Gisteren kwamen m’n ouders een dagje naar Amsterdam. Wilden ons nieuwe huis nu eindelijk wel eens zien. “Hoe kan het nou dat ze nóg niet begonnen zijn met verbouwen? Het huis is toch al 2,5 maand van jullie?”, vroeg m’n vader. “Dat snappen we zelf ook niet helemaal”, zei ik. “Dan ga je er toch achteraan? Ik begrijp jullie niet hoor, je betaalt nu toch al hypotheek?”, reageerde hij op een manier zoals alleen vaders dat kunnen doen. “Pappa”, zei ik, “we zijn afhankelijk van allemaal mannetjes die het niets kan schelen of wij er per 1 augustus in kunnen of per 1 februari.” “Ik vind het belachelijk”, zei m’n vader en daarmee was voor hem de discussie gesloten. Ik vertelde nog over een lakse bouwkundige en een trage ambtenaar, maar hij wilde het niet snappen. “Je moet er zelf ook mee bezig zijn!”, vond hij. “Dat zijn we, maar we betalen die bouwkundige € 20.000 om alles te regelen!”, riep ik. “Dat is een klootzak”, zei m’n vader. “Maar wat vind je van het huis zelf?”, vroeg ik. “Gaat dit plafond eruit?”, vroeg hij. “Ja, alles gaat eruit, niks blijft staan, alle muren gaan eruit, de vloer, het plafond. Alles. Alles wordt anders. Je moet gewoon naar de ruimte zelf kijken”, zei ik. “Er moeten nieuwe kabels getrokken worden. En die contactdozen, die moet je weg laten werken in de muur”, zei hij. “Pappa, daar moet je doorheen kijken. Dat regelt die bouwkundige allemaal. We hebben een huis van 300 vierkante meter in het centrum van Amsterdam gekocht. Daar gaat het om!”, zei ik geïrriteerd. M’n moeder mengde zich ook nog even in het gesprek: “Nou, je mag blij zijn als je er over 2 jaar in kan.” De tijd dat m’n ouders mij moed inspraken, mij vertelden dat ‘alles goed komt’ en voor m’n eigen bestwil tegen me logen is dus definitief voorbij. Die realiteit kwam hard aan.

Vanmiddag liep ik nog tegen Suffie van www.suffie.com te zeiken: “Suffie! Ze snappen me niet! Sommige lezers van m’n log. Ik heb er geen zin meer in. Heb het gevoel dat ik op eieren moet schrijven. Dat het toch nooit goed is wat ik schrijf. Als ik over drugs schrijf dan ben ik illegaal bezig, als ik bijna aangerand ben op straat, dan is het m’n eigen schuld, als ik moe ben, dan moet ik niet zoveel drinken. Ik doe het niet meer. Ze snappen me toch niet. En m’n nieuwe huis! Dat schiet ook niet op. Ik word er moe van. De verbouwing heeft al 2,5 maand vertraging. Ik heb er geen zin meer in.” Dat soort dingen. Geen last meer van sinds 18.15 deze avond. Ik was niet van plan om op Lijst Pim Fortuyn te stemmen ook al werd me dat door www.stemwijzer.nl aangeraden. Ik was het niet altijd met hem eens. Ik was ook niet anti-Pim; zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar paars’ ligt op m’n bureau. Ik vond hem een zeer charismatische man. Een mooie man ook, met mooie stropdassen. Een mooie man die ik op Nederland 2 vandaag ineens dood zag liggen. Met z’n stropdas losgeknoopt op z’n buik. In close up. Op de grond. Met medische mannetjes om hem heen. Beelden die ik m’n leven niet meer vergeet. Ook zijn interview in de Playboy van februari dit jaar vergeet ik niet. Een politicus (!) die zei: “Ik heb, zeker naarmate ik ouder word, geen zin om uren te besteden aan versieren. Dus als ik iemand leuk vind, dan zeg ik meteen: ‘Zullen we neuken?’” Een eerlijke man. Een eerlijke politicus. Maar eerlijkheid duurde niet het langst vandaag. En wat nu? Luna sprak Suffie net nog even. Suffie schreef: “In een klap zijn al onze zorgen en problemen triviaal.” En Suffie heeft gelijk.

