Categorie: Standaard

In een bijna ver verleden meende ik: "Ik wil nooit weg uit Amsterdam centrum, ik wil überhaupt nooit weg uit Amsterdam, oh, nee, en ik wil dit huis nooit uit, ik wil hier oud worden, hier ligt mijn toekomst, dit is mijn thuis, hier woon ik, hier wonen de poezen en ik wil ook niet op vakantie, want ik ben het liefste hier." Iets meer dan 3 maanden geleden liep ik door het huis van P. en mij. Het was 5.00 ’s ochtends en P. sliep nog. Ik liep door alle kamers en keek naar alle spullen. Naar alles wat wij samen hadden opgebouwd. Naar alles wat ik in die 10 jaar om me heen had verzameld. Naar al de spullen in m’n atelier. Naar alle boeken in de kast. Naar de keuken. De vraag aan mezelf was; kan ik alles wat ik nu heb achterlaten? Al deze spullen? Dit huis. Dit thuis? Alles? Ben ik bereid om de helft van m’n vrienden niet meer te zien, omdat die nu eenmaal bij P. horen? Ben ik zelfs bereid om de poezen weg te geven, ze achter te laten of ze naar het asiel te brengen als er écht geen andere oplossing is? Ben ik bereid om mijn leven in 1 klap helemaal overhoop te gooien, zonder dat ik weet wat de gevolgen zullen zijn? Waar ik naartoe ga? Waar ik terecht kom? Of laat ik me nog langer leiden omdat ik zo bang ben voor het onbekende? Als ik in een film had gezeten, dan had ik als begeleidend muziekje ‘Ain’t Got No, I Got Life’ van Nina Simone rustig laten opkomen: "Then what have I got / Why am I alive anyway / Yeah, what have I got / Nobody can take away!!!!" Ik besefte dat ik alles wat ik had kon loslaten. Alles. Echt alles. Ik hechtte mij aan niets meer. Niet aan de spullen. Niet aan het huis. Niet aan Amsterdam. Zelfs niet aan de poezen. Aan helemaal niets. En pas toen ik me dat realiseerde kon ik openstaan voor alles wat er daarna zou gaan komen. Als ik niet zo verdomde nuchter in het leven zou staan zou ik haast durven zeggen dat ik toen een soort van spirituele ervaring heb gehad. En dat zonder Char of Derek Ogilvy in de buurt!!! Maar wat is het leven, wat is God, wat is het hele Godganse universum goed voor mij geweest de afgelopen maanden. Pas toen ik bereid was om helemaal niets meer te hebben, heb ik alles gekregen. "I’ve got life / And I am gonna keep it / I’ve got life / and nobody’s gonna take it away! I’VE GOT LIFE!

Omdat het zo’n fijne plaat is: KLIK (Nina Simone, Ain’t Got No, I’ve Got Life, groovefinder remix)

De zinnetjes die de laatste jaren als een rode draad door mijn offline dagboek lopen zijn voornamelijk ‘ik wil gewoon normaal (…)’, ‘ik wil ritme en regelmaat’ en de zin die het vaakst terugkomt is toch wel: ‘Ik wil rust.’ Ik kreeg het niet voor elkaar. Niet bij P., niet met P., niet met mezelf, niet in Amsterdam. En ik heb het hard geprobeerd. Heel hard. Elke ochtend weer opnieuw. Om elke nacht weer in bed wakker te liggen met de gedachte; als ik zo doorga, als ik hiermee doorga, dan ga ik hartstikke dood. Ik moest breken met alles, maar bovenal met mezelf. Met wie ik was. En met wie ik aan het worden was. Het is soms niet te bevatten hoeveel mijn leven is veranderd in de afgelopen 3 maanden. Of hoe raar een balletje kan rollen. Het hoeft allemaal niet meer zo snel. Ik wil het ook allemaal niet meer zo snel. Ik wil niet meer groots en meeslepend leven. Ik wil gewoon vroeg opstaan, rustig wakker worden, koffie, broodje, 8 uur per dag werken, daarna eten om 18.00 en daarna lekker op de bank hangen en wat televisie kijken of een boek lezen. Gewoon een boek lezen! Of misschien stiekem nog een PloesiePoesie in elkaar naaien, maar gewoon relaxt. Fijn. Ik wil gewoon gezellig bij m’n ouders op visite voor een kopje koffie met een stroopwafel. Ik wil wakker worden naast m’n verkering en daarna 2 keer op ‘snooze’ drukken om nog eventjes samen te blijven liggen. Ik wil samen op de bank kijken naar een concert van Andre Rieu op het Vrijthof en ondertussen praten over van alles of over helemaal niets. Ik wil een poes op schoot. Ik wil zo hard vrijen dat er een lat uit de bedbodem breekt. Ik wil een sigaretje roken bij het open raam. Ik wil gewoon 1 wijntje drinken en niet meer 2 flessen. Ik wil mijn ouders gelukkig zien met elkaar en met mij. Ik wil m’n verkering aankijken en zeggen dat ik van hem houd en dan te horen krijgen dat hij ook van mij houd. En dat had ik gisteren allemaal. Ik had ritme. Ik had regelmaat. Ik had liefde. En bovenal; ik had rust.

