Ik zag er zo’n 1,5 jaar geleden verdomd goed en slank uit, al zeg ik het zelf! Want ja, ik had natuurlijk net verkering, nieuw leven, nieuw begin en wat beter dan ook een nieuw, of beter gezegd; improved lichaam? Dus ik ging rennen en rennen in ik viel binnen no time enkele kilo’s af en m’n kont ging minstens 5 centimeter omhoog en m’n heupomtrek werd minstens 10 centimeter minder. Ik had totally een zieke geest in een gezond lichaam! Yeah!

Maar ja, de verkering en ik zijn inmiddels 1,5 jaar samen en ja, dan wordt het al snel; ik hoef niks meer te improven aan mezelf, want ik heb toch al verkering. Daarnaast hou ik van koken én eten én drinken, dus ja, na een zomer vol barbecues en een winter vol stamppotten met jus en worst en ik ben weer op hetzelfde gewicht als van voor 1,5 jaar geleden. Okay, toegegeven, met nog 2 kilo erbij. Of misschien wel 3, maar fuck it, daar zie ik zelf dus helemaal niks van. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een slanke vrouw en als ik kleding moet kopen, dan denk ik met volle overtuiging dat ik nog in een maatje 36 pas. Soort omgekeerde anorexia, niks mis mee, ware het niet dat ik toch echt 75 kilo weeg met mijn 1.75 meter lengte. En dus toch echt een maatje-42-vrouw ben. Beetje zonde van die kekke jurkjes die in de kast blijven hangen. Maar ja, sporten? Ik word momenteel al moe als ik eraan denk! En een type voor de sportschool ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Al zou het misschien wel een optie zijn om het geld dat ik uitspaar met het niet-roken bij een sportschool te brengen, maar ik koop dan liever een keer per maand een onderdeel uit de Pip-servies-serie. Een gebaksbordje is iets blijvends en daar kun je nog jaren en jaren plezier van hebben en een gezond lichaam is iets wat je binnen een week weer helemaal naar de klote kunt helpen. Dus waar het allemaal zo’n beetje op neer komt: ik miste een stok achter de deur.

Maar die stok verscheen vorige week in de gedaante van vriendinnetje C.! “Zullen we samen gaan rennen?”, vroeg ze. Why not, dacht ik. Dus gisteren stond ik om 6.00 bij haar voor de deur om samen een rondje over de dijk te rennen. Met skyline Tiel links en de Waal rechts. Prachtig! Ook prachtig was het geluid van onze voetstappen! Voor elke stap die ik rende moest vriendinnetje C. (1.55 meter, 50 kilo) er 1,5 zetten, dus wij hadden een geinige cadans te pakken. Vriendinnetje C. hoopt in 2014 de marathon van New York te lopen. Ik ben al blij als het me lukt om aanstaande woensdag weer om 6.00 bij haar voor de deur te staan.

“Kan ik je even spreken?”, vroeg de vrijwilligerscoördinator een paar maanden terug.
“Natuurlijk”, zei ik en we liepen samen naar de gang.
“Bevalt het werk je?”, vroeg hij.
“Ja, ik vind het hartstikke leuk”, zei ik.
“Ja, dat is te merken, maar even iets anders.”
“Ja?”
“Het is niet de bedoeling dat je met de bewoners over seks praat.”

Zo! Die had ik niet zien aankomen!
“Eh”, stamelde ik.
Een paar weken daarvoor had ik tijdens mijn sollicitatiegesprek gewoon eerlijk verteld wat ik deed: “Ik heb een eigen poezenbedrijf en ik schrijf voor een seksblad.” En schrijven voor een seksblad is volgens mij niet iets om je voor te schamen, maar ik stond volledig aan de grond genageld én met een mond vol tanden.
“Eh”, stamelde ik maar weer.
“Eh, nee”, zei ik even later en ik zag dat de vrijwilligerscoördinator zich ook niet echt gemakkelijk voelde met de situatie.
“Nee”, zei ik nog een keer.
“Nee.”
“Nee.”

