Vorige week kreeg ik een mailtje van Ellen, de dame die verantwoordelijk is voor de site nietvoordepoes.nl: “Gefeliciteerd! Jij bent de winnaar van de vibrator van ‘Niet voor de poes’! Zou je je naam en adres door willen geven, dan stuur ik de vibrator zo spoedig mogelijk op.” Een paar maanden terug had ik mijn e-mail opgegeven bij deze site, zodat ik kans maakte op een vibrator. Ik moest heel hard lachen toen ik dit mailtje kreeg. Luna wint een vibrator!! Die zal een mooi plaatsje krijgen tussen de andere twintig, dacht ik. Nu mag je een gegeven paard natuurlijk nooit in de bek kijken, maar het vibratortje dat vandaag door mijn brievenbus kwam mag de naam vibrator niet eens dragen. Een mini-mini-ding is het. Een apparaatje, niet groter dan een XL-tampon dat zelfs het maagdenvliesje van een meisje van 12 niet zal beschadigen. Er zaten niet eens batterijen bij! Daar heb ik als vibratorexpert helemaal niets aan! Ik zou dit apparaatje natuurlijk kunnen gebruiken als roerstaafje voor mijn koffie. Misschien is dit vibratortje ook wel geschikt als presse-papier. Ik zou dit apparaatje gewoon weg kunnen gooien of terug kunnen sturen. Maar ik heb een betere bestemming! Ik geef hem weer weg aan een lezer van deze site! Gesigneerd en wel (zie onderstaande foto)! Wat te doen? Stuur een mailtje naar luna@electricluna.nl en vertel me waarom jij vindt dat je deze vibrator zou moeten winnen. Over de uitslag wordt wel gecorrespondeerd.
www.nietvoordepoes.nl

Onder het reactieknopje van mijn vorige column is een leuke discussie gaande. Charles vindt het ‘lekker bitchy en erg stoer (not)’ hoe ik reageerde op de jongen die vroeg of ik even wat met hem wilde gaan drinken. Hij denkt dat ik in elke man een gestoorde viezerik zie en dat de jongen het goed bedoelde. Charles zegt; “Er zijn genoeg manieren om iemand af te wimpelen dan door iemand compleet de grond in te boren. Op de manier van Luna creëer je alleen maar meer potentiële Pieter Baan-klanten.” Misschien is Charles nog nooit, terwijl hij op de fiets zat, een kwartier lang achtervolgd door een langzaam rijdende auto met een man achter het stuur. Misschien is Charles nog nooit herhaaldelijk opgebeld door een vreemde man (“Ik vind je leuk, ik wil met je afspreken”) die zijn nummer had achterhaald. Misschien heeft Charles nog nooit in een bus gestaan naast een man die ‘te dichtbij’ stond en fluisterde dat hij met hem mee naar huis wilde en die vervolgens op dezelfde halte uitstapte als hij en hem achtervolgde naar huis. Misschien heeft Charles nog nooit een man aan de telefoon gehad die alles van hem wist, inclusief welke tram hij nam en wanneer. Misschien is Charles ook nog nooit op straat aangesproken door een jongen die wel even met hem mee wilde lopen en dat ook deed, terwijl Charles dat helemaal niet wilde. Misschien is Charles toen hij 14 was nog nooit aangerand door 4 jongens. En misschien is Charles nog nooit aangesproken door een jongen die zijn auto uitstapte, daarna te dichtbij kwam staan en vroeg of hij even wat met hem wilde drinken. Misschien had de jongen die Luna aansprak inderdaad het beste met haar voor. Maar misschien ook niet.

“Mag ik jou misschien wat vragen?” Naast me was een auto gestopt en de bestuurder draaide zijn raampje naar beneden. Ik verstijfde van angst. Ik was een jaar of 8 en wilde het liefst hard wegrennen. Mijn ouders vertelden me dagelijks dat er kinderlokkers in de buurt waren en dat ik nooit, maar dan ook nooit met vreemden mocht praten. En dat ik nooit maar dan ook nooit snoepjes of cadeautjes van ze aan mocht nemen. Deze mannen deden namelijk dingen in bosjes die niet helemaal in orde waren. De man in de auto moest wel zo’n kinderlokker zijn, dacht ik. “Weet jij misschien waar het zwembad is?”, vroeg de man. Ik was iedere dag in het zwembad te vinden, maar schudde hard van nee. Pas toen de auto was weggereden kon ik mijn benen weer bewegen en rende snel naar huis. Vanmiddag liep ik naar buiten en zag een auto stoppen. “Mag ik jou misschien iets vragen”, vroeg de jongen in de auto. “Natuurlijk”, antwoordde ik en was in de veronderstelling dat hij een straat niet kon vinden. “Je ziet er goed uit”, zei de jongen. Ik bedankte hem voor het compliment en liep naar mijn fiets. De jongen reed met z’n auto richting mij en stapte uit. Hij kwam dichtbij me staan. Te dichtbij. “Ik vind je echt leuk weet je, misschien kunnen we ergens wat gaan drinken?”, vroeg de jongen. Het werd een beetje rood voor m’n ogen. “Wat denk jij nou? Dat ik nu bij jou in de auto stap om samen even een hotelletje te pakken en dat ik je daar even lekker ga pijpen? Had je dat gedacht?”, vroeg ik de jongen venijnig. Ik wachtte zijn antwoord niet af, haalde m’n fiets van het slot en schudde ondertussen van nee. “Je weet het nooit toch?”, probeerde de jongen nog, maar ik zat al op m’n fiets.

