Ooit was ik uitgenodigd voor een etentje bij een hip en happening reclame-setje. Allebei topbanen in de reclame, allebei strak in ’t vel, haartjes goed, kleertjes goed en na al die jaren nog hartstikke verliefd en hun 2 kinderen zaten de hele avond braaf te tekenen! Hun huis was totally opgeruimd en kwam zo uit de ‘Elle Wonen’ en hij was, naast briljant reclamemannetje, ook nog eens heel handig in huis en hij had de kick ass boekenkast helemaal zelf ontworpen en in elkaar getimmerd. Zij was bezig met het schrijven van een boek en kon daarnaast ook geweldig fotograferen en die foto’s werden ook nog eens gepubliceerd in hippe tijdschriften. En natuurlijk had ze fucking lekker gekookt (5 gangen, biologisch) en was ze ook nog eens een gezellige en onderhoudende gesprekspartner! Maar toen ze kwam aanzetten met een, no shit, zelfgebakken brood was dat voor mij de bloody fucking limit! Een zelfgebakken brood. Een zelfgebakken meergranen brood! Toen dacht ik; fuck you bitch, fuck you, met je fucking geweldig baan, je perfecte man, perfecte huis, perfecte kinderen, je fucking briljante kookkunsten en je zelfgebakken brood. Er zijn grenzen! Fuck you!

En dat dacht ik allemaal, maar ik ben jarenlang jaloers op haar geweest.

En daar ga je! Want op jaloezie draait de hele vrouwelijke helft van de bevolking! Including me. Slimmer willen zijn dan zij. Mooier willen zijn dan zij. Een betere moeder willen zijn dan zij. Een opgeruimder huis. Lekkerdere hapjes willen voorschotelen. Mooiere kleding. Een kind hebben dat toch zeker een maand eerder kan lopen dan die van haar. Ik wil beter zijn dan zij! Mooier! Beter! Mooier! Beter!

En voor al die vrouwelijke imperfecties is er tegenwoordig wel een (vrouwelijke) coach of goeroe of counselor te vinden. Een huishoudcoach, ‘want organiseren kun je leren!’ Een uitstralingscoach; ‘ik ben er helemaal voor jou, ik ben jouw cheerleader!’ Een sekscoach, een klaarkomcoach, een multi-orgasme-goeroe, een genotsgoeroe, een gelijkheidsgoeroe en een genietgoeroe (€ 100,- per uur)! Maar flikker op met je gegoeroe! Goeroe hier, goeroe daar, for fuck’s sake! Waarom moet het altijd elke dag goed gaan? Waarom moet je elke dag gelukkig zijn? Waarom moet je de schijn ophouden? Doen alsof je perfect bent? Omdat al die andere vrouwen doen alsof ze dat zijn? Ik dacht het niet! Ik voel me al weken kut en laat me met rust! Ik geniet ervan! Ik zwelg in m’n eigen depressie! Ik denk vandaag dat het nooit meer goed komt! Vandaag zie ik het allemaal niet meer zitten!

Want… ik ben niet perfect. Ik ga het nooit worden en ik wil het ook niet eens meer worden! Ik ben 10 kilo te zwaar, ik heb een pukkel op m’n kin waar ik al 3 dagen aan loop te pulken, ik heb een gedraaid wasje al 24 uur in de wasmachine laten zitten en ik denk niet dat ik er vandaag zin in heb om ‘m nog een keer te draaien en op te hangen, ik heb de trap al 2 weken niet gestofzuigd, mijn huis is altijd een tyfuszooi en een chaos, ik ben niet altijd lief en ik bijt regelmatig verbaal de kop van de verkering eraf! Maar! Ik hoef godverdomme niet elke dag 100% gelukkig te zijn!

Dus: Jij (vrouw) ziet het leven niet meer zitten? Ben jij niet perfect? Ik ook niet! Kom naar mij, neem veel rosé mee en dan lachen we erom!

