Auteur: luna

Zal er een moment komen dat ik mijn haar van mezelf moet afknippen? Een moment dat ik me te oud voel voor lang haar? Zal er een moment komen dat ik geen spijkerbroeken meer aandoe, omdat ik dan vind dat oudere vrouwen niet in spijkerbroeken horen te lopen? Of een moment dat ik geen T-shirtjes van de Hulk meer aandoe? Een moment dat ik niet meer naar dance-feesten ga, omdat dat toch echt niet meer kan op mijn leeftijd? Komt er een moment dat ik wildvreemden op straat niet meer zal aanspreken omdat ik zo graag hun puppy wil aaien? Het zou best kunnen, maar ik geloof het niet. Vooralsnog ben ik 26 en heb ik een Hello Kitty-collectie waar menig kleutertje jaloers op zou zijn. Ik heb stapels stickertjes, zo’n 300 gekleurde pennen en stiften, meerdere etui’s, zakdoekjes, gummetjes en puntenslijpers met de beeltenis van dit poesje. En nog veel meer. En ik word er nog net zo blij van als vroeger. Misschien zelfs blijer. Bijna iedere week sta ik in de Hello Kitty-winkel om te kijken of ze iets nieuws hebben. De meisjes van de winkel kennen me al. Ook mijn kleding-collectie mag qua kleurstelling kinderlijk genoemd worden; kleurtjes, veel kleurtjes, alle kleurtjes en dan het liefst alle kleuren door elkaar dragen. Rood met oranje en paars. Ik aai nog steeds alle puppy’s op straat, in winkels raak ik alles aan. Ik ben gek op snoep, drop, chips en koekjes. Ik ben sinds gisteren weer aan het Ministecken, ik heb een Kermit-pop, een Dikkie Dik-knuffel, een Powerpuff Girl-pop en Furby. Ik ben te oud voor niks. Bij mijn ouders hing altijd een tegeltje onder de spiegel. Een kitsch ding met de tekst: ‘Doe wat je wilt, lullen doen ze toch.’

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Een beetje schrijver heeft minstens 1 kat. Dat hoort gewoon. Luna heeft er 2. Skinner, het mannetje, heb ik al bijna 4 jaar, Lolita, het vrouwtje, net een paar maanden. Nu is Skinner een goed beest. Vanaf dat ik hem uit het asiel haalde kroop-ie bij me in bed en is daar nooit meer weggegaan. Als ik achter m’n pc zit, dan ligt-ie op schoot of op de scanner. Hij is sociaal en heeft geen moeite met vreemden. Gaat tegen iedereen aanliggen en geeft iedereen kopjes. Skinner is aandachtsgeil. Net als Luna. Lolita is een ander verhaal. Lolita is een zielig, angstig meisjespoesje. Naar mij toe dan. Vanaf dag 1 al. Geen flikker aan, die hele Lolita. Ze is bang voor me en ik heb alles geprobeerd, maar ze moet me niet. Daarvoor heb ik haar niet uit het asiel gehaald. Ik wil er wel eentje waar ik wat aan heb. Beetje aaien. Beetje kopjes geven. Beetje miauwen. Dat ik, zeg maar, merk dat ik nog een poes in huis heb. Nu merkt P. wél dat Lolita in huis is, want bij hem gaat ze meteen op schoot als hij thuiskomt. Als P. in z’n eentje in bed ligt, dan springt Lolita meteen op z’n kussen. En P. kan haar overal aaien, van boven tot beneden. Omdraaien naar links en omdraaien naar rechts. Ondertussen kwijlt ze op het dekbed. “Hé, kom eens kijken”, zegt P. dan. “Lolita is zo lief.” Lief? Lief? Vanaf het moment dat ze mij ziet, dan vlucht ze onder de tafel of onder de bank. Ze moet me echt niet. Ze is echt bang. En ik doe echt niks. Een eenkennig sletje is ze. Ze wil P. van me afpakken. Ik heb haar wel door. Beetje oudere mannen versieren. Ik had geen betere naam voor haar kunnen verzinnen.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