Maar eenmaal thuis voelde ik me enorm beledigd, want hallo, we hebben het hier wel over vrijwilligerswerk, gratis en voor niets, uit liefde voor de medemens! Dus schreef ik een mailtje naar de vrijwilligerscoördinator met dat wat ik eigenlijk meteen had moeten zeggen. Dat het niet meer dan vanzelfsprekend is dat ik niet met de bejaarden over seks praat. Dat het ook niet mijn idee van een groepsgesprek is om te vragen of de demente dames het wel eens met een vibrator hebben gedaan. Dat ik het zelfs raar vind dat iemand dat ook maar überhaupt van mij zou denken, maar dat Tiel een kleine stad is en dat er altijd ongelooflijk wordt geluld en dat ik een herkenbaar hoofd heb en dat ik met dat hoofd gewoon in de FOXY sta, dus dat personeel of familieleden van bewoners er toch wel achter zullen komen wat ik doe, want niemand leest natuurlijk de FOXY, maar iedereen heeft ’t erover. En dat als er mensen moeite hadden met mijn betaalde baan, dat ik dan liever op zoek zou gaan naar ander vrijwilligerswerk.

Een week later neem ik de Story door met de demente bejaarden. Ik lees een item voor over Willeke van Ammelrooy en Marco Bakker. Het stel is al 30 jaar zeer gelukkig met elkaar en vertelt aan Story over de ins en outs van hun relatie.

“Meneer P.”, vraag ik, “hoe lang bent u getrouwd geweest?”
“Zevenenveertig jaar”, zegt meneer P. na lang en diep nadenken.
“En hoeveel kinderen heeft u?”
“Twee jongens en zes meisjes.”
“En meneer P.”, vraag ik, “kunt mij misschien het geheim vertellen van een gelukkig huwelijk?”
“Het geheim”, spreekt meneer P. plechtig, “zit ‘m in ’t klaarkomen.”

En zijn antwoord deed me meer dan het mailtje dat ik terug kreeg van de vrijwilligerscoördinator.

Ik geloof het zelf nog niet helemaal, of eigenlijk wel, want het stond écht in het persbericht dat ik net binnen kreeg! Ik ben door de Stichting Dutch Bloggies genomineerd voor Blogger van het Decennium!!! En ik sta daar niet tussen de lulligste andere bloggers, dacht ik zo! En het allermooiste is ook nog; dit jaar log ik bijna 10 jaar, om precies te zijn op 15 april! Wat een geweldig cadeau, deze nominatie!

De andere 4 genomineerden:
Dominique Weesie (Geenstijl.nl)
Henk de Hooge (DutchCowboys.nl)
Martine de Jong (10e.nl, Recensiekoning.nl)
Wim de Bie (Bieslog.vpro.nl)

Het persbericht: KLIK

Ik ben trots.

De verkering had een verrassing voor me. “Wat dan?”, vroeg ik terwijl we aan het shoppen waren. “Ja, dat zeg ik niet”, zei hij. “Maar ik moet er nog wel even iets voor halen”, zei hij, “dus als jij nu alvast doorloopt naar de servieswinkel en niet achterom kijkt, dan zie ik je zo.” “Oh”, zei ik, “okay.” En daarna keek ik natuurlijk wél achterom en zag de verkering binnengaan bij de Free Record Shop. Oh God, dacht ik, nou zullen we het hebben. Gaat-ie vast en zeker ‘She Likes Big Things in her Ass, deel 8’ halen, in combinatie met een honkbalknuppel, een lavalamp en een kratje bier en dat dan allemaal onder het mom ‘vanavond gaat het eindelijk wél een keertje lukken, schatje! Verrassing!!!!’ En op zich had me dat best een leuke verrassing geleken, ik ben de beroerdste niet en als zo’n man ergens z’n best voor doet, dan is het van belang om daar als vrouw gewoon aan mee te doen, beetje gedwee blijven, houden mannen van! Daarnaast ben ik ergens blijven steken tussen de courgettes en aubergines en sommige dingen dien je gewoon nét wat professioneler aan te pakken dan anderen en zo’n honkbalknuppel, ach, why not, maar mijn gevoel zei me; not tonight. Dus nadat ik mezelf bij de servieswinkel had getrakteerd op schaaltjes met de afbeelding van een roodborstje, keek ik de verkering argwanend aan. “Wat is het nou?”, vroeg ik. “Nee, ik zeg niks’, zei hij. “Ja, maar vind ik het leuk?”, vroeg ik, al was dat natuurlijk de verkeerde vraag. “Ja, ik denk wel dat je het leuk vindt”, dacht hij. “Ja, natuurlijk, het is zeker iets met seks hè, is het iets met seks?”, vroeg ik, maar de verkering hield z’n gezicht strak en verborg thuis een plastic zak bovenop de kast. Pas uren en uren later hoorde ik de verlossende woorden: “Over 20 minuutjes mag je boven in de badkamer komen.” “Bloot”, zei hij er achteraan. Ha! Dus toch iets met seks! Porno! Strippers! Een orgie! Twintig negers verstopt in de kledingkast! Eindelijk! Hoera! Ik was er klaar voor, maar toen ik 20 minuten later de badkamer betrad stond de verkering in z’n eentje voor me met een handdoekje om z’n middel. Hij had zichzelf getransformeerd tot een heuse hammamman en de badkamer provisorisch omgetoverd tot een hammam! En daarna kreeg ik een 1,5 uur durende hammam-behandeling, inclusief scrubben met een touwhandschoen en inzepen en masseren en heet water en koud water en heel veel bubbels en olijfzeep. Nice! Ik was helemaal schoon en m’n huid was superzacht en ik was ook totally, maar dan ook totally ontspannen. En ja, als je zo ontspannen ben, dan is zo’n honkbalknuppel ook geen enkel probleem.

