web analytics

Auteur: admin

LUNA BACK FROM THE BOODSCHAPPEN FUTURE

“Kijk”, heb ik 2,5 jaar geleden geroepen toen ik met vriendin L. boodschappen ging doen bij de Albert Heijn bij mij om de hoek. Zij kwam toen voor het eerst bij me langs in Tiel. “De Albert Heijn ziet er in elke plaats hetzelfde uit, dus als ik heimwee krijg naar Amsterdam, dan kan ik altijd hier boodschappen gaan doen!” “Ah! Joh! En je kan in noodgevallen ook nog met een slaapzakje voor de deur gaan liggen”, zei ze, “komt allemaal goed!” Het is waarschijnlijk hetzelfde als het McDonalds-effect. Overal ter wereld dezelfde hamburger kunnen eten geeft troost. Overal in Nederland boodschappen kunnen doen bij dezelfde supermarktketens ook. Dat je, ondanks al je ellende, nog steeds kan genieten van precies dezelfde Euroshopper-muesli, dezelfde huiswijn en dat je met de bonuskaart die al jaren in je portemonnee zit ook gewoon in Tiel korting kan krijgen op 1 gesneden wit. Dat is fijn. Dat is vertrouwd. Maar die vertrouwde plek, de Albert Heijn bij mij om de hoek, die ging dus verbouwen. En heel Tiel, althans, de mensen in mijn omgeving, dus dat is bijna heel Tiel, had het er al weken over. Ja, want 2 weken de Albert Heijn dicht, hoe erg is dat! En het was ook best erg, want ik kwam er ineens achter dat ik wel erg vaak eventjes iets ging halen wat ik niet echt nodig had. En dat mijn diepvries en voorraadkast dusdanig vol zitten dat wij 2 maanden kunnen overleven zonder de deur uit te hoeven. Vitaminepilletje erbij en klaar! Maar, hoe zou de nieuwe Albert Heijn worden? Ze waren muren aan het uitbreken! En ze zouden nieuwe glazen vitrines krijgen, ja, en nog veel mooier en groter dan de C1000, die pas geleden was verbouwd. En we kregen allemaal een officiële uitnodiging in de brievenbus om te komen kijken tijdens de opening 28 maart en dan zouden er hapjes en drankjes en voor elke klant een gratis abrikozen-appeltaartje aanwezig zijn. En dan sta je ineens, tijdens die openingsdag in je eigen Albert Heijn, want ja, hallo, als iedereen gaat, dan ga ik ook, met een hele futuristische zelfscanner in je hand en dan mag je zelf je boodschappen scannen, bliepbliep, en dat voelde onwijs Space Oddity, en dan kom je allerlei mensen tegen, hoi, hoi, wat een mooie winkel hè, ja prachtig en dan merk je ineens dat de tijd vanzelf is gegaan. Dat je onderdeel bent geworden van een andere stad, dat je hier hoort, dat je het hele back-up-plan van bij de Albert Heijn voor de deur blijven slapen helemaal niet nodig hebt gehad en dat je heel veel lieve mensen kent en dat je eigenlijk wel hartstikke blij en gelukkig bent. Maar dat je je boodschappen liever bij de Turk een paar straten verderop haalt.

8

LUNA NEEMT EEN KIJKJE IN DE SPIEGEL

“Je maakt je zeker al jaren hetzelfde op?”, vroeg de visagiste.
“Ja, eigenlijk wel”, zei ik.

En dat was dat. De visagiste zei de rest van de opmaak-sessie niets meer. Ze keek niet in m’n ogen, maar naar m’n ogen en ik voelde me vreselijk bekeken. Ze had net mijn eigen make-up eraf gehaald en was bezig om haar kleurenpalet aan te brengen. Ik had verwacht dat ze me dan wel wat tips zou geven over hoe ik me dan zou moeten opmaken volgens haar, want dat ze m’n eigen make-up niets vond, dat was wel duidelijk. Maar ze zei dus niets en ik voelde me net zo’n vrouw uit zo’n make-over programma die al 20 jaar in een overgooier loopt en nog nooit lippenstift heeft opgehad en die dan volledig wordt afgezeken door een jury of het publiek, maar die dan wel glorieus het podium op gaat komen; take a look at me now

Ik doe al jaren en jaren en jaren, 20 om precies te zijn, donkergrijze oogschaduw op m’n ogen, zwarte dikke lijn boven m’n ogen met een oogpotlood en dan mascara. Klaar in 1 minuut en ik kan er ook mee slapen en ik word ’s ochtends wakker en dan is er nooit iets doorgelopen. Prachtig.