copyright @ franz wilhelm 2002

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Ik heb mijn eierstokken nog nooit voelen rinkelen en ik verwacht ook niet dat dat de komende jaren gaat gebeuren, maar als dat zo zou zijn, dan weet ik 1 ding zeker; mijn kind zou nooit, maar dan ook nooit bij de geboorte een eigen website krijgen. Tegenwoordig lijkt het niet meer dan normaal dat een vriend van de broer van de moeder even snel een homepage in elkaar draait: “Is weer eens wat anders hè? Ik wou echt iets bijzonders doen, dus ik heb een paar foto’s ingescand van toen je zwanger was en het geboortekaartje ook. De rest moet je zelf doen hoor, maar ik wil wel helpen. Heb een cursusje HTML gedaan in het buurthuis.” Rot op met die ‘geboortesites’. Om te kotsen zijn ze. Waar zijn de door oma gebreide babyschoentjes gebleven? De sokjes van de C&A? De met zorg uitgekozen T-shirtjes in maat 56? Nee, ieder kind krijgt als cadeau een eigen website die zonder twijfel is vormgegeven in de meest afgrijselijke, truttige kleurencombinaties. Inclusief een sneu midi-geluidje op de achtergrond. Familie en vrienden worden niet meer thuis uitgenodigd (‘Als je vingertjes en teentje wil komen tellen, kun je dan eerst even bellen.’), maar ze worden alsof het de normaalste zaak van de wereld is verwezen naar de website. Het eerste wat je ziet van zo’n kind is waarschijnlijk een ranzige, digitale foto met het bloed nog op het kruintje. Als ik zo’n foto heb gezien, dan kom ik voorlopig niet meer langs. Dan weet ik alweer genoeg. Het wachten is op webcams die 24 uur gericht zijn op het wiegje van het kindje. Of webcams die een thuis-geboorte live het web opgooien. Privacy moet tenslotte zo vroeg mogelijk geschonden worden.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Leuke kerel hoor, die ex S., maar hij moet wel met z’n vingers van m’n computer afblijven, ook al zegt hij dat hij er meer verstand van heeft dan ik. “Oh, ben je 24 uur aan het loggen? Dan kom ik wel even langs met Red Bull en sigaretten”, zei hij vanmorgen. “Mail ik meteen mijn gastlog door.” Leuk, gezellig, niets aan de hand. De sigaretten waren van het goede merk en hij had een 4-pack Red Bull. Ook z‘n gastlog was leuk. Tot ik even naar het toilet ging. Kwam terug en ex S. zat voor m’n beeldscherm. “Effe de boel updaten”, zei hij. “Nee! Niet nu, niet nu!”, riep ik. “Alles werkt perfect! Ding is zo stabiel als de pest!” “Kan niet misgaan. Echt niet”, zei hij. “Trust me”, zei hij. Legendarische woorden. Dat vertrouwen kende ik nog van een paar maanden terug. Hele harddisk gewist. Per ongeluk. Maar ik kon hem er niet van weerhouden. Hij was al bezig. Binnen 10 minuten zag m’n complete desktop er verkloot uit. Grote iconen, dat soort dingen. Kon niet meer op internet. Dat soort dingen. Ex S. zag er zelf ook beetje verkloot uit. “Heb je het verneukt?”, vroeg ik. “Komt goed, komt goed”, zei hij. “Trust me.” Maar hij vertrouwde het zelf ook niet helemaal. Godverdomme. Dit stukje tik ik momenteel op het irritante mini-ruk-toetsenbordje van de paarse Apple van P. En ik bel in met een modem. Ex S. kan er beter maar voor zorgen dat ik over een uur weer achter ‘n eigen pc kan. Anders doe ik hem wat aan. Trust me.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Zo’n 6 jaar geleden hadden Luna en ik een relatie. Niks serieus. Maar toch. Het ging uit en we zagen elkaar niet meer, tot ik haar 2 jaar later tegenkwam in een vage pillendisco. Inmiddels had ik alweer 4 maanden een ander schatje. Luna ik waren allebei redelijk ver heen die nacht en we vonden het leuk om elkaar weer te zien. Ik gebruikte mijn altijd effectieve versiertruc: “Ga je nog even mee om bij mij thuis koffie te drinken? Ik heb net m’n huis verbouwd, kun je dat ook even zien.” Luna vond het een uitstekend idee en even later zaten we samen in de taxi. Ik was echt niks van plan. Echt niet. Eenmaal thuis aangekomen stonden we in de woonkamer en Luna keek met bewondering naar mijn net geverfde muren. Even later hoorde ik een zacht gestommel en stond mijn nieuwe aanwinst stampvoetend in de deuropening. Ik was vergeten dat ik haar een sleutel had gegeven (leermoment). “Hoi, ik ben Luna”, probeerde Luna nog, maar de situatie werd er niet beter op. Toegegeven, het lijkt niet goed als je om 5.00 ’s morgens ineens met een andere vrouw in je woonkamer staat. En Luna is niet het soort dame waar je vriendschappelijk naast gaat liggen. Dat wordt niet geloofd en zeker niet door mijn achterdochtige Louis Vutton-schatje. Luna had geen woorden nodig om te begrijpen dat ze er beter even tussenuit kon knijpen. Ik weet zeker dat ze 2 blokken verder het geschreeuw nog kon horen. Ik heb me eruit kunnen lullen. Ik heb een Oscar-winning-performance gegeven. Na die nacht heb ik Luna 2 jaar niet meer gezien. M’n e-mail werd gecontroleerd en ik moest ten alle tijden mobiel bereikbaar zijn. Sinds een jaar is het uit met m’n Louis Vutton-vriendin. Zij heeft een diepgegronde haat jegens vrouwen met rood haar. Ik zie Luna weer regelmatig.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update! En bedankt ex S.!)

