“Meneer Vink”, roep ik vanaf mijn ziekenhuisbed naar het bed aan de overkant, “wacht even, dan ga ik een zuster halen, want u zit aan allerlei slangen vast, u kunt zo niet weg.” Meneer Vink, een man van rond de 80 met een grote, grijze snor, type politieagent, is uit z’n bed opgestaan en probeert richting het toilet te lopen. Hij krijgt de stekkers waarmee hij zit vastgekoppeld niet uit het stopcontact getrokken, maar hij is vastberaden om ze los te krijgen.

Ik had op mijn eigen ziekenhuisbelletje kunnen drukken en wachten tot er vanzelf een verpleegkundige zou komen, maar ik ben bang dat meneer Vink dan al met snoeren en stekkers en alles wat daaraan hangt op de grond is gevallen. Dan maar zelf uit bed strompelen op zoek naar een verpleegkundige, die gelukkig meteen met me mee terug loopt naar de ziekenhuiskamer, maar het is al te laat.

“Ja, ik zit hier vast, zo kan ik toch niet naar de wc, nu heb ik het al in m’n broek gedaan”, zucht meneer Vink.

Ik voel zijn schaamte.

De gordijnen rondom het bed van Meneer Vink gaan hierna dicht om de rest van de avond en nacht niet meer open te gaan. En al wordt Meneer Vink op deze manier voor mij aan het zicht onttrokken, zijn licht is de komende nacht meer aan dan uit en houdt me uit mijn slaap. Maar het is niet alleen het continu aan- en uitdoen van het licht dat me wakker houdt.

Meneer Vink mag niet meer zelfstandig naar het toilet en moet op een po poepen naast zijn bed. Dit gaat vaker fout dan goed, zodat het bed van meneer Vink en meneer Vink zelf meerdere keren verschoond moeten worden.
Er komen artsen langs.
Er komen verpleegkundigen langs.
Meneer Vink krijgt diverse zakken bloed toegediend die, zoals ik kan horen aan de gesprekken die uit het verlichte vierkant voor me komen, bijna meteen weer uitgepoept worden.
Er is geen 1-persoonkamer voor meneer Vink beschikbaar.
Als het licht even uit is en meneer Vink en ik alleen in de ziekenhuiskamer zijn, hoor ik hem mompelen. En vloeken. En hoesten.
Er is poep op het infuus van meneer Vink terecht gekomen, zodat het infuus vervangen moet worden, maar zijn bloeddruk is te laag en het lukt geen verpleegkundige om meneer Vink een nieuw infuus te prikken.
De anesthesist komt langs.
Meneer Vink moet met spoed geopereerd worden en een arts komt langs om te vragen of hij dat nog wel wil.

“Meneer Vink”, probeert een verpleegkundige, “meneer Vink.”
“Ja”, klinkt het zacht.
“We gaan u nog een zak bloed geven.”
“Ik heb al 3 zakken gehad.”
“Ja, ik weet het, maar u bent ook weer heel veel bloed verloren.”
“Oh.”
“En meneer Vink.”
“Ja.”
“We hebben uw vrouw gebeld, die is onderweg.”

Kun je iemand horen breken? De hele nacht heeft meneer Vink alles gelaten ondergaan. Iedere dokter en verpleegkundige steeds keurig bedankt na ieder gesprek of iedere handeling. Nu hij hoort dat zijn vrouw gebeld is begint hij te huilen. Alsof hij dan pas beseft dat het menens is.

“Het is ook allemaal niet niks hè?”, troost de verpleegkundige.

Een uur later komt mevrouw Vink de ziekenhuiskamer binnen. Een grote, struise vrouw met haar grijze haar in een knotje. Om dat knotje heeft ze allemaal gekleurde, kleine klemmetjes, alsof ze elk haartje dat die ochtend per ongeluk uitstak vast heeft willen zetten. Het is het kapsel van een meisje van 4 dat voor het eerst haar eigen haar heeft gedaan.

“Dag lieffie”, zegt mevrouw Vink terwijl ze hem een kus op z’n wang geeft, “heb je een beetje kunnen slapen vannacht?”

“Ja hoor”, zegt meneer Vink.

En ze weten allebei dat het niet waar is.

Vorig jaar kwamen er 5 mannetjes van de televisie bij me over de vloer om een item voor ‘Jan Rijdt Rond’ op te nemen en na die opnames heb ik me 2 weken kut gevoeld. Ik voelde me niet serieus genomen tijdens het interview en ik had het idee dat de tv-mannetjes me als een geile hoer zagen in plaats van een vrouw die op een normale manier met haar seksspeeltjes-vakgebied bezig is. Zij wilden me neerzetten als een gekke meid die van ‘haar hobby haar werk heeft gemaakt’ en het kostte mij alle energie om bij mezelf te blijven, te blijven lachen en hen niet over mijn grenzen heen te laten gaan.

LUNA VOELT ZICH NIET SERIEUS GENOMEN
LUNA IS EEN POESJE ZONDER HANDSCHOENEN
HOE 1 POEZENHAAR JE KAN BREKEN

Na deze encounter had ik eigenlijk weinig zin meer in tv. Of eigenlijk wil ik heel erg graag op tv, want ik ben hartstikke leuk en ik heb hartstikke veel verstand van seksspeeltjes en ik vind dat iedereen hier meer over zou moeten weten, maar ik had weinig zin in tv-mannetjes (M/V). Mannetjes die alles doen voor een goed shot of een awkward-situatie en helemaal voorbij gaan aan degene die ze filmen. Gedoe. Leuk doen voor de camera. Flauw doen voor de camera. Grappig doen voor de camera. Maar achterbaks als de camera uit is. Of juist achterbaks als de camera aan is. Een shot 10 keer achter elkaar opnemen, alle spontaniteit eruit. Hou op. Schei uit.

