Categorie: Standaard

Ik doe oppaskind M. geen groter plezier dan met hem te gaan wandelen. Hij wil naar buiten. De natuur in. Dingen zien die hij nog nooit gezien heeft en vooral; verder wandelen dan hij ooit geweest is. Als dit alles dan ook nog eens gecombineerd wordt met allerlei drankjes en hapjes in de tas van Luna, dan is zijn dag geslaagd. Dus als hij wil wandelen, dan gaan we wandelen. Zo zie ik ook nog eens wat anders dan Amsterdamse paaltjes. En vandaag zag ik een kikker. Ik zag een pissebed. Een heleboel eksters. Meerdere citroenvlinders. Ik zag knoppen in rozenstruiken. Beginnende blaadjes aan de bomen. Ik zag 2 witte zwanen. Een paar eenden. Een tortelduif. Een dode bij. Een heleboel Klein Hoefblad. En madeliefjes. En ik zag de zon. De wereld lag er mooi bij vandaag. Tijdens een picknick hadden oppaskind M. en ik diepe gesprekken over de smaak van onze vruchtendrankjes. We vonden onze boterham met kaas heerlijk. We kraakten een pistachenootje. En ik deed een poging om oppaskind M. de verkeersregels uit te leggen. “We hebben afgesproken dat iedereen rechts fietst, rijdt en loopt. Zo wordt je niet ondersteboven gereden”, vertelde ik. “Oh”, zei M., “maar hij fietst toch ook niet rechts?” Hij wees naar een fietser aan de overkant van de weg. “Jawel, hij fietst ook rechts, maar vanaf zijn kant gezien”, zei ik. Hij snapte het niet, maar dat maakte niet uit. Je weet pas dat je de zon gemist hebt als ze er weer is en we hadden onze jassen om ons middel geknoopt. “Lekker hè?”, zei ik. “Ja”, zei hij. We genoten. Na onze 4 uur durende wandeling kreeg ik op het terras van de ouders van M. een glaasje rosé. De zon scheen. Het was goed. Van mij mogen alle dagen zo licht zijn als vandaag.

Vorige week donderdagavond zaten vriendin M. en ik in de trein richting Eindhoven om de dagen daarna weer op de Kamasutra-beurs te werken. Ik was doodmoe, want ik had de hele nacht daarvoor niet geslapen. Woensdag was partner P. met het vliegtuig naar Zuid-Afrika vertrokken en ik krijg het gewoon niet voor elkaar om in m’n eentje in slaap te vallen. Bij elk geluid denk ik dat er een Engels voetbalteam aan de deur staat te morrelen om er samen met mij een gezellige nacht van te maken. Niet relaxt. Net als de treinreis. Die was ook niet relaxt, omdat ik met elke kilometer die ik me verwijderde van Amsterdam steeds meer overtuigd raakte van het feit dat ik m’n Senseo-apparaat niet had uitgezet. In m’n gedachten zag ik ons huis compleet afbranden. Met de poezen erin. Of de poezen zouden, uit frustratie dat we ze voor het eerst 4 dagen alleen lieten, het hele huis afbreken. Of de poezen zouden elkaar zo achterna zitten dat er eentje tegen de boekenkast zou stoten en dat er dan een paar boeken naar beneden zouden donderen. Precies op het kopje van een andere kat. Dood. Rampscenario’s genoeg gingen er door m’n hoofd. Inbrekers, brand, bakstenen door ramen, gasexplosies, P. zou boven op de Tafelberg een hartaanval krijgen. Gelukkig was het de dagen daarna zo druk op de Kamasutra-beurs dat ik amper tijd had om me zorgen te maken. Ik reed 3 dagen op roze rolschaatsen, ontbeet 3 dagen met poffertjes en poedersuiker en kreeg een mooie roze dildo met zuignap mee naar huis. En behalve de 2 schuursponsjes die Bruce Lee in 100 stukjes heeft gescheurd lag het huis er nog precies zo bij al toen ik het achterliet. Een fijn weekend dus. Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben.

