AIN’T GOT NO
In een bijna ver verleden meende ik: "Ik wil nooit weg uit Amsterdam centrum, ik wil überhaupt nooit weg uit Amsterdam, oh, nee, en ik wil dit huis nooit uit, ik wil hier oud worden, hier ligt mijn toekomst, dit is mijn thuis, hier woon ik, hier wonen de poezen en ik wil ook niet op vakantie, want ik ben het liefste hier." Iets meer dan 3 maanden geleden liep ik door het huis van P. en mij. Het was 5.00 ’s ochtends en P. sliep nog. Ik liep door alle kamers en keek naar alle spullen. Naar alles wat wij samen hadden opgebouwd. Naar alles wat ik in die 10 jaar om me heen had verzameld. Naar al de spullen in m’n atelier. Naar alle boeken in de kast. Naar de keuken. De vraag aan mezelf was; kan ik alles wat ik nu heb achterlaten? Al deze spullen? Dit huis. Dit thuis? Alles? Ben ik bereid om de helft van m’n vrienden niet meer te zien, omdat die nu eenmaal bij P. horen? Ben ik zelfs bereid om de poezen weg te geven, ze achter te laten of ze naar het asiel te brengen als er écht geen andere oplossing is? Ben ik bereid om mijn leven in 1 klap helemaal overhoop te gooien, zonder dat ik weet wat de gevolgen zullen zijn? Waar ik naartoe ga? Waar ik terecht kom? Of laat ik me nog langer leiden omdat ik zo bang ben voor het onbekende? Als ik in een film had gezeten, dan had ik als begeleidend muziekje ‘Ain’t Got No, I Got Life’ van Nina Simone rustig laten opkomen: "Then what have I got / Why am I alive anyway / Yeah, what have I got / Nobody can take away!!!!" Ik besefte dat ik alles wat ik had kon loslaten. Alles. Echt alles. Ik hechtte mij aan niets meer. Niet aan de spullen. Niet aan het huis. Niet aan Amsterdam. Zelfs niet aan de poezen. Aan helemaal niets. En pas toen ik me dat realiseerde kon ik openstaan voor alles wat er daarna zou gaan komen. Als ik niet zo verdomde nuchter in het leven zou staan zou ik haast durven zeggen dat ik toen een soort van spirituele ervaring heb gehad. En dat zonder Char of Derek Ogilvy in de buurt!!! Maar wat is het leven, wat is God, wat is het hele Godganse universum goed voor mij geweest de afgelopen maanden. Pas toen ik bereid was om helemaal niets meer te hebben, heb ik alles gekregen. "I’ve got life / And I am gonna keep it / I’ve got life / and nobody’s gonna take it away! I’VE GOT LIFE!
Omdat het zo’n fijne plaat is: KLIK (Nina Simone, Ain’t Got No, I’ve Got Life, groovefinder remix)
Ik weet niet hoor, zulke overweldigende gevoelens allemaal, hoe lang duurt het en daarna wat ?
karma baby…..Karma
Heel herkenbaar Luna, heel herkenbaar.
Ook wat je aan Gotspe schrijft: je moet je realiseren dat je bereid bent om alles op te geven omdat dat er niet meer écht toe doet, om wat daarna komt aan te kunnen gaan.
Chopra, Coelho, Byron en Tolle zijn er niks tegen. ;-)
Mooi, heel mooi.
Hmmmm :-)) Hoe het leven een goede onverwachtse wending kan nemen.
Ja. Ik ken het. Dat je alles loslaat, dat hoeft niks materieels te zijn maar het kunnen ook mentale dingen, wensen, gedachten, hoop, toekomstbeelden zijn. En dan, juist dan gebeurt het en sta je open voor alles.
Het leven is als een boemerang. Laat hem (met een flinke zwieper) los en hij komt met een boogje weer netjes terug.
Loslaten wat je nooit had gedacht los te kunnen laten, zien dat de hemel *niet* naar beneden stort als je inderdaad loslaat, en dan Nina horen. En dat op 9-9-9! Ultiem.
Heb hetzelfde gedaan als jij (3 jaar terug) en stond helemaal versteld van mezelf.
Naast leven you’ve got balls too. Veel respect voor jou (en alle anderen) die het lef hebben beslissingen te nemen die je niet kan overzien maar die je leven overhoop gooien!!!