“Ik doe er meestal ook wel wat glitters bij”, zei ik in een poging tot een gesprek, “matching met de kleur van het jurkje dat ik dan aanheb.” Maar de visagiste knikte en zei niets en toen had ik dus helemaal het idee dat glitters alleen maar acceptable in the eighties waren en dat ik vreselijk voor lul loop normaal gesproken. In ieder geval niet zoals andere vrouwen dat doen en dat wil ik ook helemaal niet eigenlijk, maar als je ineens oog in oog met een professional staat dan ga je ineens aan alles twijfelen en vooral aan het feit dat je op je 36-ste nog doordeweeks glitter-make-up draagt.

De visagiste was na een kwartiertje klaar en ik mocht in de spiegel kijken.

“Oh nee, dit ben ik niet hoor”, zei ik, “ga je er nog wel wat donkere oogschaduw boven doen, want dit, dit klopt niet. Dit voelt niet goed.”
“Wij vinden het mooi zo”, klonk het ineens uit 4 monden. Naast de visagiste was er ook een haarstiliste, een fotograaf en een assistente van de fotograaf aanwezig. Het was dus 4 tegen 1.
“Ja, maar ik herken mezelf niet.”
“Dat is altijd zo als iemand anders je opmaakt.”

Ik durfde niet te zeggen dat dat dus niet waar was. Een week eerder was ik opgemaakt door een wat oudere Amsterdamse dame voor een optreden bij RTV NoordHolland en die was helemaal losgegaan. “Wat leuk, je hebt zelf al een soort smokey eyes gemaakt”, had ze gezegd. “Ja, doe jouw ding er maar gewoon overheen hoor”, had ik teruggezegd. En ik zag er daarna helemaal uit als mezelf, alleen met dus wat extra lagen.

Tegen de mening van de visagiste, de haarstyliste, de fotograaf en haar assistent durfde ik niet in te gaan. Want 4 mensen konden het toch niet fout hebben en dit was toch hun beroep en ze hadden hiervoor doorgeleerd, maar als ik mezelf in de spiegel bekeek, voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik wist niet wat. “Hmm”, zei ik, “hmmm, nou misschien kan ik er wel aan wennen voor eventjes.” Maar ik meende er geen reet van.

Toen de verkering me na de fotoshoot kwam ophalen was het eerste wat hij zei: “Jesus, wat zie jij eruit, je lijkt wel Pipo de Clown.” En hier sprak dus een man die mij normaal gesproken met allerlei glitters boven m’n ogen ziet en met 4 bloemen in m’n haar. Die naast mij loopt, in al m’n petticoats en kleurtjes! En ook al zie ik eruit als een papegaai, hij heeft nog nooit, helemaal nooit, tegen me gezegd dat het misschien wel iets too much was allemaal.

Die avond verwijderde ik alle make-up van m’n gezicht en kwam ik erachter dat mijn wenkbrauwen waren ingekleurd.