M’n ouders kwamen vrijdag weer een dagje logeren. M’n moeder en ik zaten achter m’n computer wat foto’s uit te printen en mijn vader liep met een onderzoekende blik door het kantoor. “Sjesus, mam, moet je zien”, zei m’n vader en hij wees naar m’n stapel FOXY-dvd’s. “Het wordt tijd dat we een dvd-speler kopen zie ik. Vroeger lagen hier nog wel eens leuke videootjes om mee te nemen.” “Voor je verjaardag krijg jij van mij een dvd-speler”, zei ik. “Met een stapel FOXY-dvd’s.” Hij vroeg of ik misschien ook een vibrator voor hem had. “Niet voor ons hoor, dat heeft je vader niet nodig, haha, maar voor een collega. Die is ziek en dan geven we een fruitmand met een vibrator erin.” Ik schoof hem een doos met allerhande seksspeeltjes toe. “Ik snap niet dat dat allemaal uitgevonden wordt”, zei m’n vader. Hij hield een ‘Next Generation Impulse TechnoBeat Bullet’ in z’n hand. “Wat is dit?”, vroeg hij. “Een trilei met allerlei verschillende trilprogramma’s. Heel technisch spul”, zei ik. “Sjesus, ik dacht dat het een mobiele telefoon was”, zei hij lachend. “Moet je zien mam”, zei hij tegen m’n moeder en hield het kleinood onder haar neus. “Oh, nee!”, riep ze, “straks breekt dat draadje, niks voor mij.” M’n vader ging door met snuffelen. “Mie so hornie kriem”, zei hij, “waar is dat voor?” “Eh, eh, dat is een soort crème, die moet je op je clitoris smeren. Dan gaat dat tintelen en het is de bedoeling dat je daar opgewonden van wordt.” Hij ging rechtop staan en keek me aan. “Dat doe jij toch niet hè?”, vroeg hij enigszins streng. “Nee pap, dat gebruik ik niet. Dat heb ik niet nodig”, zei ik lachend. “Gelukkig maar”, zei hij.

Na de fotoshoot met de tv-babe vorige week ging de crew nog ergens wat eten en drinken. En ik ging mee. En het was gezellig. Dus toen de fotograaf een paar dagen later weer belde om te vragen of ik die avond wat met hem alleen ging drinken zei ik ‘ja’. Hij heeft al heel wat internationale celebrities gefotografeerd, dus ik verwachtte een hoop smeuïge verhalen. Na een paar uur gezellig praten in huiskamercafé De Suite sleepte ik hem de Wallen over en vertelde hem alles wat ik wist over het reilen en zeilen van de hoertjes. Hij keek z’n ogen uit en vond het fantastisch. En ik vond het gezellig. Dat hij me een arm gaf toen we richting café The Old Sailor liepen vond ik ook best gezellig, maar ik had argwaan moeten voelen toen hij me in het café begon te vleien met zinnetjes als: “You’re my favourite Dutch girl” en “You’ve got too much energy for a European girl.” Tegen sluitingstijd viel het kwartje. “Luna?” De fotograaf keek me ietwat glazig aan en legde zijn hand op mijn knie. “Are you a bit drunk?”, vroeg hij hoopvol. Ik begon te lachen. De hele avond had ik halve liters bier gedronken en hij fluitjes. En dan nog was mijn glas steeds eerder leeg. “Eh, no!”, zei ik, “but I really have to go home.” Hij vroeg of ik er niet nog een lange, spannende nacht samen met hem van wilde maken. In zijn hotel. Hij keek me quasi-geil aan. “Eh, no!”, zei ik weer. Bij het afscheid probeerde hij me op m’n mond te zoenen. Wat een domper. “Hij zat me gewoon te versieren!”, zei ik toen ik even later bij P. op de bank zat. “Ja, dat had ik je van te voren ook wel kunnen vertellen”, zei hij. “Maar ik dacht dat hij gewoon gezellig een biertje met me wilde drinken”, zei ik. “Hij had m’n vader kunnen zijn!” “Meisje, je bent echt naïef”, zei P. en schudde zijn hoofd.

