Auteur: Luna

Wat deed ik vrijdag 14 maart? Kijk en lees meer…

Toen mijn moeder bijna 2 jaar geleden ziek werd gebeurde datgene waar ik eigenlijk mijn hele leven al bang voor ben; ik moest omgaan met het verdriet van mijn vader. Het verdriet van degene die overblijft. De angst van mijn vader. Mijn eigen verdriet, daar kon ik wel wat mee, want hé, het is immers de bedoeling dat je ouders eerder gaan dan jij, maar het verdriet van m’n vader, die sneed recht in mijn ziel. Daarnaast; ik moest dit alleen doen. Want ook al staat de verkering als een rots naast me; ik ben enig kind.

En ook de afgelopen weken en maanden, met alle bezoekjes aan de oncoloog, ziekenhuis hier, ARBO-arts daar, WIA-aanvragen, gedoe, toestanden, kan ik me af en toe alleen voelen. Enig kind. Waarom heb ik geen broer of zus die me hierin even bij kan staan? Dat je het allemaal een beetje verdeeld? Beetje kunt bellen? Beetje samen lachen om alle ellende? Hahaha! Al lachen m’n ouders en ik met z’n drietjes gelukkig ook om alle ellende, want we zijn heel sterk met z’n drieën en met z’n vieren, met J. erbij. Maar het is bijna jammer dat m’n moeder dit jaar 72 wordt, anders had ze van mij nog wel een keertje mogen proberen om een broertje te maken.

Ik was dan ook echt heel blij toen ik 5 jaar geleden hoorde dat de verkering een zus had, en een stiefzus en een stiefbroer! En niet alleen een vader en een moeder, maar ook nog 2 stiefvaders! Ik kreeg er dus niet alleen een dochter bij, maar ook een hele familie! Leuk!

Dacht ik.

Al snel kreeg ik van diverse kanten te horen dat mijn verkering J. dit en dat. En nog meer dit en nog meer dat. En dat ik dan wel heel erg op dat moest letten. Of dit. En dat hij vroeger wel heel erg dit of dat en hoe ik dat nou allemaal vond. Ik ben alle familieleden die het nodig vonden om J. af te vallen bij mij, zijn partner dus, en bij de stiefmoeder van S., want dat ben ik natuurlijk ook, enorm dankbaar! We hebben er samen dan wel erg veel ruzie en woorden om gehad, over zijn verleden, over dingen waar ik eigenlijk geen ene reet mee te maken zou moeten hebben, maar we hebben elkaar hierdoor in de afgelopen 5 jaar wél heel erg goed leren kennen. Dus hun waarschuwende woorden hebben ons alleen maar goed gedaan. We weten precies wat we aan elkaar hebben. Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van al hun negativiteit en hun voorliefde voor dat wat in het verleden gebeurd is; ons dichter bij elkaar brengen! Zo lief! Wie zei er ook alweer dat blood thicker is than water? Ik niet.

Ik ben vorige week als Facebook-vriend verwijderd door de zus van de verkering. Nu kan dit gebeuren. Per ongeluk op een knopje gedrukt misschien. Maar haar man heeft me ook verwijderd. Nou ja, ook zelfs dat kan gebeuren. En who gives a shit about Facebook anyway? De zus van J. heeft ruzie met haar vader en misschien vond ze het niet zo prettig om dan via mij ooit foto’s van haar vader tegen te komen. Kan. Zou ik snappen. Maar haar antwoord op mijn vraag waarom ze me van Facebook heeft verwijderd was: ‘Omdat wij alleen nog maar lieve mensen in ons leven willen.’

En nou kan je heel veel van mij zeggen. Echt heel veel. Maar niet dat ik niet-lief ben.

Het is nogal naïef om familie uit je leven te bannen, want ik blijf, no matter what, de vrouw van haar broer. En J. blijft sowieso haar broer, no matter fucking what! En dochter S. blijft, no matter what, haar nichtje, al heeft ze dochter S. dan weer niet verwijderd van Facebook, dus daar ligt een leuke taak voor de verkering en mij om haar uit te leggen waarom haar tante mij niet meer in haar leven wil, maar haar moeder, dus de ex van J. nog wel. Ik denk dat ik over een paar maanden of over een jaar, of 2 of 3, ook wel heel dankbaar zal zijn voor deze extra taak, want het leven van een stiefmoeder gaat sowieso al over rozen, dus dit kan ik er makkelijk bij hebben. Easy!!!!

Het enige waar ik de afgelopen dagen aan moet denken is het volgende: Wat als er iets met de vader van J. gebeurd? Wat dan? Gaan we dan z’n zus bellen? Wil de vader van J. dan dat z’n zus gebeld wordt? En wat als er iets met de moeder van J. gebeurd? Wat dan? Moeten wij dan met de zus van J. in 1 kamer staan? Moeten wij dan afspraken maken met een vrouw die ons zo keihard uit haar leven heeft geduwd? Met een vrouw die mij niet-lief vindt? Met een vrouw die niet eens de moeite neemt om te antwoorden op onze, toch echt wel lieve, berichtjes? Met een vrouw die in al haar naïviteit denkt dat het spreekwoord ‘uit het oog, uit het hart’ op waarheid berust?

Door mensen keihard uit je leven te snijden met de mededeling dat je de ander nooit meer wil zien, houdt je de ander juist veel dichter bij je hart. Een hart vol boosheid, dat wel. Maar heel dicht tegen je hart.

Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik enig kind ben.

Wat deed ik dinsdag 11 maart? Kijk en lees meer…