De discussie, vanmiddag om 13.00 gevoerd, ging over het feit dat ik geen huur aan P. betaal. “Nee”, zei ik, “daar heb jij geen recht op, want ik doe verdomme jouw was en jouw afwas.” Hij zei dat ik ook geld verdiende en dat het eigenlijk iets heel normaals was als ik ook huur zou betalen. “Jij verdient verdomme 2 keer zoveel als ik!”, riep ik. Daar ging het niet om, zei hij. Het ging om het principe. “Ik haal iedere dag die klote-boodschappen en ik sta iedere dag te koken, weet je wel hoe lang ik daar mee bezig ben, verdomme!”, riep ik hysterisch. “Ik doe ook wel eens wat”, zei hij. “Ik zet altijd de vuilnis buiten en ik heb deze week nog een flesje wijn voor je gehaald.” “Dat is nog geen tiende van wat ik allemaal doe”, riep ik. “Dus jij betaalt geen huur, omdat je het huishouden doet?”, vroeg hij. “Ga jij het doen dan?”, vroeg ik nijdig. “Ik heb daar geen tijd voor, ik werk 60 uur per week”, antwoordde hij. “Ik ook. Ik ook. Maar ik zorg er wel voor dat jij na je werk kan aanschuiven bij de andijvie met een karbonaadje!” Dat waardeerde hij, maar hij snapte niet dat ik hem geen huur wilde betalen. “Dan doe ik niks meer voor je”, riep ik. “Stik er maar in, lul.” Vervolgens begaf ik mij naar de keuken om gevulde eitjes en ham-monchou-rolletjes te maken. Hij vond het lekker. “Zolang je zulke lekkere hapjes kan maken hoef je geen huur te betalen hoor, meisje”, zei P. en hij meende het. “En terecht,”, zei ik en ik meende het ook. De verhoudingen zijn weer duidelijk.

copyright @ franz wilhelm 2002

Het leuke aan werken in de gehandicaptenzorg is dat er vaak iets te vieren valt. Zo vierden we gisteren het vertrek van een stagiaire, maar over het algemeen is er iedere week wel een bewoner of begeleider jarig, trouwt er iemand, of krijgt iemand een kindje. Verder worden ook alle feestdagen, groot en klein, trouw gevierd. En als er niets te vieren valt, dan maak je er gewoon een fijne avond van, want dat is zo leuk voor de bewoners. Dit alles uiteraard alleen op de momenten dat er genoeg personeel is. Gisteren was er genoeg personeel én soesjes, tompoezen, bonbonnetjes en sinas. De bewoners vonden dit leuk en ik vond het leuk, want ik was de dj. Zonder schamen kan ik dan een cd met Hollandse hits opzetten. En ook zonder schamen kan ik heel hard meezingen met ‘Foxy Foxtrot’ van Nico Haak. Ook ‘België’ van Het Goede Doel, ‘Dodenrit’ (“troika hier, troika daar”) van Drs. P. en ‘Mexico’ van de Zangeres Zonder Naam passeerden de revue. Heerlijk. En niet alleen in de woonkamer konden de we genieten van deze kaskrakers, ook in de badkamer. Een handige begeleider heeft een paar maanden terug in een zeer helder moment speakers opgehangen in de doucheruimte en dit maakt het ‘werken’ een stuk aangenamer. Als ik samen met een gehandicapte een liedje zing, dan verdwijnen eventjes de verschillen. Dan gaan we allebei eventjes uit ons dak. Dan vinden we op dat moment allebei André Hazes de allerbeste.

Ik heb een gezonde aversie voor alles wat riekt naar romantiek. Ik ben niet van de romantiek. En om op Valentijnsdag ineens wél romantisch en lief te gaan doen, dat hoeft al helemaal niet van mij. Dat zit er ook niet in. Ik hou niet van het verplichte sfeertje dat eromheen hangt. Vroeger wel. Toen ik tiener was kon ik uren in de V&D staan om daar alle kaarten te bekijken en te hopen dat ik er eentje zou krijgen. Nooit gekregen. Ook nooit gestuurd. Valentijnsdag is voor mij hetzelfde als zeggen: “Ik ook van jou.” Klinkt veel minder gemeend dan zeggen: “Ik hou van jou.” ‘Ik ook van jou’ is het haast verplichte antwoord op ‘ik hou van jou’ en heeft daarom veel minder impact. Een kaartje, bloemetje of cadeautje op 14 februari zegt mij dus minder dan een kaartje, bloemetje of cadeautje op 3 april. Maar goed. Sommige mensen hechten nu eenmaal wel aan ‘tradities’ en ik weet dat als ik nu naar de brievenbus loop, dat daar dan een kaart van m’n moeder zal liggen met de tekst: “Wij houden heel veel van jou!!!” En dat ik dan moet huilen. En dat ik dan baal dat ik geen kaartje naar hen heb gestuurd. Gisteren kwam P. enthousiast met een tasje met een cadeau binnen. “Voor mij?”, vroeg ik. “Ja, voor Valentijnsdag”, zei hij. Dus nu zal ik vandaag ook voor hem een cadeautje gaan kopen, zodat we vanavond eerlijk kunnen oversteken. Straks denkt hij nog dat ik niet van hem hou. En dat is natuurlijk niet zo.

