Auteur: admin

De ondertitel van de column van Thierry Baudet (die vorige week zaterdag dus in de NRC stond) is; ‘Verschil tussen een slippertje en masturberen is niet fundamenteel’. Deze stelling legt Baudet uit in zijn column: ‘(…) Zelfbevrediging biedt uitkomst voor vrijgezellen. Maar wanneer binnen een monogame relatie de partners misschien wel intiemer of intenser orgasmen beleven door masturbatie dan als ze samen zijn, is die relatie niet meer heel. Omdat ze beide het loslaten van de seksuele exclusiviteit betreffen is er geen fundamenteel verschil tussen masturberen en een slippertje buiten de deur. Een inbreuk op het zo volkomen mogelijk samenzijn, een weglekken van energie, kortom een vorm van vreemdgaan.’

Eh, say what?? Schreef Baudet hier nou echt dat masturberen hetzelfde is als vreemdgaan? Really? Dan ben ik bang dat er in 99,9% van de huishoudens behoorlijk wordt vreemdgegaan. In mijn huishouden in ieder geval wel. Wat zeg ik? Dan ben ik vanmorgen nog vreemdgegaan. En gisteren. En vorige week. En…

De kans dat je een partner vindt die qua seksuele energie precies op jouw level zit, en dat ook blijft als je wat langer samen bent, is klein. Soms wil hij in de ochtend, maar zij dus echt alleen ’s avonds, want zo’n hijgende dode mus in haar nek is niet haar idee van een feestje. Soms is hij na 1 keer klaarkomen al totally bevredigd en valt hij naast haar in slaap, terwijl zij nog een keer en nog een keer wil. Soms wil hij elke dag en soms heeft zij 2 weken geen zin.

Het 3e stukje dat ik ooit het wereldwijde web opstuurde, meer dan 10 jaar geleden, ging over soloseks. Toen schreef ik: ‘Het is een soort cadeautje voor mezelf.’ En volgens mij is dat een heel gezonde gedachte en is een orgasme een heel gezond cadeautje. Want als ik iedere keer dat ik zin had, had moeten wachten tot mijn ex-partner ook zin had, had ik kunnen wachten tot ik daadwerkelijk zou veranderen in een hysterische vrouw. Dus Thank God voor mijn vingers, de gratis geile bondagefilmpjes die ik via het internet kan bekijken en Thank God voor de 500 seksspeeltjes die de afgelopen 10 jaar gebracht zijn door diverse postbodes! En nu ik toch bezig ben; ook een Thank God voor de huidige verkering die vaker zin heeft dan ik!

Maar als mijn J. zin heeft en ik niet dan hoeft hij al die geiligheid van mij niet op te kroppen. Alsjeblieft niet zeg! Een man met opgekropte geiligheid is nog erger dan een kind dat een snoepje wil. “Mag ik een snoepje? Mag ik een snoepje? Ik heb gisteren ook geen snoepje gekregen! Mag ik een snoepje? Eentje maar? Ah, mag ik een snoepje? Het is een week geleden dat ik een snoepje kreeg. Ah? Een kleintje maar? M’n vriendjes op school krijgen wel elke dag een snoepje! Ah?” Vul in plaats van ‘snoepje’ het woord ‘blowjob’ in en je hebt zo ongeveer de gedachtegang van een man met opgekropte geiligheid te pakken.

Dus de verkering rukt zichzelf maar zo vaak af als hij wil. En als hij daarbij naar porno wil kijken; moet-ie lekker doen. Die pornoactrices hebben misschien een mooier lijf dan ik, maar het mijne is toch het lekkerst. En als hij een of andere robosucker op z’n pik wil zetten; doen! Zo’n nepkutje is misschien altijd beschikbaar, maar mijn kutje is the real deal. En als hij ondertussen fantaseert over een orgie met het Nederlands dameshockey-elftal; hij gaat z’n gang maar. Ik vind alles best. Zolang hij maar niet met z’n opgekropte geiligheid naar de buurvrouw gaat. Zonder mij.