copyright @ franz wilhelm 2001

Ik ben ongesteld. Ziek en ongesteld, gezelliger kan haast niet. Mannen met een relatie weten dat je het beste maar zo ver mogelijk uit de buurt van een ongestelde vrouw kunt blijven. Want, ongestelde vrouwen kunnen nogal eens onverwacht emotioneel uit de hoek komen. Ik ook. Zo heb ik P. een keertje bijna verrot gescholden omdat hij godverdegodver een zak gele M&M’s had gekocht en geen bruine. En toen hij aanbood om dan een zak bruine te gaan halen hoefde het al niet meer van mij en heb ik vervolgens de gehele avond met tranen in m’n ogen op de bank gezeten. En hij? Hij moest vooral z’n bek dichthouden. Hij had afgedaan voor die avond. Wanneer ik nu wel eens compleet irrationeel op iets reageer krijg ik standaard het zinnetje; “Je bent zeker ongesteld” naar mijn hoofd. Als ik niet ongesteld ben kan ik daar nog wel om lachen, als ik wel ongesteld ben, dan maakt hij het alleen maar erger. Waar hij dan weer heel hard om moet lachen. Nee, het is geen pretje om ongesteld te zijn. Je bent een wandelend vat vol oestrogeen dat ieder moment kan exploderen. Daarnaast heb je ook nog eens last van buikpijn, hoofdpijn en rugpijn en ben je de hele dag met tamponnetjes in de weer. Nee, het is geen pretje. Maar dit hele gedoe zou nog best te dragen zijn als de maandverband- en tamponcommercials van het televisiescherm zouden verdwijnen. Want als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan zijn het wel van die huppelkutjes die lopen te verkondigen dat het leven hartstikke leuk is, óók als je ongesteld bent. Oprotten moeten ze.

Ik dacht er echt met twee daagjes in bed vanaf te zijn. Het wordt alleen maar erger. Ik ben zo slap als wat. Ik word er nu ook nog eens bloedchagrijnig van. M’n lijf moet het gewoon doen en graag precies zoals ik het wil. Ik heb sinds vrijdag alleen maar in m’n bed gelegen. Daarom heb ik mijn bed verplaatst. Niet naar een andere kamer, maar een paar kilometer verderop. Omdat ik mezelf ervan verdenk lichtelijk overspannen te zijn heeft vriendin I. me liefdevol opgenomen in haar huisje. Thuis zat ik namelijk alleen maar naar m’n computer te staren en te balen dat ik niet in staat was om te werken, of te koken, of op te ruimen, of boodschapjes te doen. Nu heb ik echter gisteren ontdekt dat boodschapjes doen ook mogelijk is via internet. Bij Max Foodmarket heb ik gisteren online m’n boodschapjes besteld. Nu had ik zelf alleen maar behoefte aan sinasappelsap, beschuitjes met kaas en een kopje kippensoep, maar de katten moesten een blikkie. Nog geen 2 uur later kwam een mannetje alles brengen. Pinpas erdoor en klaar! De boodschappen bij Max Foodmarket zijn zelfs goedkoper en ze hebben meer producten dan bij het AH-filiaal bij mij om de hoek! Daarnaast was het mannetje bereid om het kratje ook naar de eerste verdieping te dragen. Maar de komende dagen maak ik gebruik van de boodschappendienst, de kookdienst en vooral de gezellige dienst van vriendin I. en de buurman voert mijn katten. Het is heerlijk om vertroeteld te worden, maar van mij mag het snel over zijn. Ik moet namelijk dingen doen.
www.maxfoodmarket.nl