Maar ja, ik blijf naïef en ik ben bereid om keer op keer op keer op m’n bek te gaan. En ach, daarna misschien nog een keer. Dus toen ik een mailtje kreeg van de Bucket Boys, ‘een brutaal en eigenwijs presentatie duo dat bekend staat om hun creatieve spraakmakende Youtube-video’s’, met de vraag of ze mij wat dingen mochten vragen over seksspeeltjes, want ze waren bezig met een nieuwe video, dacht ik; kan mij het schelen. Ik doe het gewoon! Say yes to the mess!

“Heb je eigenlijk wel een paar filmpjes van ze bekeken voordat je ‘ja’ zei?”, vroeg M.
“Nee, eigenlijk niet”, zei ik, “komt vast wel goed.”
“Wat zijn dat voor een types dan?”, vroeg m’n vader ongerust.
“Geen idee”, zei ik, “komt vast wel goed.”

Maar ondertussen op Whatsapp:

Bucket Boys: Ok, we hebben iets heel tofs geregeld. Moeten onze afspraak alleen een weekje verzetten. Woensdag 19 juli, kun je dan?
Luna: Ja hoor, dat kan ook! Wat hebben jullie geregeld? Vertel!
Luna (dag later): Gaan jullie me wel vertellen wat jullie van plan zijn?
Bucket Boys: Verrassing ;-)
Luna: Ehhhhhhh…
Bucket Boys: Maar dat ga jij superleuk vinden!!
Luna: Nou, ik maak me ietwat zorgen hoor, maar zolang het gezellig en netjes is, dan vind ik het best.
Bucket Boys: No worries.

Maar natuurlijk maakte ik me wél zorgen! En het werd misschien tijd om toch maar eens wat filmpjes van ze te gaan bekijken en wat te Google-en. Ik kwam terecht op een pagina waar ik het volgende zinnetje over de Bucket Boys vond: ‘NEE bestaat niet en alles is mogelijk als je er zelf maar in gelooft.’ OH LORD. What have I done??? Ik laat straks vreemde mannen in m’n huis en we gaan het over seks en seksspeeltjes hebben en dit zijn mannen die zeggen: ‘NEE bestaat niet’! OMG! What have I done!!!???

Ik heb geprobeerd om m’n gedachten over de Bucket Boys en hun verrassing uit te zetten, maar de gedachten waren steeds vanzelf gekomen. Ze zouden met een Sybian aan komen zetten en of ik die misschien even live op camera zou willen testen. Ze zouden dildo’s van hun eigen pikken hebben laten gieten en of ik die misschien even zou kunnen testen. Of iets met neukstoelen. Iets met neukschommels. Iets met dat ze ineens voor me zouden strippen, you can leave your hat on. Of dat ik hun misschien met een voorbinddildo zou moeten nemen. The sky was the limit in mijn gedachten en ik was op het ergste voorbereid.

Het werd woensdag en ineens zaten er 4 mannen in m’n tuin. De Bucket Boys zelf en een cameraman en nog een ander mannetje. En het was heel relaxt. Allemaal heel normaal. Heel chill. Met een biertje en een wijntje en een beetje geinen, maar ja, toch vertrouwde ik het niet, want de camera was nog niet aan geweest en hoe zat het nou met die verrassing? Die kreeg ik natuurlijk pas gepresenteerd als de camera draaide, zodat ze m’n onvervalste reactie op zouden kunnen nemen. De klootzakken! En dan zou ik moeten gaan zeuren en bitchen en of ze wel helemaal goed bij hun hoofd waren en dat zouden ze dan ook op gaan nemen en dat zou allemaal op Youtube komen en dan zou ik voor altijd bekend staan als die bitch van de vibrators.

Camera aan.

De Bucket Boys waren de dag ervoor bij de Fun Factory-fabriek in Duitsland geweest voor hun reportage en hadden daar een voor mij gepersonaliseerde vibrator laten maken! Alsjeblieft Luna! Want jij bent de seksspeeltjestester van Nederland en ze kenden je bij Fun Factory en wisten welke speeltjes je van hun merk al wel en niet getest had en deze kende je nog niet. En kijk! De naam van je site staat erop in hetzelfde lettertype! Een cadeautje voor jou!

De opluchting! OMG! Ik had me al schrap gezet, ik had al allerlei snedige zinnetjes in m’n hoofd bedacht, ik had ze al even op hun arrogante nummertjes willen zetten als ze mij ook maar 1 moment een kutgevoel hadden gegeven! En dan komen ze met iets superliefs! Iets écht leuks! En het is dat de camera op me gericht stond, maar anders had ik ze van pure liefde en verbazing geknuffeld en misschien zelfs wel een traantje gelaten.

De Bucket Boys (Thijs en Joep) (en hun 2 collega’s) hebben mijn vooroordeel over tv-mannetjes weggenomen en dát was misschien nog wel de grootste verrassing.

HIER VIND JE HET YOUTUBE-KANAAL VAN DE BUCKET BOYS!

(En uiteraard laat ik weten wanneer hun uitzending over seksspeeltjes online staat).