In het NRC-Handelsblad van vorige week zaterdag schreef jurist en historicus Thierry Baudet een nogal depressieve en negatieve column over de opkomst van seksspeeltjes. Hij was, net als ik, naar de première van Hysteria geweest en was niet echt de spreken over de vrijgevochten vrouwelijke teneur van de avond. Een vriend van Thierry had hem kort daarvoor verteld over de hulpmiddelen die hij gebruikte; elektronische stimulatoren (namaakkutjes en -monden) waar volgens die vriend geen echte vrouw tegenop kon. ‘Een vagina, perfecter dan je in werkelijkheid ooit tegenkomt, of een mond met 3 tongen, onvermoeibaar alle zenuwen van de penis tot het uiterste prikkelend.’ Verderop in Thierry’s column: ‘Gebruik van vibrators, autoblowers en porno levert daarbij prikkels die geen mens kan evenaren.’ Ook schrijft hij: ‘Door hun intensiteit dreigen ze de gebruiker afhankelijk, zo niet verslaafd te maken.’ En verder: ‘Wat dreigt is dat man en vrouw steeds minder genoodzaakt zijn met elkaar hun seksualiteit te beleven.’

Nu kan ik me sowieso niet vinden in de column die Thierry schreef, maar bij deze stukjes had ik metéén zoiets van; waar heeft-ie het over? Die Thierry heeft zelf waarschijnlijk nog nooit z’n piemel in zo’n nepkutje gestoken. En die vriend van Thierry heeft zijn piemel waarschijnlijk nog nooit in een echte vrouw gehad. Want in huishouden Luna en J. worden er niet alleen vibrators en dildo’s getest. Ook arriveert hier wel eens een masturbator voor mannen; een nepkutje, een nepmondje of een nepkontje. Allemaal namen voor hetzelfde; een stuk plastic met een gat erin. De een wat strakker dan de ander. De een met wat meer ribbels dan de ander. Sommigen met het glijmiddel er al in. Bij een ander moet je het glijmiddel zelf toevoegen.

Maar zover ik weet, en ik weet een heleboel van seksspeeltjes, is er op dit moment nog geen seksspeeltje voor mannen te koop dat écht beter, lekkerder of geiler is zijn dan een echte vrouw. Al worden deze speeltjes voor mannen wel altijd aangeprezen met termen als ‘voelt als een fluweelzachte huid’, ‘geniet van een levensecht gevoel’, ‘zij zal je weelderig verwennen met haar volle lippen’ of ‘geniet van de beste blowjob ooit’. Maar zoals Marvin Gaye ooit al zong: ‘Ain’t nothing like the real thing baby’. Dus met die ‘optimale stimulatie’ waar Thierry het over heeft, valt het best wel mee. Je zult hoe dan ook je handen moeten gebruiken om het seksspeeltje op en neer te bewegen, flotsflots, waardoor het hele gebeuren dus basicly neerkomt op jezelf afrukken met een stuk plastic met een gat erin. Helemaal niks mis mee overigens. Ook de huidige seksrobots, hoe levensecht gemaakt ook, komen nog lang niet in de buurt van de seksuele ervaring die je met een echte vrouw hebt. Of je moet het rampetampen op een stuk levenloos plastic van 50 kilo in de buurt vinden komen van een wilde, passionele nacht. Dat kan. Maar ik denk van niet.

En de 500 vibrators, dildo’s, trillende eieren en vibrerende tongen die ik de afgelopen 10 jaar in m’n eentje of met partner heb getest waren leuk, lekker, geil, soms fantastisch, briljant, geweldig, soms teleurstellend, hilarisch, opwindend, apart of gewoon geinig, maar nooit hebben ze het gevoel van seks met een échte man kunnen evenaren. Want hoe intens de trillingen van sommige seksspeeltjes ook zijn en hoe gemakkelijk het ook is om daarmee tot een orgasme te komen, de onvoorspelbaarheid van échte seks, de spontaniteit, de warmte, de geur, het kleffe, de humor, de gesprekken tussendoor, de onzekerheid, het gehijg, het elkaar al ophitsen de hele dag, het samen een sigaretje roken achteraf, het gefluister, de geborgenheid, de verliefdheid, het onverwachte, de liefde, het zoenen en het teasen; dát is pas echt geil. En intens. En verslavend.

