Een tijdje terug twitterde Rutger van koekjesfabriek.com (@rutger_ ) dat hij op zoek was naar iemand om z’n site te verbouwen. En of dat dan ook nog even gratis kon. Ja, hallo! Als je zo iemand hebt gevonden, stuur ze dan ook maar even naar mij, twitterde ik naar hem. En die tweet, die werd weer gelezen door Irene van pixelprinses.nl (@pixelprinses). Of ik haar hulp misschien kon gebruiken, vroeg ze. Nou, Irene, ga er maar even bij zitten! Ik vertelde haar over 1 van mijn nieuwe internetprojecten die ik maar niet van de grond kreeg, omdat ik nét niet genoeg verstand heb van html, nulletjes, eentjes, cms, templates heb, maar ik had al wel, een halve vormgeving en of zij me misschien kon adviseren en enigszins helpen. Kon ze, en binnen een uur stond het geraamte van dat nieuwe project online en mijn mond een klein beetje open. En toen durfde ik ook wel te vragen of ze misschien eventjes naar maanisch.com zou kunnen kijken, want de techniek daarachter was ook eigenlijk heel erg verouderd en het werkte niet helemaal meer naar behoren en werd ook al jaren en jaren en jaren niet meer gevonden via Google.nl. En dat was toch een beetje jammer. Dus Irene keek ernaar, verbouwde de templates, deed nog heel veel andere dingen waar ik geen verstand van heb, Bob van www.twokings.nl (@bopp) zette PivotX neer en ineens was maanisch.com helemaal in het hier en nu! En al ziet alles er eigenlijk nog hetzelfde uit, het is toch helemaal anders! Helemaal nieuw, nieuw, nieuw. En dat allemaal toch wel heel erg dankzij Irene! Zo heb ik een geheel nieuwe en vet kekke ‘zoekfuntie’! Gewoon een woordje intikken en dan komen er ineens allerlei columns van vroeger te staan waar je op kunt klikken en dan lezen! Leuk! Ja, vind ik leuk! En ook het geven van een reactie is een stuk leuker geworden. Ook helemaal iets van nu! Op een site als www.gravatar.com kun je een foto uploaden die dan correspondeert met een mailadres. En dan komt die foto dus heel gezellig naast je reactie te staan. Leuk! Ja, vind ik ook leuk! Dan kan ik zien wie er tegen me praat! En als je anoniem reageert, wat net als vroeger gewoon kan en mag, dan komt er een gezellige poezenfoto te staan! Maar waar het mij vooral om te doen was; maanisch.com word gewoon weer, net als vroeger via de meest ranzige, seksuele en vage Google-combinaties gevonden. Ik moest net een traantje wegpinken toen iemand hier kwam via de zoekterm ‘ik ben besneden geboren’.

“Ik heb hier iets”, zegt de verkering.
“Wat dan?”, vraag ik.
“Ik weet het niet, het voelt geschuurd.”
“Waar dan?”
“Het is een beetje gevoelig, alsof er een kras op zit.”
Ik kijk naar een stukje huid.
“Nee, niks aan de hand”, zeg ik.
“Echt wel, ik had er net nog geen last van”, zegt hij.
“Oh! Dus ik heb het gedaan?”
“Ja, en ik heb het wel eens eerder gehad.”
“Ja, dus?”
“Je moet het niet met je tanden doen.”
“Pardon? Hahaha! Dat doe ik nooit! Heb je klachten?”
“Nee, maar het komt door je tanden.”
“Hallo!!!! Ik doe het écht niet met m’n tanden.”
“Kom eens hier.”
De verkering voelt met een vinger langs al m’n tanden.
“Hier, deze is het”, zegt hij.
“Dat stukje is er al jaren vanaf hoor”, roep ik verbaasd.

“Dit stukje is een paar jaar geleden afgebroken”, zeg ik.
“Ik zie het”, zegt de tandarts.
“Kunt u dat stukje er misschien weer tussen zetten?”
“Er komt veel kracht op te staan, dus dat adviseer ik niet.”
“Oh.”
“Het valt ook niet echt op hoor.”
“Nou, kunt u het toch misschien een beetje glad vijlen?”
“Heb je er last van dan?”
“Nou, ja, ehm, soms.”

