Categorie: Standaard

Ik denk Zenden diep op links. Ik denk Cocu gewoon lekker in het midden. Ik denk Stam achterin. En ik denk Van Nistelrooy op de bank. Iedereen schijnt een mening over het Nederlands elftal te moeten hebben en het ergste is; iedereen schijnt ‘m ook te moeten geven. Nederland 1, Nederland 2, Nederland 3, RTL4 en SBS6, en dan heb ik het nog niet eens over de schrijvende medemens; overal zijn alleen maar woorden over voetbal waar te nemen. In een soort codetaal die mannen onderling afgesproken hebben om intelligent over te komen bij vrouwen. Natuurlijk weten we wat buitenspel is, maar meer moet je als vrouw ook niet laten blijken, anders zit je de hele avond over voetbal te lullen. Ik ben het hele EK nu al zat en Nederland heeft nog niet eens gespeeld. Maar partner P. smult ervan. Het kan hem niet gek genoeg. Hij zat te kwijlen bij de gouden rugnummers van Italië en hij kreeg een stijve van de duikkopbal van Henke Larsson. Zucht. De hongerproblematiek in de wereld is even tijdelijk stopgezet. Belangrijker is of Nederland met 2 of 3 spitsen speelt. Nou vooruit dan, Luna lult even mee. Hebben we dat ook weer gehad. Er moet meer geswitcht worden. Meer 1-2-tjes. Meer oogcontact en diepgaan. Rustig opbouwen en dan genadeloos toeslaan. Luister Dick, mannen met uithoudingsvermogen moeten we hebben. Het is daar in Portugal meer dan 40 graden. Ik zeg Kluivert, ik zeg Van Bronckhorst, ik zeg Davids, ik zeg Bouma, ik zeg Reiziger en ik zeg Van Hooydonk. Hoeveel negers hebben we eigenlijk in de selectie? Ik zeg toch nog Jerrel en Nigel bellen van de reservelijst. En ik zeg, al kan-ie maar een beetje lopen, Seedorf erin. En van mij mag-ie dan best een penalty nemen.

Het vorige FOXY-feestje in het webcamhuis was al visueel genieten, maar het feestje dat FOXY gisteren ter ere van haar 3-jarig bestaan gaf ging daar probleemloos overheen. “Sjongejonge wat een lekkere wijven”, zeg ik zuchtend tegen vriendin P. als we na 2 uur staren vanaf de zijlijn eindelijk tussen de webcammeisjes durven te dansen. Ieder nieuw liedje wordt met luid gejuich ontvangen door de weinig-om-het-lijf-meiden; “Ieeeeeeeeee!!!!” Om vervolgens met z’n allen strijdlustig competitie te voeren om wie het meest geil kan dansen. Ze weten precies welke bewegingen ze moeten maken om zo spannend mogelijk uit de hoek te komen. En de bewegingen die ze maken worden minutieus gevolgd door de minstens 20 webcams die in deze woonkamer aanwezig zijn. Daarnaast zijn er 2 mannen druk in de weer met fototoestellen en camera’s voor de nodige close-ups. “Ieeeeeeeeeee”, gillen de meisjes. ‘It’s getting hot in herre’ van Nelly wordt op de draaitafels gelegd. Inderdaad. Het is hier behoorlijk heet. Het webcamhuis wordt standaard tot 30 graden opgestookt. Logisch. De meiden lopen praktisch naakt en met een broeierige temperatuur ontstaat vanzelf een broeierige sfeer. “Ieeeeeeeeeeeee!!!”, klinkt het weer. Nadat ‘Breathe’ van Blue Cantrell ft. Sean Paul is gestart zie ik 2 meiden op de grond liggen. Slipjes uit. Vingers erin. Tong erin. Camera erbovenop. Poe. Slik. “Ieeeeeeeeee”, gillen de meisjes als er weer een nieuw plaatje wordt opgezet, maar een stuk harder dan bij de andere liedjes. Vriendin P. en ik kunnen het liedje niet plaatsen. We kijken om ons heen en zien dat de meeste webcammeisjes de tekst hard meezingen. Navraag bij de dj leert ons dat het een bekend Roemeens nummer is. Er wordt nog steeds gedanst, maar anders dan daarvoor. Even vergeten de meisjes dat ze geil bezig waren. Het webcamhuis lijkt niet te bestaan. Er is geen onderlinge competitie. Even zijn ze helemaal zichzelf en zijn ze allemaal ver van huis. Ik zie een meisje in een blauw stringetje een traan wegpinken.

