Ik zit in m’n ‘buy nothing new for the rest of your life’-periode, omdat ik zo snel mogelijk weer op vakantie wil, maar check dit kledingmerk uit! Ik had er nog nooit van gehoord, maar is die eerste kattenjurk COOL OR WHAT??? Het merk heet Killstar en ze hebben dus een extreem uitgebreide funky katten-collectie! Ik ben helemaal verliefd! En niet eens zo heel erg duurt eigenlijk, want die eerste (lange) kattenjurk kost maar € 64,99 en daar kun je nog niet eens 1/10 ticket naar Jamaica voor kopen, dus eh… eh… Dillema! Alle afgebeelde kleding (en nog veel meer) is te koop bij www.attitudeholland.nl (HIER). Word je gesponsord door Attitude Holland ofzo, Luun? No, I wish!

Ik kreeg een stokje! Een blog-stokje! Om helemaal precies te zijn; ik kreeg een #blogestafette stokje van @puur a.k.a. Anna-Maria van www.annamariaheeftgelijk.nl. Tegenwoordig zijn stokjes volgens mij nogal oldskool en heet het een #tag die je digitaal doorgeeft of gewoon oppakt, maar het is dus een soort van digitale wave waarbij het de bedoeling is dat jij, als lezer, verder klikt en zo in aanraking komt met andere bloggers dan je favoriete bloggers! Of, zoals Anna-Maria het zegt: ‘Supermanier om snel de blogcommunity 2014 te snappen en elkaar te vinden.’

De opdracht die bij dit #blogestafette stokje hoort: Schrijf een blog met als onderwerp ‘vijf dingen je altijd wilde weten over (eigen naam) ( ik dus), maar nooit durfde te vragen en tag onder je blog je 3 favoriete bloggers.

1. Aan het einde van de dag heb ik altijd het idee dat ik niet genoeg heb gedaan. Dat ik meer had kunnen doen. Dat ik dus niet het maximale uit mijn dag en dus uit mijn leven haal.

2. Ik mis het bloggen, het ouderwetse, oldskool bloggen. Ik blog dan wel op www.climaximaal.nl, maar dat is toch anders dan het lifeloggen dat ik vroeger hier deed. En hoe leuk ik het ploggen ook vind, het bloggen was leuker (hierover later meer) (of misschien ga ik gewoon weer bloggen).

3. Ik hou heel veel van Nina, maar na Nina wil ik nooit meer een andere hond. Katten kun je gemakkelijk 24 uur alleen laten, maar een hond moet 3 keer per dag uit. Een hond houdt me aan huis ‘vast’ en zeker zo’n grote hond als Nina. Okay, de volgende keer een optilbaar hondje dus.

4. Ik mis Amsterdam. Ik ben erg blij met het huis waar we nu wonen en met het feit dat ik elke dag bij m’n ouders op de koffie kan, maar anders ging ik gisteren al terug.

5. Ik plas al jaren onder de douche.

Als eerste tag ik Anoeschka (@ontgeldingsdrang) van www.ontgeldingsdrang.nl. Anoes is een vriendin en een zeer fanatieke plogger! Ze zat jaren in de schuldsanering, maar is daar onlangs uitgekomen! Op eigen kracht én door het afbetalen van de totale schuld, iets wat maar weinig mensen lukt. Anoeschka is een lekker wijf, eerlijk, neemt geen blad voor haar mond en ik ben heel trots op haar.

De tweede tag gaat naar een collega oldskool blogger Kim, van www.webkim.nl (@webkim). Kim heeft 3 (DRIE!!!!) zonen (van 6, 4 en 2) en ik lees haar ‘moederblog’ altijd met veel plezier. Ik hoop dat Kim altijd blijft bloggen, want ik kan niet wachten tot haar boys gaan puberen!

M’n derde tag gaat naar Vera Camilla van www.veracamilla.nl (@veracamilla). Vera Camilla is een new skool blogger, een beautyblogger, maar bovenal een vrouw die ik enorm bewonder (of eigenlijk is ze nog een meisje, haha). Zo jong! En dan al een fulltime-salaris verdienen met bloggen (en vloggen) over de allernieuwste beautyproducten! WOW! En dan ook nog eens in een kickass appartement in Amsterdam wonen (en het altijd opgeruimd hebben)! Bijna elke dag worden er bij haar dozen gebracht met parfummetjes en nagellakjes en ze gaat naar beauty-events waar je na afloop een tas met allerlei leuke spullen meekrijgt en ze heeft altijd van die mooie en keurig gestreken kleren en ja, ik krijg dan wel regelmatig de nieuwste vibrators thuisgestuurd, maar dat is toch allemaal net iets heel anders. Vera Camilla heeft trouwens 36.000 followers op Twitter en het sowieso erg druk met haar blog, dus ik begrijp het volledig als ze deze #blogestafette aan zich voorbij laat gaan, maar hé, ik moest mensen taggen die ik bewonder!

