Tags: kat

“Het gaat niet goed met Bruce”, zeg ik tegen de echtgenoot. Het is 17:30, ik ben net begonnen aan het eten, de tafel is al gedekt.
“Wat dan?”, vraagt J.
“Hij komt niet als ik ‘m roep.”
J. kijkt me aan met een blik van ‘mijn-vrouw-is-nu-echt-reddeloos-verloren’.
“Ik meen het”, zeg ik.
“Misschien ligt-ie gewoon ergens te slapen.”
“Nee, hij was de hele dag zichzelf al niet.”
“Maar hij is toch al 11? Misschien wordt het sowieso tijd om ‘m een keer in te laten slapen?”
“Ik heb geen zin in jouw flauwe grapjes nu. Ik zal jou in laten slapen! Die kat is langer bij mij dan jij hoor! Last in first out!!”
“Schatje, hij ligt gewoon ergens te slapen.”
“Nee, het zit me niet lekker, echt niet hoor.”

Ik doe nog een poging om alle katten te lokken door met een vork op een blikje tonijn te tikken, maar alleen Frank en Sid drentelen in afwachting van wat gaat komen om me heen. Kut. Ik check of Bruce misschien in de achtertuin of schuur zit. Ik doorzoek alle slaapkamers, want misschien zit hij daar per ongeluk opgesloten. Maar even later tref ik ‘m aan in een hoekje van m’n atelier. Verstopt achter wat dozen met stof. Wanneer ik ‘m probeer te aaien laat hij een luide miauw horen. En ieder zelfrespecterend poezenvrouwtje hoort het verschil tussen een ik-wil-eten-miauw, een ik-wil-aandacht-miauw en een miauw van pijn.

“Hij moet naar de dierenarts en snel, want z’n blaas zit weer verstopt, ik weet het zeker.”
“Als jij het zegt, dan is het zo, bel de dierenarts maar.”

We kunnen gelukkig een half uur later al terecht en schrokken onze boontjes met vis naar binnen.

Mijn vermoedens worden bevestigd als de dierenarts Bruce bevoeld. Z’n blaas zit enorm vol, hij kan waarschijnlijk al een dag helemaal niet meer plassen, hij heeft pijn en waarschijnlijk ook een infectie. Zo zielig! Uiteindelijk verblijven we 3 kwartier bij de dierenarts en wordt Bruce’s blaas geleegd en gespoeld, z’n bloedwaarden en nierwaarden worden gecheckt en ik krijg het ineens een enorme flashback naar 7 jaar geleden.

“Ik voel me weer helemaal als 7 jaar geleden, helemaal in paniek, hartslag, bang, het komt allemaal weer terug”, zeg ik.
De echtgenoot blijkt nu ineens wél van de mindfulness te zijn: “Je moet niet aan vroeger denken, het gaat om hoe het nu gaat en we waren er nu snel bij.”
“Jij was er niet bij 7 jaar geleden, dus je weet helemaal niet hoe ik me toen voelde en hoe het toen ging”, zeg ik pissig.
“Dat is zo.”
“En het was een drama van 3 weken toen. Ik was kapot en gesloopt.”
“Dat hoeft nu niet zo te zijn.”
“Nee, maar dat neemt niet weg dat ik er wel bang voor ben.”
“Het komt wel goed.”

Weer thuis voed ik mijn trip down memory lane door m’n columns van 7 jaar geleden te lezen.

NO MORE BLIKKIE BLIKKIE BLIKKIE FOR BRUCE
BRUCE LEE IN HET ZIEKENHUIS
LUNA IS DE WANHOOP NABIJ
BRUCE DOET HET WEER ENIGSZINS
LUNA IS VAN DE PLASPOLITIE
LUNA SPEELT VOOR APOTHEKERSASSISTENTE
PIST BRUCE WEL OF PIST BRUCE NIET?

Toch handig, zo’n weblog. Weet ik precies wat ik in het ergste geval kan verwachten.

We zijn nu 14 uur verder en Bruce heeft gedronken, gegeten en ligt op schoot te spinnen. Dus waarschijnlijk wordt het niet zo’n drama als 7 jaar geleden. Maar eerst zien, dan geloven.