Me!!!
Na een paar weekjes van zelfreflectie en depressiviteit vorig jaar, het gesprekje met een psycholoog en een paar sessies agenda-planning en structuur-aanbrenging met vriendin A. werd mij een hoop duidelijk; ik ben een lekker wijf, maar sommige dingen verdienen wat extra aandacht. Daar moest aan gewerkt worden. En hard. Om te beginnen m’n eigen bedrijf! De PloesiePoesie-site dus. Een geweldig en leuk concept, alleen de website werkte zo kut en klote dat ik gewoon geen zin meer had om ook maar iets te doen. Dus… als ware ik een phoenix from the flames ontwierp ik een nieuwe website! Een échte webshop met allerlei nieuwe knoppen en features en zelfs een eigen Ploesie-weblog waar ik in de toekomst al m’n poezennieuws en heel veel foto’s op kan zetten, zodat het hier op www.maanisch.com enigszins poezenvrij kan blijven! En ik maakte heel veel nieuwe spulletjes en zette alles keurig op de foto en online. Dus met niks van gepaste trots presenteer ik m’n nieuwe, échte, heuse webshop, mét Ideal-knop (!!!!); www.ploesiepoesie.nl. HOERA!

Irene
Een webshop ontwerpen is 1, het dan ook nog daadwerkelijk online krijgen en bouwen en met codes en html-en is een tweede. Daar heb ik niet genoeg verstand van. Dus daar schakelde ik de expertise van Irene van www.doemijookeenwebsite.nl voor in! En ze verdient een Oscar, alsmede een staande ovatie! Niet eens zo zeer voor het daadwerkelijk online en werkend krijgen van alles, al is dat een prestatie van wereldformaat natuurlijk, maar meer omdat ik waarschijnlijk 1 van haar meest veeleisende, zeikende, mierenneukende en zeurende klanten ben geweest en dat ze immer rustig is gebleven als ik weer iets niet goed vond: “Nee, daar zit teveel witruimte, nee, nu weer te weinig, nee, die knop, nee, die wil ik niet zo, die moet weg, die moet anders, nee, dat lettertype is kut, nee, die afbeelding worden nu uitgerekt, die moeten anders, nee, het moet groter, nee, kleiner.” Maar alles staat op z’n plek! En het werkt! Het werkt! HOERA!

De verkering
Die heeft het de afgelopen weken vast nogal zwaar gehad, omdat ik, als ik eenmaal iets in m’n kop heb dan heb ik het niet in m’n kont en dan wil ik het ook en dan wel nu, nu, nu, godverdegodver, het lukt niet, kut, kut, kut, en jij kan er dan wel niks aan doen, maar dan hoef je nog niet zo naar me te kijken en als je zo doorgaat dan bijt ik je kop eraf!! Wat zeg je? Dat ik een liefie ben? Hoe bedoel je? Ik ben helemaal geen liefie! Moet je hier komen! Klootzak! Maar… J’s kop zit er nog op en hij krijgt vanavond een kusje.

M’n moeder
Voor het elke dinsdag meehelpen in de Ploesie-fabriek!

M’n 3 katers
Voor de inspiratie.

God
Voor de rest.

Dus… ik heb nu een échte webshop; www.ploesiepoesie.nl. HOERA!!!