Dat ik mezelf tot het sterkere geslacht mag rekenen weet ik al vanaf het moment dat ik überhaupt besefte dat er een verschil was tussen mannen en vrouwen. Zo kon mijn vader het presteren om niet naar z’n werk te gaan, maar diezelfde avond wél te gaan bowlen. (“Ja, maar die tennisarm, dat is die andere arm.”) Mijn vader zat ook zeker 2 keer per jaar thuis met die tennisarm. En hij ging, en gaat nog steeds, iedere maand naar de dokter. Voor dingen. Mijn moeder niet. Ik heb mijn moeder nog nooit op bed zien liggen, m’n hele jeugd niet. Al liep het snot met straaltjes uit haar neus, dan nog stond ze de aardappels te schillen. Want moeders kunnen niet ziek zijn, moeders moeten voor hun man en kinderen zorgen. En voor zichzelf. Vooral voor zichzelf. Mannen raken ook helemaal in paniek als hun vrouw zich niet lekker voelt. Ook P. schiet meteen in de stress. “Wat moet ik koken dan?”, “Moet ik boodschappen doen?”, “Zeg even wat ik me doen!”. Mannen zelf kunnen bij het kleinste griepje al denken dat de wereld vergaat. Mannen zijn altijd zielig als ze pijn hebben. Willen aandacht. Kunnen zich niet vermannen. Vannacht sprak ik Gilles via MSN en hij besloot spontaan om mee te doen met mijn 24-uurs-log-marathon. “Dan houden we elkaar wakker! Gezellig!”, zo spraken we af. Om 6.00 is hij afgehaakt. Watje. Te lezen op zijn site: “Ik weet het, het getuigd niet echt van doorzettingsvermogen. Luna is even niet te bereiken via MSN en ik kak meteen in. Ik geeft het op. Na 6 uur… Een kwart van daar waar ik voor ging. Zwak… (…) Ik duik m’n bed in…” Eerst de stoere man uithangen en dan gewoon opgeven als je het even zwaar hebt? Luna gaat stug door. Een vrouw een vrouw, een woord een woord.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Wanneer je werkt bij een seksblaadje moet je gemakkelijk over seks kunnen praten. Met een rood hoofd zeggen dat de bikinilijn van dat meisje nog een beetje opgepoetst moet worden werkt niet. “Die kut van haar ziet er niet uit zo, die rode pukkels moeten weg”, is effectiever. Gelukkig zijn dit soort zinnen geen probleem voor Luna. Eens per maand is er een FOXY-redactie-vergadering. Eerst bij de hoofdredacteur een biertje drinken, de nieuwste FOXY doorspreken en daarna naar de Chinees. “Lijsttafel vool vijf pelsonen, meneel?”, vraagt het Chinese mini-vrouwtje standaard. Altijd de rijsttafel voor 5 personen. Lekker. Tussen de loempiaatjes, garnaaltjes, Tjap Tjoy en Foo Yong Hai door hebben we het over kutten, vormgeving, tieten, covermodellen, marketingacties, konten en teksten. “Nog een bieltje, mevlouw, meneel?”, vraagt het Chinese mini-vrouwtje af en toe. Ze doet beleefd discreet, maar aan haar schattige glimlachje is duidelijk te zien dat ze het niet snapt: iedere maand 2 mannen van 50+ met 3 meisjes van nog geen 30 met een stapel seksboekjes aan tafel. Luid lachend en luid pratend. “Zullen we iets doen met anale seks?” “Haha, dat zou jij wel willen!” “Wil jij niet een keer bij mij een bondage-sessie doen thuis?” “Haha, dat zou je wel willen!” Ik kijk uit naar dit soort avondjes. Het FOXY-team is klein, maar het zijn mooie mensen om mee te werken. Daarnaast is het een eer om hoofdredacteur P. J. Muller als opdrachtgever te hebben. In de jaren 60 werd hij de ‘seksbaron’ van Nederland genoemd. Ook wel Peter ‘Candy’ Muller, omdat hij de Candy, het eerste seksblad van Nederland, oprichtte. De Candy was grensverleggend. Toen. De FOXY is een heel vriendelijk sekstijdschrift. Nu. Niets provocerends, gewoon lekker, lekker gewoon. En ik kan geen fijnere dagbesteding verzinnen dan praten en schrijven over seks. En er nog voor betaald krijgen ook.
www.foxymagazine.nl