12

LUNA EN EEN TOP-AUTORITJE

Ooit heb ik geroepen dat ik nog niet naar de Toppers zou gaan als zou ik geld toe krijgen, veel te massaal, veel te fout en iedereen verkleed en veel te veel mensen die een avondje naar de Toppers het summum van geluk vinden en als veel te veel mensen dat vinden, dan vind ik dat dus lekker niet! Maar het lijkt erop dat de verkering en ik volgende maand samen met de overbuurman en overbuurvrouw naar de Toppers gaan. Amsterdam laat je horen!!!!! Principes zijn er om overboord te gooien. Over bakboord, want het thema van dit jaar is The Love Boat, wat dus betekent dat ik in glitter, marine, wit en blauw moet verschijnen! De overbuurman en -buurvrouw zijn overigens ook de ouders van mijn oppasmeisje M., dus we houden alles gezellig in de familie en in ons eigen straatje! En gisteren verlieten we dat straatje om met de kinderen naar een kinderboerderij te gaan. Ondertussen werden de cd’s van het concert van de Toppers van vorig jaar gedraaid en volop meegezongen door zowel de kinderen als de volwassenen. Van wat liedjes uit Grease naar Jan Smit en van Kiss weer naar Nick en Simon en het was totally awesome! “Ja buuf, dit is muziek voor ADHD-ers hè?”, schreeuwde de buurvrouw boven een liedje van de Dolly Dots uit. “Ja, best wel”, riep ik al bouncend met m’n hoofd. Iedere keer die high van weer een nieuw liedje, en nog een nieuw liedje! En dan iedere keer de high van de herkenning; ja, ik ken dit liedje en ik kan ‘m meezingen, hoe gaaf! En dan gewoon nog een keer en nog een keer en ja, wat was Nirvana toch briljant en Abba ook en ik snapte ook ineens waarom ik in m’n studententijd altijd naar de Cooldown wou. Niet omdat daar van die geile, domme mannen in afgeknipte spijkerbroeken achter de bar stonden die me dronken voerden met shotjes (nou, misschien dat ook wel een beetje dan), maar omdat ze daar de liedjes ook nooit afdraaiden, maar steeds maar 1 minuut; “Ze wil alleen maar vrijijijijij zijn, onbezorgd en vrijijijijij zijn!!!!” Helemaal hyper kwam ik die avond binnen. “Jesus, wat heb jij gehad, je bent toch met M. naar de kinderboerderij geweest?”, vroeg de verkering toen ik door de huiskamer stuiterde en ondertussen een liedje van K3 neuriede dat smoothless overging in ‘I was made for loving you’ van Kiss. Hij was er zeker van dat ik minstens 20 lijntjes coke had gesnoven en als dat dan niet zo was, dan minstens 5 speedbommetjes achterover had geslagen. “De Toppers, liefie, de Toppers”, bouncete ik, “You’re the one that I want, oeh, oeh oeh!!!!”

3

LUNA BIJ DE UITREIKING VAN DE BLOGPAREL

“Ja, en daar sta je hier, ja, gefeliciteerd hoor, ik herinner me een keer een uitreiking van de schrijfprijs van Houten en die werd uiteindelijk gewonnen door iemand uit Zaandam, ja, het ging maar om 40 euro hoor, ging nergens over, maar we vonden het dus een goed stukje hoor, dat je hebt geschreven, heel leuk, ja, een goede poging, en ja, je hebt een gedeelde eerste plaats, maar ja, er zijn natuurlijk wel wat op- en aanmerkingen op te geven, want zo vonden we dat je het misschien iets persoonlijker had kunnen schrijven. Het gaat natuurlijk over iets heel actueels hè, wat je heb geschreven, over dementie, ja, daar krijgt iedereen natuurlijk wel een keer mee te maken, en ja, jij hebt er heel leuk over geschreven, over je moeder die dement wordt, maar het is met iets teveel afstand beschreven, wij willen als lezer graag meevoelen met jouw verdriet en zorgen die je daarom hebt hè, ja, nu blijft het gewoon een stukje over een vrouw van negenentachtig jaar die is opgenomen in een psychiatrische zorginstelling, ja, en dat kunnen we allemaal natuurlijk, het is dan wel jouw eigen moeder en het gaat ook een beetje over je vader hè, die dan achterblijft na 70 jaar samen te zijn geweest, maar we willen graag meegevoerd worden in jouw verdriet en ellende, dat misten we nu een beetje en je had misschien ook een andere vorm kunnen kiezen voor dit stuk, want deze vorm is wel heel voorspelbaar en al vaker gedaan en het was eigenlijk ook een beetje ontoegankelijk geschreven, maar daar kun je allemaal aan gaan werken, hoor, want je moet deze prijs ook zien als een aanmoedigingsprijs hè, maar ja, toch gefeliciteerd met je gedeelde eerste plek hoor, hartstikke goed, hier is een envelop met € 37,50, ja, net iets minder dan de schrijfprijs van Houten hè, maar ja, je kan er toch weer je internetkosten van betalen natuurlijk, hé, hartstikke leuk hoor, en als je nou maar lang en hard genoeg blijft oefenen, dan mag je over een paar jaartjes misschien wel voor De Joop schrijven.”