Gisteravond werd ik door mijn persoonlijke privé-chauffeur J. naar de 3FM-studio gebracht, zodat ik daar 2 uur lang kon praten over seksspeeltjes in het programma PSradio! De sfeer in de studio was superrelaxt en Paul Rabbering en Janine Abbring waren ook helemaal leuk en gezellig en hoewel ik zondagmiddag toch ineens zenuwachtig werd, verdwenen al die zenuwen meteen toen ik de studio betrad. Het was allemaal net echt! Met een eigen microfoon en een eigen computer waarop ik kon twitteren en de binnengekomen sms-jes kon lezen en ook nog met een webcam op mij gericht, voelde ik me eventjes helemaal een echte celebrity! En ik heb 2 uur lang zitten lachen en smilen, maar ik was daar natuurlijk aanwezig als seksspeeltjes-goeroe, dus ik moest ook nog wat zinnige dingen zeggen. Of in ieder geval wat grappige dingen. Of eerlijke dingen. “Maar jouw moeder, die krijgt ook speeltjes opgestuurd hè?”, vroeg Paul Rabbering. “Eh…”, stamelde ik. Nu snel schakelen. Kiezen voor een geintje, eromheen lullen of de waarheid. Maar op de een of andere manier kon ik niet anders dan de waarheid vertellen. Dus ik gooide zonder gêne de ether in dat ik juist hartstikke blij ben dat mijn ouders hét nog doen, dat m’n moeder en ik de grootste lol hebben samen als er weer een doos met seksspeeltjes arriveert en dat ik juist trots ben op m’n moeder (die volgend jaar 70 wordt) en zich er niet voor schaamt om bij mij een speeltje uit te zoeken als haar vorige kapot is. Sorry mam! En terwijl er een liedje werd gedraaid vertelde ik Janine en de meisjes van de redactie over het fenomeen ‘showbeffer’ en alle meisjes begrepen me meteen. En om even een voorbeeld te geven van een typische showbeffer in de muziekbusiness zei ik ‘Dinand Woesthof’ en ja, de meisjes vonden dat ook, hahaha, maar ja, toen was het liedje ineens afgelopen en toen vroeg Paul wat ik nou precies bedoelde en toen heb ik geheel per ongeluk, maar het is gewoon wel de waarheid en de waarheid mag gezegd worden, Dinand Woesthof een showbeffer genoemd. Sorry Dinand! Maar verder heb ik me keurig gedragen en volgens mij geen gekke dingen gezegd waar ik me achteraf voor moet schamen. Al heb ik terug in de auto wel meteen m’n moeder gebeld: “Mamma! Heb je het gehoord? Jij was ook nog even gespreksonderwerp, je bent toch niet boos hè?” Maar dat was ze zeker niet. Ze had zich bescheurd van het lachen en vond het allemaal geweldig. Gelukkig maar. Ik ook.

Een stukje retro-Luna over de ‘showbeffer’, omdat het nog totally actueel is nu: HIER.
Ik werd in 2002 thuis geïnterviewd door een mannetje van de radio… Stukje: HIER.
En het stukje over de radio-uitzending: HIER.
En in 2004 mocht ik samen met 10e op radio1, al vond ik dat lang niet zo leuk als bij 3FM! Het stukje daarover: HIER.

