Kater. Koppijn. Nadorst. Gisteren met ex S. ergens tapas gegeten en vooral veel gedronken. Tapas dienen weggespoeld te worden met rode wijn. “Ik heb morgenavond weer een branddate”, zei ex S. “Alweer?”, vroeg ik. “Ja, en vrijdag weer een”, zei hij. “Ik hoop dat deze wel een beetje kunnen zuipen, want die meisjes hiervoor die dronken niet en die rookten niet. Niks aan.” Ex S. heeft het branddaten ontdekt; daten op basis van de merken die je draagt en de merken die je in huis hebt staan. “Leuke trui”, zei ik. “Ja, mooi hè, van Joop”, zei ex S. “Wat vind je van m’n broek? Lekker stofje toch?” Hij liet me z’n broek voelen. “En m’n schoenen? Van Jill Sander!” Hij liet een paar glimmende zwarte schoenen zien. “Mooi”, zei ik. Qua merkvoorkeur zijn ex S. en ik nooit een goede combinatie geweest; hij koopt z’n kleding in de PC Hooftstraat, ik overal behalve daar. Maar samen drinken kunnen we gelukkig wel. Na 2 flessen rode wijn en 2 flessen witte wijn, fietste ik naar huis. “Ik heb je wel eens dronken gezien”, zei P. net aan de telefoon, “maar dit sloeg echt alles.” Een van de angsten in mijn leven is ’s ochtends wakker worden, niet meer wetende wat ik de dag daarvoor gedaan heb in mijn dronkenschap. Ik noem het ’s nachts opbellen van mensen, dronken mailtjes sturen naar m’n complete adressenlijst of P. uitschelden voor alles wat los en vast zit en daarna gaan huilen omdat het me zo spijt. “Wat, wat, wat?”, vroeg ik. “Nou, niks, helemaal niks, geen samenhangend verhaal uit je te krijgen, maar je wou me wel wat vertellen.” Ik denk dat ik hem wilde vertellen over branddating, dat P. en ik zo’n goede combinatie zijn, omdat we allebei Puma-gympies hebben.

www.branddating.nl

Ik word er wel eens van beticht dat ik ontzettend pro-drugs ben. Dat klopt, ik vind dat een pilletje op z’n tijd moet kunnen. Net zoals ik vind dat je best in je eentje een fles wijn mag drinken of een jointje mag roken. “Het lijkt er op dat je alleen maar lol kan hebben als je een pilletje slikt”, schreef iemand ooit in mijn reactieforum. Ook een keer: “Xtc is slecht. Met name voor vrouwen. Ik zou zeggen, ga lekker door, over een tijdje weet je niet meer wat je geschreven hebt.” Er bestaan veel vooroordelen over drugs. Drugs zijn slecht voor lichaam en geest. Dat klopt. Drugs zijn verslavend. Dat kan kloppen. Van drugs kun je dood gaan. Ook dat kan gebeuren. Maar drugs kunnen je leven ook een extra dimensie geven. Als je er mee om weet te gaan tenminste. Als je niet te vaak gebruikt, niet te veel gebruikt en weet wat je gebruikt. Ik ben pro-drugs, maar ik heb nog nooit cocaïne of speed gesnoven. Ook nog nooit heroïne of GHB gebruikt. Wel xtc, paddo’s, marihuana en allerhande smartdrugs. Niet iedere dag, niet iedere week, maar wel regelmatig. Is Luna nu drugsverslaafd? Volgens de maatstaven van de Jellinek misschien wel, volgens mijn maatstaven niet. Wie van mening is dat drugs alleen maar slecht zijn voor onze samenleving, zou eens een video van Bill Hicks (Amerikaanse stand-up comedian) moeten huren: “If you don’t believe drugs have done good things for us, do me a favor, go home tonight, take all your albums, all your tapes, and all your CD’s and burn ‘em. Cause you know what… the musicians who made all that great music, that enhanced your lives throughout the years? Real fucking high on drugs…”

