Als je van alles moet, dan gebeurt er meestal niets. Momenteel doe ik dus niets, tot het moment dat het niet meer uit te stellen is, dat het dus écht perse moet. Maar als ik niets doe, dan zit ik me wel aan mezelf te irriteren dat ik niks heb gedaan. En denk ik aan de dingen die ik ook nog eventueel had kunnen doen in de tijd dat ik niets deed. Zo moet ik nog 20 wassen draaien, want de wasmachine staat pas sinds gisteren in het nieuwe huis. Ik moet nog zeker 10 teksten schrijven, want morgen deadline. Ik moet me nog aankleden. Ik moet het stuukwerk op het vloertje in de bijkeuken nog afkrabben met een plamuurmes. Ik moet nog 6 deuren schilderen. Ik moet de vaatwasser nog uitruimen. Ik moet nog heel veel mensen terugmailen. Ik moet nog nadenken over m’n toekomst. Ik moet mijn oude huis nog leeghalen en schoonmaken. Ik moet me nog inschrijven op m’n nieuwe adres bij de gemeente. Ik moet m’n Ministeck-hert nog afmaken. Ik moet nog een cadeautje kopen voor m’n ouders, want die komen dit weekend, wat me eraan herinnert dat ik m’n moeder nog moet bellen. Ik moet nog een aantal rekeningen betalen. Ik moet een afspraak met de dierenarts maken, want John Digweed moet worden gecastreerd. Ik moet nog lampen ophangen in m’n kantoor. Ik moet m’n nagels nog lakken. Ik moet vanavond naar de Kleine Komedie met vriendin L. en eigenlijk moet ik haar ook nog een enigszins acceptabele maaltijd voorschotelen. Dus moet ik nog boodschappen doen. En als ik dan toch richting supermarkt ga, dan moet ik meteen even de lege flessen weggooien. Luna moet het woordje ‘moeten’ eerst maar eens veranderen in ‘willen’.