Jaren geleden heb ik meerdere keren een aanbod van BNN afgeslagen om in 1 van hun programma’s te komen praten over seks, drugs en seksspeeltjes. Omdat ik niet bekend wilde staan als ‘het vibratormeisje’. Omdat ik toen nog vertwijfeld naar de hemel kon staren en vond dat ik zoveel meer was dan iemand die vibrators testte. Omdat ik niet wilde dat mensen dachten dat ik dom was. Of een huppelkutje met een dildo. Of dat ze me uit zouden lachen. Omdat ik niet wilde dat m’n ouders in de problemen kwamen als familie mij op televisie zouden zien en zouden denken; waar is het misgegaan met dat meisje? Kan ze nou echt geen keurige kantoorbaan krijgen? Moet ze nou echt zo haar geld verdienen? Wat zielig! Ook wilde ik P. niet in verlegenheid brengen, want die was sowieso geen fan van mijn FOXY-baantje. Die vond mij vooral een kunstenaar en wilde dat ik me in die richting ontwikkelde. En als iemand me toen vroeg wat ik deed vond ik het ook erg belangrijk om meteen te vermelden dat ik naast mijn FOXY-werkzaamheden ook nog in de verstandelijk gehandicapten-zorg werkte. En dat ik dus heus wel m’n HBO-diploma op zak had. En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik toen ‘nee’ zei tegen BNN. Dat was toen de beste beslissing. Maar nu maakt het me niet zoveel meer uit wat andere mensen van me denken. Vibratorvrouwtje, dildomeisje, seksspeeltjes-tester, dom, naïef; whatever! Fuck it. Ik test seksspeeltjes. En ik heb er in de afgelopen 10 jaar minstens 500 tussen m’n benen gehad. En dat is een prestatie om trots op te zijn! Of zoals Nico Dijkshoorn in augustus 2002 al schreef: ‘Luna doet boodschappen op de Kamasutra-beurs alsof ze zes ons dungesneden prei gaat kopen.’ Ik kon er in 2002 al om lachen en nu nog steeds. Ik kan leuker, enthousiaster en met meer humor over seksspeeltjes praten dan menig ander. En vooral; zonder dat het plat wordt. Ik kan vrouwen die nog nooit een seksspeeltje hebben gebruikt of er überhaupt nog nooit over hebben durven praten laten schaterlachen, laten fantaseren en zelfs overhalen tot de aankoop van hun eerste dildo of vibrator. Want, seks en seksspeeltjes zijn gewoon helemaal m’n ding. Dus toen iemand van 3FM mij vroeg of ik aankomende zondag voor PSradio over seksspeeltjes wilde komen praten, zei ik natuurlijk ‘ja’.

Zondag, 4 december, tussen 20.00 en 22.00 zit ik totally live in de studio van 3FM. Samen met Janine Abbring en Paul Rabbering. En het gaat over seksspeeltjes dus.
Promo-stukje over de uitzending: HIER

Mail & Female (1 van de leukste seksshops in Nederland, zowel online als hun echte winkel op de Nieuwe Vijzelstraat 2 in Amsterdam) had me uitgenodigd voor de feestelijke première van de film Hysteria; een film over hysterische vrouwen en de uitvinding van de vibrator. Daar wilde ik natuurlijk wel naartoe. Of de verkering mee wilde. “Als ik een film wil zien over hysterische vrouwen en vibrators, dan kan ik net zo goed thuis blijven”, had hij gezegd. “Hoezo, ik ben hartstikke sane man”, had ik bits geantwoord, “maar als je niet mee wil, dan ga ik wel alleen hoor.” Maar uiteraard wilde hij wel mee, een uitje which involves vibrators en vrouwen, dat kon hij natuurlijk niet afslaan. Dus zo zaten wij gisteren gezellig naast elkaar in de Melkweg-bioscoop te genieten van ‘een waargebeurd verhaal over vrouwelijke seksualiteit en emancipatie in een periode waarin kuisheid en conservatisme de geldende norm was’. Al kun je Hysteria beter zien als een romantische komedie die zich afspeelt in het Victoriaanse Engeland. De jonge dokter Mortimer Granville krijgt een baan als assistent van dokter Dalrymple; een dokter die vrouwen dagelijks behandeld voor hysterie, oftewel ‘hysteria’, vandaar ook de titel van deze film. Deze ‘ziekte’ leidde bij vrouwen tot depressieve gevoelens, woedeaanvallen of prikkelbaarheid, en deze konden tijdelijk worden verholpen door een zogenoemde ‘bekkenmassage’. Deze bekkenmassage (keurig uitgevoerd onder een fluwelen kleedje) eindigde meestal in een ‘spasme’, waarna de vrouw er weer een tijdje tegenaan kon. Zo’n spasme was natuurlijk een orgasme, maar dat ook vrouwen klaar konden komen, dat wisten ze in de Victoriaanse tijd nog niet. De spasmes hadden volgens de Victoriaanse doktoren zelfs helemaal niets te maken met seks, maar ondertussen zaten ze wel met hun ingeoliede vingers in de kutjes van menig Victoriaans dame om haar op die manier van haar hysterie af te helpen. Niet dat de doktoren er van genoten om die bekkenmassages te geven, integendeel, ze vonden het zelfs een vervelende behandeling waar ze vooral kramp in hun handen van kregen! Samen met een in elektriciteit gespecialiseerde uitvinder (iets wat net bestond in die tijd) gaan de dokteren Granville en Dalrymple uit de film experimenteren met een nieuw elektrisch apparaat. Et voila; de allereerste vibrator was een feit! Feit is ook dat Hysteria een superonderhoudende film is qua storyline, maar ook qua historische beelden (geweldige kostuums en settings). Daarnaast pik je een stukje geschiedenis mee (die zelfs ik als vibrator-expert niet kende) én de film heeft ook nog eens een happy end! En zoals de doktoren, mannen en vrouwen anno nu wél weten; éverybody needs a happy ending once in a while. Die houden je sane.

