Voor degenen die niet weten wat stronken is; een vage combinatie tussen alcohol en weed. De hoeveelheid alcohol is onbelangrijk. In mijn geval; een aantal groene, blauwe en rode drankjes (wij hebben ze genoemd; (rood) ‘Vlijtig Liesje’ (blauw) ‘Pudding Tarzan’ en (groen) ‘Twee-mannen-voor-het-stoplicht -zegt-de-een-tegen-de-ander-het-is-groen-zegt-de- ander-kermit’. Ja, wij zijn heel grappig. Ik heb net zo’n 30 minuten op het toilet van I. doorgebracht. Ik heb de tegeltjes met hartjes geteld, ik was er van overtuigd dat het er 17 waren. I. kwam even vertellen dat het er 18 waren. Het waren er 18. Of 17. Ik heb ze geteld. En vriend M. en ik hebben er net zo’n half uur over gedaan om het bovenstaande stukje te tikken. “Nee, het is zegt de een tegen de ander”, zei M. “Nee, het is de een tegen de ander”, zei ik. “Ja, maar dat bedoel ik toch, jij zei nee”, zegt M. “Nee, ik zei zegt de een tegen de ander”, zei ik voor de tiende keer. “Ik snap ‘m sowieso niet meer”, zei M. Ik snap er eigenlijk zelf ook helemaal niets meer van. En dit hele bovenstaande stukje zal voor niemand echt te begrijpen zijn. Of diegene moet natuurlijk net als wij stronken zijn. Stronken is een fijne staat van zijn trouwens.

Ik voel me een beetje raar. Ik ben moe, misselijk, leeg en ik heb spierpijn. Dat zou kunnen liggen aan het feit dat ik gisteren te veel bier heb gedronken, een halve xtc-pil heb geslikt, een bord friet met saté heb gegeten en twee pakjes sigaretten en een joint heb gerookt. Het kan ook liggen aan het feit dat ik gisteren naar een weblogmeeting ben geweest en daarna nog 4 uur heb staan dansen in de Melkweg. Het kan ook komen door het weer of door de algehele toestand in de wereld. Het kan het ook allemaal bij elkaar zijn. Ik heb gewoon een baaldag. Vanmorgen waren P. en ik pas om 7.30 thuis en we hebben tot een uur of 17.00 in bed gelegen. Daarna de tv aangezet, maar daar werd ik ook niet blijer van. Elke tv-zender komt ieder uur met beelden van de ramp in Amerika en ik heb even geen zin om daar naar te kijken. Het programma ‘Een rug te ver’ heeft me bijna doen kotsen (“Wil jij voor 1000,- samen met 4 anderen chocolademelk via de mond 3 minuten lang doorgeven?” “Ja hoor, voor geld doe ik alles!”). Ik moet deze dag ook gewoon als een relax-dag zien. Ik zal er maar het beste van proberen te maken en er gewoon van gaan genieten. Dat is ook een stuk gezelliger voor P.