“Buurvrouw, ga je mee uit vanavond?” vroeg buurman M. me gisteren. “Waar naar toe dan?”, vroeg ik. “A. uit Londen is nog hier, ik wil met hem naar The Back Door”, zei hij. “Is dat zo’n homotent? Ja, dan ga ik wel mee”, antwoordde ik. We spraken om 22.00 af op het Rembrandtplein en belde mobiel met K. onze huisdealer: “Ben je in de buurt van het Rembrandtplein?” Binnen 20 minuutjes bracht hij ons een paar pillen en overhandigde meteen zijn nieuwe visitekaartje, waar in sierlijke letters ‘It’s Party Time!!!’ op stond. Iedere zondag is het Tea Dance bij The Back Door, wat inhoudt dat er gratis sigaretten en chocolaatjes op de bar staan. Voor de rest was het gewoon een typische homoclub. Heerlijk. Alleen maar mooie mannen, alleen maar mooie mannen. En ze lachten ook nog eens allemaal vriendelijk naar me. En als iemand je een drankje aanbiedt, dan loopt hij niet meteen de hele avond achter je aan. En er was geen rij bij de damestoiletten, althans de eerste uren niet. Tegen een uur of 2.00 stond het halletje vol met allerhande homo’s. Mannen die niet hoefden te plassen, maar even met z’n tweetjes snel het toilet in wilden duiken. “Duurt maar 2 minuutjes hoor”, zei een jongen toen ik wat verbaasd keek toen hij met een andere jongen mijn toilet inpikte. Het waren inderdaad maar 2 minuten. Toen ik daarna de wc betrad zaten er voetafdrukken op de wc-bril, waar ik in mijn xtc-trip een tijdje gebiologeerd naar heb staan kijken, zodat mijn toiletbezoekje langer dan 2 minuten duurde en er mannen op de deur gingen kloppen. Er hing veel liefde in de lucht en het was een fijne avond. Geen betere club voor mij om uit te gaan dan een homoclub.

www.backdoor.nl

copyright @ franz wilhelm 2002

copyright @ franz wilhelm 2002

Als waren we John Lennon en Yoko Ono hebben P. en ik gisteravond en vandaag de hele dag in bed gelegen om te kijken naar het schouwspel dat Máxima heet. Dat was nog eens goede televisie. Jointje erbij, drankje erbij, sigaretje erbij. Gisteren hebben we meerdere dweilorkesten en showbands langs zien komen in voetbalstadion de Arena. Het publiek kon meezingen met hits als ‘Oerend Hard’, ‘De Zilvervloot’ en ‘Tulpen uit Amsterdam’. Ook Willeke Alberti werd de grasmat opgeduwd om ‘Morgen ben ik de bruid’ te zingen (“Les Pays-Bas zero points”, oordeelde P.). Waar een klein land groot in is. Omdat Nederland een multiculturele samenleving is moesten er ook een paar buitenlandse bands in, die Godzijdank het niveau van de avond omhoog haalde; Zuco 103. Vanmorgen heb ik de wekker om 8.00 gezet, zodat ik niets hoefde te missen van de huwelijksplechtigheid. “Zit jij nu te janken?” vroeg P. me nadat Willem Alexander en Máxima elkaar hun jawoord hadden gegeven. “Ja, jij niet dan?” vroeg ik. Samen hebben we getoast op het gelukkige paar en ook op onszelf omdat wij met drank en drugs in bed lagen. Even heb ik nog gedacht, of eerder gezegd gehoopt, dat Henny Huisman vanachter een pilaar te voorschijn zou komen en heel hard; “Surprise, surprise! Hier is je vader”, zou roepen, maar helaas. Het was mooie, ontroerende RTL4-televisie ondanks dat het op Nederland 2 was. Ik heb genoten.

De teneur in weblogland lijkt depressief en agressief. Aangezien het heden ten dage nogal moeilijk is voor webloggers en lifeloggers om positief te blijven, volgt hier een positief stukje. De zon scheen een beetje vandaag. Ik heb tot 13.00 in mijn bed gelegen. Ik heb 20 keer achter elkaar het liedje ‘Ice Queen’ van Within Temptation gedraaid, zonder dat het mij ging vervelen. Ik heb een aantal Breezers gekocht, waaronder de smaak sinasappel in de kleur oranje; speciaal voor de trouwdag van Willem Alexander en Máxima. De eerste 3 flesjes smaakten zeer goed, net als de rest waarschijnlijk. Ik heb gelachen vandaag. Meerdere keren zelfs. Ik heb mij 3 maal met mijn witte Tarzan, met pareltjes en een zwaantje, tot een hoogtepunt gemasturbeerd en ondertussen had ik fantasieën over enkele brede kerels van The Amsterdam Admirals. Ik deed lief tegen P. aan de telefoon en vertelde hem dat hij m’n toetsenbord en muis maar voor de helft hoefde te betalen. Ik heb mijn moeder gebeld vandaag en zij vertelde me dat alles goed ging met haar en mijn vader. Ik heb 5 sigaretten gerookt en dat worden er nog meer. Ik heb gelachen naar het meisje achter de kassa bij de C1000. Ondanks dat ik me had voorgenomen om niet meer iedere dag alle weblogs te checken, heb ik dat lekker toch gedaan. Ik heb een gedichtje van Herman de Coninck gelezen. Ik had gisteren soep gemaakt en die was na opwarmen vandaag extra lekker. Ik heb zomaar vandaag besloten dat ik best een gelukkig mens ben. En ik heb de Dutch Bloggy 2002 voor beste lifelog gewonnen. Zo. Doe eens gek en reageer eens positief!