Schrijven vanuit een bepaald soort misère gaat altijd een stuk beter. Het trekt ook meer lezers. Paniekaanvallen, kat dood, burn-out, schoonvader terminaal, relatie uit, schoonvader dood, geen geld, geen huis, moeilijk, moeilijk, moeilijk, nog een kat dood; allemaal makkelijke onderwerpen om over te schrijven en vooral heerlijke onderwerpen om over te lezen, want ellende van een ander is altijd beter dan ellende van jezelf. Dat verklaart ook mijn grote voorliefde voor de programma’s van Dr. Phil en Oprah, want bij de problemen die daar af en toe ter sprake komen zijn de mijne dus gewoon hartstikke peanuts. Vind ik dan. Al zullen er een hoop mensen zijn die juist bij mij hier op maanisch.com komen lezen om zo weer hun problemen ontzettend peanuts te vinden. Of om minstens te denken; ik zou daar dus echt heel anders mee om gaan. Waar die Luna mee bezig is! Belachelijk! Ik voorzie graag in die behoefte. Maar helaas moet ik mijn lezers ook af en toe teleurstellen, zoals nu. Want ik ben dus heel erg gelukkig. Beetje hetzelfde idee als er ineens een celebrity bij Oprah op de bank zit die over zijn of haar nieuwste film komt praten. Flikker op man, denk ik dan, ik wil ellende! Wat kan mij het schelen hoe Brad Pitt zich heeft ingeleefd in z’n rol. Ik wil vrouwen die door hun man in het gezicht geschoten zijn en nu, na 34 operaties eindelijk met een masker over straat durven en blij zijn dat ze hun linkerduim nog kunnen bewegen om hun rolstoel mee te bedienen. En dat ik dan dankbaar ben dat ik nog nooit in m’n gezicht ben geschoten. Of ik wil dat er bij Dr. Phil een vrouw op de bank zit met enorme tieten en een enorme gokschuld en bijna uit haar huis wordt gezet en ook nog eens 12 kinderen heeft, bij 12 verschillende mannen, waarvan er 4 in een rolstoel zitten en dat ik dan denk; wat fijn dat ik niet zulke enorme tieten heb. Zoiets. Maar ik ben de laatste dagen eigenlijk ontzettend blij van mezelf. Geen Oprah of Dr. Phil bij nodig. Mijn geluksmoment bestond gisteren uit het thuiskomen bij m’n verkering en dat hij de tafel al had gedekt en ook al had gekookt. En het ging natuurlijk om het hele gevoel eromheen, maar ik had op dat moment niets meer nodig dan een visstoofschotel met een schep aardappelpuree en een glaasje witte wijn. En dan heb je altijd van die zeikerds die menen dat degenen die het hardste roepen dat ze gelukkig zijn eigenlijk helemaal niet zo gelukkig zijn, maar fuck hun. Ik ben gelukkig.