30

CLIMAXIMAAL.NL WEEK 9

Deze week op www.climaximaal.nl; uiteraard mijn wekelijkse rubriekje bij 3FM in PSRadio… (zowel in woord als in geluid) over de Seks App met de naam Sex Track. Ook te lezen; een column met de titel, Help mijn man heeft een hobby (over neukmachines)! Ook weer diverse seksspeeltjes-reviews en, ook heel erg leuk, een stukje over mijn eerste vibrator.
www.climaximaal.nl

0

PARIS LET ME HEAR YOU!

Toen Café de la Danse vorige week zaterdag openging om 19.15, waren de verkering en ik de eersten die een drankje bestelden en stonden wij als eersten vooraan op de balustrade. We hadden een vrij uitzicht op het podium waar eerst nog 2 voorprogramma’s zouden worden gespeeld en hell fucking no dat ik mijn plekje af zou staan aan wie dan ook. Tijdens het voorprogramma waren er 3 meisjes van een jaar of 20 naast ons komen staan. Engelse meisjes. Ladettes. Halve liters bier werden in rap tempo weggetikt, er werd te hard gelachen, en zoals het altijd gaat met vrouwen en teveel drank; er werd een traantje gelaten en er werd uitgebreid geknuffeld en oh, yes, wij begrijpen elkaar zo goed, I love you, yes, I love you too en nou je bek houden, fuck off, de show gaat zo beginnen, bitches! Maar dat zei ik dus niet, want Lamb had net het eerste liedje ingezet en hoewel mijn normen en waarden abroad misschien iets anders zijn dan thuis, vind ik het dus not done om te praten tijdens een concert. “Ik ga er wat van zeggen”, fluisterde ik na 4 nummers tegen J. toen het praten van 1 van de ladettes was veranderd in schreeuwen, huilen en hysterisch op de balustrade rammen. Boos kijken en op mijn oor wijzen bleek niet voldoende. “She’s really emotional”, gaf een andere ladette als reden voor het totale uit-de-pan-flippen van haar vriendin, “this music really means a lot to her.” Ja, hallo, hello, ook voor mij, maar zie je mij uit m’n panty knappen? Ik heb, om de verkering te sparen, 2 weken lang non-stop Lamb totally kapotgedraaid, net zolang totdat ik niet meer hoefde te huilen bij de eerste noten van Gabriel, ja, yes, zodat hij met een enigszins heldere vrouw naar het concert zou gaan! All the way in Paris, yes? De ene ladette probeerde de andere wat te sussen door haar stevig te knuffelen en dat had toch zeker wel een bepaald effect, want niet veel later stonden de 2 ladettes heftig te tongen. Eentje had haar hand tegen het kutje van de ander. Show-lesbo’s. Zucht. Ik stond erbij en ik keek erna, maar het kon mij niet bekoren. Nu kan lesbo-porno mij sowieso weinig boeien, ik bedoel, je blijft toch wat missen, maar dit was helemaal the wrong place, the wrong time! Het enige voordeel van deze actie was dat de hysterische ladette haar mond hield en met het uitzicht op stomend hete lesbo-actie die nacht was ze blijkbaar zo in haar nopjes dat ze geen kik meer gaf tijdens de rest van het concert. Een kwartier later legde de voorheen-hysterische ladette haar hoofd op mijn schouder en pakte even mijn hand in die van haar. Ik vergaf meteen al haar geschreeuw, gejank en typisch Engelse luidruchtigheid. We all have a story to tell. Lamb was geweldig.

9

CLIMAXIMAAL.NL WEEK 8

Deze week op mijn nieuwe site http://www.climaximaal.nl; mijn wekelijkse rubriekje bij 3FM in PSRadio… (zowel in woord als in geluid)! Ook te lezen; een fijne column waarin ik mijn frustratie over vibrators en anders seksspeeltjes in de vorm van een dolfijn even lekker van me afschrijf! En… ik kan altijd heel goed zeiken op stomme seksspeeltjes, maar welke vind ik nou WEL lekker? Ook dat is NU te lezen op www.climaximaal.nl!

