LUNA GOES AIDA
Ik durf het bijna niet op te schrijven. Ik ben gisteren naar een theaterproductie van Joop van den Ende geweest. En het erge is; ik vond het geweldig. Minpuntje aan de hele musical was dat Frans van Deursen (‘In De Vlaamsche Pot’) de vader van Radames speelde. Die hele Frans van Deursen is niet serieus te nemen en dit was toch best wel een serieuze productie. Ander minpuntje was dat ik Amsterdam uit moest om deze musical te gaan bekijken. Helemaal naar Scheveningen dus. Twee uur heen en twee uur terug. Dat voelde als een treinreis richting het einde van de wereld. Maar het was het waard. Mensen die een mooi kunstje kunnen zijn zeldzaam. Mensen die anderen kunnen ontroeren zijn ook zeldzaam. En of het nou Joop van den Ende was, of Elton John, of het orkest, of de zangers of zangeressen of alles bij elkaar; ik heb een avond mooie dingen gezien en gehoord. Ik heb driekwart van de tijd zitten huilen. Ik wist natuurlijk van tevoren al wel dat het hele verhaal nogal dramatisch in elkaar stak, maar als ik eenmaal aan het janken ben kan ik niet meer stoppen. Nu heb ik zelf een bloedhekel aan jankende wijven. Maar soms moet het gewoon even gebeuren. En ik vind het persoonlijk prettiger om op een stoeltje in het Circustheater te huilen dan bij mezelf thuis op de bank. Ik vind het namelijk beter om te janken bij een fictieve theaterproducties of bij een aflevering van ‘Spoorloos’ dan te janken om m’n eigen miserabele bestaan.