“Wat vinden jouw ouders eigenlijk van jouw website?”, vroeg vriend P. me onlangs in de kroeg. “Eh mijn ouders hebben geen internet. Dus die kunnen het ook helemaal niet lezen”, antwoordde ik. “Weten ze het wel dan?” Ja, ze weten het dus wel. En ik heb ze ook wel een aantal stukjes op papier laten lezen, maar de stukjes over seks, alcohol en drugs heb ik maar achterwege gelaten. Niet dat ze helemaal niets weten van mijn levensstijl; ze weten van alles een beetje. In iedere dag een directe confrontatie heb ik geen zin. “Gebruik jij nog steeds xtc?”, “Moet dat nou zo?”, “Zo heb ik je niet opgevoed!”, “Je moet echt niet zoveel drinken!” en “Je moet het zelf weten.” Nu had ik laatst mijn vader aan de telefoon: “Je moeder en ik willen ook wel een keer zo’n computer. Je moeder gaat volgend jaar met de VUT, dus dan heeft ze daar mooi tijd voor. Als het zover is, dan moet je maar even met ons mee naar zo’n computerzaak.” “Jullie hebben helemaal geen computer nodig, pappa! Wat willen jullie daar nou mee doen?”, reageerde ik voorzichtig. “Nou, jij hebt toch zo’n website? En dan kunnen we mailen, zo heet dat toch? En je hebt toch ook zo’n webcam? Dan kunnen we je toch een beetje zien, want je komt zo weinig thuis!” En toen was ik uitgepraat. “Denk je dat je anders zou schrijven als je ouders het zouden lezen?”, vroeg vriend P. me nog. “Eh ik weet het niet. Ik denk het niet.” Maar Luna is laf. Ik zal mijn ouders het adres van deze site nooit geven. En ik ga er hard voor zorgen dat die computer er niet komt (“Jullie kunnen toch veel beter nieuwe fietsen kopen voor dat geld?”). M’n ouders hoeven namelijk niet alles te weten, dat is niet goed voor ze.

Mijn maagdelijkheid verloor ik op m’n veertiende. M’n anale maagdelijkheid pas jaren later. Raar? Ik denk het niet. Seks mag dan wel een van de basisbehoeften van een mens zijn. Het moet wel leuk blijven. Hoe vaak gebeurt het niet dat een man het ‘op z’n hondjes’ wil, maar je dan per ongeluk expres anaal probeert te nemen? Dat werkt niet. Dat doet pijn. Als vrouw ben je letterlijk en figuurlijk aan zijn grillen overgeleverd. Maar, met de juiste bedpartner en de juiste voorbereiding, kan het best lekker zijn. Nu spiegelen de pornofilms helaas een ander beeld voor; perfecte vrouwen die smeken om keihard anaal genomen te worden, te allen tijden. Nu kan het met een kleine penis misschien nog een beetje lekker zijn, maar die pornoacteurs worden niet geselecteerd op uiterlijk, maar op uithoudingsvermogen en vooral op pikformaat (liefst meer dan 20 centimeter). De pornoactrices gillen dat het een lieve lust is en vragen om meer, groter, dieper. Nu begrijp ik best wel dat je de eigenschappen van een pornoster niet kunt generaliseren naar de gewone standaardvrouw. Maar puur lichamelijk gezien, zal een vrouw meer pijn dan genot ervaren tijdens anale seks. Daar zitten namelijk weinig erogene zones. Waarom doen de pornoactrices dan toch alsof het het meest lekkere is wat ze ooit is overkomen? Ze liegen! Daar worden ze voor betaald. Ze houden ons gewoon allemaal voor de gek. Of ze kunnen heel goed acteren (wat me onwaarschijnlijk lijkt), of ze zitten onder de dope, want met een spierverslappend middel of een flesje poppers wil anale seks nog wel lukken. Toch gaan de pornofilms waarin vrouwen haast anaal verkracht worden, als zoete broodjes over de toonbank. Mannen willen namelijk graag voor de illusie betalen dat vrouwen genieten van anale sex. Ze vinden het helemaal niet erg dat ze voor de gek worden gehouden. Luna gaat haar Deep Space Probe maar even proberen (speciaal voor anaal genot).