In onze straat bevinden zich naast elkaar een kiosk, een pizzeria en een grillroom. En boven die 3 gebouwen zit een hotel, dat dezelfde ingang heeft als de pizzeria. Deze 4 bedrijven worden uitgedragen door een Israëlische familie en dan vooral door de mannelijke helft daarvan. Vrouwen zie ik amper als ik naar binnen kijk, maar die zullen ’s ochtends waarschijnlijk de kamers van het hotel schoonmaken. De kiosk is inmiddels bekend gebied voor P. en mij. Als we ineens bezoek krijgen, of dorst, of zin in een zak chips of drop, dan is dat bij de kiosk zo geregeld. Ik ken de mannetjes van de kiosk en de mannetjes kennen mij. Altijd prettig. Het mannetje van de pizzeria zwaaide altijd heel enthousiast gedag als ik langsliep. Hij een grote glimlach, ik een grote glimlach. “Hi, how are you?”, riep hij dan. “Goed”, schreeuwde ik dan in mijn voorbijgaan, “ik heb net even boodschappen gedaan. Ik ga gebakken aardappeltjes met broccoli eten! Doehoei!” Of iets van die strekking. In het Nederlands blèren gaat me een stuk sneller af dan in het Engels. En het pizzeria-mannetje knikte altijd begrijpend en gaf me een nog grotere glimlach. Tot ik een paar weken geleden bij hem een pizza bestelde en er zo achter kwam dat hij helemaal geen Nederlands sprak. “So I’ve been talking Dutch to you for a year and you’ve never understand a word I said?”, vroeg ik. “No, I didn’t”, zei hij en hij glimlachte. “Mooi is dat”, zei ik en ik lachte terug. Sindsdien loop ik altijd even naar hem toe voor een praatje. Gisteren moest ik voor een pakje sigaretten naar de kiosk. De gebruikelijke sigaretten-mannetjes waren er niet, maar zijn invaller zag er praktisch hetzelfde uit. Waarschijnlijk een neef. “Hi, how are you?”, vroeg de sigaretten-neef. “Hi, I’m fine. I went to the Vondelpark with some friends. The weather was great today wasn’t it? And how are you?”, vroeg ik. “Yes, yes”, zei de sigaretten-neef. Zucht. Beleefdheid wordt soms ontzettend overschat.

“Ik neem gewoon m’n trolley mee hoor”, zei vriendin J., “interesseert me niks.” Ik vond het nogal wat. Toegeven dat je als niet-65-plusser in het bezit ben van een trolley. Het leek me het juiste moment om het dan zelf ook maar gewoon toe te geven: “Dan neem ik de mijne ook wel mee. Scheelt toch de helft met tillen.” Dus zo kwam het dat vriendin J. en ik gisteren met onze trolley’s door Almere liepen. Het was Luilak en de hele binnenstad van stond in het teken van een bloemen- en plantenmarkt. En bloemen en planten hadden we nou net nodig. De marktkoopmannen gaven het bijna voor niets weg dus na 1 rondje over de markt zaten onze trolleys al vol met sanseveria’s, bromelia’s, viooltjes en 2 tuinkabouters. “Maar ik wou nog meer tuinkabouters”, zei ik licht teleurgesteld. Vriendin J. belde prompt haar man S. die onze planten en mijn tuinkabouters in zijn wagen laadde en daarna neerstreek op een terrasje. Zo konden J. en ik naar hartelust verder shoppen. De zon scheen, we waren omringd met bloemen en af en toe kwam er roedel ganzen voorbij gemarcheerd. Ik vulde mijn trolley met allerhande kamerplanten en vriendin J. kocht zoveel mogelijk buitenplantjes. En als onze trolleys te zwaar beladen raakten liepen wij naar vriend S. op het terras om te lossen. Ondertussen nog even snel een witbiertje wegtikken om daarna weer op pad te gaan voor de volgende ronde. “Het is wel een beetje veel hè?”, zei vriendin J. toen ze na 3 uur naar al ons aangeschafte groen keek. “Dat krijgen we nooit in jullie auto”, zei ik, “we zijn misschien iets te enthousiast geworden door die trolley’s.” Maar het is gelukt. En het huis is er weer stukken van opgeknapt. Ook partner P. is best content met de 20 nieuwe kamerplanten. Met de 4 tuinkabouters heeft hij iets meer moeite.