Ik heb natuurlijk al jaren een topbaan; seksspeeltjes testen en er nog voor betaald worden ook! Ik krijg dan ook regelmatig vragen als: “Maar Luun, jij schrijft toch altijd over seksspeeltjes? Kan je me wat tips geven?” “Wat zijn nou eigenlijk de seksspeeltjes die je zelf het meest gebruikt?” “Wat is je favoriet?” En omdat ik een beetje moe word van al die weblogs met depressieve samenvattingen van 2010, wil ik mijn lezers graag laten delen in mijn rijke wijsheid en geluk. Dus; fuck al die jaaroverzichten met emoties en gevoelens en hoe een ongelooflijk kutjaar 2010 eigenlijk was en hoeveel ellende en verdriet! Hieronder mijn top 8, in willekeurige volgorde, seksspeeltjes uit het jaar 2010. Doe er je voordeel mee in 2011!

1. Europe Magic Wand
Mijn mond viel open van verbazing toen ik de Europe Magic Wand voor het eerst in m’n handen kreeg! En toen ik ‘m eenmaal aanzette viel m’n mond zelfs nog ietsje verder open. Wat een groot apparaat is dit en wat kan dit ding trillen! Hij werkt op 220 volt, dus dat zegt misschien wel genoeg… Hij is bedoelt voor nekmassages (duh!) (en daar werkt-ie ook heel lekker, net als op je rug), maar je hoeft dit ding maar even tegen je klit aan te zetten en je komt klaar. Ik wel in ieder geval! En nog een keer en nog een keer… Meer dan 30 seconden en wat inlevingsvermogen heb je als vrouw niet nodig. Het enige minpuntje is dat hij nogal een lawaai maakt, maar fuck it, ook de buurman mag weten dat ik geniet! De Europe Magic Wand vibrator wordt geleverd met twee opzetstukken, (1 voor vaginale stimulatie en 1 voor stimulatie van de G-plek) en hij kost € 129,95 bij www.maanzin.nl

2. We-Vibe
De We-Vibe wordt gepresenteerd als de eerste vibrator voor stelletjes die je kan dragen tijdens de sex. Je brengt ‘m dus in als een soort tampon, maar 1 gedeelte rust tussen je schaamlippen. En het zit niet eens vervelend! Hij zit niet te strak, niet te los en trilt tegen m’n G-spot én tegen m’n klit. Lekker! Hij blijft goed zitten ook als ik voor de gein even een rondje door het huis loop en kruip. Handig! En ook tijdens het neuken zelf blijft de We-Vibe prima op z’n plaats en zorgt zelfs voor een spuitorgasme! Dat was zonder de We-Vibe nog nooit gelukt door gewone penetratie, dus ja, ik ben onder de indruk.

3. SaSi
Ik werk al 8,5 jaar als redactrice en sexspeeltjes-tester bij dit tijdschrift en ik durf te beweren dat ik meer elektronica tussen mijn benen heb gehad dan een kassameisje van de Mediamarkt in haar handen op een koopzondag vlak voor de kerst! Een sexspeeltje moet dus van héél goede huize komen wil ik er écht hoteldebotel van worden. Maar dat is dus precies wat deze SaSi met me deed! Ik vind het na de Tarzan zelfs het beste sexspeeltje EVER! Niet goedkoop, maar wat mij betreft ieder eurootje waard! Een uitgebreide test schreef ik eerder al eens op deze site: HIER.

4. Hello Kitty-vibrator
Okay, ik geef het meteen toe, als vibrator-expert én poezenliefhebber wilde ik dit Hello Kitty-vibratortje gewoon hebben, hebben, hebben! Niet omdat dit de beste en lekkerste vibrator ter wereld is, maar gewoon omdat-ie er zo ontzettend schattig uitziet. En echt geil is het natuurlijk ook niet om zo’n kinderachtig poezenhoofdje tegen je klit aan te duwen, maar wat is dit een lief vibratortje! Wat is-ie leuk! Met z’n trillingen is trouwens niks mis; hij trilt niet superhard, maar gewoon lekker. Het ideale cadeau voor lieve meisjes en stoute poezenfans.