Even later kom ik thuis met een keurige, gladde hoektand.

‘Even iets anders, zou je naar de Chippendales willen mét een vriendin op 27 oktober in Nijmegen om 20:00 uur?’, mailde Joris van www.x-toys.nl mij. De eerste gedachte die in me opkwam was; goh, leven die nog? Maar ja, een concept gaat natuurlijk nooit dood en het concept Chippendales bleek nog springlevend. Dus! Nou! Joris! Dat wilde ik wel! Graag! Maar toen vriendin L. en ik eenmaal plaatsnamen op onze stoeltjes in concertgebouw De Vereeniging in Nijmegen, kregen we toch een beetje spijt. Strak gepakt tussen zo’n 500 andere vrouwen zitten is niet mijn idee van een feestje. Ook niet van vriendin L. trouwens. Zoveel oestrogeen kan voor niemand goed zijn. En wij zaten toch echt in een zaal met lelijke wijven, oude wijven, stille muisjes, kleurloze types en meisjes met een ietwat laag IQ! Hoorden wij hiertussen? Wij vonden eigenlijk van niet. “Waar zit ik?”, vroeg vriendin L. zich af, “ik stond dit weekend nog naar de klote op het Amsterdam Dance Event, is dit even wat anders.” Maar wij waren de schaamte en verbazing voorbij in precies 5 minuten. Toen verscheen het eerste lijf op het podium en hoorden wij om ons heen iedereen gillen. “Are you ready for some fun?”, riep het lijf op het podium. Hell Yeah! Laat maar zien! Laat maar zien! Uit dat shirt! Uit die broek. Ik wil piemels zien!!! Allemaal! En zwiep er maar eens even lekker een rondje mee! “Chippen?”, riep het lijf op het podium. “Dales”, riep ik uit volle borst. En ieder Chippendales-lijf hoefde z’n hand ook maar iets richting z’n pik te bewegen en alle vrouwen stonden iedere keer weer op uit hun theaterstoeltjes om zo hard mogelijk te gillen. “Whiiiiiiiii”, deden ze. En ook ik op m’n allerhardst: “Whiiiiiiiii.” Wij zagen de meest afgezaagde clichébeelden voorbijkomen. De Chippendales verkleed als marinier, de Chippendales verkleed als gevangen, als brandweermannen, als bouwvakkers, als cowboys, het hele arsenaal aan Village People kwam voorbij! En ik vond het fantastisch. En ik vond ook alle vrouwen om me heen geweldig! Ja! En mannen zijn maar goed voor 1 ding! En dat is draaien met die strakke kont en uit met die kleren en laat me zien wat God van je gemaakt heeft! Lekker geile man!!! Ja! Ja! Ja! Helemaal schor geschreeuwd zaten vriendin L. en ik 2 uur later terug in de auto. “Maar ik weet niet precies wat ik er nou van moet vinden”, zei ik. “Nee, maar het was écht wel leuk”, zei vriendin L. lachend. “Ik zou best nog een keer willen”, zei ik. Vriendin L. knikte instemmend. “Maar”, zei ik, “het is wel een beetje jammer dat we weer naar huis moeten om een pik te zien.”

Volgende keer naar een Party Hardcore-feestje, daar gaan de strippende mannen wél door tot het gaatje! (Totally NSFW, maar check de trailer).

7 jaar geleden was ik zwanger.
En ik had niet eens ‘1’ gezegd.
Maar ik kreeg er 2.

Een verpleegkundige vraagt of het gaat.
“Wil je dat ik je hand vasthoud?”
“Nee, het lukt wel alleen.”
Met m’n benen in van die beugels.
Een arts bezig met een eendebek en een verdoving.
Rechts van me de verpleegkundige.
“Wil je echt niet dat ik je hand vasthoudt?”
Ik schud van nee.
“Weet je het zeker?”
Ik schud ja.
“Hou jezelf maar goed vast dan.”
M’n linkerhand op m’n linkerschouder.
M’n rechterhand op m’n rechterschouder.
En behalve fysieke pijn voelde ik niets.
Niets.
Helemaal niets.
Ik heb er geen traan om gelaten.
Geen een.
Vandaag wel.
Vorige week ook.
Niet omdat ik spijt heb.
Zeker niet.
Maar omdat ik er toen niet om kon huilen.
En omdat ik haar hand wel had moeten vasthouden.