Een fijne brief van mijn vorige provider. Of ik snel
€ 71,22 wil betalen voor de periode van 1 april 2004 tot 1 juli 2004 omdat anders de rekening wordt overgedragen aan een deurwaarder. Ik bellen: “Hé, ik zit allang niet meer bij jullie. Ik zit op een eigen server en ik was voor 1 april al bij jullie weg. Dus.” Het provider-mannetje vertelt dat die rekening toch betaald moet worden, omdat ik een maand van te voren op had moeten zeggen. “Dus ik moet jullie nu voor 3 maanden hosting betalen terwijl ik in die 3 maanden niet meer door jullie gehost wordt?” Ja, dat was zo. “Belachelijk, echt belachelijk”, zei ik. “En dat terwijl ik helemaal niet tevreden was. Jullie hebben 1 keer jullie systeem laten hacken, zodat mijn site een paar dagen onbereikbaar was én jullie zijn een keer ál mijn gegevens kwijtgeraakt omdat jullie server én jullie backup-server gecrasht waren.” “Ja”, zei het provider-mannetje, “maar daar staat tegenover dat jij, door een fout van ons, het eerste jaar helemaal niets hebt hoeven betalen.” “Echt niet”, brieste ik, “ik heb alle rekeningen altijd betaald.” “Oh, eh, oh”, zei hij. Misschien was hij in de war met iemand anders. “Doei”, zei ik. En jullie zijn ook nog eens vét duur vergeleken met andere providers en als ik het abonnement op een krant stopzet moet ik toch ook niet nog 3 maanden betalen terwijl ik geen krant meer door m’n brievenbus krijg. Eikel! Dat had ik willen roepen, maar dat deed ik niet. Ik leef in een wereld waarin ik een boete van € 29,40 moet betalen omdat ik een strip te weinig afstempel in de metro, waarin de taxi van M. van de ART-TAXI van de weg wordt gehaald omdat hij 2 toeters heeft in plaats van 1 en waarin ik € 71,22 moet betalen aan een provider voor 3 maanden hosting terwijl ik in die maanden niet eens door hen gehost wordt. Want… regels zijn regels. Ik heb het weer gehad voor vandaag. Ik ga me bezatten.

Gisteren 18.30. “Volgens mij is er daar een ongeluk gebeurd”, zegt m’n vader terwijl hij uit het raam naar buiten kijkt. “Er staan daar allemaal agenten op de weg.” Ik ga naast hem staan en kijk naar buiten, maar zie weinig bijzonders. “Ik zie niks”, zeg ik. M’n vader eigenlijk ook niet. Pas als we, in plaats van op de weg, naar de spoorweg daarachter kijken wordt duidelijk waarom die agenten er staan. Aan de manier waarop we reageren weten m’n moeder en P. dat ze meteen moeten komen. Met open monden staren we met z’n vieren naar een treinstel dat in een hoek van 45 graden op een wagon staat. Het is een ongelooflijk bizar gezicht. Eng. “Die mensen in die wagon zijn hartstikke dood”, zegt m’n vader. Ik word er misselijk van. Binnen enkele minuten vliegen helikopters boven ons huis en vullen 3 verschillende sirenedeuntjes onze huiskamer. Een teringherrie. M’n vader en ik blijven voor het raam staan. M’n moeder niet: “Op tv zie je het straks toch veel beter.” M’n vader en ik besluiten om even buiten te gaan kijken, net als vroeger als er ergens brand was in Tiel. Echte sensatiezoekers. Maar buiten is het koud en zoveel beter zien we het nu ook weer niet. Binnen wachten we op het journaal en lezen we de nieuwsberichten op teletekst. Ze zeggen allemaal wat anders. Wel doden, geen doden, 2 doden. De hele nacht blijven er mannetjes bezig bij het treinstel en op het journaal horen we dat het nog wel even kan duren voordat het treinverkeer weer op gang komt. M’n ouders besluiten meteen om nog een nachtje extra te blijven logeren. Momenteel zijn de bergwerkzaamheden begonnen en m’n vader en ik staan elk kwartier voor het raam. Net kwam het in elkaar gedeukte treinstel langs gereden.