Een paar weken geleden belde vriendin D., art director bij een bekend Nederlands mannenblad: “Zeg Luun, zouden wij misschien bij jou thuis een fotoshoot mogen doen? Het is voor een tv-babe, maar het is best wel naakt en ze voelt zich waarschijnlijk meer op haar gemak in een huiselijke omgeving dan in een studio. En omdat jullie huis groot genoeg is hoopte ik dat het bij jullie kon?” “Hihi”, zei ik tegen D., “natuurlijk.” Een halve naaktshoot met een tv-babe in je eigen huis is typisch zo’n verhaal dat je later aan je kleinkinderen vertelt. Dus dinsdagochtend stroomde hier het huis vol vanaf 08.15. Het was een drukdrukdrukte met mannetjes! Het mannetje van de styling bracht een aantal grote kledingtassen binnen met ‘Frans Molenaar’ op de zijkant. Poe, dacht ik. Het mannetje met de camera kwam uit Londen en het mannetje van de haarstyling kwam overgevlogen uit Noorwegen. Poe, dacht ik weer. De tv-babe had haar eigen mannetje voor de make-up meegenomen. Poe! Verder was er nog een mannetje dat de zaken van het mannetje met de camera waarnam. En dat mannetje had weer een vrouwtje dat dingen voor hem regelde. Tussen de bedrijven door waren er ook nog een journalist van het mannenblad en de hoofdredacteur van het mannenblad. Het was ineens heel hip en happening in het huis van P. en Luna. “Hihi”, zei ik tegen vriendin D. die ook de hele dag aanwezig was. De tv-babe had haar hondje meegenomen en ik offerde me enthousiast op om een rondje met het hondje over de grachten te lopen. Meteen m’n moeder bellen. “Mama! Je raadt het nooit. Ik ben nu de hond van een tv-babe aan het uitlaten!” “Hihi”, zei m’n moeder. “Hihi”, zei ik terug. Toen P. die avond thuiskwam vertelde ik hem alles. “Hier heeft ze gelegen”, zei ik en wees naar het bankje in onze slaapkamer. “Helemaal bloot?”, vroeg hij. “Tot op de slip”, zei ik. “Hihi”, zei P.

Mijn moeder zat vroeger op bloemschikken. Ik weet nog dat ik mij toen voornam om later nooit te gaan bloemschikken. Bloemschikken was suf. Mijn vader bowlde en bowlen vond ik ook suf. Ik speelde ‘bankje’ en ‘postkantoortje’; dat waren pas hobby’s! Mijn moeder nam bij het echte postkantoor en de echte bank altijd stapels girobetaalkaarten, enveloppen en andersoortig in te vullen papiertjes voor me mee. Thuis ging ik dan heel officieel met pennen en stempels in de weer. Als ik maar kon schrijven, knippen en plakken, dan was ik gelukkig. Gisteren was ik ook gelukkig, tijdens het knippen en plakken bij de eerste, echte, enige, officiële ATC-meeting in Nederland. Deze dag werd georganiseerd door Marloes van www.tussenpozen.com. Zij inspireerde me al eerder tot het bijhouden van een ‘art journal’ en heeft me gisteren geïnspireerd tot het maken van ATC’s. ATC’s, oftewel Artist Trading Cards, zijn ‘kunst’kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch. Deze kaartjes worden op allerlei manieren versierd, voorzien van datum, titel naam en eventueel serie/editienummer en daarna geruild met andere ‘kunstenaars’ over de hele wereld. Een gezellige hobby dus. En een sociale hobby, dat ook. Dat was ook de mening van de dames Ecritures en Hansje, die gisteren net zo enthousiast als ik aan het knippen en plakken waren op de tafel van Marloes. Het was een soort bloemschikken, maar dan met glitterpapier, veertjes, verf, stempels, scharen en pennen. Volgens mij riep ik wel 10 keer dat ik het zo leuk vond. Knippen en plakken met gelijkgestemden! Heerlijk! “Maar kan je ze straks ook loslaten?”, vroeg Marloes terwijl ik in mijn nopjes was met mijn 4 allereerste ATC’s. “Loslaten?”, vroeg ik angstig. “Ja, dat je ze ook echt gaat ruilen”, zei ze. Eh, met pijn in m’n hart waarschijnlijk. Maar ik ga het wel doen.