Hysteria gaat draaien in de wat kleinere bioscopen op 8 december. En een medewerker van @ParadisoFilmsNL (de distributeur van de film) liet weten dat de film ook in de Pathe-bioscopen gaat draaien: www.pathe.nl.
Meer info: IMBD

“De Jehovah’s staan voor de deur”, gilt oppasmeisje M. terwijl ze me tegemoet komt gerend naar de keuken, “de Jehovah’s, de Jehovah’s!”
“Vraag maar of ze een wijntje willen”, zeg ik.

Oppasmeisje M. vindt het superleuk om anderen voor de gek te houden, maar ik trap er deze keer mooi niet in! Haha! Dat zal haar leren om mij van mijn kookkunsten af te houden!

“Ze hoeven geen wijn”, zegt M. even later.
“Staan ze er echt?”
“Ja, echt.”
“Nee, echt niet”, maar ik loop wel richting de voordeur.

“Hoi”, zeg ik.
“Hallo”, zeggen J. en O. in koor.
Het is het Jehovah-stelletje dat al een paar keer op de koffie is geweest om met mij te praten over het leven. Hun leven. Mijn leven. Hoe ik de dingen zie. En hoe zij de dingen zien. En over de verschillen daarin. Niet op een belerend toontje, althans, dat gevoel heb ik niet, maar meer uit een wederzijdse interesse. Waarom doe ik de dingen die ik doe? En waarom kiest iemand voor zo’n streng religieus leven? Ik denk omdat J. en O. binnen de Jehovah-gemeenschap zijn geboren, maar zij zijn van mening dat het hun eigen, vrije keuze is.
“Sorry hoor, maar ik dacht dat ze een grapje maakte. Ze kwam helemaal gillend de keuken in dat de Jehovah’s voor de deur stonden.”
“Is niet erg hoor”, zegt O.
“Maar willen misschien jullie een wijntje?”, zeg ik met een big smile.
“Nee, we komen even wat brengen.”
“Oh, wat dan?”
Jehovah-mannetje J. grabbelt wat in zijn typische lederen Jehovah-tas.
“We hadden het er thuis nog over gehad en we kwamen dit boekje tegen en we dachten; dat is echt iets voor jou.”
Hij reikt me een Wachttoren aan met de titel ‘Wat is de Bijbelse kijk op seks?’.
“Hahaha”, lach ik, “dat meen je niet! Dat vind ik leuk!”
“Ja, we dachten al dat je het leuk zou vinden.”
“Ik ga het lezen en dan kunnen we het de volgende keer daarover hebben.”

Ik las het zinnetje ‘Masturbatie kweekt een ongezonde, egoïstische kijk op seks. De Bijbel belooft dat God ‘kracht die datgene wat normaal is te boven gaat’ kan geven aan hen die oprecht hun best doen om met deze gewoonte te stoppen.’ (2 Korinthiërs 4:7; Filipenzen 4:13).