Vanmorgen had ik ineens zin om weer wat stukken sinaasappelkist tegen de muur te timmeren. Terwijl ik de eerste spijker de muur in sloeg, schrok Bruce Lee, die nietsvermoedend in de vensterbank lag te genieten van het ochtendzonnetje, zo ontzettend dat hij van de vensterbank afdonderde en in zijn val 1 van de 8 bloempotten meenam. Van de uiteenspattende bloempot schrok Bruce nog veel harder, zodat hij in zijn vlucht naar een veilig plekje ook nog eens een heel schilderij een verdieping lager liet zakken. Een complete ravage, maar omdat de zon scheen en IKEA op Hemelvaartsdag haar deuren wagenwijd open heeft staan besloot ik ter plekke om met de metro een nieuwe bloempot te gaan halen. Ik kocht een strippenkaart, stempelde af en ging zitten in de metro richting Gein. Ik las een boek en dit boek was zo spannend en het zonnetje zo fel dat ik per ongeluk een halte te vroeg uitstapte. Om daar het hele Amsterdamse politiecorps aan te treffen. Inclusief minstens 30 GVB-mannetjes en GVB-vrouwtjes. Controle. Razzia. Op Hemelvaartsdag! Op fucking Hemelvaartsdag! Maar ik reis nooit zwart. Nooit. Niet in de trein, niet in de metro, niet in de bus of in de tram. Nooit. Dus toen een dikke Surinamer naar mijn vervoersbewijs vroeg, liet ik hem breed lachend mijn strippenkaart zien. “Gaat u daar maar even staan, dame”, zei de dikke Surinamer. “Hoezo?”, vroeg ik hem. Ik had een zone te weinig afgestempeld, terwijl ik écht in de heilige overtuiging was dat het van Centraal Station tot Bullewijk 3 zones was. Ik werd behandeld als een crimineel. Er kon geen lachje van af. Tot overmaat van ramp werd ik via de roltrap afgevoerd naar een potsierlijke, dikke agente die me ook nog eens onzedelijk betaste. “Preventief fouilleren”, noemde ze het terwijl ze alle vakjes in m’n tas doorzocht. Bovenstaand stukje heeft me € 29,40 gekost. En € 1,90 voor een nieuwe bloempot.

Als het nog licht is buiten lukt het me meestal niet om over seks te schrijven. Ik werk dus meestal ’s avonds. Daarnaast kunnen mijn ogen overdag de smerigheid van de meeste sekssites niet aan. Een meisje met een dikke negerlul in haar mond, een meisje met een mond vol sperma, een meisje dat zowel anaal als vaginaal genomen wordt, allemaal plaatjes waar ik overdag niet zo goed tegen kan. In de avond of nacht vind ik dat soort plaatjes best geil. Ook al heb ik er al duizenden van gezien. Maar beelden die ik op geen enkel tijdstip kan verdragen zijn de plaatjes waarop vrouwen bezig zijn met dieren. Honden, paarden, geiten, de hele kinderboerderij komt aan mijn ogen voorbij. En op deze plaatjes word ik regelmatig ongevraagd getrakteerd als ik een willekeurige sekssite bezoek. Jeg. Ieder z’n ding natuurlijk, maar van mij mogen deze plaatjes schuilgaan achter een heleboel muisklikken in plaats van als pop-up op m’n scherm te verschijnen. Seks met dieren is momenteel nog legaal, maar Minister Veerman heeft aangekondigd nog voor de zomer met een wetswijziging te komen die seks met dieren verbiedt. Of hij dit doet omdat hij seks met dieren iets vindt wat in strijd is met de huidige normen en waarden óf omdat hij zo begaan is met de dieren valt nog te bezien. Ondertussen vraag ik me af of een paardenlul het echt vervelend vindt als er door een vrouw aan gelikt wordt of dat die paardenlul dan is aangetast in zijn integriteit. Feit blijft dat dierenseks-afbeeldingen gewoon pijn aan mijn ogen doen. En aan mijn maag ook. Dus ik ben voor een verbod op dierenseks! Optiefen met al die smerige videobanden en dvd’s uit de videotheek. Weg met al die ranzige plaatjes en filmpjes van het internet. Hard aanpakken die handel! Ik zal er geen traan om laten. Luna vindt het wél jammer dat katten zo’n ruw tongetje hebben.
www.regering.nl (oud nieuws)

