copyright @ franz wilhelm 2002

Alle winkeliers hebben hun prijzen prima aangepast aan de euro. Gewoon de ‘ ’ vervangen door een ‘€’ en klaar. Helaas hebben mijn opdrachtgevers gewoon mijn uurtarief door 2,20371 gedeeld. Met als gevolg; ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig genaaid word bij de snackbar, de HEMA, de Bijenkorf, de supermarkt en zelfs het loempiamannetje: “1 eulo mevlouw”. Een euro? Vroeger waren die kutloempiaatjes 1 piek! Ik doe er niet meer aan mee. Flikker maar op. Ik ga doen wat mijn moeder al jaren adviseert; “Je moet op je geld letten.” Dus in plaats van mijn gebruikelijke wandeling naar de C1000 heb ik vandaag de fiets naar de Lidl gepakt. Bij de Lidl vind je geen gezellige kassameisjes, geen netjes neergezette levensmiddelen en geen niets-aan-de-hand-muziekje op de achtergrond. Bij de Lidl is het graaien en zoveel mogelijk in je karretje gooien. Survival of the fittest. Zo kocht ik daar een pak appelsap van 2 liter voor € 0,75 (  1,65). Goed te drinken. Voor Skinner en Lolita kocht ik 6 blikken kattenvoer in diverse smaken voor € 0,19 (  0,42). Vonden ze prima te eten. Ook zat er een schattig blikje met 150 gram cashewnootjes in m’n tas voor de prijs van € 1,12 (  2,46). Een halve kilo vruchtensnoepjes; € 1,49 (  3,28). Een doos met 32 mini-negerzoenen in witte, donkere en melkchocolade; € 1,49 ( 3,28). Een zak met 400 gram mini-hazelnootwafeltjes met chocolade; € 1,59 (  3,50). Voor de totaalprijs van € 31,10 (  68,53) had ik 3 tassen vol met boodschappen in de meest kitsche, Duitse verpakkingen die ik ooit gezien heb. Een genot om naar te kijken en boodschappen genoeg voor de hele week! Dus. Fuck de Albert Heijn. Fuck de C1000. Fuck de Edah, de Boni en de Super de Boer. Luna haalt haar boodschapjes voortaan bij de Lidl. En dat ik daar 20 minuten in de rij voor de kassa moet staan, tussen de jengelende kinderen, de Albert Cuijp-viswijven en de zwervers op zoek naar goedkoop bier, dat neem ik op de koop toe.

Soms, heel soms, echt soms, niet altijd, niet te vaak, maar gewoon zo af en toe. Dan besef ik me dat ik een heel, heel gelukkig mens ben. Dat ik mezelf mag prijzen. Dat ik, als ik het voor het zeggen had, dat ik, als ik zeg maar, God was, dat ik mezelf had gegeven wat ik nu allemaal al had. Dat ik iemand naast me heb staan die blind van mij houdt. Onvoorwaardelijk. Dat mijn ouders nog leven en net zo blind van mij houden en mij net zo blind vertrouwen als hij. Dat ik, als ik zou willen, opnieuw zou kunnen beginnen. Dat ik, als ik zeg maar, zin heb in een broodje mozarella met pesto en Parmaham, dat ik die dan voor mezelf kan maken. Met tomaatjes. Of dat ik naar een restaurant kan fietsen om zo’n broodje te bestellen. Dat kan, als ik dat wil. Dat ik mezelf een gelukkig mens vind, omdat ik morgen, als ik zou willen, alles anders zou kunnen doen. Dat ik, nu, als ik zou willen, alle films kan bekijken die ik wil, alle muziek kan luisteren die ik wil. Kan horen over alles in de wereld. Kan lezen over alles in de wereld. Of, als ik dat zou willen, gewoon zou kunnen luisteren naar het niets. Of naar de regen. Dat ik de trein, de fiets, de bus, het vliegtuig kan pakken naar weet ik veel waar. Dat ik daar, weet ik veel waar, als ik dat wil, kan zien wat ik wil. Dat ik, als ik dat wil, iemand kan vertellen over mijn geluk. Of mijn verdriet. Als ik dat wil. En als ik wil zwijgen, dan kan dat ook. Als ik helemaal niets wil, dan kan dat zelfs. Als ik alles voor het zeggen had, dan gaf ik mij juist dat.

