Nog even over Boris en dan hou ik erover op. De soul sterft hier. Ik ben erin getrapt, in dat hele Idols. Ik voel me slachtoffer van een groot masterplan. Net de Nieuwe Revu gekocht, die groot kopte op de cover met ‘Het verborgen verleden van Boris’. Daarnaast zat er ook nog ‘een geheime Boris-cd’ bij en dit alles voor € 3,95. Moest ik hebben. En wat blijkt? Boris is helemaal geen jong, onontdekt talent. Boris is het resultaat van een 24-jaar durend project van de TU Delft in samenwerking met Het Popinstituut en stichting Conamus onder de codenaam ‘SO-FU-JA’. Die 3 organisaties zijn er eindelijk in geslaagd om het perfecte popidool te creëren. “Kijk nou! Een blanke neger!”, riepen de onderzoekers enthousiast toen ze het eitje van een kledingontwerpster en het zaadje van een conservatoriumdocent samenbrachten. Boris moest eerst 19 jaar glibberen op een petrischaaltje in Venlo voordat hij de wijde wereld in werd gestuurd. Om verder te rijpen. De projectleiders hadden hem al een moeilijke jeugd gegeven, zodat hij later een beetje kon menen wat hij zong. Het enige dat SO-FU-JA nog miste was de soul. En om die soul krijgen werd het project opgescheept met een rasta-Molukker met een gitaar. En nu blijkt dat er met project SO-FU-JA ongelooflijk veel cash gegenereerd gaat worden wil die rasta-Molukker ook wat centjes. Hij heeft namelijk de soul in het project gebracht, vindt hij, en niet de TU Delft. Maar Boris is onderdeel van een veel groter masterplan. Hij is fake. Maar hij is wel goed. Boris is te vergelijken met siliconen tieten die wél op en neer gaan tijdens het neuken. Boris is een neplul met pareltjes, die kan draaien en trillen tegelijk. Maar wat kan mij het schelen. Ik draai het cd’tje dat ik van Nieuwe Revu kreeg nog een keertje. Project SO-FU-JA zingt briljant. Als ik nu in Godsnaam maar niet over een paar maanden van Albert Verlinde te horen krijg dat Boris homo is. Die misser hebben ze bij de TU al een keer eerder gemaakt.

Braaf lees ik oppaskind M. alle plastic bordjes voor die op de boerderijtjes en huisjes in Het Openluchtmuseum zitten geschroefd. Af toe schiet me ook een wetenswaardigheid te binnen waarvan ik niet eens meer wist dat die nog aanwezig was onder bereikbare hersenscellen: “Vroeger schilderden de boeren de muren blauw zodat er geen vliegen op gingen zitten. Want vliegen houden niet van blauw.” Nadat we een uur door de bossen van het museum hebben gebanjerd vraag ik of oppaskind M. het wel naar z’n zin heeft. Hij vind het leuk, maar het wordt tijd om iets te gaan eten, dat vooral. En dan het liefst iets lekkers. Als kind beleef je de dingen heel anders. Kan ik hier ergens op knopjes drukken? Waar is de speeltuin? Krijg ik straks een ijsje? Hé, daar staat een poffertjeskraam! Ik liep gisteren met oppaskind M. door Het Openluchtmuseum en hoewel ik daar vroeger een paar keer met m’n ouders ben geweest, herinnerde ik me weinig van de oude boerderijtjes. Wél wist ik, toen M. honger kreeg, feilloos het pannenkoekenhuis te vinden. Vlakbij het pannenkoekhuis zat de speeltuin en ik wist ook nog dat er ergens in het museum een ouderwets bakkertje zat waar m’n ouders 20 jaar geleden een heerlijke krentenbol voor me kochten. En toen kwam ineens het besef. Het is 20 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was! 20 jaar! M’n ouders hadden geen auto, m’n vader zat in de WW en daarom gingen we iedere zomervakantie met z’n drieën 3 dagen met de NS op dagtocht. Andere dagen pakten we de fiets om door de Betuwe te fietsen. Bloesem, De Waal, lammetjes. En bolletjes met kaas in de fietstassen van m’n moeder. Wij hoefden de wereld niet te ontdekken, wij hadden genoeg aan Nederland. En dat is allemaal al 20 jaar geleden. Weemoed. Ik word er soms niet goed van.