Lieve Luun,
Loop al drie dagen met een knoop in maag rond, sta te trillen op mijn benen, niet gegeten maar genoeg gedronken….. je snapt me wel denk ik? En dan lees ik net jouw stukje…… ‘right to the bone’ …. godver, dat komt ff aan hoor! Nina net geluisterd en inderdaad: ik snap helemaal wat je bedoeld! Ik moet beslissingen nemen, knopen doorhakken en wat niet meer zij…. ik voel me kut en het doet pijn. Nu de moed nog vinden…… maar zoals je het zelf beschrijft kan het dus wel goed komen…. daarna… al zie ik nu nog niet hoe.
Luv ya, blijf alsjeblieft zulke mooie en vooral rake stukjes schrijven.
X
Anoniem voor 1 dag. Gewoon doen !!! Ben je er gelijk van af ;-)
ik vind je lief! :)
nou op veler verzoek dan hierbij van een anonieme medelezer eens een negatief geluid in plaats van op alles wat Luna zegt braaf meeknikken.
Dat van die poezen vind ik niet zo aardig van je… Je neemt een huisdier en dan moet je er ook altijd voor blijven zorgen. Anders had je er niet aan moeten beginnen. Dus daar bereid toe zijn is meer egoistisch dan spiritueel.
afijn zo is mijn bescheiden mening.
@im: Oh, shut up… Ikzelf ben nog altijd belangrijker dan mijn huisdieren… en dat ik zielsveel van al mijn katten houd en ze meer dan goed verzorg en altijd verzorgd heb, dat blijkt volgens mij wel uit de laatste 8,5 jaar weblogstukjes… Ik heb het trouwens net even aan Bruce en Sid gevraagd en die staan volledig achter me en of ze misschien een blikkieblikkie mochten…
Zoals mij vader altijd zei: leef als je ongelukkig bent nooit met het idee “Ik weet wat ik heb, maar ik weet niet wat ik krijg”.
Ik ben blij voor je!!! Iedereen verdient het om een nieuwe start te kunnen maken…Dat heb ik een tijd geleden ook gedaan en geen seconde spijt van gehad. Enig verschil is dat ik absoluut niet bereid was mijn katten weg te geven. Hoewel ik dat hele ah-hoe-kun-je-een-dier-opsluiten-in-huis-verhaal bullshit vind, vind ik wel dat als je eraan begint, je de verantwoordelijkheid over ze hebt, ook al betekent dat soms dat je misschien niet in je droomhuis zou gaan kunnen wonen… maar dat is mijn mening…En
‘Als ik niet zo verdomde nuchter in het leven zou staan zou ik haast durven zeggen dat ik toen een soort van spirituele ervaring heb gehad’ ?? Hihi, ik denk dat je stiekem best wel een beetje spiritueel bent, en niet in de Char/Derek Olijfie manier, maar op de Luna/stoere en breedgeinteresseerde vrouwen manier!
Je moet wel heel erg ongelukkig zijn geweest toen. En je lezers maar roepen hoe fijn je relatie was, als je een braadpan kreeg ofzo…
Maar weinigen kunnen het, maar het is een zegen. Slaaf zijn van een plaats of goed zou voor mij een hel zijn.
Was getekend
Herkenbaar. Ik heb ook mijn katten achtergelaten, en mijn teddybeer, en de quilts die mijn moeder voor me heeft gemaakt. Voel ik me bij vlagen erg rot onder, maar mijn katten waren beter af bij mijn ex dan dat ik ze eerst in quarantine had moeten laten zetten voor een paar maanden, en mijn andere spulletjes beschouw ik maar als verloren bij een brand ofzo.
Poeh, er zijn nogal wat moralisten hier. Waarom lezen ze dan jouw weblog?
@ de moralisten: Natuurlijk heeft Luna het beste met haar kat voor. Ze heeft gewoon de beste beslissing genomen op dat moment. Haar ex wilde de kat niet hebben… Daarnaast kun je merken dat ze er veel moeite mee had…
Plus, ze nam haar verantwoordelijkheid toch?
Ze heeft de kat niet zomaar ergens gedumpt; ze heeft een goed tehuis gevonden voor haar/hem. Volgens mij hangen de moralisten teveel aan hun huisdieren; alsof een ander niet goed genoeg voor jouw dieren zou kunnen zijn… je moet ze ook kunnen loslaten wanneer het nodig is (zoals in Luna’s situatie).
Zo, tot zover mijn droge doch prima analyse, al zeg ik het zelf!
Maarre, hoe is het nu eigenlijk met P.? Gaat het met hem ook goed?
mooi mooi! ik moest meteen denken aan een boek van Richard Bach, ben ff de titel kwijt maar die krijg je nog van me !
Lekker dat je van die hyperblije stukjes schrijft!