Nadat ik 2 dagen terug kennis maakte met mijn eerste mini-spatadertje drong het tot me door; ik ben aan het aftakelen. Ik word oud en het kan alleen maar erger worden. Ik voel me al 3 dagen ontzettend moe en als dat de prijs is die ik tegenwoordig moet betalen voor een dagje feesten dan denk ik dat ik mijn visie op stappen, drugs, uitgaan en alcohol maar eens moet herzien. Later. Tot 2 dagen terug heb ik me nooit echt zorgen gemaakt om m’n lichaam. Het was er gewoon en het functioneerde prima. Het liet me nooit in de steek, ik voelde me nooit te dik, kon me niet voorstellen dat er ooit cellulitus op billen of dijen zou verschijnen en kon me al helemaal niet voorstellen dat ik verzorgingsproducten zou moeten gaan gebruiken. Nog nooit heb ik gedacht aan het kopen van antirimpelcrème’s, bodylotions, nachtcrème’s of een AbTronics. Ik was wel eens moe, maar dat had altijd een reden; 2 nachten niet slapen, 3 dagen achter elkaar stappen, een week lang 16 uur per dag werken. Nu ben ik moe zonder aanwijsbare oorzaak. Gewoon moe. M’n lichaam doet niet meer wat ik wil. Omdat ik niet van plan ben om rustiger aan te doen, te gaan sporten of te gaan mediteren ben ik vanmiddag samen met mijn mini-spatadertje richting Etos gewandeld. De negatieve signalen van dit lichaam moeten zo snel mogelijk weggeslikt worden. Per heden ben ik in het gelukkige bezit van; 100 jeneverbes-capsules (voor maag, darm en nieren), 50 chroom-GTF-pillen (versnellen de vetafname), 100 vitamine B12-tabletten (bij regelmatig alcoholgebruik), 100 lecithine-capsules (verhoogt de weerstand en voorkomt stress), 80 ijzerlactaat-tabletten (helpt bij slapheid en vermoeidheid), 30 Q-10-softgels (maakt je opnieuw fit) en 250 vitamine C-tabletten. En omdat het afgeraden wordt om deze 710 pillen in een keer achterover te slaan, begin ik nu alvast aan een blikje Red Bull.

“Zondag! Zondag! Vandaag blijf ik de hele dag dicht bij je! Je fluistert woordjes die ik zo graag van je hoor! Een kroeg, een juffrouw op de fiets, het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben. Dit dorp ik weet nog hoe het was. Jij denkt alleen maar aan je eigen zaken. En dat is toch beneden alle peil. Maar warmer zijn je lippen die me kusten. Jij wou altijd, altijd naast me staan. Je hebt ontzettend veel voor mij gedaan. Jij gaf mij wat je beloofde. Een leven waar ik in geloofde. Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten waar naartoe. De verre landen zijn oorlogslanden. Hoe ver moet je gaan? Vluchten kan niet meer! Laat me alleen, alleen met al m’n verdriet. Het is beter dat ik nu geen mensen zie. Niemand, niemand, niemand, die me troosten kan. Wat kan er mij in Godsnaam gebeuren met een vrouw zoals jij aan mijn zij? Blauwe ogen en een natte mond, stralende tanden en een lekkere kont. Een tong die pas spreekt als anderen zwijgen. Laten we weer eens vrijen op de hei. Maar ik ben nu bang dat ik stoor. Je loog tegen mij, alsof ik een kind was, ik geloof dat je dacht, dat ik helemaal blind was. Geef mij maar Amsterdam, dat is mooier dan Parijs. Geef mij maar Amsterdam, mijn Mokums paradijs. Geef mij maar Amsterdam, met z’n Amstel en het Ij! Nachtzuster! Wat moet ik zonder jou beginnen. Nachtzuster! Ik brand van binnen. Nachtzuster! Doe iets aan de pijn! En waarom fluister ik jouw naam nog? Hoor ik steeds je stem? Ik zie je levensgroot hier staan nog. Omdat ik niets vergeten ben.” Net een uurtje Hollandse hits geluisterd. M’n humeur van 0 naar 100 in 10 seconden. Instant pleasure, just add Benny Neyman.

copyright @ franz wilhelm 2002

Tijdens Koninginnenacht 2002 ontmoette ik 3 Marokkanen. Het was niet mijn bedoeling om uit te gaan die nacht, maar om een uur of 23.00 realiseerde ik me dat ik nog geen xtc-pillen had voor de volgende dag. Ik besloot om eventjes richting stad te lopen, daar naar onze betrouwbare Marokkaanse dealer K. (“Niet goed, geld terug!”) te bellen, pillen te kopen en weer terug naar huis te wandelen. Mijn ontmoeting met K. was zeer prettig. Hij zei dat hij me lang niet gezien had en hij vroeg hoe het met me ging. Hij vroeg of ik lekker ging stappen, ik gaf hem het geld en hij gaf mij de pillen. Zeer professionele kerel. Het was druk op straat. Veel jongeren met blikjes bier in hun hand. Hard schreeuwend, lallend en zwalkend. Ik wilde snel naar huis en liep vanaf het Koningsplein de Singel op. Langs de bloemenmarkt. Een groepje Marokkaanse jongens liep op mij af en voordat ik besefte wat er gebeurde stond een Marokkaan van een jaar of 20 tegen mijn been op te rijden met een flesje bier in z’n rechterhand en mijn kont in zijn linkerhand. In nog geen seconde sloeg ik op z’n schouder en schreeuwde dat-ie met z’n gore poten van me af moest blijven. “Klootzak”, dat riep ik er ook nog achter aan. Maar hij was al weer weggelopen. Naar z’n vrienden. Hij keek nog even om met een doelloze blik in z’n ogen en een grote glimlach op z’n gezicht. Woest was ik. Ziedend. Laaiend. Het gore lef. Het gore, gore lef. Dit incident mag ik niet generaliseren naar álle Marokkanen, maar ik vind het wel frappant dat bij ál mijn ervaringen met ‘ongewenste intimiteiten’ of ‘agressie’ 1 of meerdere Marokkanen betrokken waren. Vloekend en tierend liep ik om 0.30 richting Vijzelstraat om daar in de taxi te stappen bij een keurige Marokkaanse meneer. Hij heeft me veilig thuis gebracht.