“Hè, gatverdamme, wat doet dat ding hier in bed?”, riep P. een paar dagen terug verontwaardigd. “Ja, jij was niet thuis. Ik heb ook alleen m’n behoeftes”, zei ik. “Dan kun je ‘m toch wel even opruimen en ergens neerleggen waar ik ‘m niet hoef te zien?”, reageerde hij nog steeds een beetje ontzet. Hij was net op m’n Tarzan gaan liggen en dat lag blijkbaar niet zo lekker. Mannen hebben er vaak toch moeite mee als vrouwen het af en toe, of regelmatig, met hun elektronische vriendje doen. Daar valt namelijk niet tegenop te neuken. Of mannen gaan eisen stellen, zoals het ex-vriendje van een vriendin: “Prima als je een vibrator koopt, maar hij mag niet groter zijn dan mijn pik.” Of: “Je mag het alleen met die vibrator doen als ik erbij ben, anders niet!” Jaloers op een vibrator. Vibratornijd. Mannen willen er gewoon niet aan herinnerd worden dat een simpel plastic apparaat met batterijen het stukken beter doet in bed dan zij. Want het is een verontrustende ontwikkeling; iedere vrouw heeft tegenwoordig een vibrator (“Ja, gekregen bij m’n Viva-abonnement, lekker joh!”) en ik kan me voorstellen dat mannen daar een beetje zenuwachtig van worden. Van hen worden immers hemelse prestaties verwacht die te vergelijken zijn met een gemiddelde Tarzan. Iedere keer weer. En daarna nog een keer. En van mannen die te veel nadenken in bed is nog nooit een vrouw klaargekomen. Van onzekere mannen trouwens ook niet. Dus misschien is het beter om niet meer te praten over de orgasme-kwaliteiten van een vibrator. Dus nooit meer te zeggen dat een vibrator niet alleen beter is in bed, maar het ook langer, regelmatiger en constanter kan. Dat een vibrator nooit moe is, nooit dronken, nooit stoned en nooit slap. Dat je er niet zwanger van kan worden, dat hij in je handtasje past en dat hij na afloop geen sigaretje hoeft te roken.

Als je even geen zin hebt om te loggen, moet je daar dan melding van maken? Als je gewoon even geen inspiratie hebt, moet je daar dan je excuses voor aanbieden? Als je een paar dagen niets bijzonders meemaakt en geen bijzondere gedachten hebt, moet je daar dan over schrijven? Als je het gewoon even zat bent om te schrijven, moet je dan uitleggen waarom? Het antwoord op deze 4 vragen hoort ‘nee’ te zijn. Toch beantwoorden vele webloggers en lifeloggers deze vraag voor zichzelf met ‘ja’, getuige de vele postjes met de strekking: “Sorry, ik weet even niets te schrijven”, “Ik ben even een paar dagen weg” of “Ik heb m’n site een beetje verwaarloosd de laatste tijd.” Daar hou ik niet van. Schrijf dan niks. Want, kan het iemand iets schelen dat ik gisteren de hele dag met Skinner in bed heb gelegen? Kan het iemand iets interesseren dat ik vrijdagmiddag in het Vondelpark zat met een flesje witte wijn en toastjes met kaas? Dat ik een jurkje van Cora Kemperman heb gekocht? Dat ik vrijdagavond samen met vriendin I., vriendin T. en vriend M. een legpuzzel van 1000 stukjes van de Taj Mahal heb gelegd en daarna zo’n 30 potjes heb gekaart? Dat we daarna nog 2 films hebben gekeken, maar dat ik ondertussen in slaap ben gevallen? Is er iemand benieuwd naar het bezoekje aan m’n schoonouders vandaag? Wil iemand het recept hebben van de aardappel-prei-soep die ik vanmorgen maakte? Zit er iemand te wachten op een tekst van Luna waar ze zelf niet achter staat? Luna zelf in ieder geval niet. Acda En De Munnik: “Ze zei: ‘Lief, als je niets hebt te vertellen, dan hoef je niet te bellen, volgens mij.’”