5. Roae Zini
Dit zijn producten waar mijn geile hartje toch wel iets sneller van gaat kloppen! Alles aan dit product straalt klasse uit! De vorm, de kleur, het materiaal, de verpakking; wow! De staaf vibreert heel lekker door zijn twee motortjes (die vibreren afwisselend en daardoor voel je het op en neer gaan!). En de vibraties zijn niet superhard of supersnel, maar juist dat samenspel van die motortjes is heel lekker. Er zijn 5 sterktes en 10 trilritmes en het is even zoeken wat je lekker vindt, maar het bedieningspaneeltje werkt erg simpel (als je het eenmaal doorhebt dan). De Roae wordt een duovibrator genoemd en zou dus eigenlijk ook mijn klitje moeten stimuleren, maar dat past niet helemaal. Maar dat maakt me eigenlijk weinig uit. Want; oh, oh, oh, wat mooi! En oh, oh, oh, wat lekker! Zeker een blijvertje in mijn nachtkastje! Hij kost € 119,95 bij zoemmm.nl.

6. Fairy Baby
Een ontzettend lief vibratortje! Hij is slechts 7 centimeter lang en 2 centimeter breed en heeft wel wat weg van een roze mini-microfoontje. Het is trouwens het kleinste oplaadbare vibratortje ter wereld en je laadt ‘m op via een USB-poort van je computer! Hij trilt met een bizar hoge frequentie (12.500 tpm, oftewel 12.500 trillingen per minuut en dat is best heftig en heftig is lekker!).

7. Form 2
Normaal gesproken heb ik het niet zo op trildingen die alleen maar tegen m’n klit kunnen trillen. Ik weet niet precies waarom, maar het voelt vaak te heftig, of te soft of gewoon niet lekker en dan gebruik ik liever m’n vingers. Veel sneller klaar… Maar! Ik lieg niets als ik zeg dat deze Form 2 NOOIT meer uit mijn slaapkamer verdwijnt. Ik kan niet eens goed uitleggen waarom dit speeltje beter en lekkerder trilt dan alle andere speeltjes die ik ooit gebruikte, want het is gewoon zo. De luxe verpakking en de makkelijke manier van opladen zijn ook mooi meegenomen hoor, maar die trillingen… 100 punten!

8. Bendybeads
Geniaal, meer kan ik er niet van maken! Als ik iemand een anaalketting aan mag raden, of cadeau mag geven voor een verjaardag of Kerstmis, dan zou ik 100% zeker met deze Bendy Beads van Fun Factory aan komen zetten. Hij is door een ingenieus draadschroefsysteempje makkelijk in te brengen, hij is makkelijk schoon te maken en hij is flexibel, maar toch stevig. En het allerbelangrijkste; het voelt gewoon supergeil om dit ding in te (laten) brengen en om ‘m er uiteindelijk weer uit te (laten) trekken. Ik zeg DOEN! Hij kost € 19,95 bij mijnvibratorshop.nl.

Ik recenseer momenteel bijna dagelijks seksspeeltjes op mijn nieuwe blog www.climaximaal.nl, dus daar vind je ook de beste sekstoys van NU!

Soms beloof je dingen waar je achteraf van denkt; nou, dat was toch niet zo heel handig. Zo beloofde ik dochter S. een paar weken terug om de vrijdag voor kerst samen te shoppen voor een kerstjurkje voor haar. “Gezellig, meisjes onder elkaar”, hoorde ik mezelf zeggen.” En het was ook heel gezellig natuurlijk, maar ik was een beetje vergeten dat ik een tyfushekel heb aan shoppen. En ik was ook vergeten dat dochter S. en ik een nogal verschillende kledingsmaak hebben. En dan druk ik me nog zachtjes uit. Waar ik meisjes van 10 het liefst in een kek jurkje zie met een maillotje, stoere laarzen en een bloem in het haar, ziet zij meisjes van 10 het liefst als vrouwen van een jaar of 25. Dus met een hoop glitter en glamour en dat dan van de Shakira-soort. “Deze is écht leuk”, zei ik en ik hield een lieftallig blauwig jurkje omhoog. “Nee”, zei S. stellig en ze bewoog zich al richting de uitgang. Hier was overduidelijk niks van haar gading te vinden. Net als in de 20 winkels die volgden trouwens. Al kwam ze in 1 winkel zelf met iets uit de schappen aanzetten. “Dit vind ik wel wat”, zei ze. Ze hield een visnet omhoog van glimmend paars en roze draad. Oh, crisis. “Ehm, nou, ehm, nee”, zei ik, “dit is echt veel te eh, te.” “Te wat?” “Te, eh, sletterig.” “Maar ik kan er toch een ander jurkje onder?” “Nee, ook met een ander jurkje eronder gaat dit ‘m niet worden.” “Maar het moet toch feestelijk?”, vroeg ze chagrijnig. “Ja, maar het hoeft ook weer niet té feestelijk. Kom, we gaan.” En, no shit, 4 uur later sleepte ik haar mee naar de laatste winkel waar eventueel nog kinderkleding te koop zou kunnen zijn. “Vind je dit niet wat?”, vroeg ik terwijl ik een zwart jurkje met zwarte pailletjes bij de kraag ophield. Nou, misschien. “Wil je ‘m even passen dan?”, vroeg ik hoopvol. En jawel hoor! Daar ging ze! Voor het eerste keer deze dag vertrok ze richting paskamer. En ze draaide wat naar links en wat naar rechts en ze knikte goedkeurend. “Ja!!!!”, riep ik enthousiast en ik roste meteen een matching bolerootje van de schappen en nog een ander meisjesjurkje met een grote roze roos die ook totally geweldig was. Snel betalen en snel naar huis. Doei!!! En voor volgend jaar beloof ik alvast dat we samen online gaan shoppen.