“Ik kan zo de deur toch niet uit!”, riep ik begin deze week vertwijfeld naar de verkering. “Hoezo niet?”, vroeg hij. “Ja, hallo! Ik ben op televisie geweest, weet je wel! En ik heb een bekend hoofd hoor! Straks loop ik in m’n pyjama in de supermarkt en dan gaan ze allemaal wijzen en zeggen; ‘Nou, die is snel van dat voetstuk gevallen, ze ziet er nu al niet meer uit en televisie maakt helemaal geen 10 kilo dikker, in het echt is ze een stuk forser dan op tv.'” “Je ziet er goed uit hoor, schatje’, zei hij. “Ja, dat zeg jij”, zei ik. “Dan zie je er niet goed uit”, reageerde hij. “Zie je nou wel, ik moet even een jurkje aantrekken hè? En even wat make-up op, toch?”, vroeg ik. “Eh”, zei de verkering met z’n blik gericht op een of ander kooigevecht met veel bloed op de televisie. “Hé! Joehoe! Ik heb nu wel een reputatie hoog te houden hoor!”, zei ik, maar de verkering vond het kooigevecht een stuk spannender dan mijn reputatie. Maar… ik heb grootste plannen natuurlijk! Ik ga de wereld veranderen! De mensen een stukje blijer maken, laten lachen! Ik heb de smaak van televisie nu te pakken! Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde en het water gaat er anders dan voorheen en de stroom van een rivier hou je niet tegen en ik zal de hele Waal de andere kant op laten stromen! Ik zal de hele wereld gaan vertellen dat het heel leuk en normaal is om seksspeeltjes te gebruiken! Ik ga lezingen geven! En voorlichting over seks en seksspeeltjes en liefde! Ik wil ook nog de liefde gaan verkondigen! En poezen! Iedere katteneigenaar moet een PloesiePoesie in huis hebben! The sky is the bloody fucking limit! I will be walking on sunshine for the rest of my life!

Gisteren was het neefje van de verkering even bij ons. En het neefje heeft een snackbar in de buurt van Tiel. En in die snackbar heb ik een tijdje geleden een stapeltje PloesiePoesie-folders gelegd, want ook de frikadellen-etende-mens kan behoefte hebben aan een look-a-like van z’n kat! Je weet het niet. Maar ja, de frikadellen-etende-mens is natuurlijk ook bij uitstek een regionale tv-kijker! “Weet je wat ze tegenwoordig bij mij bestellen?”, vroeg de neef van de verkering. “Nou?”, vroeg ik. “Een patatje dildo.”

Juist.

Beide benen op de grond.

Lezers die hier al langer dan vandaag komen, weten van mijn extreme voorliefde voor poezen en katers in het algemeen en poezen en katers in kleertjes in het bijzonder! Want het dragen van sweaters, trainingsjackjes, jurkjes en bontkraagjes is dus niet alleen voorbehouden aan chihuahua’s! ‘Why should they have all the fun? Maar omdat ik www.maanisch.com niet helemaal wil vervuilen met allerlei héle foute poezenplaatjes heb ik helemaal voor mezelf een plekje gecreëerd waar ik poezenplaatjes-technisch totally uit m’n dak kan gaan! Een plekje waar ik, als ik depressief ben, of ooit een keer dement, of verdrietig, of ellendig, of dan toch in een tehuis lijdend aan Korsakoff of iets met teveel xtc in een ver verleden, of gewoon chagrijnig, altijd blij van zal worden! Waar: http://ploesiepoesie.nl/ploesie-blog.

