Ik bevind mij momenteel achter een zeer onhandig toetsenbord ergens in een internetcafeetje in de buurt van het Bora Bora-strand. Ik heb net even een kijkje genomen op m´n site. Ziet er goed uit, alleen staat mijn laatste tekst bovenaan, in plaats van die van vriend B., of misschien ligt dat aan de computer hier. Ik kan me er in ieder geval niet druk om maken, want het is hier geweldig. Ik kom helemaal tot rust en als het aan mij ligt, dan blijf ik hier nog een paar weken langer. Ik heb het vakantiegevoel helemaal te pakken; geen flikker doen en toch zoveel mogelijk geld uitgeven! Zo heb ik me voorgenomen om elke dag een fles parfum te gaan kopen in het warenhuis om de hoek van ons appartement. Het is vakantie en of ik mijn geld nu aan alcoholische drankjes besteed of aan parfum, het komt toch wel op. Ook  heb ik mezelf al een paar zeer beeldige jurkjes aangeschaft, een paar shirtjes en een broek. Verder ben ik de witste van het strand. Ook na 4 dagen. Ook daar kan ik niet echt mee zitten, ik ben allang blij dat ik niet verbrand. De afgelopen 3 dagen uit eten geweest en straks gaan partner P., vriend A. en ik ergens paëlla eten, met sangria uiteraard. Zondagavond en -nacht uitgeweest in megadiscotheek Space, waar Sasha zo´n briljante dj-set draaide dat ik daar eigenlijk wel een paar weken op zou moeten kunnen teren. Toch gaan we morgen naar de Amnesia waar Paul van Dyk en Tiësto ieder een set van 3 uur draait. Ibiza is immers een party-eiland, dus er moet zoveel mogelijk gefeest worden. En ik ben maar 1 keer op Ibiza. Dit jaar dan, want ik weet zeker dat ik volgend jaar weer ga. Het is hier namelijk écht fantastisch.

Je ligt al een uur wakker. Te wachten op het tijdstip dat je kunt bellen. Trillend pak je de telefoon en probeert met je ziekste stem de andere kant van de lijn te overtuigen dat je echt ziek bent. Hoofdpijn, buikpijn, overgeven (kan zeker niet ontbreken), kortom een flinke griep. Zelf weet je beter. Je kon het vannacht niet voor elkaar krijgen om te stoppen. Had jezelf voor genomen om tegen twaalven op te stappen, nog een nachtje van 7 uur te maken en dan maar een beetje brak op het werk te zitten. Maar ja, toen werd het net gezellig. En dan komt dat onvermijdelijke punt. Het loslaten. Het hele idee dat je vroeg op moet, dat je verantwoordelijk moet zijn, dat je het niet kunt maken enzovoort, enzovoort. Andere gedachten worden sterker. Mooie excuses als; je leeft maar 1 keer, ik moet nog 40 jaar werken en ik ben al een tijd niet ziek geweest, geven de rust om toch te genieten van deze uitzonderlijk leuke avond. Je slaat volledig door. Het wordt 3 uur, 4 uur en tegen de klok van 5 lig je eindelijk op je kussen. Teveel gedronken, wetende dat je de dag van morgen aan je voorbij moet laten gaan. Het schuldgevoel begint. Je ziet jezelf als karakterloos, ongedisciplineerd en vraagt jezelf af wanneer je toch eens volwassen wordt. Misschien wel nooit denk je bij jezelf. Als het telefoontje gepleegd is val je in een diepe slaap, slaap die je hard nodig hebt. In de middag word je wakker in een vreemde wereld. Voor je gevoel hoor je te werken, maar je vindt jezelf thuis. Een stevig ontbijt, een paracetamolletje, een krantje, de krachten komen terug.  ’s Avonds zit je op de bank, eigenlijk wel uitgerust. Zin om weer de stad in te gaan. Lachend laat je deze gedachten overwaaien. De dag erna vragen collega’s of je weer een beetje opgeknapt bent. Je perst er een fout hoestje uit: “Nou, een beetje zwakjes nog.” Snel vlucht je weer in de routine van elke dag. Nagenietend van die avond en nacht die je toch maar weer even meegepakt hebt. Met als bonus die heerlijke vrije dag.