Bellen. Ik moet J. nog bellen. Afspraak maken. Nu. Mobiele telefoon zoeken. Zit in m’n tas. Tas zoeken. Tas gevonden. Hé, m’n agenda. Blader. Blader. Hé, het adres van E.! Was ik kwijt. Die moet ik echt snel een kaartje sturen. Kaartje zoeken. Stapel kaartjes bekijken. Niet leuk. Niet leuk. Allemaal niet leuk. Dan niet. Kaart kopen. Onthouden. Hé, wat is het stil. Muziek afgelopen. Nieuwe cd zoeken. Zoeken, zoeken. Niks leuk. Dan niet. Eten. Honger. Koelkast. Hé, de poezen hebben bijna geen vers water meer. Bakje schoon, bakje vullen met water. Hé Bruce. “Nee, Bruce, dit is water, geen blikkie, wil je blikkie? Blikkie! Blikkie!” Kastje open. Hé, geen blikken met kattenvoer meer. “Vrouwtje gaat wel even een blikkie halen voor jullie.” Jas aan. Tas mee. Hé, ik moet die brief voor vriendin I. nog op de post doen. Trap af. Brief in tas. Hé, een rekening. Die rekening moet ik nu betalen, anders wordt m’n mobiele telefoon afgesloten. Jas uit. Computer aan. Hé, die glazen staan al 2 weken naast m’n computer. Smerig. Glazen naar boven brengen en in de afwasmachine zetten. Hé, nog maar een paar vaatwastabletten. Op boodschappenlijstje zetten. Papiertje zoeken. Pen zoeken. Boodschappenlijstje schrijven. Nadenken. Ook nog vuilniszakken. En kattenvoer. Nadenken. Avondeten. Kijken wat er nog in diepvries zit. Hé, een pond rundergehakt. Vanavond spaghetti. Even P. bellen: “P. we eten vanavond spaghetti.” Hij wil liever bloemkool. Ondertussen bladeren in tv-gids. Niks op tv. Naar de wc. Hé, de post is gekomen. Check, check, check. Negeren. Alles negeren. De wc boven is koud, dus beneden naar de badkamer. Hé, een spiegel. Jesus, ben ik dat? Dichterbij. Ja, dat wordt niks meer vandaag. Ik moet m’n haar verven. Staar. Staar. Nadenken. Wat was ik aan het doen?

“A kiss on the hand may be quite continental, but diamonds are a girls best friend.” Marilyn Monroe zong het, maar ze had het mis. Ze had dan wel de tampeloeris van John F. Kennedy tussen haar benen gevoeld, maar als dat een Tarzan was geweest, dan had ze wel anders gezongen. Ik vind de Tarzan, naast de tampon en het Madonna-radiokanaal op Radio@Netscape Plus, de beste uitvinding van de vorige eeuw. Bij FOXY ben ik verantwoordelijk voor de productpagina, dus iedere maand mag ik 10 nieuwe seksspeeltjes bespreken. Peter Muller, mijn hoofdredacteur aldaar, stelt mij vaak aan zakenrelaties voor als ‘de vrouw die de Tarzan groot maakte’. Grapje natuurlijk, maar een klein beetje waar, want als ik ergens de Tarzan kan promoten, dan doe ik het. Of dat nu op een familiefeestje, in een discotheek of bij de bakker is. Of op mijn site. Voor dit lyrische promotieverhaaltje hier word ik overigens niet betaald. Dit doe ik uit pure liefde voor mijn lezers, omdat de Tarzan een product is waar ik compleet achter sta; iedere vrouw, single of niet, zou er eentje op haar nachtkastje moeten hebben! Nu heb ik er zelf niet eentje. Ik heb er wel 10. Wat zeg ik? Wel 20. Mijn vriendinnen kregen er ook allemaal 1 en dan nog heb ik een bak vol met seksspeeltjes die bedrijven mij in het verleden opstuurden. En er komen steeds nieuwe bij. Een week geleden stuurde vibratormannetje E. me een grote doos met het nieuwste van het nieuwste op seksspeeltjesgebied. Wat een pret! Wat een feest! Snel overal batterijen in om te kijken welke kant alles opdraait en welke lichtjes gaan knipperen. Hoog technisch vernuft allemaal! Maar omdat ik de beroerdste niet ben, en onmogelijk al deze speeltjes tegelijkertijd kan gebruiken, laat ik een lezer(es) delen in mijn vibratorgeluk! De ‘Bunny Pearl‘ stuur ik, uiteraard ongebruikt en in een discrete verpakking naar degene met het leukste liedje of gedicht over een vibrator. Iets anders mag natuurlijk ook. “Tarzan! Tarzan! A Tarzan is a girls best friend!”
www.viashop.nl