Sinds gisteren moet ik leven met het besef woonachtig te zijn in een land waar een lijsttrekkersdebat op tv geprogrammeerd wordt tussen de ‘Henny Huismans Soundmixshow finale’ en de uitslag van deze show. Dit lijsttrekkersdebat was voor deze bijzondere aangelegenheid zelfs omgedoopt tot ‘Het RTL4 Lijsttrekkersdebat’. Deze schaamteloze lulligheid werd gepresenteerd door Loretta Schrijver en Frits Wester. Tijdens de opkomst van de lijsttrekkers werd er luid gejoeld en geapplaudiseerd door het RTL4-publiek dat voor deze ene keer was aangekleed met T-shirtjes en borden van hun favoriete politieke partij. Nederland op z’n slechtst. Nederland op z’n echtst. Een concert van Frans Bauer was er niets bij. Heb net de directeur van RTL4 gebeld. Of ze al plannen voor over 4 jaar hebben. Groot spektakel moet het worden. Een afvalrace. De lijsttrekkers op pad met Willibrord Frequin, Jan Mulder en Myrna Goossen. Wie het eerst z’n geduld verliest mag niet meer meedoen. Daarna een ronde ‘Wie zingt het ontroerendste levenslied samen met vader Abraham’. De kijker beslist. Nico van ‘Eigen Huis & Tuin’ zal vragen stellen over knotwilgen, gerbera’s en narcissen. Acteertalent wordt getest door de lijsttrekkers een gastrolletje te laten spelen in de soap ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ en parate kennis wordt onder de loep genomen tijdens een speciale aflevering van ‘De Zwakste Schakel’ (“U bent de zwakste politicus, tot ziens!”). Tot slot mag Jambers de lijsttrekkers vragen stellen als; “Hoe voelde je je toen?”, “Heb je spijt van je beslissing?” en “Hoe staat het met je seksleven?” Dit alles aan elkaar geluld door Victor Reinier. In de finale zullen de 2 overgebleven lijsttrekkers elkaar te lijf gaan met slagroomtaarten, tomaten, eieren en verse kabeljauw. Wie het eerst op de grote rode knop drukt wordt onze nieuwe minister president. Uiteraard zal het programma worden afgesloten met een spetterend vuurwerk. Alicia Keys heeft gisteren het debat trouwens gewonnen. Ik denk dat ik 15 mei op haar stem.

Hoe ik gisteren mijn bed heb gevonden is mij onduidelijk. Te bezopen. Ik herinner mij een taxirit, waarbij ik met dubbele tong tegen de jongen achter het stuur heb gepraat. Zeer waarschijnlijk heb ik deze jongen mijn diepste geheimen verteld. Ik herinner me dat ik voor de deur van de West Pacific afscheid nam van P., want die was met de fiets. Ik herinner me ook dat ik helemaal niet naar huis wou, maar dat P. moe was. En dat P. vond dat ik te luidruchtig was. Dat ik dronken was. Ik lispelde dat dat kwam omdat hij zelf niet had gedronken: “Als je samen dronken wordt, dan valt het niet op dat de ander dronken is.” Wat een wijsheid en wat een waarheid. Twee uur eerder had ik nog in P.’s oor staan gillen: “Ik ben herkend! Iemand heeft me herkend! Dat is nog nooit gebeurd!” Even daarvoor was ik inderdaad herkend op de dansvloer. “Ik lees elke dag je stukjes”, vertelde de mooie hippe jongen. “Oh, ben jij ook op de verjaardag van M.?”, vroeg ik hem. Ik dacht even dat hij een vriend van een vriend was en dat hij daarom m’n site kende. Maar hij was niet net als ik op de verjaardag van M., hij las gewoon dagelijks m’n stukjes. “Al een paar maanden”, zei de mooie hippe B. nog. Luna glom van trots. De avond bestond verder uit wijn, bier, een kippetje, zalm, asperges en bier en wijn. In die volgorde. Voordat ik vertrok naar het verjaardagsetentje van M. in de West Pacific had ik eerst een cadeautje voor hem gekocht (10 voorgedraaide jointjes) en daarvoor was ik thuis om 15.00 al begonnen met de vrijdagmiddagborrel. Tijdens mijn soloborrel chatte ik voor het eerst sinds maanden met een leuke onbekende. Tijdens deze chat met ene P. grapte ik om 4:34: “Ik wil herkend worden op straat.”