Het was een rare dag vandaag. Ik werd wakker en dacht; het leven gaat mij een beetje te snel. Ik ben al de hele dag misselijk, heb hoofdspijn, heb spierpijn, ben verkouden en voel me moe. Vooral heel moe. Ik heb nog niet gerookt vandaag, wat toch zeker wel betekent dat ik ziek ben. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik me ziek gemeld op m’n werk. Ik ga vanavond niet naar het Earth-feestje in de Melkweg. Daardoor voel ik me nog zieker. Ik lig al de hele dag in bed videootjes te kijken, maar ik heb nog geen enkele film afgezien, omdat ik ondertussen steeds in slaap val. Om 17.00 ging de bel. Laat me met rust, dacht ik, maar ging toch opendoen. Voor me stond een man met een grote bos rode rozen. “Bent u Luna?” vroeg de man. “Ja”, zei ik, terwijl ik in m’n pyjama stond te rillen van de kou. “Dan zijn deze voor u”, zei hij en gaf me de rozen. Jeetje. Aan de rozen hing een kaartje; ‘Partner P.’ stond erop. Jeetje. Ik heb nog nooit bloemen van P. gehad, laat staan een grote bos rozen. “Omdat je ziek bent en omdat ik je lief vind”, zei P. later aan de telefoon. Jeetje. Ik heb mezelf net met de grootst mogelijke moeite richting de Albert Heijn gesleept. Toen ik bij de mandarijntjes stond zag ik ineens een briefje van honderd gulden tussen de bananen liggen. Ik pakte het en stak het in m’n zak. Ik keek om me heen, maar niemand zag het. Bij de kassa verwachtte ik nog even dat iemand van ‘Bananasplit’ zou opduiken, maar er gebeurde niets. Ik snap er niets van. Ik dacht dat ziek zijn altijd gepaard ging met een lichte depressie, maar ik voel me gelukkig nu.

Het is bijna weekend. Nu moet ik morgenavond nog wel werken, maar daarna ga ik linea recta door naar de Melkweg. De Earth-avonden bestaan 2 jaar en dat wordt gevierd met optredens van Dave Seaman, Lucien Foort en Per! Een paar maanden terug ging ik bijna ieder weekend uit. De afgelopen weken heb ik vooral ieder weekend gewerkt. Een nachtje techno heb ik dus best verdiend. Nu ben ik om mezelf alvast in de stemming te brengen de afgelopen dagen bezig geweest om progressive-techno-cd’tjes van het internet te downloaden. Ik dacht dat dat niets zou worden, aangezien Napster niet meer is wat het vroeger was. Maar ik heb een prima vervanging gevonden; Kazaa! Binnen de kortste keren (met een downloadsnelheid van zo’n 50 Kb/s) had ik twintig cd’s op m’n harde schijf staan. Daarna de cd’tjes gebrand en gisteren P.’s kleurenprinter gejat, dus ook de bijpassende cd-hoesjes konden worden uitgeprint. Ik ben nu in het gelukkige bezit van de volgende plaatjes:

Sasha & John Digweed Communicate
Sasha & John Digweed Independance Night
Danny Tenaglia Global Underground 010
Dave Seaman Global Underground 012
Sasha Global Underground 009
Nick Warren Global Underground 011
Dave Seaman Global Underground 016
John Digweed Global Underground 006
Paul Oakenfold Global Underground 007

Ik vind het nogal wat. Gratis en voor niets de beste cd’s in mijn collectie. Daarnaast heb ik ook nog enkele live-optredens kunnen downloaden. Ik luister nu naar ‘Sasha Essential Mix live from Creamfields’ en realiseer me dat een flinke dosis techno goed is voor mijn gemoedstoestand.
www.kazaa.com
www.earth-link.nl

Ik voelde een tikje op mijn schouder en draaide me om. “Hé, die bril is een beetje uit de, een beetje uit de, beetje uit de, uit de, eh, eh, jaren zestig! Staat je goed. Kun je er ook een beetje goed door zien?”, vroeg een man met een grote zwartgrijze baard. Hij zat in z’n eentje aan de bar en keek een beetje troebel. Hij was de 40 allang gepasseerd. Ik had net gewerkt en zat gisteren met collega L. aan de bar in een bruin buurtcafé en ik was in een vriendelijke bui. “Die bril zit goed hoor, en hij doet het ook goed, bedankt voor het compliment”, zei ik tegen de man en draaide me weer om. Het uur daarna bleef de man me om de 10 minuten complimentjes geven en vragen stellen. Tot ik het zat was en hem vroeg om me even alleen te laten met m’n vriendin. De man bleef daarna op z’n kruk zitten om me nog één keertje lastig te vallen. “Wil je m’n hond een ijsblokje geven?” De man had naast zich een prachtige dalmatiër liggen. “Hoe heet-ie”, vroeg ik. “Don Juan”, zei de man. Ik aaide de hond over z’n kop. Ik legde een ijsblokje op de bar en Don Juan ging met z’n pootjes op de bar staan en pakte het blokje met een hap weg. De hond bleef daarna met z’n kop op m’n been liggen. “Wat vind je van mijn hond?” vroeg de man. “Ik vind hem wel een leukerd”, vertelde ik. “En wat vind je van mij?” Ik bleef hem even aankijken. Ik wilde hem niet kwetsen. “Don Juan zou wel met je mee naar huis mogen hè? En ik niet”, zei de man. Ik knikte. “Zo gaat het altijd”, zei hij en hij nam nog een slok van zijn whisky.