P. en ik hebben 1,5 maand geleden de aannemer ontslagen. Het werd niets meer met die kerel, met zijn onderaannemer en met alle andere bouwmannetje. “Je hoeft niets meer te doen hier en je krijgt ook geen geld meer”, zei P. vriendelijk tegen de aannemer. Het voelde als een bevrijding om hem en alles wat hij hier aan mannetjes had binnengebracht buiten de deur te zetten. Eindelijk rust. Voor even dan, want het huis is nog steeds niet klaar. Dat betekent dus dat in plaats van de aannemer en zijn consorten er nu weer andere mannetjes langskomen. Voorlopig nog om te praten, kleurenstaaltjes te laten zien, dingen op te meten en dingen uit te leggen. We vertrouwen niemand meer en willen van te voren weten hoe, wanneer en voor bedrag iemand aan de slag gaat. Dat blijkt wederom erg moeilijk voor een aantal mannetjes: “Ja, nee, misschien, ik laat het je weten.” Om vervolgens weer 2 weken niet op te dagen. We lijken echter de goede kant op te gaan met de badkamer. Daar ligt namelijk nog steeds geen goede vloer en de vloer die er wel ligt, die moet eruit geslagen worden, want de vorige mannetjes hadden geen verstand van cement, zodat wij al 3 maanden niet kunnen douchen. “Wat kost dat om die eruit te halen?”, vroeg ik het mannetje. “Eh, ja, eh, ja, nou, die moet eruit geschept worden”, zei hij. “Wat kost dat?”, vroeg ik. “Eh, ik kost € 32,50 per uur, exclusief BTW”, zei hij. “Oh ja, zei ik, “dan doen we dat eerst zelf wel, dan doe jij de rest.” Hij had gelukkig zelf ook niet zo’n zin in het verwijderen van een cementen vloer. Dus Luna is vandaag druk in de weer geweest met hamer en koevoet. Ondertussen dacht ik aan onze ex-aannemer. Prima agressietherapie.

Gisteren was E. hier. “Had je vroeger ooit gedacht dat je dit zou worden?”, vroeg ze. Nee, dat had ik niet. Vroeger, toen ik 6 was, wist ik heel zeker dat ik iets met vogels wilde worden. Ik wist het heel zeker. Toen ik 9 was wist ik dat dat iets een naam had. Ornitholoog. Dus als iemand vroeg wat ik later wilde worden, antwoordde ik altijd: “Ornitholoog, dat is een soort vogel-bioloog.” Ik kende alle vogels uit m’n hoofd. Ik ging naar het VWO, haalde goede cijfers, vooral voor biologie en wiskunde, en was in mijn gedachten op weg naar de universiteit om biologie te gaan studeren. Tot het ineens niet meer ging. Huilen. Elke dag huilen. Alleen op vrijdagavond en zaterdag ging het goed. Zondag niet, want zondag betekende dat ik de volgende dag weer naar school moest. En weer huilen en huilen. Ik was een compleet overspannen meisje van 13 dat naar de MAVO moest. En ging. En het ging goed. Niks geen dromen meer om ornitholoog te worden. Ik had geen enkele toekomstdroom die op een beroep gebaseerd was, tot ik ineens een vervolgopleiding moest kiezen. Apothekersassistente, naar de MEAO, naar de HAVO, ik had er allemaal geen zin in. Dan maar de MTS, iets met tekenen, om 4 jaar later juist in de economische richting af te studeren. Verder naar een HBO, media- en informatiemanagement, iets met boeken en tijdschriften om tijdens m’n studie juist te werken in de zorg bij demente bejaarden en verstandelijk gehandicapten. En om na mijn afstuderen te beginnen als freelance journaliste, specialisatie seks en erotiek. En aanstaande maandag beginnen ik bij m’n nieuwe baan. Parttime, naast m’n schrijfopdrachten. Bij een topless-bar. Op de Wallen. Om de administratie van die club en een aantal hoerenramen te gaan verzorgen. Ik heb er erg veel zin in, maar ik had het vroeger nooit gedacht.

Van een ongelooflijk nietszeggende pik-met-net-haar-erop tot winnaar van ‘Idols’ 2003. Of ‘Nederland kiest de nieuwe Gordon’. Rot op. Wat een kutvertoning. Jamai winnaar van ‘Idols’. Heb ik daarvoor bijna 5 maanden aan de buis gekluisterd gezeten? Met een glaasje wijn en een toastje met filet americain. Ben ik daarvoor al maanden en maanden thuisgebleven op de zaterdagavond? Heb ik daarvoor bijna dagelijks de website www.idols.nl bezocht? Om vandaag naar een Jamai te kijken die wel wilde huilen van geluk, maar die dat niet voor elkaar kreeg? Beetje moeilijk kijken, dat wel. Heb ik daarvoor dagelijks de internetfilmpjes van Jim bekeken en zitten kwijlen toen hij ‘Under the Bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers zong? Samen met P. zelfs, die net als ik, de nummers van de andere kandidaten steevast oversloeg, maar de nummers van Jim steeds maar weer wilde horen. En kreeg ik daarvoor een brok in mijn keel vandaag, toen Jim dat nummer nog een keer zong? Om vandaag te horen te krijgen dat Jamai, een middelmatig karaoke-performer, dé talentenjacht van Nederland heeft gewonnen. Heb ik daarvoor iedere week 3 sms-jes verstuurd, die me waarschijnlijk meer dan die € 0,70 per stuk kosten, want de persoonlijke sms-jes van Jim terug moest ik natuurlijk ook betalen. Heb ik daarvoor de Jim-Rexona-poster bij het Kruidvat gehaald en voor het raam gehangen? Stond ik daarvoor vorige week te gillen op de Dam? “Jim!!!! Jim!!!! Jim!!!!” Om vandaag te horen dat Jamai gewonnen heeft? Wat een deceptie.