Mijn moeder zegt altijd dat zij nog precies wist waar ze was toen ze hoorde dat J. F. Kennedy was vermoord. Ik denk dat de aanslag op het World Trace Center en het Pentagon zo’n zelfde moment is. Vanmiddag stond ik om 15.00 bij de bakker. Naast mij stond een mevrouw die in paniek vroeg of ze daar misschien een radio of televisie hadden, omdat er een vliegtuig op het WTC was ingevlogen. Sjongejonge, doe niet zo overdreven, dacht ik nog. Een kwartiertje later stond ik binnen bij de Reload-redactie. Met de radio aan, de eerste plaatjes van internet te downloaden op de CNN-site en elkaar vol verbazing aan te kijken. “Een van de torens is ingestort”, klonk het door de radio. Mijn moeder belde: “Zit je wel achter de tv, want er is een terroristische aanslag op Amerika!” Buurman M. stuurde een sms: “O, God, allemaal aanslagen in NYC + Washington!” Even later belde P.: “Heb je het al gehoord?” Ik zit nu thuis en heb de torens allebei al 100 keer zien instorten, de beelden op CNN houden niet op. New York en het Pentagon branden en ik word tussen al het drama door geconfronteerd met beelden van dansende Palestijnse jongetjes. Ik ben verbijsterd. Ik snap de wereld niet meer. Ik vond het eigenlijk zinloos om vandaag een stukje te schrijven. Maar om met de woorden van coach Erik Gerets van PSV te spreken (de wedstrijd tussen PSV en Nantes moest deze avond gewoon gespeeld worden van de UEFA!?): “Ik zal het als een formaliteit afhandelen.”

Een paar dagen terug kreeg ik een mailtje van de heer vdW. Hij vond mijn site een kutlog. Dat mag natuurlijk. Ik vind zijn site trouwens wel leuk en aan zijn literaire kwaliteiten kan Luna nooit tippen. Ook gebruikte de heer vdW een aantal moeilijk woorden in zijn mailtje naar mij. “Ik vind uw site halfslachtig en hypocriet gezeik. Buitengewoon dubieus gereutel. Die geharnaste geilheid en latente preutsheid irriteert me. Het blijft Libelle-meisjesmeuk op die manier. Hou ik niet van. Dat weblog-gedoe is sowieso al een aberrante vorm van zelftherapie.” Hij vond mijn Nana Mouskouri-bril wel weer prachtig. Ook had hij op een terras met vergezicht gepraat met een ‘vrouwending die wel eens wat schrijft op het wereldwijde netwerk van compjoeters’. Deze dame had gezegd dat ze mijn site zo verschrikkelijk kleinburgerlijk vindt. De heer vdW hoopte dat deze uitspraak mij tot nadenken zou stemmen. Deze uitspraak kwam immers van een seksegenoot. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik slecht tegen kritiek kan. Zelfs als het van iemand komt die ik totaal niet ken en waarschijnlijk ook niet wil kennen. Daarom vind ik het van lef getuigen dat ik sinds gisteren reageerknopjes op deze site heb zitten. Nu kan iedereen op mijn stukjes reageren wanneer hij of zij dat wil. Dus bezoekers van deze site; reageer er maar lekker op los. Luna zal net doen alsof ze het allemaal aankan.

Er zijn van die dingen die je nooit aan anderen vertelt. Dingen die je in het verleden hebt gedaan en waar je niet echt trots op bent. Of dingen die je doet, maar die je niet aan anderen durft te vertellen. Mijn bekentenis valt overigens achteraf gezien erg mee. Ik heb geld gejat. Uit de supermarkt. Uit de kassa. Ik heb geen caissière beroofd, maar dat was ook helemaal niet nodig, want ik werkte daar. Toen ik 15 was werkte ik zaterdags altijd bij de Edah. En ik was hoofdcaissière op die dag. Wat inhield dat ik verantwoordelijk was voor het tellen van de kassa’s aan het einde van de middag. Uit m’n eigen kassa ging ik natuurlijk geen geld stelen, want dan zou ik een kasverschil hebben. Nee, het geld pikte ik uit de kassa’s van anderen, zodat zij een verschil zouden krijgen. En ik ben nooit gepakt. Die andere meisjes hebben er ook nooit problemen mee gekregen trouwens, iedereen had altijd een kasverschil. En achteraf gezien ben ik er blij mee dat ik het heb gedaan, want ik kwam een loonstrookje tegen uit die tijd. Ik verdiende nog geen 5,- per uur namelijk. Dus een dagje werken voor 40,- mocht best aangevuld worden met 25,- uit de kassa’s van collega’s. Daarnaast kan ik niet slapen zonder m’n teddybeer en kan ik de liedjes uit ‘The Sound Of Music’ en ‘Jesus Christ Superstar’ met gemak meezingen. Bekentenissen van anderen vind je op onderstaande site.
www.notproud.com