Voor me zit een dikke, Surinaamse vrouw. Niet meteen het type dat ik in gedachte had toen ik hoorde dat ik een afspraak had met een psychiater met de achternaam Witjes. Ze vraagt me waarvoor ik bij haar ben.

“Nou, ik ben eigenlijk al 2 maanden bezig om een afspraak te krijgen met u of met iemand anders die me kan helpen.”, zeg ik.
“Oh, duurt het tegenwoordig zo lang?”, vraagt ze.
Ze kijkt me niet aan terwijl ze dit vraagt, dus het voelt meer als een opmerking of constatering dan een vraag.
“Ja, ik had me ondertussen wel 10 keer kunnen verhangen.”

Ze kijkt op.
Ik lach.
Daarna tuurt ze weer naar haar computerscherm.
Het is lang stil.

“Ik kan eigenlijk helemaal niks terugvinden in ons systeem. Je hebt toch een intake gehad bij onze psycholoog?”, vraagt ze.
“Ja, een paar weken geleden”, zeg ik.

Het blijft weer stil en Dr. Witjes scrollt wat met haar muis en typt met 2 vingers wat in op haar toetsenbord.

“Nee, echt niet”, zegt ze.
“Okay.”

Zo’n 2 maanden geleden heb ik m’n hele verhaal gedropt bij de huisarts. Dat was janken. Ik was moe.
Daarna kon ik 2 weken later m’n verhaal weer doen bij de maatschappelijk werker die hoort bij onze huisartsenpraktijk.
Een maand daarna mocht ik hetzelfde verhaal weer vertellen bij een psycholoog. Al ging die afspraak niet door, want ze waren vergeten de afspraak in de computer te zetten, dus ik kwam voor niks. Een week later kreeg ik een brief thuis waarom ik niet op m’n afspraak verschenen was. Op de brief stond weer een heel andere datum. Daarna kwam ik wel op de goede dag, maar klopte de tijd niet met die in hun systeem, dus moest ik weer naar huis om een paar uur later weer terug te komen. Gedoe.

En nu zit ik hier. Nog een keer m’n verhaal te vertellen.

Dr. Witjes typt met 2 vingers en dat ook nog eens tergend langzaam. Het stoort me. Ze is geconcentreerder bezig met haar beeldscherm en toetsenbord dan met mij.

“Heb je kinderen?”, vraagt ze.
Ik vertel haar over dochter S. en oppasmeisje M.
“Waarom heb je geen kinderen van jezelf?”
“Ik heb geen kinderwens.”

Dat vindt ze raar.

Ik vertel haar over de afgelopen jaren. M’n werk. M’n verhuizing. De onrust in m’n hoofd. De ziekte van m’n moeder. Het ontslag van m’n vader. Soms wordt het gewoon allemaal eventjes teveel.
“En ik ben enig kind, dus alle zorg kwam toen wel een beetje op mijn schouders.”
Ze knikt.
“Heb je broers of zussen?”, vraagt ze.
“Dat zeg ik net, ik ben enig kind.”

Ik had toen op moeten staan. Moeten zeggen dat ik me totaal niet serieus genomen voel. Door haar niet en door de hele GGZ in Nederland niet. Ik had meteen moeten zeggen dat ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde. Maar dat durfde ik niet. In plaats daarvan antwoord ik op haar vragen en tikt zij alles in met haar 2 vingers. En met elke toetsaanslag erger ik me meer.

Ik had me voor ons gesprek keurig aangekleed. Jurk aan. Petticoat aan. Bloemetjes in m’n haar.
Zij zit onderuit gezakt in haar stoel. Haar hakken op de grond.

Als ik thuis ben gil ik alles van me af. Of ze wel helemaal goed geworden zijn! Wel een dokterstitel, maar geen typediploma! Dat ik me in de afgelopen maanden dus wel echt had kunnen verhangen. Of ik misschien niet, maar een ander met échte problemen misschien wel! Waarom het allemaal zo lang moet duren tot je geholpen wordt en dat je dan eigenlijk al geen problemen meer hebt. Of in ieder geval stukken minder. Waarom ik 4 keer precies hetzelfde verhaal moet vertellen? En dat ik er helemaal geen vertrouwen of zin meer in heb om nog 10 keer m’n verhaal te moeten doen. Het interesseert toch niemand iets. En niemand luistert.

Een dag later bel ik naar de secretaresse van Dr. Witjes om al mijn vervolgafspraken af te zeggen.

Bovenstaand verhaal is 6 maanden geleden gebeurd.

Gisteren kreeg ik weer een brief van Dr. Witjes. Waarom ik vorige week niet op onze afspraak verschenen ben.