Ik hoop dat ze snel weer langskomen.
Echt.

De ontmoeting ging zo goed tussen de 3 kantoorkaters en poezendiva Oprah. Sid Vicious gaf Oprah keurig een neusje-neusje bij aankomst, Frank Sinatra keek even op en daarna niet meer om en Bruce Lee liep en loopt nog steeds met een blik van die-kale-had-van-mij-niet-gehoeven-maar-het-vrouwtje-vindt-mij-toch-de-liefste. Ook de 3 maanden daarna leek het kwartetje poezen prima met elkaar overweg te kunnen, of elkaar op z’n minst te tolereren. En Oprah is zo lief en zo leuk en zo zacht en ze spint zo hard. Tot ik een maand geleden een drol op de bank vond. Foutje, sorry vrouwtje. Maar een paar dagen later lag er weer eentje. De dag later weer eentje. Een andere keer zag ik Oprah schijten op een stoel terwijl ik er naar stond te kijken. Flats. En als het dan gewoon van die harde poezendrollen waren dan had ik er misschien nog mee kunnen leven. Doekje erover en klaar. Doen alsof het niet gebeurd is. Nobody has to know! Maar Oprah legt van die natte, halfzachte en vreselijk stinkende hoopjes, die, en dat hoorde ik later pas, typisch blijken te zijn voor Sphynxen. En ik ben natuurlijk altijd de eerste die ze ontdekt hè? Of de verkering doet gewoon alsof hij niks gezien heeft, want wie het als eerste ziet moet het opruimen, waardoor ik dus nu al weken bijna dagelijks ’s ochtends met m’n handen in de halfzachte stront die al een beetje begint op te harden in het midden, zit. En als ik heel eerlijk ben, dan kan ik minstens 1 ander halfzacht ding verzinnen dat na een tijdje begint op te harden, wat ik in de ochtend aan wil raken. Gatverdamme! En het blijft niet alleen bij die drollen. Oprah pist ook regelmatig op plekken waar het niet de bedoeling is. Gatverdamme! De verkering is er al helemaal klaar mee, maar ik ben op zoek naar een oplossing. Of een oorzaak. Al is die oorzaak eigenlijk overduidelijk te vinden in de aanwezigheid van kater Sid Vicious, die met zijn verstandelijke beperking het fenomeen naaktkat gewoon niet lijkt te begrijpen. Hij rent haar van links naar rechts achterna door het huis en blijft haar daarna net zolang aanstaren tot ze van de stress haar hele darminhoud en blaasinhoud laat lopen. Kortom; het botert niet zo tussen Sid Vicious en Oprah. En dat is natuurlijk heel zielig voor hen, maar vooral héél zielig voor mij! Want om Sophie’s Choice-achtige toestanden te voorkomen moet ik het principe Last in, First out gaan toepassen.

Als een peuter of kleuter een grappige of gekke uitspraak doet, dan is dat meestal nog heel erg lief en grappig en ook allemaal twitter-, blog- en zelfs boekwaardig, maar wat als een 10- of 11-jarige een uitspraak doet waarbij je zoiets hebt van; ‘Eeeeeh, say what?’ Is het dan nog grappig? Is het dan nog schattig te noemen? Of moet je ervan uitgaan dat 10- en 11-jarige dondersgoed weten wat ze zeggen, maar je gewoon voor het blok of voor schut willen zetten? Gewoon omdat ze aan pre-puberen zijn. Of om je gewoon even te laten voelen dat jij dus echt raar bent. En héél anders. En oud.