Ja, dat was lachen, afgelopen vrijdag! Al 2 dagen liep ik met een grote bal van de stress en zenuwen in m’n buik, maar op de bank voor de tv bij Susan viel het allemaal best wel mee. Ik vertelde best wel rustig m’n verhaal en de PloesiePoesies waren goed in beeld. Ik leek 10 kilo zwaarder op tv, maar gelukkig was ik net 8 kilo afgevallen, dus dat compenseerde wel een beetje, want anders was het helemaal niet meer goed gekomen met me en was ik nooit de deur meer uitgegaan en was ik nog meer katten uit het asiel gaan halen die me dan zouden troosten en me heel veel kopjes zouden geven en dan een leuk nestje met kittens erbij en misschien dan elk jaar wel een nestje en ze dan allemaal houden, omdat ze allemaal zo lief zijn, en dan had ik over een paar jaar weer op de tv gekund, maar dan in een item over vereenzaamde vrouwen die helemaal doorslaan in hun kattenliefde en zelf ook kattenvoer gaan eten en zichzelf vervuilen en denken dat ze met katten kunnen praten, al denk ik dat trouwens nu al, en dat ik dan uit m’n huis gezet ga worden en dat ik dan nog liever mezelf met katten en al opknoop omdat er niemand is die zo goed voor die katten kan zorgen als ik. Maar zover gaat het dus niet komen, want nu heb ik een uitpuilende mailbox met heel veel bestellingen, vragen, opdrachten en allerlei lieve mailtjes van bekenden en onbekenden. Ik ben fucking trots op mezelf!

Voor het item: KLIK

Met dank aan Marloes voor de foto!

Vanmorgen stonden hier ineens 3 grote kerels met grote apparaten mij te filmen en interviewen over m’n PloesiePoesie-business. Ik wist het antwoord op alle vragen, want die gingen alleen maar over mij en mij alleen en ook over de PloesiePoesies en niet bijvoorbeeld over de toestand in het Midden-Oosten en ik heb voor mijn doen ook best wel rustig gepraat en volgens mij zat m’n haar ook best wel goed, dus daaraan kan het allemaal niet liggen. Vanavond op RTL4: Luna bij RTL Boulevard, vanaf 18:35 tot 19:30. Ik denk niet dat ik zelf durf te kijken.

Het is misschien wat laat, maar de laatste weken ben ik voor het eerst in de 8,5 jaar dat ik dit weblog bijhoud pas écht bewust van het feit dat ik gelezen word. Nu wist ik dat natuurlijk al jaren, want dat kan ik ook al jaren zien aan m’n statistieken, maar op de een of andere manier voelt het anders nu. De laatste weken. Vooral ook omdat er zich in mijn statistieken een bepaald soort weblog-ramptoerisme manifesteert. Er gebeuren heftige dingen, dus dan krijg je automatisch meer bezoekers. En ook automatisch meer reacties. Zowel positief als negatief. Logisch. De eerste jaren schreef ik hier voornamelijk over seks en drugs en dus stond ik bekend als een ‘shockblogger’ of ‘dat meisjes dat die vibrators test’ en ‘die van de drugs’ en ook dat was logisch. Al was ik blij dat m’n ouders niet meelazen. Dat dan weer wel. Maar een paar jaar geleden kregen m’n ouders internet en ik zei: "Jullie mogen alles lezen, maar ik wil het er niet over hebben. Als jullie er problemen mee hebben, dan moeten jullie het gewoon niet meer lezen." Een tijdje terug vertrouwde m’n moeder me wel toe dat ze m’n hele archief ooit heeft doorgenomen en zich kapot is geschrokken. En ik denk dat ze ook nu nog wel eens moet slikken bij sommige teksten. Al weet ze ook dat ik in het dagelijks leven niet alleen de Luna ben die stukjes schrijft. Want het blijft altijd maar een klein stukje van mij dat ik deel. Het overgrote deel blijft bij mij en bij degenen van wie ik houd en dat wat ik wil delen met de rest van de wereld, dat deel ik. En dat betekent nu dat ik niet alleen 1500 onbekende bezoekers per dag vertel over mijn hoogte- en dieptepunten. Maar ook mijn ex. De vrienden van mijn ex. De familie van mijn ex. De ex van m’n nieuwe verkering. Zijn familie. Zijn vrienden. Mijn familie. En God weet wie nog meer. Maar ondanks alle reacties, positief en negatief, online en offline, haal ik geen stukjes weg, haal ik geen reacties weg en ik doe al helemaal niet aan IP-bans. "Vind jij het vervelend dat ik van alles op het internet zet?", vroeg ik aan hem. "Nee, die site hoort bij jou toch?", zei hij. En dat was precies het goede antwoord. Dus niet dat het verder iemand wat aangaat, maar ik had gisteren een orgasme dat wel 3 minuten duurde.