Dit stukje is een reactie op de open brief van Mariska Orbán aan kamerlid Jeanine Hennis. Want ondanks alle ellende en verdriet van toen en ook nog nu ben ik superblij om te leven in een vrij land met een op dit punt uitstekende gezondheidszorg. Omdat ik de keuze had. Thank God, dat ik de keuze had! Ik weet nog dat ik bij de abortuskliniek naar buiten liep en alleen maar opgelucht kon denken; wat ben ik trots op Nederland! En wat een geweldige vrouwen werken er in de Amsterdamse abortuskliniek! Wow! Een abortus is iets waarover je niet praat, maar fluistert. Maar wanneer een vrouw als Mariska Orbán, de hoofdredactrice van het Katholiek Nieuwblad, haar mening op zo’n walgelijke manier gaat ventileren dan wordt het een onderwerp waarvoor vrouwen zich gaan schamen. En daar kies ik niet voor.

Dus ik werd uitgenodigd voor een intakegesprek bij het geestelijke gezondheidscentrum hier in Tiel. Gezellig! En of ik even alvast een online vragenlijst in wilde vullen.

Ik heb zelf 2 jaar psychologie gestudeerd, al is dat al weer 15 jaar geleden. En als ik me besef dat sommige dingen 15 jaar geleden zijn, maar dat het soms gisteren lijkt, dan ben ik trouwens helemaal rijp voor een gesloten afdeling! Maar als je het mij vraagt was die studie psychologie een typische indicator dat het met mezelf ook niet helemaal 100% lekker zat, want de meeste meisjes, en het zijn vaak meisjes, gaan psychologie studeren ‘om zichzelf beter te begrijpen’. En de bijna standaard-reactie van mannen op het feit dat ik toen psychologie studeerde was; ‘Nou, dan heb je me zeker helemaal door?’ Maar nou, ik hoefde dus helemaal geen psychologie te studeren om te weten dat de mannen die ik tegenkwam maar 1 ding wilden.

‘Bent u tevreden met uw werk?’
‘Bent u tevreden met uw relatie?’
‘Voelt u zich geliefd?’
‘Heeft u moeite met huishoudelijke taken?’
‘Komt u vaak te laat?’
‘Bent u tevreden over uw seksleven?’
‘Heeft u het gevoel dat er iets heel ergs gaat gebeuren?’

En dat dan graag uitgedrukt op een schaal van 1 tot 5.

Ik kreeg het idee dat ik eigenlijk helemaal niets mankeerde.
Maar toen ik op ‘send’ drukte, voelde ik toch een soort van paniek.
Ik zat nu in ‘het systeem’.
Er was nu ergens ineens een mapje met ‘Luna’.

Het allerlaatste waar ik in wil belanden is een soort van Tiels Libelle-vrouwtjes geneuzel. Met vragen als; ‘Ja, maar wat voelde je toen je dat deed?’ Of: ‘Wat voel je als je wakker wordt?’ En: ‘Wat voel je als je je dit of dat weer probeert te herinneren?’ Of dat ik maar eens even lijstjes moet gaan maken elke ochtend. En dan afstrepen. Of een dagboek bij moet gaan houden. Want dan kan ik dus 2 dozen offline dagboeken gaan brengen; “Hier! Heb je 29 jaar getormenteerde geest! Vanaf het moment dat ik kon schrijven! En bel maar even als je ’t uit hebt, want dan heb ik ook nog 10 jaar online voor je staan! Houdoe!”

Ik vertoonde na het invullen van de vragenlijst ineens ‘de werkster komt, laten we het huis gaan opruimen’-gedrag. Ik ging me eventjes heel erg concentreren op m’n werk. Lijstjes maken. Vooruit werken. Maar weer eens een nieuw, mooi schriftje kopen om alles in bij te houden. Systemen verzinnen. Het hele huishouden doen. En alles afmaken. Focus godverdomme!

Maar misschien ben ik gewoon bang dat m’n hulpverlener me straks helemaal door heeft.