Ongeveer 2 weken geleden kreeg ik een mailtje: ‘Hee meiske, alles kits? Ik mis je. Zullen we weer eens ergens een biertje pakken?’ Het mailtje was van vriend E. met wie ik een paar jaar geleden in een studentenhuis in Landsmeer heb gewoond. Nadat ik in Amsterdam en hij in Den Haag ging wonen werd ons contact minder. Het laatste jaar hadden we zelfs helemaal geen contact. Maar ook ik had zin om hem nu weer te zien. Dus liepen wij vandaag door een desolaat Artis. Een koud Artis. Een leeg Artis. Met weggekropen dieren. Maar vriend E. en ik hadden warme gesprekken en koud bier in een kil Artis-restaurant. En die warme gesprekken gingen verder in Thais restaurant Rakang. Met perfect eten, maar vooral met een perfect servies. Zo dronk E. zijn biertje uit een gedraaid glas en mijn bierglas stond een aantal graden scheef. Onze borden hadden een opdruk in de vorm van een gezichtje. De mijne had sushi-ogen, een neus van kaviaar en een mond van zalm. Die van vriend E. had ogen van plakjes ei, een augurk als neus en plakjes rookworst als mond. Briljant. Vriend E. at een soepje uit een kom versierd met een trial-tatoeage en een echte piercing door de rand! Het nagerecht, gebakken banaan met vanille-ijs, zat in een porseleinen doosje met een sluiting van hout. Een lust voor het oog en een lust voor de mond. Zijn koffie werd geserveerd in een kopje met lippenstift-opdruk en mijn koffie zat in een averechts kopje. Volgens mij is geen enkel stuk servies hetzelfde bij Rakang. Wauw! En zelfs de toiletten zijn versierd. De mannentoiletbril bestaat uit ingegoten hagedissen en kikkers. De damestoiletbril uit ingegoten bloemblaadjes en het doortrektouw is een sliert bananen aan een touwtje. Vriend E. en ik hadden het fijn. En vriend E. en ik hadden het goed. Sommige vriendschappen kunnen best een jaar op pauze om daarna weer hetzelfde, maar toch anders, door te gaan.
Rakang, Elandsgracht 29, Amsterdam, 020 6275012, hoofdgerecht tussen € 15,50 en € 20,50, reserveren is handig

Woensdagmiddag. Vrij van school. Ik was vergeten hoe het was. Gisteren werd ik voor 2 uurtjes weer even 20 jaar teruggeworpen in de tijd. “Welke film wil je zien?”, had ik van te voren aan oppaskind M. gevraagd, “’Finding Nemo’, ‘Pietje Bell 2’ of ‘Brother Bear’?” Hij mocht natuurlijk kiezen, maar ik hoopte stiekem dat-ie niet naar ‘Pietje Bell 2’ wou. ‘Pietje Bell 2’ is stom. Maar gelukkig wou hij net als ik naar ‘Brother Bear’, dus zaten we om 13.30 in de bioscoopzaal vol jengelende kinderfeestjes. Dat er geen reclame werd getoond was dus zeer prettig, want kinderen worden van megagrote beeldschermen gevuld met afbeeldingen van Playstation’s, Gameboy’s en Barbie’s waarschijnlijk nóg ongeduldiger. Ik trouwens ook. Het verhaal van ‘Brother Bear’ speelt zich af in de Ijstijd. Er zijn 3 broers. Broer 1 gaat dood. Broer 3 neemt wraak op een beer. Beer dood. Broer 3 verandert door ‘de geesten’ zelf in een beer. De beer ontmoet een babybeer. Gaan samen op weg naar een rivier met zalm. Ondertussen denkt broer 2 dat broer 3 ook dood is en wil wraak nemen op de 2 beren. Het plot is eigenlijk een beetje te moeilijk voor kleine kinderen, maar waarschijnlijk denken die daar helemaal niet over na. Die zien een stel beren door een bos lopen met een paar elanden erbij, paar leuke liedjes om de boel aan elkaar te plakken en de film is geslaagd. Bekertje cola en een XL bak popcorn en het feest kan helemaal niet meer stuk. “Ik moest op het laatst wel een beetje huilen”, zei oppaskind M. toen de film was afgelopen. “Waarom dan?”, vroeg ik. “Nou, dat beertje was z’n moeder kwijt en dat lijkt me heel erg.” Ik vertelde hem maar niet dat ik de eerste 10 minuten, het laatste kwartier en ook een paar keer tussendoor met tranen in m’n ogen zat. Van blijdschap dan. Ik kan niet wachten tot volgende week woensdag vrij. Dan gaan we naar ‘Finding Nemo’.