Vanmorgen 8.01. Een te wakkere stem van mijn moeder schalt vanaf de woonkamer naar beneden: “Heeee, komen jullie nog een keer je nest uit of hoe zit dat? Het is al 8 uur geweest.” Ik kijk P. aan en hij kijkt net zo moeilijk als ik. “Jesus, het is zaterdag, is het echt 8 uur?”, vraagt hij mij. Ik hoef niet op de klok te kijken om te weten dat het écht 8 uur is en dat m’n ouders al aangekleed en wel aan de ontbijttafel zitten. Ze staan elke dag standaard om 6.30 naast hun bed. Om 7.30 opstaan betekent uitslapen voor ze. Ik hoef ook niet te blijven liggen. Blijven liggen zou betekenen dat ik de rest van de dag het gezeur van m’n moeder aan zou moeten horen: “Ja, jullie liggen de hele dag op bed, zo’n leven zou ik ook wel willen. Neem een voorbeeld aan je moeder en die is 60!” Ik kan inderdaad een voorbeeld aan m’n moeder nemen, want ik snap niet waar zij en m’n vader de afgelopen 2 dagen wederom de energie vandaan haalden.Ze hebben bijna alle deuren in het huis in de witte hoogglans gezet en de rest van het huis zit in de grondverf. En ze hebben ook nog eens alle geleverde keukenfrontjes van IKEA geplaatst en ze vonden het nog leuk ook. Ik ben eigenlijk alleen druk geweest met het halen van boodschappen, het inschenken van bier en wijn en het regelen van hapjes en muziek. Het was weer erg gezellig, maar ik ben stiekem een beetje blij dat ze weer weg zijn. Even opladen, want ik ga vanavond en vannacht voor het eerst sinds maanden weer uit. Eerst een kaasfondue bij vriendin L. en daarna stappen. Chemisch stappen, dus morgen ga ik waarschijnlijk pas om 8.00 naar bed. Mooi het klokje rond.

Ik kon het gewone boodschappen doen niet meer aan. In de binnenstad is het namelijk moeilijk ‘normaal’ boodschappen doen, omdat alle supermarkten voorzien zijn van een Albert Heijn-logo. Geen Dirk van den Broek, ALDI of Lidl bij mij in de buurt te vinden. Maar aangezien ik het belachelijk en asociaal vind om € 2,98 voor een kilo broccoli in de aanbieding te vragen vertik ik het om daar nog naar binnen te gaan. Mijn mini-vouwfiets heb ik uit pure frustratie ergens laten staan, dus ik ging altijd braaf met de tram richting Amsterdam-Oost of Amsterdam-West om daar ‘normaal’ boodschappen te doen. Maar het bleef behelpen. Slepen met 1 zak kattegrid, 1 zak aardappelen, 2 flessen wijn, 1 pak dubbelvla, een paar blikjes bier, een pak appelsap en een liter melk is misschien wel goed voor de armspieren, maar gaat op den duur vervelen. Tot deze week het krantje met de aanbiedingen van de HEMA op de mat viel. Een knalrode omafiets voor slechts € 179,-. Hebben! Zeer gelukkig trapte ik de afgelopen dagen op m’n nieuwe fiets in het zonnetje. Het was prachtig, maar het boodschappen doen bleef behelpen met een aantal plastic tassen aan het stuur. Maar ineens realiseerde ik me wat nog ontbrak aan mijn fietsgeluk; een set fietstassen met een inhoud van 50 liter per stuk! Nu al zonder twijfel de beste aankoop van 2003! Ik kom net terug van een zeer intensieve sessie in de Dirk van den Broek. De fietstassen boden plaats aan maar liefst 8 flessen wijn, 12 blikjes bier, 6 flesjes Palm, 4 pakken appelsap, 2 pakken jus d’orange, 1 fles wodka, 1 fles Bacardi en 1 fles Baileys. Er zat nog meer in, maar dat waren gewoon boodschappen om de boel wat op te vullen. Een fiets met fietstassen; ware vrijheid.