Vorige week kwamen m’n ouders voor het eerst kijken en een paar dagen logeren in m’n tijdelijke pannenkoekenhuisje. En omdat het pannenkoekenhuisje een eigen oprit heeft konden ze ook voor het eerst met de auto naar Amsterdam komen. En ja, met de auto komen biedt natuurlijk meteen meer meeneem-mogelijkheden. Voorheen namen m’n ouders als ze kwamen logeren altijd wat superlekkere blikjes mee om de poezen te verwennen. Nu hadden ze plastic tassen vol met boodschappen voor mij meegenomen. Want dat kon ik vast allemaal goed gebruiken, hadden ze bedacht. Afbakbroodjes, zakken met senseo-pads, een kilo kaas, 6-packs witbier, shampoo, haarverf, schuursponsjes, een tosti-ijzer, zakken spaghetti en macaroni, 5 kilo aardappelen, en nog veel en veel meer verscheen er uit de tassen. En zoveel liefs en zoveel cadeautjes zorgden voor een breekmoment. Dikke tranen terwijl ik alles in m’n keukenkastjes aan het opbergen was. "En ik heb ook al een wasmachine en een oventje en een magnetron en een stofzuiger en een bank van jullie gekregen", snikte ik, "en ik had eerst alles en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen." "Daar ga je toch niet om janken?", zei m’n moeder. "Ik ben godverdomme 33", zei ik. "Nou en?", zei m’n vader. En dat was dat, vonden ze. Al stort ik helemaal van boven naar beneden, m’n ouders zijn er altijd voor me om me weer op te rapen en me een zetje in de goede richting te geven. En een extra zetje gaven ze me afgelopen vrijdag, na hun logeerpartij in Amsterdam, door me af te zetten bij het nieuwe huis van m’n nieuwe verkering. Toen ik hem ontmoette was ik net weg bij P. en woonde hij nog samen met een andere vrouw. Niet echt de allerbeste start om er eens lekker tegenaan te gaan samen. Om eens lekker helemaal optimaal van elkaar te gaan genieten en allemaal leuke dingen te gaan doen. Want op de achtergrond speelden er altijd dingen mee die soms veel groter en ingewikkelder waren dan onze verliefdheid. Zo groot en ingewikkeld dat ik af en toe dacht; ik kan m’n eigen shit niet eens dragen, dus die van jou kan ik er zeker niet bij hebben, waar ben ik mee bezig? Maar toch altijd en meteen daarna; ik wil hiervoor gaan, ik weet het zeker. En hij wilde dat ook, en hij wist het ook zeker. Vandaag stond ik in zijn nieuwe huisje het plafond van z’n badkamer te verven. In zijn nieuwe huisje in Tiel. In de plaats waar mijn ouders wonen. In de plaats waar ik geboren ben. De plaats waar mijn verleden ligt. En sinds kort ook weer een stukje van mijn toekomst.

