web analytics

DE LADENKAST IN JE HOOFD

Er is een laatje in mijn hoofd met daarin de herinnering aan mijn moeder die mijn vader troost toen we net te horen kregen dat de artsen dachten dat het kanker in een vergevorderd stadium was: “We hebben het toch goed gehad?” Dat is mijn laatje met hoe liefde hoort te zijn.

Er is een laatje met de herinnering aan mijn vader die zijn stervende moeder met een washandje dept over haar voorhoofd: “Dat deed ze vroeger ook altijd bij mij.” Ook dit is een laatje met hoe ik vind dat liefde moet zijn.

Er is een laatje met de eerste kus tussen J. en mij. Een laatje met onze eerste keer seks. Ook een laatje met de tweede keer. En een laatje met de keer dat hij aan de keukentafel zat en met 1 zin mijn vertrouwen in hem voor de komende jaren kapot maakte. En er is sinds kort ook een laatje met het moment dat hij eindelijk toegaf dat hij vreemdging. Zo hoort liefde niet te zijn.

Er is een verschil tussen leven en overleven.

Overleven bestaat uit het dicht laten van de laatjes.

Ik heb de laatste jaren vooral heel veel laatjes dicht gedaan. En bewust dicht gehouden. Sommige dichtgeplakt met duct tape. En op sommige laatjes deed ik een slot en de sleutels heb ik jaren en jaren veilig in m’n zak gehouden. Ik wilde van sommige herinneringen niet dat ze waar waren. Al wist ik heus wel beter, want ik had de sleutels in m’n zak en als ik met m’n vingers over m’n bovenbeen wreef, dan kon ik de sleutels voelen zitten. Ruzies. Zoveel ruzies. Zo hard. “Dat heb ik niet gezegd.” “Dat heb je wel gezegd!!” “Echt niet.” “Echt wel!!!” Tot je aan jezelf gaat twijfelen. En echt denkt dat je gek bent. “Ik ga weg.” En dat hij dan een tas gaat pakken en wegrijdt en dan belt en dan weer terugkomt en dan weer weggaat en dan weer belt en terugkomt en weggaat en terugkomt en weggaat en belt en terugkomt. Schreeuwen. Gillen.

“Wie denk je wel dat je bent?”
“Je vindt nooit meer zo’n goede man als ik.”
“Er is geen man die al die gekkigheid van jou zal accepteren.”

M’n hele ladenkast met herinneringen staat momenteel naar voren geleund. Sommige laatjes zijn er vanzelf uit gevallen. Sommigen hebben even een zetje nodig gehad. Een woord, een geur, een aanraking; alles kan momenteel de aanleiding zijn om de inhoud van 1 van de laatjes ineens weer te zien. Te voelen. En dat is confronterend.

Waarom ben je niet eerder?
Waarom niet toen al?
Hoe kun je zo lang?
Waarom?
Waarom?

Leven is het open hebben staan van alle laatjes. Minstens op een kiertje. Herinneringen moeten ademen. Ze zijn een deel van mij. Ze horen bij mij. Ik adem ze in. Ik adem ze uit.

Ik had misschien eerder. Ik had misschien toen al. Ik had misschien minder lang. Maar ik deed het niet. Blijven was mijn eigen keuze. Het is nu aan mij om ervoor te zorgen dat ik niet meer in een situatie kom waarin ik herinneringen moet afplakken met duct tape. Uit schaamte. Uit overlevingsdrang. Ik moet nu herinneringen gaan maken die niet in een laatje hoeven, maar die je gewoon op tafel kunt laten liggen.

28

EN IK SCHREEUWDE TEGEN EEN MUUR

Ik ben niet het type dat schreeuwt. Ik word niet gauw echt boos. De enige keer dat ik helemaal uit m’n panty knapte was meteen ook de laatste keer. Ik heb een toetsenbord tegen de tafel geslagen en alle lettertjes vlogen door de woonkamer. Dat klinkt als een hele leuke metafoor, maar ik heb écht een toetsenbord tegen de tafel geslagen en alle lettertjes vlogen écht door de woonkamer.

“En ik wil nu weten wie die Gabrielle is. Nodig haar maar uit! Nodig haar Godverdomme maar eens uit hier. Ik wil best voor haar koken hoor, want ik kook GODVERDOMME toch al voor iedereen, dus zij kan er ook nog wel bij. En nodig meteen Sylvia uit. En Jeanette. En Natalie en Fiene! Elsje, Treesje, Truus, Babette, Betsie en Sabine! Dan kunnen we met z’n allen gaan gourmetten! Of misschien zet ik de Pizzarette wel aan! Gezellig! En dat gezeik over een werkster ben ik ook helemaal zat. Doe zelf eens wat! Als je 3 keer per week kan gaan rugby’en, dan kun je ook best een keer een stofzuiger vasthouden in plaats van een rugbybal. Of een keertje koken in plaats van frituren. Of gewoon een keertje überhaupt iets doen in het huishouden zonder dat ik het 100 keer moet vragen. Voel je je eigenlijk nog wel betrokken? Bij mij? Bij ons? Ik heb er geen zin meer in op deze manier. What the fuck is wrong with you?”

Hij zat op de bank en vertelde dat hij een meisje had ontmoet. En het was echt maar 1 keertje gebeurd, maar na een paar keer schreeuwen van mijn kant werd dat al gauw 3 keer en na nog meer schreeuwen werden het 4 maanden en daarna stopte ik maar met schreeuwen. Het was niet belangrijk meer. Alles viel op z’n plek. Al mijn twijfels van de afgelopen jaren, al mijn misschiens, al mijn nee-dat-kan-ik-me-niet-voorstellens en al mijn zo-erg-zal-het-toch-niet-zijns werden waarheid.

“Jij bent een slechte man”, zei ik.
“Ja, wrijf het er maar in”, zei hij.
“Jij bent een hele slechte man. En dat je mij dit aandoet?! Mij! Mij! Mij? Weet je wel hoe leuk ik ben? Hoe ontzettend goed ik voor jou en je dochter ben geweest? Jij hebt echt hulp nodig. Maar dat is jouw probleem. Ik ga nu naar pappa en mamma en als ik over een uurtje terugkom, dan ben jij hier weg.”

En hij ging naar haar. Hij nam z’n rugbyspullen mee, maar vergat z’n paspoort en z’n medicijnen. Alsof hij gewoon even een weekendje weg zou gaan. Alsof hij net z’n verkering met een meisje uit groep-8 had uitgemaakt. Via een sms-je. En terwijl ik dat weekend en alle dagen daarna in totale verbijstering doorbracht ging hij gewoon een rugby-wedstrijd spelen. Want dat zijn de dingen die je doet als je je vrouw net hebt verlaten. Of net door je vrouw de deur uit bent gezet. Logisch.

“Ik hoop dat we elkaar nog wel gewoon een keertje kunnen zien?”, vroeg hij toen hij z’n laatste spullen kwam halen. “Een keertje koffie drinken?”
“Nee”, zei ik.

18