copyright @ franz wilhelm 2002

Ik haat de ochtend. Niet als ik in bed lig, maar vanaf het moment dat ik onder mijn dekens vandaan kom. Mijn mondhoeken krullen vanzelf naar beneden als ik mijn ogen open doe. Automatisch. Weg met de wereld. Ik moet koffie. Nu hoef ik in principe ook nooit vroeg m’n bed uit, want ik werk gewoon lekker thuis en wanneer ik wil. Als het aan mij ligt, dan kom ik dus rond 12 uur uit bed, koffie, sigaretje, broodje, en om 13 uur begin ik met schrijven. Ideaal. Dit ging altijd prima toen P. en ik nog een lat-relatie hadden. Nu we samenwonen slaap ik sowieso al kut, omdat hij er om 8 uur uit moet en die wekker staat te loeien, maar het allerergste is dat mensen mij gaan bellen. Zomaar. In de ochtend! Vóór 10 uur! Ik neem toch niet op, want ik wil met mijn slaapdronken hoofd nog wel eens afspraken maken die ik binnen een minuut weer vergeet, maar vóór 10 uur! Ook vanmorgen weer. Net toen ik met een chagrijnig hoofd minutieus de koffie in het filterzakje liet vallen ging de telefoon. Niet opnemen. Ook niets belangrijks: “Hallo Luna, je spreekt met die en die van groep die en die. Zou jij misschien 28 en 29 maart een late dienst kunnen draaien bij ons? Ik hoor het wel.” Dat is over 1,5 maand. Laat me met rust. Pas na 2 bekers koffie en 2 sigaretten ben ik in staat tot het voeren van een vriendelijk en oprecht gesprek. Deze dag is nu al verpest. Ik ga weer terug in bed. De ochtend zet de toon voor de hele dag en daarom sla ik hem liever over.

Ik hou niet van voetbal. En al helemaal niet van naar voetbal kijken op televisie. Vroeger al had ik een hekel aan zondagen. Zondag was namelijk
Studio Sport-dag. Mijn moeder en ik moesten dan heel stil zijn en we mochten vooral geen grapjes maken over het voetbal. Mijn vader was voor Feyenoord en vond voetbal een hele serieuze zaak. Toen heb ik mij voorgenomen om later nooit met een man te trouwen die voetbal een serieuze zaak vond. Maar jaren later ging ik samenwonen met M., een jongen die voetbal niet alleen een serieuze zaak vond, maar die ook iedere zondag alle wedstrijden van Ajax bezocht. De uitwedstrijden en de thuiswedstrijden. Iedere zondagochtend werd ik wakker door de brullende stem van Danny Lucassen (‘Ajax is kampioen, Ajax blijft kampioen, er is toch geen club die daar iets aan kan doen, lalalalalala, lalalalalala’). Ik was altijd blij als het winterstop was. Het ging uit met M. en toen nam ik mij nogmaals voor om niets met een voetbalminnende man te beginnen. Helaas. Ook partner P. is een fervent voetbalfan. Volgens mij is er iedere dag wel een verse voetbalwedstrijd op de televisie. En als er geen verse wedstrijd is, dan is er wel een herhaling. Of een samenvatting. Of een herhaling van die samenvatting. En die moet hij allemaal zien. En alle nabeschouwingen ook. Voetbal op televisie betekent nu net als 20 jaar geleden dat ik ondertussen niet mag praten en dat ik niet door het beeld mag lopen. En dat doe ik dan ook niet. Als ik die oude Studio Sport-tune hoor, dan weet ik mijn plaats; niet in de woonkamer. Compleet geconditioneerd. Volgens mij zitten er in die tune bepaalde hoogfrequente signalen die buiten het menselijk gehoor vallen. Signalen die vrouwen aanzetten tot huiselijk gedrag.

Rukker4: (10:24 PM) ben je een voyeur en wil je wel eens meekijken? je kan het allemaal zien op mijn webcam…

Luna: (10:29 PM) waarom zou ik dat willen zien?

Rukker4: (10:29 PM) misschien dat je er ook warm van wordt

Luna: (10:31 PM) word jij er wel warm van dan?

Rukker4: (10:31 PM) ik ben heel heet en hard

Luna: (10:32 PM) je bent je aan het rukken voor de cam?

Rukker4: (10:33 PM) als je dat graag wilt

Luna: (10:34 PM) doe je ook nog andere dingen?

Rukker4: (10:34 PM) ik ben nu heerlijk aan het spelen…

Luna: (10:35 PM) je aan het rukken dus…

Rukker4: (10:35 PM) ja…

Luna: (10:35 PM) en jij denkt dat vrouwen dat graag zien?