Dit is de honderdste Luna-column. Tijd voor een beetje reflectie dus. Ongeveer drie maanden terug ben ik met deze site begonnen en dagelijks schrijf ik een columnpje over de dingen die mij bezighouden. Drie maanden terug had ik niet kunnen bedenken wat de invloed van deze site zou zijn op m’n leven. Het grootste deel van mijn vrienden leest dagelijks braaf mijn stukjes en dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn sociale contacten amper meer hoef bij te houden. Wanneer ik bel voor een gezellig gesprekje dan is het vaste antwoord; “Ja, dat heb ik al gelezen op je site.” Dat maakt het leven een stuk simpeler. Ook relatieproblemen kunnen uitgevochten worden via de site. Heb ik me als een standaardvrouw gedragen, dan schrijf ik de dag daarna gewoon een stukje met verkapte excuses en P. snapt het meteen. Maar om deze site een beetje bij te houden, ben ik dagelijks een uur bezig met schrijven, en ook dagelijks een uur met het bijhouden van de mailtjes die ik krijg. Ook moet ik van mezelf elke dag minstens een uurtje achter de cam en omdat ik ijdeler ben dan ik dacht, moet ik daarvoor eerst een laag make-up op m’n gezicht smeren. Nee, het is niet gemakkelijk om Luna te zijn. Daar gaat tijd in zitten. Maar ik vind het hartstikke leuk. En al krijg ik vaak rare reacties en word ik soms afgezeken, toch komen er ook een hoop positieve berichten mijn computer binnen. Bedankt voor alle complimenten en leuke mailtjes en bedankt voor jullie bezoek! Om dit honderdste stukje te vieren heb ik voor mezelf maar een bosje bloemen gekocht.

Eergisteren schreef ik nog dat ik niet gediend was van het mailtje van een sexslaaf. Dat wil ik graag terugnemen, want ik heb ontzettend gelachen tijdens de chat die ik met hem had.
S: “Mag ik koffie voor u gaan zetten?”
L: “Heb je er ook een koekje bij?”
S: “Ik leg een schaal met koekjes voor uw voeten neer.”
L: “Wat voor koekjes?”
S: “Speculaasjes en boterkoekjes.”
L: “Heb je ook krakelingen? Die vind ik lekker.”
S: “In de koekjestrommel zitten helaas geen krakelingen, wat nu?”
L: “Schenk dan maar een wijntje in, en wel de goeie kleur ”
S: “Voor zover ik door u afgericht ben, denk ik dat u een rood wijntje lust. Ik sta nu wel te trillen op m’n benen ”
L: “Fout! Als je naar mij op de cam aan het kijken was geweest, dan had je gezien dat ik rosé dronk. Foei!”
S: “Ai, misschien helpt het als ik uw kontje kus, of zal ik voor deurmat spelen?”
L: “Hmm, even denken kun je strijken?”
S: “Jawel mevrouw, eerst uw slipjes?”
L: “Nee die strijk ik nooit. Heb nog wel een paar bloesjes liggen ”
S: “Gelijk mevrouw, ik strijk al u morst rosé op uw pumps, zal ik ”
L: “Ja, lik het er maar af en wel net doen alsof je het lekker vindt ”
S: “Ik lik uw pumps nu schoon. Please nog meer van uw wensen. I was born to be your slave!”
L: “Ga maar een frietje oorlog halen dan ”
S: “Mijn bazin!!! Ik doe alles voor u!”
L: “Doe dan ook maar een broodje kroket met mosterd ”