Ja, ja, het is wat. Partner P. is de laatste weken regelmatig voor z’n werk in het buitenland. Filmpje opnemen in Barcelona. Andere film opnemen in Kaapstad. Film editten in Londen. Zucht. Ik vind het vreselijk om alleen te slapen. Vanmorgen vloog hij weer naar Londen. De hele middag probeerde ik P. om het half uur te bereiken. Zonder effect. In lichte paniek belde ik naar z’n werk. “Ja, eh, met Luna, de vriendin van P., ik probeer P. al de hele dag te bereiken, maar hij heeft z’n telefoon uitstaan en dat is helemaal niks voor hem, want meestal belt hij dat hij veilig is geland en nu zit hij in Londen en nu dacht ik met al die terroristische aanslagen, eh, heb jij misschien een nummer voor me van iemand die nu bij hem is?” Het receptioniste-meisje ging even in de agenda kijken. “Hij is helemaal niet in Londen”, zei ze. “Hij zit nu in bespreking.” “Oh?”, zei ik en daarna hing ik op. Oh? Oh? Partner P. niet in Londen? In bespreking? Met wie! Met wie! Met een of andere kuthoer natuurlijk. Met Chloë! Godverdegodver. En nog steeds kon ik hem niet bereiken. Pas aan het eind van de middag belde hij: “Ja, sorry, er ging hier van alles mis. Sorry, meisje. Ik was vergeten m’n telefoon aan te zetten toen ik uit het vliegtuig kwam.” “Lul. Ik maakte me hartstikke zorgen”, zei ik. Hij liet me schelden. “Dacht je nou echt dat ik met een of andere actrice in bed lag?”, vroeg hij lachend. “Eh, nou, eh, ja”, zei ik, maar ik wist wel beter. “Tot vanavond liefje”, zei P. en gerustgesteld hing ik op. Een paar uur later belde hij weer. “Ik heb tegen de receptioniste gezegd dat ik door haar fout nu een relatiecrisis heb”, zei hij lachend. “Enne meisje. We krijgen die film niet af vanavond. Dus ik moet in Londen blijven vannacht. Sorry. Ik zou ook veel liever bij jou zijn.” Ja, ja, het is wat.

26 augustus 1982 eet ik voor het eerst bij mijn oom J., tante H. en hun kinderen. Ik ben dan 6 en kom erachter dat hun eetgewoonten heel anders zijn dan bij mij thuis. Het vlees dient hier als laatste opgeschept te worden. Eerst de aardappelen en de groenten opeten en dan pas het vlees nuttigen. Het lekkerste voor het laatst. Mijn oom J. en tante H. hebben de oorlog nog meegemaakt. Eerste Paasdag 1984. Mijn ouders, mijn oma en ik zitten aan het Paasontbijt. Mijn oma tikt haar eitje open en neemt een hap. Bij haar tweede hap blijkt in het ei een beginnend kuikentje te zitten. Mijn ouders gaan bijna over hun nek. Ik besluit om nooit meer eieren te eten en mijn oma gooit rustig haar ei-met-kuiken weg om aan een ander eitje te beginnen. 2 april 2004. Ik bak 15 Japanse dumplings als lunch. Hoe ouder ik word, hoe meer tijdelijke eetverslavingen ik ontwikkel. Momenteel zit ik in de Japanse dumpling-fase. Wekelijks bak ik zo’n 100 vegetarische dumplings die ik nuttig tijdens ontbijt, lunch of gewoon tussendoor. Ik kan bijna geen dumpling meer zien, dus ik ben toe aan een nieuwe verslaving. 6 april 2004 eet ik met vriendin E. in restaurant Mappa. We bestellen allebei een preiravioli met truffelsaus en geroosterde tomaat. We delen een wilde-spinaziesalade met nootjes, prosciutto en een honing-truffeldressing. En als toetje neem ik stracciatella-ijs met sinaasappel en karamel. Ik geniet. Daarna gaan we naar theater Frascati om de voorstelling ‘Food Coma’ te bekijken. ‘Food Coma’ volgens de flyer: ‘In ‘Food Coma’ staat Marcel centraal, een 44-jarige computerdeskundige uit Wavrin, een klein dorpje onder de rook van Lille. Marcel wil en kan het maar over één ding hebben: voedsel. ‘Food Coma’ is een manische opeenstapeling van feiten, verhalen en gedachten over voedsel die begint waar dieetgoeroe’s, chef-koks, boulemia-patiënten, slowfoodactivisten, fruitariërs en andere lekkerbekken ophouden.’ Het was een raar stukje theater. Maar wel intrigerend.
www.mugmetdegoudentand.nl

Zaterdag met de bus richting mijn schoonfamilie. Een rit van 1,5 uur. Partner P. had net het boek ‘Komt een vrouw bij de dokter’ gekregen en ik vond dat ik het als eerste mocht lezen. Hij niet. “Sttt, blijf af, ik zit er al helemaal in”, zei ik toen hij het boek van me af wilde pakken. Toen we uitstapten zei ik dat dit écht een goed boek was. “Echt heel goed”, zei ik. “Goed geschreven. En lachen.” Ik verheugde me op de busrit terug naar Amsterdam. Weer 1,5 uur ongestoord lezen. Maar ik voelde me niet zo lekker in de terug-bus. Veel te veel gedronken de nacht daarvoor en de buschauffeur reed irritant. Ik werd misselijk en lezen maakte die misselijkheid alleen maar erger. Maar ik zat weer helemaal in het boek. Ik wilde doorlezen, maar niet die hele bus straks onderkotsen met het gebakken eitje van m’n schoonzus. Dus ben ik ergens in Amstelveen uitgestapt en heb gelopen tot aan de VU. Met het boek in m’n handen. De zon scheen en toen ik uiteindelijk bij de VU-tramhalte aankwam heb ik 2 trams voorbij laten gaan terwijl ik verder las op het bankje. In de tram las ik verder. Thuis op de bank las ik verder. Mijn mobieltje ging af. Ik nam niet op. De gewone telefoon ging af. Ik nam niet op. Bij de laatste pagina’s heb ik zitten huilen. Zo hard zitten janken dat op elke pagina een traan is gevallen. Zo schaamteloos hard zitten huilen dat ik blij was dat ik alleen thuis zat. Ik kon op een gegeven moment de letters niet meer zien door m’n tranen. Maar ik bleef doorlezen. Tot ik het uit had. Dit boek is schitterend. Dit boek ga ik iedereen aanraden.
www.kluun.nl

De achterflaptekst: ‘Komt een vrouw bij de dokter’ is het schaamteloze verslag van een man die in de bloei van zijn leven de terminale ziekte van zijn vrouw beleeft. Rauw, ontroerend, en steeds met humor. Een stijl die net als de diagnose als een mokerslag aankomt. ‘Komt een vrouw bij de dokter’ laat zien hoe je óók ziek kunt zijn. Tegelijkertijd is het een ode aan de liefde.