Boys will be boys en de mijne is er eentje die maar door bleef zeuren over een televisie op de slaapkamer. Nu heb ik maanden en maanden voet bij stuk gehouden dat ik het niet wil, ik wil het niet, ik wil het niet, maar de verkering heeft ondertussen andere manieren gevonden om irritante mediakanalen onze slaapkamer te laten vervuilen. Zo tref ik hem regelmatig aan in bed met de iPhone in z’n handen, onderwijl een spelletje poker spelend. “Niet voor geld, gewoon voor de leuk”, zegt hij dan. Maar ik vind het helemaal niet leuk. En de laatste weken wordt de iPhone op een of andere cabaret-radio-zender gezet, zodat ik no shit, een keertje kon genieten van een gezellige befpartij terwijl ik op de achtergrond een stukje Oudjaarsconference van Youp van ’t Hek hoorde. Van Youp van ’t Hek! En nu zullen er vrouwen zijn die zeggen; “Goh, je mag blij zijn dat-ie je überhaupt beft, de mijne doet het nooit”, maar als er iets ontgeilend werkt, dan is het wel de stem van Youp van ’t Hek en als je iemand niet wil associëren met beffen, dan is hij het wel, gatverdamme, of je moet dus als vrouw nooit gebeft worden, dan maakt het op een gegeven moment niet meer uit wie er tussen je benen ligt! Maar van mij hoefde het niet meer! Ik had het helemaal gehad! Met alles! Met iedereen! En zo kwam het dat de verkering en ik vandaag in de KPN-winkel stonden om een extra digitenne-ding te halen voor de oude televisie die in de schuur stond. De televisie verhuisde van de schuur naar de slaapkamer en een uurtje later staarde ik vanaf het bed naar de teloorgang van ons seksleven. “Straks doen we het nooit meer”, piepte ik. “Ik denk dat je zelfs meer seks gaat krijgen”, glunderde de verkering terwijl hij bezig was met het aansluiten van de digitenne. “Ja, joh, natuurlijk”, zei ik. “Ja, echt, er zitten hier ook sekszenders op”, zei hij. “Het is eerst seksen”, begon ik, “dan pas de tv aan. En als het ooit andersom is, of je hebt meer aandacht voor de televisie dan voor mij, dan gooi ik er een goed gemikt naaldhakje in.” “Is goed hoor schatje”, loog hij. En ik had nog even door willen bitchen over het feit dat ik, ik, ik en ik en niemand anders de baas zou zijn en blijven over de afstandsbediening in bed en dat als ik ook maar 1 keer wakker zou worden midden in de nacht en de televisie zou nog aanstaan dat-ie dan morgen nog niet jarig was en dat-ie niet moest denken dat-ie nou alles maar kon maken en dat ik altijd zo toegeeflijk was en… en… en toen verscheen er ineens beeld op de tv. “Hé, hij doet het”, zei ik. “Ja, natuurlijk”, zei de verkering en ik zag iets van een overwinningsglans in z’n ogen. “Zet ‘m eens op 4, ‘Oprah’ begint zo”, vroeg ik, “en zou je misschien even een wijntje kunnen komen brengen?”

“Er is iets met Bruce”, zeg ik vrijdagmiddag tegen de verkering.
“Wat dan?”, vraagt hij.
“Ik weet het niet, z’n haar zit niet goed hier op z’n kont, kijk, helemaal fluff.”
“Dat zit altijd zo.”
“Echt niet… en hij kijkt een beetje glazig.”
Vervolgens pakt de verkering Bruce op en legt ‘m op z’n rug tegen z’n arm aan.
“Hier, niks aan de hand, hè Bruce.”
“Hij blijft wel verdacht lang liggen, normaal was-ie er allang afgesprongen.”
“Nou, misschien, maar hij is wel aan het spinnen.”
“Ik vertrouw het niet.”

“Hij heeft al 24 uur niks gegeten nu”, zeg ik zaterdagochtend.
“Een paar brokjes toch?”, zegt de verkering.
“Die heeft-ie eruit gekotst.”
“Blikkieblikkieblikkie”, roept de verkering door het huis.
Maar Bruce blijft liggen waar-ie ligt.