Dat het 10 weken na het beëindigen van een relatie van 10 jaar allemaal wel heel snel gaat, dat had ik zelf ook al wel bedacht natuurlijk. "Ik vind je heel erg leuk", zei ik, "echt héél, héél leuk, en je haar zit ook heel goed, vooral als je het net hebt afgeschoren en dat het dan zo geinig voelt als een harde borstel, maar eigenlijk is een nieuwe relatie het laatste waar ik op zit te wachten momenteel. Dus ik bel je over een jaar wel weer en dan heb ik alles wat meer uitgekristalliseerd en dan kom je lekker bij me eten." "Ik begrijp het", zei hij. Maar ja, daarna lig je ’s nachts toch te malen hè? Want had ik hem nu op pauze gezet omdat ik écht niet op hem zat te wachten, of omdat ik niet op de reacties van anderen zat te wachten? Omdat ik bang was om m’n vrienden te vertellen dat ik alweer zo snel na P. in de armen van een andere man lag? Of aan m’n ouders? Of omdat ik het oneerlijk vond naar P. toe? Omdat anderen vonden dat ik eerst maar eens een poosje alleen moest zijn na een relatie van 10 jaar. Omdat ik eerst maar eens de dingen in m’n eentje moest verwerken. Maar een handleiding ‘hoe verwerk je de dingen’, die krijg je er nooit bij. En bij het advies ‘neem even lekker de tijd voor jezelf’ wordt nooit verteld hoe je dat dan precies moet doen. Alle tijd is toch van mijzelf? Ik geef toch al altijd invulling aan die tijd? Ook zo’n mooi cliché; je moet de dingen een plekje geven. Hoe dan? Lekker op de bank gaan zitten staren naar de muur en dan ondertussen de dingen een plekje geven? Flikker op. Dan kan je volgens mij een paar jaar op die bank blijven zitten en dan ben je nog geen ene reet opgeschoten. Het enige wat ik kan doen is elke avond gaan slapen, de volgende ochtend weer opstaan, de dingen doen die ik moet doen en kijken wat er die dag verder op mijn pad komt. En op mijn pad was nu deze man gekomen en als ik heel eerlijk naar mezelf toe was, en dat bleek achteraf toch eigenlijk het allerbelangrijkste, dan had ik er dus helemaal geen zin in om een jaar te moeten wachten om hem weer te zien. En ook geen paar maanden. En geen weken trouwens ook. "Ik heb me bedacht", zei ik. En daarna pakte hij midden in de nacht z’n auto en reed van Groningen naar Amsterdam.

Ik zei:
"Ik wil geen kinderen."
"Ik moet er niet aan denken. Echt niet, echt niet, ik wil het niet, ik wil het niet."
"Ik ben een goede moeder maar bewust kinderloos."
"Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan."
"Dan zit ik daar de rest van m’n leven aan vast! Ja, doei!"

En dan staat er een gescheiden man met kind voor je.

"Doe eens rustig aan."
"Ik zou hem lekker alleen gebruiken voor de seks."
"Maar met zijn kind heb jij toch helemaal niks te maken?"
"Je gaat echt veel en veel te snel."
"Je hoeft z’n dochter toch niet te zien als je dat niet wil?"
"Het gaat toch om hem, niet om dat kind?"

Maar de liefde laat zich dus niet leiden.
En al helemaal niet door anderen en hun goedbedoelde adviezen.

En als ik niet bereid ben om in de toekomst ook af en toe zijn dochter te zien.
Of als ik zijn kind dus écht heel erg stom zou vinden.
Of zij mij.
Dan is het niet eerlijk voor mij en al helemaal niet voor haar om verliefd te worden op haar vader.
Al was ik dat eigenlijk al.
Dus.

"Kijk een vis."
"Nee, joh."
"Echt wel, kijk!"
"Je hebt gelijk!"
"Dat zei ik toch!"
"Maar kijk je wel een beetje uit bij dat water?"
"Ja hoor."
"Want die balk is glad, straks val je erin."
"Nee hoor."
"Blijf maar gewoon een beetje van de kant."

Dan ineens 5 vingertjes in mijn hand.

En zo sta je ineens met je ex voor je oude huis met een poezenlijkje in een blauwe IKEA-tas te wachten op een taxi richting dierencrematorium.

Een Gauiloise blauw.
Een Gauiloise rood.

"Hoe gaat het verder met je?", vroeg P.
"Kut", zei ik.
"Wat dan?"
"Breek me de bek niet open."
"Nu al problemen met mannen?"
"Niet op de manier die je denkt."
"Heb je een vriendje?"
"Ja."
"Is-ie groter dan ik?"
"Ja, wat dacht jij dan? Hij slaat je zo in elkaar."

Lachen.

"Ken ik hem?"
"Nee."

Dan toch die tranen.

"En hij heeft vanmorgen een kut-uitslag van een ziekenhuisonderzoek gekregen en ik maak me hartstikke zorgen en ik ben er gewoon misselijk van en dan nu ook Digweed dood en ik ben zo moe en ik zie het soms helemaal niet meer zitten en het is me gewoon allemaal veel en veel te veel af en toe", snikte ik.

Daarna reed de taxi voor.
En ik tilde de IKEA-tas met John in de kofferbak.