Ik ben gek op gadgets. Huishoudelijke gadgets. Staat er in de Blokker-folder een handig apparaatje waarmee je melk supersimpel kunt opschuimen voor in de cappuccino, dan lig ik de volgende dag voor de deur om zo’n stukje technisch vernuft aan te schaffen. Ook al drink ik mijn koffie altijd zwart. Dit melk-opkloppertje heb ik precies 1 keer gebruikt en ligt nu gezellig naast de sinaasappelpers, de blender, de mixer, de frituurpan, de staafmixer, de broodrooster, het tosti-apparaat en de grillpan in een keukenla. Het werd tijd voor een nieuw speeltje. Al een jaar wou ik een broodbakmachine. Leek me heel gezellig. Dat je de tijdsklok instelt en dat je ’s ochtends wakker wordt met de geur van versgebakken brood. Helemaal RTL4. “Onzin. Zonde van je geld”, zei m’n moeder. Maar afgelopen dinsdag schaften zowel vriendin M. als ik onszelf een broodbakmachine aan bij de Blokker. Slechts € 39,95. Geen geld, vonden wij. Sinds die tijd hebben we allebei 3 broden gebakken en ze zijn alle 6 mislukt. “Het komt wel heel nauw volgens mij, met die ingrediënten”, zei vriendin M. net door de telefoon. “Ik bel je zo even terug”, zei ik, “want ik heb er net weer eentje in zitten. Die is over precies 14 minuten klaar.” Na het gepieppieppiep ontdekte ik een zielig hoopje ingedeukt brood in de machine. Kut. Alweer mislukt dus. Het brood was maar een beetje gerezen en de binnenkant was nog vochtig. En onder lekker versta ik iets heel anders. Zucht. Als het zo moet, dan heb ik er al geen zin meer in. Dan kan ik net zo goed een zak afbakbroodjes bij de LIDL gaan halen. Dan ruikt m’n huis ook naar versgebakken brood. Die broodbakmachine heeft z’n langste tijd gehad. Ik heb nu m’n zinnen gezet op de Heineken-thuistap.

“Goedemorgen, u spreekt met een KPN-meisje, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, hoor ik door mijn mobieltje galmen. “Ja, met Luna. Ik kan al 5 dagen niet bellen met mijn vaste telefoon. Hoe zit dat?”, vraag ik. Het KPN-meisje gaat het even checken in het systeem. “Ja, ik zie het al. Er is een kabel geschampt in Amsterdam centrum”, zegt ze. “Geschampt? Geschampt? Al 5 dagen geleden!?”, vraag ik. “Ja, op 8 mei”, leest het KPN-meisje voor, “dus dat is 5 dagen geleden, het is nu 13 mei. Maar ik lees hier op m’n scherm dat ik geen bon meer mag uitschrijven.” “Hoe bedoel je, geen bon uitschrijven?”, vraag ik. “Ik mag geen monteur meer langs sturen”, zegt ze. Er wordt aan gewerkt. Maar wanneer het klaar is, ja, dat kan zij ook niet zeggen. “Maar als u het te lang vindt duren, dan kunt u gewoon weer bellen hoor!”, meldt ze vrolijk. “Dus je weet niet hoe lang het nog gaat duren?”, vraag ik haar. Nee, daar kan ze helaas niets over zeggen. Zucht en steun. Heel Amsterdam ligt overhoop. Leuk, zo’n Noord-Zuid-lijn. We wonen in de buurt van het Centraal Station en als er ergens verbouwd wordt, dan is het wel daar. Een paar maanden geleden begonnen de bouwmannetjes ’s ochtends om 7.00 met heien en omdat onze slaapkamer zich in de kelder bevindt hebben P. en ik elke paal de grond in voelen gaan. Elke ochtend was het een vertraagd ‘Kedeng-Kedeng’ van Guus Meeuwis. Niet prettig, maar we waren tenminste wél wakker op een normale tijd. Met andere woorden; wij namen het hei-geweld voor lief. Maar dat er nu ergens een KPN-telefoon-lijn geschampt is, en dat ze ons daar ook niet even over hebben gebeld, dat is stukken minder. Wel lekker rustig trouwens.