Ik deed onze voordeur op slot en liep richting het Centraal Station. Op weg naar mijn nieuwe werk bij strandtent Knus op 4 in Zandvoort. Na nog geen 10 stappen buiten de deur zag ik dat links van mij een complete wijnhandel was verrezen. Door de winkelruit zag ik strakke rijen wit, rood en rosé. Ik knipperde met m’n ogen en tikte even op de winkelruit om te controleren of ik niet droomde. Nee, de wijnhandel was echt. Ik zag een man ietwat knullig prijsstickertjes op de flessen plakken. Een wijnhandel. Naast de deur. Had ik weer. Ik kreeg meteen een droge mond, ook al was het pas 10.00 ’s ochtends. Je gaat even op vakantie, daarna even 23 uur achter elkaar webloggen, daarna als een speer naar de Kamasutra-beurs in Rijswijk en je komt terug om een compleet geïnstalleerde wijnhandel bij de buren terug te vinden. Ik vind er wat van. Nu is het niet echt een beste wijnhandel. Het is een wijnhandel van het type nachtwinkel. Met ook nachtwinkel-prijzen. Een wijnhandel die, net als de meeste ondernemingen in de buurt, gerund wordt door een groepje Egyptenaren en vooral bedoeld is voor toeristen. Naast een ruim assortiment wijnen met een minimumprijs van € 8,50 worden er ook Delfts blauwe-magneetjes, zakjes met oplos-weed-koffie, zakjes met oplos-weed-chocolademelk, ansichtkaarten, sleutelhangers en oorbellen verkocht. En ergens zag ik ook nog boxershorts met weedblaadjes en bekers in de vorm van een penis. Dus echt kwalitatief hoogstaand is anders. Maar toch. Een wijnhandel praktisch naast de voordeur. Dat is toch een beetje Luna op het spek binden. Ik bedoel, als mijn alcoholistisch hart gaat kloppen en ik moet eerst m’n sloffen uit, schoenen aan, jas aan, om richting Albert Heijn te vertrekken, dan zijn dat toch heel wat complexere handelingen dan gewoon op m’n sloffen naar de buren om een flesje Chardonnay uit hun koeling te halen. Ik vrees voor de toekomst.

“Ja, jij gaat dit weekend op de stoel, zei het demonstratie-mannetje meteen na onze ontmoeting op de Kamasutra-beurs in Rijswijk, want daar heb je over geschreven.” Oh, kut. Dat was ik zelf even vergeten. “Eh, ik kom vanavond wel terug, zei ik tegen hem, “echt waar.” En ik hield mijn woord. De neukstoel-machine zorgt ervoor dat je lichaam neukbewegingen maakt zonder dat het je energie kost. En ondertussen trillen er ook nog allerlei platen tegen je clitoris. Ik vond het nogal een imposant apparaat, die hele neukstoel. Een apparaat om links te laten liggen, want ik ben meer van de puur natuur en de laten-we-het-geil-maar-wel-leuk-houden. Maar geschreven is geschreven. Dus. Dus Luna op de neukstoel. “Nee, je moet je benen hier relaxt laten liggen”, zei het demonstratie-mannetje terwijl hij op wat knopjes duwde. Ik kon alleen maar lachen, want ik lag met mijn benen langs zijn heupen, mijn kut tegen zijn pik, maar dan met onze spijkerbroeken er nog tussen, en hij was mij aan het droogneuken. “Ja, relaxt, relaxt, jij hebt makkelijk praten”, lachte ik tegen hem, “ik ben helemaal niet relaxt. Ik lig hier op een neukstoel, man.” Nee, kijk, als je je nu even omdraait en je klitje tegen deze schijf aanlegt, ja, je weet zelf het beste waar je klitje zit, ja, precies, ja, zo, ja, dan zet ik ‘m aan en dan moet je je gewoon even ontspannen. Ik ging niet eens een poging doen tot ontspannen. Bij voorbaat hopeloos. Ik lag met mijn clitoris tegen een trillende plaat en achter mij zat het demonstratie-mannetje dat in het dagelijks leven een enthousiast pornoacteur is. En die informatie kon ik dus niet van me afzetten tijdens zijn demonstratie. Hihi, ik word gedroogneukt door een pornoacteur, dat was het enige waar ik aan kon denken. De neukstoel begon weer op en neer te bewegen. En daarmee begon ook het demonstratie-mannetje mij op z’n hondjes te nemen. Met spijkerbroeken ertussen. Dat dan nog steeds weer wel. Ik heb de neukstoel-ervaring ondergaan. Ik kon niet anders. Maar iets ondergaan is toch iets anders dan er echt van genieten.
www.chique-erotique.nl