4

WANTROUWEND VS. NAÏEF

De eigenaar van het appartement maakte een nogal verwarde indruk toen wij het appartement betraden. Hij had net alles schoongemaakt, zei hij, en hij zou zelf het hele weekend vertrekken naar een andere plek in Frankrijk, maar we mochten altijd bellen. En, hij had net even alle ramen tegen elkaar opengezet, zodat de schoonmaaklucht zou verdwijnen. “Hij woont hier niet”, zei de verkering stellig toen de gastheer was vertrokken. “Hoezo niet?”, vroeg ik. “Je zet toch niet de ramen open voor de schoonmaaklucht?”, vond hij. Daar had hij ergens een punt. “Misschien heeft-ie gisteren wel een feestje gehad?”, opperde ik. “Nee, ik vertrouw ‘m niet”, zei hij. “Doe niet zo raar”, zei ik terwijl ik ondertussen wat door het appartement heen snuffelende. “Hier, moet je kijken, hij heeft gewoon z’n kinderfoto’s in huis staan, dus hij woont hier echt wel.” “Ja, dat bedoel ik”, zei J., die zijn er neergezet om een vertrouwde indruk te wekken.” “Nee joh, en hier, kijk, op het prikbord hangen ook trouwkaarten en hier, kijk, die ansichtkaart is aan hem gericht”, zei ik. “Die trouwkaart is uit 2007”, zei J. die nog steeds niet overtuigd was van de motivatie van onze gastheer om z’n appartement te verhuren. “Maar het maakt toch niet uit of hij hier wel of niet woont?”, zei ik, “we hebben betaald en we hebben de sleutel. Goed toch?” Maar de verkering vertrouwde het geenszins. En hij bleef gedurende ons hele verblijf op z’n qui vive. En nu moet ik ergens ook wel toegeven dat het een beetje raar was dat de gastheer vrijdag om een uur of 17:00 even kwam checken of alles wel okay was. Hij was z’n pet vergeten, zei hij. En ik geloofde dat. Ook was het misschien een beetje raar dat de gastheer erop stond om ons daarna naar de metro te brengen, toen we zeiden dat we van plan waren om de stad wat te gaan verkennen. En het was eigenlijk helemaal raar dat het lampje dat J. expres had aangelaten, uit was toen we terug kwamen van onze stadsverkenning. “Hij is hier geweest”, zei de verkering. “Is er geen stroomstoring geweest?”, vroeg ik. “Of misschien gaat die lamp automatisch uit na een paar uur?” En al onze spullen lagen er nog, dus ik maakte me nergens zorgen over. Kan gebeuren. Maar de verkering heeft iedere keer dat we het appartement verlieten een papiertje tussen de deur gedaan om te checken of er iemand binnen was geweest. Wat nooit zo was.