Tot gisteren was ik niet echt bekend met het fenomeen ‘parkeerplaatsseks’. Ik dacht dat dat plekken waren waar homoseksuele mannen seks hadden met elkaar of met getrouwde mannen. Stiekem in de bosjes. Dat zeiden mijn ouders vroeger als we met z’n drietjes een stuk gingen fietsen; “Daar, bij die afrit, daar hebben mannen seks met elkaar. Daar, bij die afrit, daar moet je niet komen. Ze hebben de postbode er ook wel eens gezien.” Het was duidelijk niet fris wat ze daar deden. Vanmorgen nam ik een kijkje bij www.clubs.nl. Er bestaat een heuse hetero-club met de naam ‘Parkeerplaatsseks’. Ongelooflijk. Een sub-cultuur. Zoekt en je zult vinden.

1. ‘Hoi paren! Ik kijk graag naar jullie seksspel. Als dank bef ik kutjes. Het kan in jullie auto.’

2. ‘Op een parkeerplaats in Best haal ik gedragen damesondergoed op. Ik wil er graag aan ruiken en dan bef ik je kutje diep klaar.’

3. ‘Als je seksueel contact wilt, moet je een rood touwtje of lintje aan je antenne bevestigen. Zorg eventueel voor condooms en zeker voor voldoende sperma. Wel schone pikken. Geen stinkstokken!’

4. ‘Roompasteitjes zijn kutjes die extreem vochtig zijn voor of na een goede beurt met haar eigen partner. Zij druipt en wil gebeft worden. Bel mij en ik lik haar heerlijk klaar op een parkeerplaats in Best.’

5. ‘Gewoon een fijne wipkip gezocht voor parkeerplaatsseks. Gewoon een wereldkip gezocht. Betaling geen probleem.’

Wat mij vooral opvalt aan de ‘contactadvertenties’ is dat er enorm veel mannen zijn die met liefde een ‘vrouwenkutje komen uitlikken’. Tuurlijk, helemaal met je auto naar een parkeerplaats rijden om dan alleen een beetje te kijken en te beffen. Mijn reet! Die mannen willen neuken! Die mannen willen klaarkomen tegen de ruitenwissers! Die mannen stoppen hun pik als een Jehova-getuige tussen het portier. Ik word al misselijk als ik alleen al denk aan wat er zich op die parkeerplaatsen afspeelt. Gelukkig heeft Luna geen rijbewijs.

www.clubs.nl

boven

beneden rechts

beneden links

Tussen alle bedrijven door is Luna getrouwd. Of zoiets. Zo’n 4 weken terug zaten P. en ik weer bij de notaris. Om het samenlevingscontract te tekenen dit keer. “Hebben jullie het concept samenlevingscontract goed doorgelezen?”, vroeg de notaris. “Eh, ja hoor”, logen we in koor. “Mooi, dan hoef ik het niet helemaal voor te lezen”, sprak de notaris. “De comparanten verklaren dat zij in het kader van een affectieve relatie samenleven en een gemeenschappelijke huishouding voeren. Partijen zijn verplicht elkaar het nodige te verschaffen”, ging hij verder. Ik snapte er niet veel van. Dat maakte weinig uit, want volgens mij is zo’n samenlevingscontract ongeveer hetzelfde als trouwen en dient het hele contract na tekenen genegeerd te worden. Dus wij tekenden het contract, gaven de notaris een hand en stonden 5 minuten later op onze gymschoentjes weer buiten. “Zo, hebben we dat ook weer gehad”, zei P. en we fietsten naar huis. De afgelopen 4 weken werd er niet meer aan het contract gedacht tot ik gisteren tussen de stapel ongeopende post een rekening van het notariskantoor tegenkwam. Of we even € 420,07 wilden betalen. Of we even € 420,07 wilden betalen! Vierhonderdtwintig euro en zeven cent! We zijn verdomme nog geen 5 minuten in dat kantoortje van hem geweest. Geen koffie gezien! En we hebben gekozen voor het standaard-contract! Gewoon te vinden op internet! Hij hoefde alleen onze namen er maar boven te zetten en er een stempeltje met handtekening bij te plaatsen! Wat een prachtbaan heeft die kerel. Beetje knippen, beetje plakken, beetje voorlezen, beetje stempelen. Postzegel erop en klaar. En dit alles in een riant pand in Amsterdam-Zuid. Gisteren hebben P. en ik ons allebei ingeschreven voor de LOI-cursus ‘Hoe word ik notaris in 10 stappen?’. We kijken er nu al naar uit om binnenkort jonge, frisse stelletjes in 5 minuten, voor € 420,07, alle romantiek te ontnemen.