Met in mijn achterhoofd de zin: ‘Je moet niet zeiken, gewoon doen!’, ben ik gisteren op pad geweest. Een dagje cultuur voor Luna. Lopen richting Hortus Botanicus. Rust moest ik aan m’n hoofd en die zou ik gegarandeerd vinden tussen de plantjes, boompjes en bloemetjes. De Hortus Botanicus herbergt niet alleen talloze oude, zeldzame bomen, maar ook talloze oude, zeldzame, Amsterdamse vrouwtjes. Waarschijnlijk nemen deze 80+ dametjes een jaarabonnement van € 16,- en zo gauw het zonnetje schijnt verplaatsen zij zich massaal van de geraniums achter het raam naar de bankjes in de Hortus. Een vreemde eend in de tuin was een neger met een Nike-tasje. Bevooroordeeld vroeg ik me af wat hij hier moest. In de subtropische kas kwam ik hem weer tegen. Sinds juni 2000 blijkt het Zuid-Afrikaanse deel van deze kas ‘de sfeer van een Kaaps fijnbos vol Protea’s’ te hebben, zo las ik op een bordje. De jongen zat op een bankje, naast een Afrikaans boompje, met zijn voeten onder z’n lichaam. Zijn ogen waren gesloten en het Nike-tasje lag naast hem. Een mediterende neger in de kas van de Hortus Botanicus. Prachtig om te zien. Vanaf de Hortus Botanicus ben ik richting de Beurs van Berlage gewandeld om aldaar een kaartje voor de tentoonstelling ‘Magna Brava’ met mijn museumjaarkaart te kopen. Voor slechts € 2,50 heb ik kunnen genieten van het werk van 5 vrouwelijke fotojournalisten. Zelf vind ik het belachelijk om het fotowerk van een vrouw te bestempelen als ‘anders’ dan dat van een man, maar deze dames zijn geen fotografen van nu, maar van toen. Dames die momenteel alle 5 niet zouden misstaan op een bankje in de Hortus. Een bijzondere fototentoonstelling. Een dagje cultuur blijkt lichamelijk net zo zwaar als een nachtje springen op een progressive techno-feestje. En hoewel niet met elkaar te vergelijken; net zo enerverend. Over 2 weken ‘Luna-doet-aan-cultuur-dag’ #2!
www.hortus-botanicus.nl
www.beursvanberlage.nl

Rukker9 (1:08 PM): laat jij je wel eens anaal nemen?
Luna (1:08 PM): altijd
Rukker9 (1:10 PM): vind je het lekker?
Luna (1:10 PM): vind jij het lekker?
Rukker9 (1:10 PM): ja hoor… mits voorzichtig
Luna (1:11 PM): dus een dildo in je kont kan je wel waarderen?
Rukker9 (1:13 PM): ja hoor… als het niet te hard gaat…
Luna (1:14 PM) : en waarom vind je het belangrijk om van mij te horen of ik me wel eens anaal laat nemen?
Rukker9 (1:14 PM): ik vind nooit meisjes die dat toelaten…
Luna (1:15 PM): en jij stuurt daarom meerdere meisjes via ICQ bovenstaande vraag?
Rukker9 (1:15 PM): ik mag toch wel vragen?
Luna (1:16 PM) : natuurlijk, maar je vindt het dus belangrijker dat een vrouw zich anaal laat nemen dan dat ze, ik roep maar wat, aardig is?
Rukker9 (1:17 PM) : nee, zo is het niet, ik vroeg me alleen af of er meisjes zijn die het wel doen, ik kom ze namelijk nooit tegen…
Luna (1:18 PM) : ik vind het een werkelijk belachelijke openingszin op ICQ…
Rukker9 (1:18 PM) : ja, misschien wel… maar goed…
Luna (1:20 PM) : denk jij echt dat er vrouwen zijn die op deze manier aangesproken willen worden?
Rukker9 (1:20 PM) : misschien wel, als ze dat niet willen moeten ze dat zeggen dan laat ik ze met rust…
Luna (1:22 PM) : weet je hoeveel van dit soort bullshit openingszinnen ik krijg per dag?
Rukker9 (1:22 PM) : weet ik niet, maar je gaat het me nu vast vertellen?
Luna (1:24 PM) : een stuk of 20… en ik spuug erop…
Rukker9 (1:24 PM) : dan laat ik je verder met rust…