8

LUNA GAAT NOOIT MEER NAAR EEN HOTEL

Nog geen uur nadat ik de kaartjes had geregeld voor het concert van Lamb in Parijs kreeg ik een mailtje van een dame van de website www.wimdu.nl. Of ik misschien interesse had in een online samenwerking? En nu krijg ik wekelijks van dit soort mailtjes, die ik meestal meteen weer wegklik, maar ik vroeg aan de Wimdu-dame wat voor een samenwerking ze dan precies voor ogen had. Of ik hun product zou willen uittesten en hier dan een stukje over zou willen schrijven? En met hun product bedoelde zij dus Wimdu; een online platform waar aanbieders van privé-accommodaties (dit kan van alles zijn; een kamer, appartement, boot, huis of zelfs een iglo in de achtertuin) en gasten samenkomen. Wimdu heeft overal ter wereld accommodaties, dus de keuze was aan mij waar ik graag naartoe zou willen. Kwam dat even goed uit, want ik zou dus een week later naar Parijs gaan en we hadden nog geen hotel geboekt! Toeval bestaat niet! Ik kreeg een fijne voucher die ik kon inwisselen en zo zaten J. en ik een paar avonden achter elkaar te surfen op Wimdu. Het aanbod aan accommodaties is groot (zeker in de grote steden) en het was eigenlijk al een feestje op zich om door alle Parijse appartementen heen te klikken. De prijzen verschillen uiteraard per accommodatie, maar zijn, voor zover ik het kan beoordelen, eigenlijk altijd goedkoper dan een hotel. We stuurden diverse mailtjes naar diverse appartement-verhuurders en sommigen mailden wel terug, sommigen niet. En omdat we op een gegeven moment niet het risico wilde lopen om helemaal geen slaapplaats te hebben, we hadden immers nog maar een paar dagen, besloten we niet af te wachten tot de eigenaar van het appartement waar we eigenlijk wilden verblijven zou reageren, maar gewoon een appartement te kiezen waarvan de foto van de eigenaar ons wel sympathiek overkwam. Klik. Klik. Klik. Met een paar handelingen hadden we het appartement gereserveerd. Niet veel later bevestigde de eigenaar onze reservering en met weer wat klikken hadden we betaald en was onze reservering een feit. En hoewel het appartement waarin we verbleven niet echt de WOW-factor had, durf ik wel te zeggen dat ik nooit meer naar een hotel ga. En dat zeg ik niet omdat ons tripje naar Parijs mede mogelijk gemaakt is door Wimdu, maar omdat ik het écht leuker vond om te verblijven in het appartement van een echte Parijzenaar dan in een hotel.

5

LUNA WORDT OOK CLIMAXIMAAL

Met heel veel plezier en trots presenteer ik mijn nieuwste website! Op www.climaximaal.nl ga ik voortaan alleen maar bloggen over seks, seks en seks. Dit doe ik in de vorm van Seks App recensies (die ik ook recenseer voor 3FM), seksspeeltjes recensies (die ik ook recenseer voor FOXY), columns, tips, dingen op seksueel gebied waar ik me over verbaas (Avatar-porno), dingen waar ik totaal niet geil van word, dingen waar ik wel geil van word (bondage-filmpjes) en ik zal binnenkort ook filmpjes gaan plaatsen waarin ik de werking van sommige seksspeeltjes bespreek. Uiteraard alles in het nette en op het droge. En dit alles uiteraard ook met de typische Luna-humor die lezers van www.maanisch.nl al jaren van me gewend zijn, haha, sekshumor laat me niet lachen. Maar Luna, had je die seksstukjes dan niet gewoon kunnen schrijven voor www.maanisch.nl, dat had je lezers een hoop geklik gescheeld? Ja, dat had gekund, maar ik vond het na 11 jaar betaald en onbetaald schrijven over seks en seksspeeltjes tijd om mezelf eens wat professioneler te gaan profileren! Ook uiteraard; linkjes naar nieuwe teksten op www.climaximaal.nl komen, zeker de eerste maanden, gewoon hier op www.maanisch.nl te staan, dus niemand hoeft iets te missen! Hoera! En ook een hele dikke vette hoera voor Peter van de Wiel, die van www.peterscartoons.nl, die de meest geweldige kick ass header voor me maakte, Jeanique, die van www.ilovejeanique.com, maar ook die van de wekelijkse, lieve en geruststellende telefoontjes dat ik eens rustig moet doen en aan mezelf moet denken en dat het allemaal wel goed komt schatje en dat ik me gewoon eens moet focussen godverdomme! Die zette de site op en liet me daarna under supervision, maar on my own pielen, zodat ik nu zelf alles wat ik wil veranderen of aanpassen aan de site ook zelf zou kunnen veranderen. Wat niet betekent dat ik nu alles zelf kan, want voor sommige dingen heb je gewoon een echte mega-nerd nodig en die mega-nerd is tot mij gekomen in de vorm van @jacokoster! Jaco is zo’n man die in 2 minuten kan waar andere mannen 2 dagen voor nodig hebben. En dan heb ik het over dingen met HTML-codes en CSS en PHP en dus niet over seks. Daarvoor heb ik m’n eigen man. En m’n nieuwe website www.climaximaal.nl.

3