteren en omdat de katheter er nu wel in ging stroomde de urine uit z’n lijf. “Ik wil niet dat Bruce dood gaat hoor”, begon ik te huilen. “Liefie, hij heeft nu geen pijn meer, dus als-ie nu doodgaat, dan voelt-ie er niks meer van”, zei de echtgenoot. “Ja, maar ik voel het wel, ik wil niet dat-ie doodgaat, het is wel de Bruce hoor!”, huilde ik. Maandag wordt het piemeltje van Bruce geamputeerd. Bruce de transgender. Hartstikke hip.