Ik blog al bijna 10 jaar voor de kat z’n kut, de kat z’n viool, of eigenlijk eerder de kat (lees; Bruce Lee) z’n dierenartsrekeningen! En ja, natuurlijk log ik voor mezelf, voor de aandacht, de hits en de eigengeilerij, maar toch! Toch voel ik een wrijving! Ik weet nog dat er 9 jaar geleden meisjes waren die Amazon-wishlists online zetten… dat was toen schandalig. Kon niet! Echt niet! Hoeren waren het! Slettebakken, die in ruil voor een webcamshot van hun decolleté zomaar de allernieuwste dvd’s en cd’s in hun brievenbus kregen! Maar ja, ik ben inmiddels wat ouder en wijzer en ik ben alle schaamte voorbij en m’n decolleté doet het nog best leuk en ik wil ook gratis producten! Gratis boeken, spullen, apparaten, gratis parfum, gratis kattenvoer, gratis drank, gratis gadgets, hebbedingetjes; laat maar lekker doorkomen hier in huize Luna! Ik schrijf er wel een stukje over! Toevallig zag ik vorige maand ook ineens allemaal bloggers met een soort van donatie-button op hun blog. Voor een gratis kopje koffie. Dat je dan, als lezer, even 1 of 2 euro stort op de rekening van de blogger, zodat de blogger een kopje koffie kan kopen om zo weer een volgend stukje te schrijven. Hartstikke leuk idee natuurlijk, maar ik wil helemaal geen kopje koffie, ik wil pallets vol met wijn! Doosje wit, doosje rood, doosje Prosecco! En als ware mijn gebeden gehoord kreeg ik vorige week een mailtje van ene Eva: ‘Winkelman en Van Hessen is een PR bureau dat zich inzet voor een breed scala aan merken. Voor een klant van ons willen wij jou graag een nieuw product toesturen. Graag wil ik vragen of het mogelijk is dat jij ons jouw adresgegevens toestuurt.’ Ik mailde terug: ‘Wat dan? Wat dan?’ En Eva mailde weer: ‘Het gaat hier om een product van een telecomaanbieder die de sim only markt gaat betreden.’ “J.!”, riep ik enthousiast door het huis, “nou gaat het gebeuren hoor! Nou gaat het gebeuren!” “Wat dan?”, vroeg hij. “Ik krijg een gratis iets van een telecomaanbieder!” En de verwachtingen waren hoog. Zeer hoog. Ik hield het niet meer van de spanning. Tot vandaag de postbode voor de deur stond met een hele, hele grote doos. “Nou, het weegt niks”, zei de verkering toen hij de doos naar binnen tilde. “Dus het is geen iPad?”, zei ik beteuterd. “Nee, dat denk ik niet schatje”, zei hij. Even later stond ik oog in oog met 2 ballonnen.

KLIK VOOR GROTER

Gisteren stond ik in De Gelderlander! Met een leuk interview (door Marcia Jansen) en vooral een foto (door Raphaël Drent) waar ik ontzettend blij mee ben! Frank laat hier zien dat hij best wel in het circus zou kunnen werken!

Met mijn nominatie van Blogger van het Decennium kwam verscheen natuurlijk meteen de gespeelde arrogantie. “Weet jij eigenlijk wel wie ik ben?”, zei ik regelmatig tegen de verkering. Of: “Weet jij eigenlijk wel met wie jij elke nacht in bed ligt?” En tegen m’n moeder: “Weet jij eigenlijk wel wie jij gebaard hebt 35 jaar geleden?” Of: “Ik? Een wijntje voor jóú inschenken? Weet je wel aan wie je dat vraagt?” Verder heb ik begin deze week in huiselijke kring ook de Tielse carnavalskraker ‘Witte Gij Wel Wie Ik Bin?’ gelanceerd die ik vergezeld liet gaan van een solitaire polonaise. Ja, toen vond ik het allemaal nog leuk. En ook alle media-aandacht die met de nominatie vergezeld ging vond ik allemachtig prachtig. Want, zoals het een echte lifelogger betaamt ben ik gek op praten over mezelf en als het moet lul ik een hond kapot in 5 minuten, maar na het zoveelste interview waarin ik vertelde over hoe het nou allemaal gekomen was, had ik het eigenlijk helemaal gehad. Want hoe was het nou ook al weer allemaal gekomen? En waarom had ik nou eigenlijk deze site? En waarom schrijf ik eigenlijk over seks? Waarom werk ik bij de FOXY? Enne, wat was nou eigenlijk het verschil tussen een vibrator en een dildo? En die seksspeeltjes, hoe testte ik dat ook alweer? En waarom was ik ook alweer in Tiel komen wonen? Ik wist het zelf ook niet echt meer. Ik was helemaal blanco aangaande mezelf en eigenlijk alles. Tel daarbij op dat ik al 4 dagen maar 2 uur per nacht sliep wegens zenuwen, toestanden, stress en een verkering die zo’n buikgriep had dat hij om het half uur alles onderkotste of -scheet en ik was vrijdagmiddag rijp voor een total nervous breakdown. “Ik kan niet meer”, zuchtte ik tegen de verkering, “echt niet. Ik ben kapot. Ik ga zo een potje zitten janken, zo moe ben ik.” “Schatje, alleen vanavond nog bij Omroep Gelderland”, zei hij. “Ja, maar ik ben helemaal zenuwachtig en wat moet ik aan en m’n haar en m’n wallen en ik heb zelfs eczeem hier in m’n gezicht, ik ben gewoon aan het vervellen in de winter en ik zie het helemaal niet zitten, straks word ik toch als vibratorvrouwtje neergezet of als poezenvrouwtje en ik ben ook nog iemand anders, maar ik weet niet meer wie en ik ben gewoon heel moehoehoe”, snikte ik. “Schatje, het komt allemaal wel goed”, zei hij. En het kwam allemaal goed. Ik weet alleen nog steeds niet wie ik ben.