Rukker4: (10:35 PM) ja, veel wel

Luna: (10:36 PM) ik vind het niet echt vernieuwend; rukken…

Rukker4: (10:36 PM) wat wil je dan zien dan?

Luna: (10:37 PM) gewoon, eens iets anders… iets spontaans…

Rukker4: (10:37 PM) wat vind je spontaan dan?

Luna: (10:38 PM) gewoon iets wat uit jezelf komt…

Rukker4: (10:38 PM) mijn reet?

Luna: (10:39 PM) nee

Rukker4: (10:42 PM) mijn 19 cm lange lul dan? heb je netmeeting?

Luna: (10:43 PM) nee, dat heb ik eraf geflikkerd omdat er alleen maar mannen met hun stijve lul in beeld zaten…

Rukker4: (10:45 PM) oke, doei

Luna heeft besloten dat het deze week degeneratieweek is. Een week vol drank, drugs en Red Bull. Ik heb te veel achter m’n computer gezeten de laatste tijd. Zo begon de vrijdagmiddagborrel gisteren om een uur of 14.00 bij vriendin I. en samen met vriend F. hebben we zo’n 5 flessen wijn en een aantal blikjes bier weggedronken. Om 21.00 zijn I. en ik naar een avondwinkel gefietst om daar 4 tassen met Bacardi Breezers te halen. We zouden film gaan kijken bij mij thuis en daar is het misgegaan. Ik heb een half uurtje van ‘Festen’ meegekregen, maar ‘The Truman Show’ en ‘Arlington Road’ zijn volledig aan me voorbijgegaan. Black-out. Er zijn een aantal dingen die ik als enthousiast drugsgebruiker weet en 1 daarvan is; xtc niet combineren met alcohol. Dat weet ik en toch doe ik het. Zorgt gegarandeerd voor een black-out. Een black-out waarin ik fysiek wel aanwezig was en zelfs geënthousiasmeerd met I. heb gepraat, maar waar ik de volgende dag niets meer van weet. Ik heb P. zelfs gedwongen om een joint voor me te draaien, maar ook daar weet ik niets meer van. Dat ik hem heb opgerookt ook niet meer. Wel weet ik nog dat toen I. al naar huis was ik een poging heb ondernomen om ‘Seven Years in Tibet’ te kijken, maar dat ik de video niet uit het plastic kreeg en op de bank in slaap ben gevallen. Toch werd ik vanmorgen naast P. in bed wakker en hoe ik daar ben gekomen is mij ook een raadsel. Waarschijnlijk zijn er wat hersencellen permanent beschadigd, maar het grote voordeel van zowel xtc, alcohol als Red Bull is de laxerende werking. Een degeneratieweek is eigenlijk een sapkuur, maar dan voor de patatgeneratie.

Kater. Koppijn. Nadorst. Gisteren met ex S. ergens tapas gegeten en vooral veel gedronken. Tapas dienen weggespoeld te worden met rode wijn. “Ik heb morgenavond weer een branddate”, zei ex S. “Alweer?”, vroeg ik. “Ja, en vrijdag weer een”, zei hij. “Ik hoop dat deze wel een beetje kunnen zuipen, want die meisjes hiervoor die dronken niet en die rookten niet. Niks aan.” Ex S. heeft het branddaten ontdekt; daten op basis van de merken die je draagt en de merken die je in huis hebt staan. “Leuke trui”, zei ik. “Ja, mooi hè, van Joop”, zei ex S. “Wat vind je van m’n broek? Lekker stofje toch?” Hij liet me z’n broek voelen. “En m’n schoenen? Van Jill Sander!” Hij liet een paar glimmende zwarte schoenen zien. “Mooi”, zei ik. Qua merkvoorkeur zijn ex S. en ik nooit een goede combinatie geweest; hij koopt z’n kleding in de PC Hooftstraat, ik overal behalve daar. Maar samen drinken kunnen we gelukkig wel. Na 2 flessen rode wijn en 2 flessen witte wijn, fietste ik naar huis. “Ik heb je wel eens dronken gezien”, zei P. net aan de telefoon, “maar dit sloeg echt alles.” Een van de angsten in mijn leven is ’s ochtends wakker worden, niet meer wetende wat ik de dag daarvoor gedaan heb in mijn dronkenschap. Ik noem het ’s nachts opbellen van mensen, dronken mailtjes sturen naar m’n complete adressenlijst of P. uitschelden voor alles wat los en vast zit en daarna gaan huilen omdat het me zo spijt. “Wat, wat, wat?”, vroeg ik. “Nou, niks, helemaal niks, geen samenhangend verhaal uit je te krijgen, maar je wou me wel wat vertellen.” Ik denk dat ik hem wilde vertellen over branddating, dat P. en ik zo’n goede combinatie zijn, omdat we allebei Puma-gympies hebben.

www.branddating.nl