http://dutchbloggies2002.port5.com

Hij kwam net thuis van college. Zijn huisgenoten waren nog niet thuis en hij had geen zin om voor zichzelf te koken. Hij smeerde 4 boterhammen met pindakaas. De boter was op. Hij liep de trap op naar zijn kamer en zette zijn computer aan. Hij was blij met zijn computer. Die had z’n vader voor hem gekocht. Hij opende zijn weblog en keek bij de statistieken. Maar 8 bezoekers vandaag. Eigenlijk 7, want 1 hit kwam natuurlijk van hemzelf. Hij wilde graag veel hits. Dat wil iedereen toch? Hij keek in zijn gastenboek. Geen nieuwe berichtjes. In de 2 maanden dat zijn site online stond had hij 5 berichtjes gekregen. Eentje van zichzelf en de rest van vrienden. En eentje van zijn broer. Hij had niks te doen. De tentamenperiode was net voorbij, dus hij hoefde niet te studeren. Hij hoopte dat het snel zaterdag zou worden, dan zou hij weer gaan zuipen met z’n vrienden. Dat was altijd lachen, ze kregen alleen wel eens ruzie over wie het volgende rondje moest betalen. Hij bezocht een aantal weblogs en klikte snel weer door. Hij vond het allemaal maar niks. Het werd tijd dat hij weer eens een feestje zou organiseren. Het vorige feest lag bij iedereen nog vers in het geheugen. Hij moest even lachen in zichzelf. Dat was me een feest geweest en wat had iedereen toen veel gezopen. Iedereen was dronken en de wc had vol met kots gelegen. Hij ging naar Walter’s site. Walter had veel meer hits dan hij, dat snapte hij niet. Walter schrijft over vroeger, ik zet links naar sekssites online, mijn site is toch veel beter, dacht hij. Walter had vandaag iets geschreven over z’n vader. Dat z’n vader kanker had. Hij dacht na over een goede reactie en tikte: ‘pretentieus geneuzel’. En hij lachte om zichzelf.
www.vandenb.com

Gisteren had P. per ongeluk een glas Fanta Pomelo over m’n toetsenbord en muis laten vallen. Plakspul. Hij in paniek, dus ik alles schoongemaakt. Het apparaat leek het weer te doen, totdat er ineens een sekspornosite-popupje verscheen dat niet meer weg wilde. Computer ging niet meer uit zonder de stekker eruit te trekken. Mijn pc ging daarna echter nooit meer aan. Grote paniek. “M’n harde schijf is gecrasht!!!”, riep ik tegen P. En dat is jouw schuld, dacht ik. Ex S. bellen. “Nee, dat ligt echt aan het toetsenbord, je harde schijf is niet gecrasht”, zei hij. “Gewoon een nieuw toetsenbord kopen.” Gisteravond dus de hele avond chagrijnig omdat ik m’n computer niet kon gebruiken. “Sorry, meisje”, zei P. “Kan gebeuren liefje”, zei ik. “Ik betaal je nieuwe toetsenbord wel”, zei hij. En terecht, dacht ik. Dus vanmorgen stond ik in de computerwinkel. Mijn voorgaande toetsenborden en muizen waren van het type goedkoop. “Doet u mij maar het duurste en beste toetsenbord dat u heeft”, zei ik tegen het meisje van de computerzaak. “En doe ook maar een bijpassende muis, met zo’n leuk optisch lampje, ja.” Ik betaalde netjes 134.31 Euro aan het meisje en liep naar huis met m’n nieuwe spullen. Thuis alles aangesloten en alles werkt. Mijn oog viel alleen net op een stickertje op het toetsenbord: “Warning: Some experts believe that the use of any keyboard may cause serious enjury.” Ik probeerde het stickertje eraf te peuteren. Ging niet. Zat vast. Was geen stickertje. Wel godverdomme. Moet ik nu iedere dag dat ik werk aan het feit herinnerd worden dat zelfs werken slecht is voor mijn gezondheid? Blijkbaar. Ik steek nog maar een sigaret op. Op de verpakking: “Brengt de gezondheid ernstige schade toe.” Slechte berichten zijn er om genegeerd te worden.

copyright @ franz wilhelm 2002