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

copyright @ franz wilhelm 2002

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)

Tieten. Kont. Tieten. Kont. Tieten. Kont. Kont. Kont. Ik kan geen MTV meer zien. Ook geen TMF of The Box trouwens. Alleen maar geile wijven. Alles vliegt in m’n beeld. De tieten. De billen. De benen. De enige ‘dikke wijven’ die af en toe voorbij komen zij Missy Eliot en Macy Gray. Voor de rest graatmagere modelletjes. Graatmagere modellen die de ene kutplaat na de andere uitkramen. Of graatmagere modellen die de clip van de ene kut-R&B-band na de andere kut-boys-band opleuken. Seks als middel om middelmatige zangkwaliteiten te verbergen. Meer regel dan uitzondering. Ze zingen trouwens ook allemaal over seks. Vreselijk frustrerend om naar te kijken en daardoor vergeet je dat zo’n clip ook verschrikkelijk is om naar te luisteren. Wat overigens ook zeer demotiverend werkt is een partner die verlekkerd naar al dat bloot kijkt en je, zonder je aan te kijken, vraagt: “Als ik haar tegen zou komen op straat, zou ik dan met haar naar bed mogen?” Wie ben ik om ‘nee’ te zeggen. Met zo’n weinig-om-het-lijf-wijf zou ik zelf ook wel in bed willen liggen. Paar weken terug was het ‘Destiny’s Child-weekend’ bij MTV, wat betekende dat er de hele dag clipjes, interviewtjes en concertjes van deze dames te bewonderen waren. P. lag de hele zondag in bed te kwijlen. Lekkere wijven hoor, de dames van Destiny’s Child, absoluut. En die liedjes; niks mis mee. Fijne meezingers. Maar om nou 2 dagen lang een complete muziekzender te wijden aan een geil triootje dat misschien 7 hitjes heeft gescoord? Nee. I don’t think I can handle that. Ik vertrouw die muziekzenders allemaal niet meer. Het is een complot. Ik weet het zeker. Ik neem een band, zangeres of zanger vanaf nu pas serieus als ik er geen natte plek van in m’n slipje krijg.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)