“Hosanna Heysanna Sanna Sanna Ho / Sanna Hey Sanna Ho Sanna / Hey JC, JC won’t you smile at me? / Sanna Ho Sanna Hey Superstar!” Geweldige dag gehad gisteren. Lang geleden dat ik zo in m’n eentje heb genoten. Ik ga eigenlijk nooit alleen naar concerten, theaterstukken of musicals. Staat zo eenzaam. Vindt men. En ikzelf ook wel een beetje. Ik reed al een maand lang langs de posters van de musical ‘Jesus Christ Superstar’. Moet ik naar toe, dacht ik iedere keer. Gisteravond kwam ik uit m’n werk, reed langs Carré, zag de mensen in de rij staan, bedacht me dat ik die avond toch geen plannen had en besloot gewoon een kaartje te gaan kopen. Al sinds ik tv kan kijken ben ik zeer gecharmeerd van de liedjes uit deze musical. M’n ouders hebben ‘Jesus Christ Superstar’ ooit een keertje op video opgenomen en volgens mij heb ik die in m’n jeugd wel 100 keer gezien. Al snapte ik vroeger nog niets van wat er gezongen werd, ik zong alle liedjes mee. En ook gisteravond kon ik nog alle liedjes meezingen, wat ik natuurlijk niet deed, want dan zou ik de andere bezoekers irriteren. Die andere bezoekers irriteerden mij overigens wel. Met hun geklap na elk liedje. Belachelijk en erg storend. Verder was het geweldig om de musical nu eindelijk eens in het echt te zien. Prachtig. Grote glimlach om Luna’s mond gedurende de hele voorstelling. Alleen dat einde hè? Dat was wel een beetje dramatisch natuurlijk. Maar waarschijnlijk vonden de muscialmakers een Jesus aan een stokje net zo’n belabberd einde voor een musical als ik. Dus voor de gezelligheid kwam de hele cast, inclusief herrezen Jesus, terug op het podium om de blije nummers nóg een keertje te zingen. En toen mocht er natuurlijk wel worden meegezongen en geklapt. Joehoe! Geweldige avond. Prijs de Heer.

Van niets doen word je moe. Dat is sinds de afgelopen weken voor mij een feit. Ik heb wel gewerkt. Natuurlijk. Beetje schrijven, beetje doorsturen via de mail. Klaar. Vastgeroest aan m’n bureaustoel. Ik had 6 weken niet gewerkt in de zorg. Even geen zin in. Even een beetje m’n enthousiasme kwijt. Ik heb een 0-uren-contract daar, dus ik kan in principe werken wanneer ik wil. Ik hoef het voor het salaris niet te doen, al heb ik wel mijn oog laten vallen op een super-hyper-geweldige afwasmachine die mijn taak als huisvrouw een stuk aangenamer zal maken. Ik werk in de zorg omdat ik het leuk vind. En aangezien er in de zorg, en ook in het verzorgingshuis waar ik werk, altijd en elke dag wel diensten openstaan is die baan voor mij een perfecte combinatie naast mijn freelance schrijfopdrachten. Toch heb ik 6 weken achter m’n computer gezeten en achteraf had ik dat niet moeten doen. Je wordt een beetje eenzaam als je elke dag in je eentje thuis werkt. Je ziet alleen je beeldscherm. Ik had niet echt verwacht dat ik mijn collega’s en de bewoners zou gaan missen. Ik heb hen ook niet écht gemist, ik miste vooral het de deur uitgaan. Op je fiets naar je baan, naar je werk. Fysiek hard werken. Lekker. Toen ik gisteren na 8 uurtjes werken de deur van het verzorgingshuis uitstapte voelde ik me geweldig. Ik had mijn taak voor die dag erop zitten en het wijntje dat thuis op me wachtte had ik ook echt verdiend. Ik voelde me weer actief deel uit maken van de maatschappij, hoe belachelijk dat ook klinkt. Vanavond werk ik weer. Lekker. Ik heb er zin in. Pim Fortuyn in zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar Paars’: “Arbeid stelt je in staat niet voortdurend bezig te zijn met je privé-sores en je niet voortdurend het hoofd te hoeven breken over de zin van je bestaan.”