“Mauw.”
“Mauw.”
“Mauw.”
Binnen een fractie van een seconde ben ik wakker en zit ik rechtop in bed.
“Wat is er? Wat is er?”, vraagt de verkering geschrokken.
“Eén van de poezen doet raar”, zeg ik in paniek.

Ik hoor het meteen als er een poes een raar geluid maakt. Een ander geluid. Zelfs in m’n slaap dus. Van zowel Sid Vicious als Bruce Lee weet ik precies hoe ze klinken en wanneer ze zo klinken. En Frank Sinatra heeft nog nooit gemiauwd, behalve dan die ene keer toen-ie een vogeltje zag.

Ik ren de overloop op en zie daar Frank in volle glorie rollen over de vloerbedekking. “Kan jij ineens miauwen?”, vraag ik ‘m en doe een snelle bodycheck van kop tot pootjes. Niks aan de hand. En dan snel naar beneden. Met m’n hart kloppend in m’n keel.

Beneden tref ik Bruce Lee en Sid Vicious als 2 poezenhomootjes innig verstrengeld in elkaar op de bank. Slapend.

“Schatje!”, hoor ik van boven.
“Is er iets met jullie aan de hand?”, vraag ik terwijl ik de katers van een afstandje bekijk.
“Schatje!”, hoor ik weer van boven.
“Hadden jullie ruzie?”, vraag ik terwijl ik Bruce over z’n kop aai.
“Schatje!”, hoor ik weer.
“Jaha!”, roep ik.
“Het was op de radio.”
“Wat?”, vraag ik terwijl ik weer naar boven loop.
“Het was op de radio.”, zegt de verkering terwijl hij rustig in bed ligt.
“Hoe bedoel je?”
“De cabaretzender staat aan. En daar deden ze poezengeluiden na.”
“Het is midden in de nacht!”
“Ik was ‘m vergeten uit te zetten.”
“Alweer? Hallo! Zie je wel dat al die geluiden gewoon je onderbewuste binnen komen. Alles gaat naar binnen! En dat wordt dan toch verwerkt. Je onthoudt het allemaal! Dat kan gewoon niet goed zijn hoor voor een mens! Het gaat allemaal in je systeem zitten. Helemaal ontregeld! Slecht!”
“Ja, maar schatje, hoe denk je anders dat ik zo’n grappige man ben geworden?”

Zucht.

“Zullen we eerst even Gaston uitlaten?”, vraagt vriendin M. van www.tussenpozen.com als ik binnenkom in haar Utrechtse appartement. “Tuurlijk”, zeg ik en even later glibberen we samen langs de Utrechtse gracht. “Hoe is het?”, vraagt ze. “Nou”, begin ik, “laten we eerst maar even gaan zitten thuis, met een kopje thee, want er is nogal wat gebeurd.” We hebben elkaar 2 maanden niet gezien en in 2 maanden kan er een heleboel gebeuren. Een heleboel!

En een kwartiertje later gooi ik alles eruit: “Nou, en dit en dat en zus en zo. En ook nog dit. En dit! En dat! En, oh nee, wacht, ook nog dit en daarna gebeurde er dit! En toen ook nog dat!”

En alles zo achter elkaar uitgesproken was het nogal wat.
“Ja, dat is ook nogal wat”, zei M.