“Gefeliciteeeeeeeeerd!”, gilt vriendin L. door de telefoon. “Leve de Koningin!!!!!”, gil ik terug. “Hoera, hoera, hoera”, roepen we in koor! Het is 30 april, 6.00 ’s ochtends. Vriendin L. en ik zijn er al helemaal klaar voor. Ik heb me, zoals elk jaar, alweer weken verheugd op deze dag en om er maar zo weinig mogelijk van te missen sta ik supervroeg op. Koninginnedag is de enige dag in het jaar dat mijn alcoholisme hoogtij mag vieren, dus ik nam om 6.30 een biertje. En ik vertrok richting Jordaan, richting vrijmarkt, om daar een bijna verlaten stukje Amsterdam aan te treffen. Ik wou troep kopen! Spullen waar ik geen reet aan heb, maar die op dat moment heel belangrijk lijken. Ik kwam een uur later met een lege tas thuis om nog maar een biertje te nemen en poffertjes voor mezelf te bakken. Daarna richting Vondelpark waar het fantastisch was. De zon scheen, er waren op geld beluste vaders en moeders, ambitieuze kindjes en vooral goedkope troep! Beste koop Koninginnedag 2004: 7 Furby’s voor € 0,50 per stuk. Met 3 volle tassen kwam ik bij ex S. aan op zijn appartement aan de P.C. Hooftstraat voor een sanitaire stop, een oranje donut en nog een biertje. En nog een biertje. En nog eentje. En daarna nog eentje bij café De Gruter. En nog eentje. Daarna vond ik het wel weer mooi geweest buiten. Veel te druk. Veel te veel gedoe. Veel te veel mafkezen op straat. Om 16.00 was ik weer thuis. En hoewel we geen feest zouden geven stonden we aan het eind van de avond toch met 20 man in de keuken. Gezellig. Geheel traditiegetrouw kwamen vriend K. en vriendin A. met een waanzinnig kitsch schilderij aanzetten dat ze voor ons kochten op de vrijmarkt. Zelfs zo kitsch dat we ‘m een prominent plekje in de woonkamer geven. Een tastbare herinnering aan een fijne Koninginnedag. Die als altijd weer veel te snel voorbij was.

Ik vraag me wel eens af of het aan de kleur ligt. Of zwarte katten bij voorbaat irritanter, drukker en eigengereider zijn. En vooral of ze een veel grotere plaat voor hun kop hebben dan andere katten. Bruce Lee is, meer dan de andere katten, volledig geobsedeerd door eten. En dan het liefst mijn eten, in plaats van dat van zichzelf. Als ik aan het koken ben zit hij ernaast. Als het aan hem ligt op het aanrecht, maar in verband met schadelijke bacteriën geen optie. Als ik even niet kijk, dan springt hij er toch op. Niets heeft geholpen om hem dit niet-wenselijke gedrag af te leren. Schreeuwen, schelden, blazen, plantenspuit en als laatste dwangmiddel hem volledig onder de koude kraan houden; niets hielp. Drijfnat sprong hij alsnog richting de gehaktballen die ik aan het draaien was. Zoef! Eenzame opsluiting op de gang is momenteel zijn lot. Een lot dat hij overdag overigens met plezier lijkt te dragen, omdat hij dan fijn naar buiten kan kijken. Als het donker is miauwt hij echter het hele huis bij elkaar. Het erge is dat P. en ik hem vooral erg schattig vinden. Dan zitten we gezellig aan tafel te eten en dan piept Bruce met z’n grote, bolle ogen boven de tafelrand. Van links naar rechts kijkend. Van P.’s bord, naar mijn bord. Om daar net zo lang lief te zitten wezen tot we hem niet meer in de gaten hebben. En dan ineens toe te happen. Zoef! Weg naar beneden, met een stuk ham in z’n bek dat groter is dan z’n kop. Of een stuk biefstuk. Of een stuk bloemkool waarvan hij dacht dat het een lamskoteletje was. Vuilniszakken worden opengereten om de lege blikjes kattenvoer uit te likken. Een net gekochte cake wordt van de keukentafel gegooid om stukken cake met plastic en al door te slikken. Hard geworden jus wordt uit een koekenpan gelikt. Het is een drama, dat is het. Maar Bruce zorgt uiteindelijk wel voor netheid. Boodschappen moeten meteen weggezet en na het eten moet alles meteen in de afwasmachine.

(Via www.ns.nl een wandelroute uitgeprint en vandaag heerlijk in het zonnetje gelopen. Een wandeling van 15 kilometer. Natuur! Heerlijk!)