Auteur: Luna

De camera is uit.

De cameraman, de geluidsman en de regisseur zijn wat met elkaar aan het overleggen en ik probeer de presentator een beetje op z’n gemak te stellen, want hij heeft overduidelijk nog nooit een vibrator in z’n handen gehad. Of probeer ik mezelf op m’n gemak te stellen door maar wat van me af te praten? Ik voel me helemaal niet relaxt met 4 vreemde mannen in m’n huis. Ik heb het gevoel dat ik me moet bewijzen. Mezelf moet uitleggen. Me moet verantwoorden voor datgene wat ik doe. Voor mijn baan. Voor mijn leven. Voor mij.

“Deze vibrators zitten al jaren in die bakken hoor”, zeg ik tegen de presentator. “Ik gebruik ze echt niet elke dag en ik ben ook echt niet elke dag aan het testen hoor. Ik bewaar alleen de goede en de hele slechte en sommige bewaar ik om met elkaar te vergelijken, want sommige merken komen dus met een 2.0 versie en dan wil ik wel weten of die nieuwe echt beter is dan de vorige en dat kan alleen door ze naast elkaar te laten trillen.”
De presentator knikt.
“En alles zat ooit in kartonnen verhuisdozen, maar ik heb er hele leuke ladekastjes voor gekocht en daar alles enigszins georganiseerd ingedaan, maar het blijft bij mij toch altijd een beetje een chaos, maar ja, dat is alles bij mij, ADHD, hoarder, drukdruk, kijk, zoals deze bijvoorbeeld, die kan eigenlijk gewoon weggegooid, want die was best geinig om een keer te testen, maar die zou ik er nooit meer bijpakken voor het echt, en ooooh, kijk, hahahaha, moet je kijken, hier zit een haar op van Bruce.”
“Bruce?”, vraagt de presentator.
“Ja, Bruce Lee, die zwarte kat die naast je op een stoel ligt. De katten gaan ook overal tussen liggen op m’n kantoor en sommige materialen trekken gewoon ontzettend veel stof en haar aan, dat is nou eenmaal zo. ”

De camera gaat aan.

De presentator pakt een vibrator.
En ja, precies die vibrator waar een haar van Bruce op zit.

“Hier zit nog een poezenhaar op”, zegt de presentator.

ARE YOU FOR FUCKING REAL? Ga jij nou echt dit grapje maken? Ik heb het je net allemaal uitgelegd! Dit was MIJN grapje. En het was niet eens een grapje. Ga je het nu echt zeggen? Ga je nu zeggen wat ik denk dat je gaat zeggen? Ga je dat nu echt doen? Ga je het doen? Ga je nu echt datgene zeggen wat elk jongetje van fucking 14 jaar ook zou zeggen?

“Is die van jouw poes?”, vraagt hij.

Hij heeft het gezegd. LOSER. Ongelofelijke loser.

“Ja”, zeg ik.
En daarna zeg ik: “Maar Jesus, wat een ontzettend flauw grapje!”

–

“Ik weet gewoon zeker dat ze het zo gaan knippen en plakken dat ze al mijn reacties, mijn grapjes, mijn cynische antwoorden eruit laten”, huil ik een paar dagen later tegen m’n man.
“Nee joh, dat gaat echt wel meevallen”, zegt J.
“Nee, ik weet het zeker, dat van die haar van Bruce, ik ben zo eerlijk en naïef om dat dan zelf te zeggen als de camera uit is, gewoon gezellig, gewoon leuk, maar dan gaat hij erover beginnen als de camera draait en dat is gewoon achterbaks, echt, ik vind het niet eerlijk, echt niet hoor en dan zul je zien dat ze eruit knippen dat ik heb gezegd dat ik het een flauw grapje vind.”
“Nee, schatje, dat zullen ze echt niet doen.”

Maar dat is precies wat ze wel hebben gedaan.