Ik hoorde mezelf wat zinnetjes uitspreken die van haat doordrenkt waren.
“En ik heb het godverdomme helemaal gehad!”
En zinnetjes van teleurstelling. Grote teleurstelling.
“Dit had ik echt, echt, echt nooit verwacht!”
En eigenlijk verdriet. Groot verdriet. Maar ik was al totally beyond tranen, want ik had de afgelopen maanden al genoeg gejankt.
“Oh! En dan is er ook nog dit gebeurd.”
Nog meer teleurstelling.
Proberen dingen goed te doen, oprecht en eerlijk te leven, proberen oprecht en eerlijk te handelen. En dan vervolgens keihard op m’n bek gaan.
Again.
And again.
And again.
En daar dan zo fucking boos over zijn.

“Je moet proberen het van je af te laten glijden. Te accepteren.”
“Ja! I know! Maar hoe doe ik dat?”
“Ja, dat weet ik ook niet.”

Maar na een uurtje spuien en praten, heel hard lachen, wat vibratortips en een kopje thee met een plak chocoladecake, ach, toen ging het eigenlijk al weer. Eigenlijk was er ook niks aan de hand en kon ik er toch allemaal niks aan doen. Accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat andere mensen zijn zoals ze zijn. Dat ik nou eenmaal de dingen doe zoals ik ze doe. En dat ik dat ik daar eens in de zoveel tijd vreselijk over moet lopen bitchen.

Dit is het beste dat me kan overkomen.

“Juf?”
“Juf?!”
“Juf????”
“Juhuff?”

Ik bevond mij een soort van ineens in een klaslokaal met 13 kinderen uit groep 8. Ik had de datum en tijd echt heus zelf afgesproken met vriendin M., de juf van deze groep. En ik had alles ook keurig voorbereid. Ik zou een lesje handvaardigheid geven en we zouden met z’n allen een kerstduif gaan maken voor in de kerstboom. Met borduren en knippen en lijmen en stipjes en heel gezellig allemaal. Maar op deze drukte en chaos en vooral 13 kinderen die gelijktijdig de draad niet in hun naald kunnen krijgen was ik totaal niet voorbereid.

“Juhuff? Ik heb naaldvrees, kunt u het doen?”
“Juf? Wat moet ik nu doen?”
“Juf?! Is het goed zo?”
“Juf???? Kunt u even komen?”

“Jongens, jongens, jongens”, zei ik, “doe eens rustig.”
Maar na 1 seconde was iedereen weer net zo druk.
“Jongens, ik word helemaal gek van jullie allemaal!”, riep ik.
En om dat te illustreren draaide ik met m’n handen langs m’n hoofd en maakte ik een soort van ‘whieieieieie’-geluid.
Doe ik thuis wel vaker.
Had ik hier beter niet kunnen doen.
Binnen de kortste keren deden de jongens me na.
‘Whieieieie’, deden ze.
En dan met hun handjes draaien langs hun hoofd.
En dan lachen.
En ach, ik kon zelf ook wel lachen om hun Luna-imitatie.
Whieieieie!
Maar na weer vijf minuten totale chaos en ge-juf vond ik het welletjes geweest.

“En nou is het afgelopen!”, zei ik hard en ik sloeg met een vuist op tafel.
13 hoofdjes keken me verschrikt aan.
“Ja, ik kan ook boos worden”, zei ik en ik probeerde er heel serieus bij te kijken.
“Jullie kunnen allemaal wel heel druk blijven doen en niet opletten, maar uiteindelijk moet er hier wél een werkje gemaakt worden! En als jullie later groot zijn, dan kunnen jullie nog niet eens een knoop aannaaien!”
En heel even, echt heel even, voelde ik iets van angst door het klaslokaal gaan.
“En anders krijgen jullie straf”, zei ik.
“Ik heb toch al straf vanmiddag”, zei een jongetje.
“Ik heb elke dag straf”, zei een ander jongentje.
“Oh, eh”, zei ik, want daar had ik dus even niet op gerekend, “maar jullie moeten gewoon jullie best doen en een heel klein beetje rustig blijven.”

Ik was na 1,5 uur juf spelen helemaal totally afgedraaid en helemaal totally toe aan een wijntje. Of 5. Of maak daar maar de hele fles van. Of 2. Of een stripje valium. Mijn diepe, nederige respect gaat uit naar de mensen die elke dag voor de klas staan en nog geen alcoholistische trekjes vertonen.