“Ik ben Jeroen”, zei Jeroen Mirck toen hij mijn vriendinnetje L. een hand gaf, “ken ik je van Twitter?” “Eh”, zei vriendin L., “nee, dat denk ik niet.” “Van Foursquare dan?” vroeg Jeroen. “Eh”, begon L. lachend. “Jeroen”, zei ik, “dit is vriendin van mij. Een vrouw zonder Twitter, zonder Foursquare, zonder digitaal leven.” Nou, daar moest Jeroen toch wel even van bijkomen. Maar een leven zonder weblog, Twitter, Foursquare of andere social media, behoort dus nog steeds tot de opties! Zo leest vriendin L. niet eens m’n weblog. Zij kiest ervoor om dat niet te doen, zodat we, als we elkaar zien, tenminste wat te vertellen hebben. Maar zij en haar vriend N. kozen er gisteren wel voor om met mij en de verkering naar de verkiezing voor de Blogger van het Decennium te gaan! Een verkiezing die geheel terecht werd gewonnen door Dominque Weesie. Helaas had Weesie ervoor gekozen om niet aanwezig te zijn tijdens de uitreiking. Wél had de redactie van het weblog dat hij jaren geleden oprichtte ervoor gekozen om hun lezers op te roepen tot het verkloten van het backchannel van de Dutchbloggies. En je kan er dan voor kiezen om als een mak, puberaal lammetje datgene te doen wat van je gevraagd wordt, waardoor op een groot scherm in Het Paard van Troje in Den Haag de meest ranzige beelden voorbij kwamen. Beelden van opengesperde kutten en konten die ik normaal gesproken alleen tijdens mijn werkzaamheden voor FOXY tegenkom, maar hallo, ik was daar voor m’n lol, niet voor m’n werk! Maar ik kon er gelukkig ook voor kiezen om die ranzige beelden te negeren en gewoon gezellig te praten met de mensen die ik al jaren ken. Want dat is het mooie van eigenlijk alles in het leven; je hebt altijd een keuze! Je kan er bijvoorbeeld voor kiezen om een leuk poesje als huisdier te nemen en die regelmatig te knuffelen en aaien! Werkt zeer stressverlagend! Iets wat de mensen die ervoor kiezen om zich hun hele (digitale) leven te gedragen als een zeurend en zeikend kutwijf eens zouden moeten doen. Ik kan ervoor kiezen om te balen dat ik de allerlaatste Bloggie niet won, maar ik kies er dan liever voor om het compliment dat Wim de Bie mij gaf, namelijk dat hij mij al jaren met veel plezier leest, als honderd gekleurde veren in m’n reet te stoppen! Je kan ervoor kiezen om ‘bloggen is dood’ op een heel andere manier te lezen en voor een ‘leve het bloggen’ te gaan. Ik blijf in ieder geval bloggen tot ik er dood bij neerval. En daar kies ik helemaal zelf voor.