“Zit-ie erop?”, vraag ik de laatste tijd regelmatig aan P. “Volgens mij zit-ie erop, toch?” Op het het moment dat P. me aankijkt zit-ie er dus al niet meer op. “Ja, nou is het alweer te laat. Net zat-ie er wel op.” Vorige week heeft P. zichzelf 2 Technics-draaitafels, inclusief een mengpaneel en een koptelefoon cadeau gedaan. Het huis was al voorzien van 8 boxen en een subwoofer. Wij zijn hard op weg om dit huis dusdanig in te richten dat we zo min mogelijk de deur uit hoeven. Partner P. verlaat het huis af en toe om te werken en plaatjes met vette beats te kopen. Ik kom alleen buiten de deur om boodschappen te doen en om platen van The Carpenters en Madonna aan te schaffen. Ik kan er nog geen flikker van, van het dj-en, maar het oefenen is fantastisch. Meer dan fantastisch zelfs, want als een kind zo geconcentreerd ben ik me aan het focussen op de beats, de knopjes, de breaks en de pitch. Uren gaan voorbij zonder dat-ie er een keertje op zit en mijn respect voor dj’s groeit met de minuut, want die kunnen een plaat er niet alleen binnen enkele seconden opkrijgen, die weten ook nog welke plaat bij welke plaat past en wanneer en waarom. Maar als het wél lukt, als-ie er dan eindelijk een keertje op zit, al was het meer geluk dan wijsheid, dan geeft dat een geweldig gevoel. Dan ben ik helemaal de bink. Mijn doel voor de komende maanden is dus al gesteld: ik moet en ik zal in staat zijn om Madonna te mixen met platen met diepe, vette beats. Ik moet in ieder geval in staat zijn om ‘m er met gemak op te krijgen. Luna is een burgertrut geworden, maar wel eentje met een kick-ass-dj-muziekinstallatie-mengpaneel-draaitafel-set in huis.

“Dus als ik nu meteen betaal, dan word ik weer aangesloten?”, vroeg ik woensdagochtend 12 februari allerliefst aan het UPC-meisje. “Zo gauw we uw betaling binnen hebben, wordt u ogenblikkelijk aangesloten”, zei het meisje. “Dat zou fijn zijn”, zei ik tegen het meisje. Nog geen half uur later stond ik met cash € 350,12 bij de balie van het postkantoor. “Meteen overmaken aan de UPC”, riep ik gehaast, “en kom maar op met dat bewijs van storting, dan ga ik dat meteen faxen!” Precies 12 dagen later ben ik weer aangesloten. Ondertussen heb ik iedereen van alle afdelingen gesproken en ken ik het tingeletangel-in-de-wacht-muziekje uit m’n hoofd. Ik heb zelfs 2 uur op een bankje van de UPC-winkel op de Ceintuurbaan gezeten. Gezellig, met nog 20 wachtenden voor en na mij. Daar werd ik maar weer eens in mijn vermoeden gesterkt dat UPC vooral problemen heeft met het automatisch incasseren van rekeningen. Ha! Maar goed dat ik dat nooit heb laten doen. Dan maar lekker de acceptgiro’s niet betalen, maar mooi niet dat ik UPC automatisch dingen laat doen op mijn rekening. Ha! Mij werd de afgelopen 2 weken van alles beloofd. Gouden bergen; “U wordt vanavond nog aangesloten.” Iets minder gouden bergen: “Zo’n 2 dagen na ontvangst van uw fax kunt u gewoon weer internetten.” Tot: “Het duurt standaard 6 werkdagen na ontvangst van uw betaling dat u weer aangesloten wordt.” Ik snapte het allemaal niet meer, maar gelukkig snapte de UPC-mensen het zelf ook niet. Vanmorgen hing ik om 8.30 maar weer eens aan de telefoon. Kon mij het schelen. Na 2 keer bij een verkeerde afdeling terecht te zijn gekomen en 2 keer gewoon van de lijn af te zijn gegooid kreeg ik contact met een topkerel van UPC. Iemand van de technische dienst. Hij kreeg voor elkaar waar ik al 12 dagen op zat te wachten. Communiceren blijkt moeilijk voor UPC, maar deze topkerel gaf mij weer contact met de buitenwereld. Ik zie weer licht.