“Het is een draadjes-fetisjist “, zeg ik een uur later tegen de dierenarts, “en hij is ook gek op spelden, plastic en nou ja, volgens mij heeft-ie iets verkeerds gegeten.”
En!
Ja!
Hoor!
Daar gaan we weer!
Twee jaar na het eerste draadjes-incident heb ik een déjà vu all over the place!

Dus Bruce is gisteren wéér helemaal open gehaald om er een draad van een aantal meter uit te verwijderen. En wéér ligt er een hele fikse dierenartsrekening op me te wachten. En wéér zit ik me helemaal op te vreten van binnen. Maar volgens de dierenarts is de operatie wéér helemaal voorspoedig verlopen. En wéér zit Bruce aan de antibiotica en ontstekingsremmers en maagzuurremmers. En wéér ligt Bruce als een poezenmietje in de bench bij de dierenarts, niet óp, maar ónder z’n dekentje. En wéér zal ik morgenochtend supergelukkig zijn als-ie gewoon weer veilig thuis is.

“Waar kan ik je mee helpen?”, vroeg de huisarts.
“Nou! Laat ik met de conclusie beginnen! Ik word volgende maand 35 en volgens mij heb ik al m’n hele leven iets van ADHD of ADD, kan mij het schelen, ik heb al die testjes op internet al 100 keer ingevuld, maar ik kan er nu niet meer tegen”, zei ik.
“Oh”, zei de huisarts, “en wat is de reden dat je hier nu pas mee komt?”
“Omdat ik ouder word en het gewoon lichamelijk af en toe niet meer trek. Vroeger was het geen enkel probleem om 30 keer per dag de trap op en af te lopen omdat ik weer iets vergeten ben. En toen kon ik er ook nog wel om lachen dat ik 2 per dag naar de supermarkt moest omdat ik het belangrijkste ingrediënt niet had meegenomen. Maar ik word er nu gewoon moe van.”
“Okay.”
“En ik zou het nu toch eindelijk wel een keertje fijn vinden als ik een hele dag gefocust kon werken, en dan niet een half uurtje, maar gewoon 8 uur achter elkaar. Mijn persoonlijke mantra is ‘focus godverdomme’, dus dat zegt al wel genoeg of niet?”
“Ja, misschien.”
“En ik heb in het verleden regelmatig allerhande drugs van het oppeppende soort tot mij genomen en in tegenstelling tot de mensen in mijn omgeving die er helemaal van uit hun dak gingen, disco dansen, dat soort dingen, werd ik er helemaal rustig en gefocust van.”
“Dat is inderdaad wel een indicatie.”
“En van Ritalin word ik ook rustig en gefocust.”
“Dat is je al eens eerder voorgeschreven?”
“Nee, die zijn via het illegale circuit in mijn medicijnkastje beland.”
“Oh.”
“Nou, en ik ben het nu gewoon helemaal zat. Ik wil van de chaos in m’n hoofd af.”
“En heb je wel eens last van depressieve gevoelens?”
“Eh, aan het einde van elke dag heb ik altijd het gevoel dat ik veel meer had kunnen doen, ik word de hele dag afgeleid door van alles en ik heb altijd 20 halve projecten in huis liggen, van de was tot m’n gewone werk en daar word ik dan wel chagrijnig van, ja, maar depressief, nou nee, of misschien ook wel, weet ik veel, want ik kan nog steeds om mezelf lachen, hahaha, maar het wordt een beetje vermoeiend allemaal. En ik heb wel eens gedacht; laat maar zitten met dat eigen bedrijf, ik ga gewoon bij de Albert Heijn achter de kassa, lekker een baantje zonder verantwoordelijkheid, lekker bliepbliep de hele dag.”
“Oh.”
“Dus?”
“Ik mag je geen medicijnen voorschrijven, want de indicatie ADHD moet door een professional worden gesteld.”
“Oh.”
“Dus ik ga een verwijsbrief voor je opstellen en die faxen aan een ADHD-specialist.”
“Fijn.”
“En die neemt binnen 10 dagen contact met je op.”

Ik kan niet wachten. Maar dat kan ook aan m’n ADHD liggen.