Zo trakteerde oppasmeisje M. mij op de uitspraak: “Chantall, dat vind ik dus echt zo’n paardennaam hè?”
“Ken jij paarden die Chantall heten dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik heb het over die vrouwen die paardrijden.”
“Eeeeeh…”

Dochter S. 2 maanden geleden, bloedserieus: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. vraagt of ik voor J. ook nog andere vriendjes heb gehad.
“Ja, voor J. had ik 10 jaar een relatie met P.”, zeg ik.
“En nog meer?”
“Ik heb daarvoor nog meer vriendjes gehad, ja.”
“Hoeveel dan?”
“Een stuk of 6.”
“En heb je het met allemaal gedaan????”
“Nou, ik heb het met nog wel meer jongens gedaan.”
Met grote ogen en haar mond open van verbazing vraagt ze: “Was jij vroeger knap dan?”

Dochter S. vorige maand: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. over lesbiennes: “Dat is toch niet normaal!”
“Waarom niet, als ze maar van elkaar houden, toch?”, zeg ik.
“Nee, dat bedoel ik niet.”
“Wat dan?
“Wat kunnen die nou samen doen?”
“Eh, hoe bedoel je?”
“Nou, die hebben 2 gaatjes, dat gaat toch helemaal niet?”
“Eeeeeh…”

Dochter S. vorige week: “Jij bent écht gek.”

Maar gelukkig is ook J. nog wel eens onderwerp van gesprek. Terwijl dochter S. en ik naar de stad wandelen om boodschappen te doen, zeuren we over pappa en dat het echt wel heel dom van hem is om niet met ons mee te willen naar de stad, omdat we dus écht niet de hele tijd overal willen kijken als hij dat soms denkt en dat hij voor straf dus mooi geen vietnamees loempiaatje krijgt en wij lekker wel.
“Weet je”, zegt dochter S.
“Nou?”, vraag ik.
“Ik begrijp dus echt niet hoe pappa aan zo’n leuke vriendin komt.”

“Hé, is P. nou al vader geworden?”, vraagt m’n moeder. “Ik weet het niet, ik heb nog niks gehoord, maar het zou toch wel zo ongeveer nu moeten zijn, want hij schreef dat ze in oktober was uitgerekend”, zeg ik. “Ik heb al zitten kijken op de website van P.’s bedrijf”, zegt m’n moeder. “Nee! Mamma! Dat doe je toch niet!”, zeg ik, “daar gaan ze toch niet schrijven dat P. een kindje heeft gekregen?” En dat stond er ook niet. Natuurlijk niet. Maar ikzelf moest eerlijk toegeven aan m’n moeder dat ik al had gezocht onder ‘geboren in Amsterdam’ op Google. Ook alle Social Media had ik, zonder effect, al doorgespit. “Ja, maar ik durf ‘m niet te bellen hoor”, zeg ik, “straks is het niet goed gegaan, want ze zijn allebei toch al 40+, en dat zou ik vreselijk verdrietig vinden om te horen. Ik wil gewoon even weten dat ze een gezond kindje hebben.” En daarna check ik m’n hele Facebook, Twitter, iPhone, e-mail-contactenlijst en kom ik eigenlijk maar op 1 iemand die ik durf te bellen. En die iemand vertelt me even later dat P. en zijn nieuwe vriendin een helemaal gezond meisje hebben gekregen. Alles erop en eraan. Everybody happy. En dan heb je zoiets van; helemaal fijn en goed, want ik zat er toch een beetje mee, maar ja, noem het lot, noem het toch even aan elkaar denken, noem het karma, energie, noem het Social Media, noem het weet ik veel wat, maar een dag later belt P. mij om trots te vertellen dat hij vader is geworden. En dan ben je blij voor hem. En dan heb je gewoon weer een heel normaal en vertrouwd gesprek. En dan gun je hem en z’n nieuwe vriendin het allerliefste en mooiste kindje van de hele wereld. En alle, alle, alle geluk. Maar dan bel je zelf toch, nadat je de telefoon hebt opgehangen, in tranen naar je eigen verkering; “Ik vind het zo moeilijk om te horen allemaal.” En dan zegt je verkering dat hij het niet erg vindt om nu naar het ziekenhuis te gaan om z’n sterilisatie ongedaan te maken en dat ik dan wel weer aan de pil kan gaan en dat ik er dan nog zolang over na mag denken als ik wil, maar dat het allemaal heus nog wel kan. Maar ik word over 2 weken 36. En ik wil het helemaal niet.