P. was jaren geleden lid bij de SBK Kunstuitleen Amsterdam en heeft in die tijd een leuk collectietegoed opgebouwd. Maar al 3 jaar stond dat geld te wachten tot P. iets van kunst ging aanschaffen. Dat wachten was ik zat, dus ik schoof hem gisteren een briefje onder z’n neus met de strekking: ‘Ik, P., geef Luna toestemming om al mijn gespaarde collectiegeld bij het SBK vrij te besteden.’ “Nee, dit teken ik niet”, zei hij. “Waarom niet?”, vroeg ik. “Nee, ik vertrouw jouw kunstsmaak niet, dus ik teken niet.” “Jij tekent echt wel”, zei ik. Dus ik daarna op m’n fiets naar de SBK op de KNSM-laan met het getekende briefje. En ik was nog geen minuut binnen bij de Kunstuitleen toen ik een foto zag waarvan ik meteen wist; dit wordt hem. Ik moest denken aan de sfeer die Roddy Doyle in zijn ‘The Barrytown’-trilogie schept. Ik zag een wat oudere vrouw in de verte staren. Ze staat in een door weer en wind vergane patatkraam met links de letters ‘FISH’ en rechts de letters ‘MUNCHYS’ in rode, afbladderende letters. In gedachte zag ik de patatvrouw in vieze, vette olie bakken. En die dan serveren aan hard zwoegende Ierse arbeiders met rouwrandjes onder hun nagels. Ik zag haar uitzichtloosheid en haar berusting. Links van de patatkraam rent een jongetje met een hond. Die zou nog aan diezelfde uitzichtloosheid kunnen ontsnappen. Ik was verliefd op de foto! Ik nam ‘m! Dus briefje van P. laten zien, paspoort laten zien, inpakken en wegwezen! En ik had ‘m ook bijna meegenomen zonder überhaupt te kijken wie de fotograaf was. Maar toch maar even met partner P. checken: “Liefje, ik sta bij een foto en dit wordt ‘m. Het is er eentje van Martijn van de Griendt. Eentje met een patatkraam.” “Echt?”, zei P., “die foto ken ik. Die is te gek! Dat vind ik 1 van zijn beste foto’s! Doen!” “Zie je wel! Zie je wel! Ik heb echt wel smaak!”, zei ik triomfantelijk. Volgend jaar begin ik een eigen galerie.
www.martijnvandegriendt.nl (‘reportages’, ‘ballymun’, tweede van links)

“Zo, dit is echt iets voor jou, of niet?”, vroeg P. toen we net op onze Isla Margaritaanse strandbedjes lagen en doelde daarmee op allerhande glimmende negers die prullaria aan de vrouw trachten te brengen. Een parade van spiegeltjes-en-kraaltjes-negers trok voor onze strandbedjes voorbij. Of we misschien kettinkjes wilden kopen. “Real pearls, señorita”, zei het mannetje dan. Of: “Real coral.” “Mag ik, mag ik, mag ik?”, vroeg ik aan de liefde van m’n leven, “ik wil een kettinkje, ik wil het!” “Nee, meisje”, zei P. dan, “daar heb je niks aan. Hier is het leuk, maar thuis draag je het nooit.” “Echt wel”, zei ik. “Echt niet”, zei hij. Hij had gelijk, maar dat zou ik natuurlijk nooit toegeven. Dus als er weer een spiegeltjes-neger met z’n hoofd onder ons zonnescherm piepte om ‘real black pearls’ te verkopen, dan schudde ik altijd vriendelijk m’n hoofd en zei: “No, gracias.” Altijd beleefd blijven, is mij geleerd. En ook P. bleef altijd beleefd als ze hem voor de honderdste keer vroegen of hij misschien een zonnebril, een handdoek of misschien een bakje met verse kokosnoot dan, wilde. “No, gracias”, was ook zijn standaard-antwoord. Maar op een gegeven moment ben je het toch zat. Om om de minuut hetzelfde zinnetje te herhalen. Dus af en toe schudde we alleen maar met ons hoofd en zeiden we niets, maar vanachter m’n zonnebril loerde ik naar de kettinkjes en de kraaltjes-negers. Wat overigens een prima dagbesteding is op een eiland waar verder weinig te beleven is. En toen P. op een dag in z’n eentje ging lunchen, omdat ik geen trek had, zag ik mijn kans schoon. Ik kon het niet laten. Het vlees is zwak. De kraaltjes-neger was te mooi. En hij had prachtige witte tanden waarmee hij me ter plekke liet smelten. “Nice red coral for a beautiful red señorita?”, vroeg de kraaltjes-neger. “Kom jij maar even bij tante Luna op het strandbedje zitten”, zei ik. “What?”, vroeg de kraaltjes-neger. “Nice coral”, zei ik.

Voordat P. en ik gaan slapen moeten we alle lichte en makkelijk verplaatsbare dingetjes in ons huis goed opbergen. Zo zal een losse dop van een colafles ons gemakkelijk de hele nacht wakker kunnen houden, omdat de katten het leuk vinden om met z’n allen een voetbalpartijtje van een paar uur te houden. Tiktik, tiktik, over de betonnen vloer. Of soms komt Digweed luid miauwend de slaapkamer in wandelen met een blaadje van een ficus in z’n bek. Daar doet hij dan zo enthousiast over dat je zou denken dat hij Speedy Gonzales heeft gevangen. Bruce is meer van de rondslingerende pennendoppen, wijnkurken of tampons. Vooral dat laatste, een zwart katje dat vol trots met een tampon in z’n bek loopt, is een erg geinig gezicht. Alleen dat gemiauw erbij, dat hoeft niet van mij. Dat houdt me uit m’n slaap. Sinds kort hebben ze iets nieuws ontdekt wat ons de slaap onthoud. In de huiskamer liggen 3 gevilde schapenvellen, die vooral door de katten worden gebruikt om overdag op te loungen. ’s Nachts worden deze velletjes gebruikt voor hun nieuwste hobby; het schaap-surfen. Men neme dan, als kat, een lange aanloop, en ongeveer een meter voor het schapenvelletje springt men omhoog, om er daarna zo plat mogelijk op te landen; met buik en kop tegen het schapenvel aan gedrukt. Zo is het mogelijk om 1 tot 1,5 meter op het schapenvel te surfen. Zoef, over de betonnen vloer. En lol dat ze hebben! Als het schapenvel tot stilstand is gekomen, stapt men eraf en pocht tegen elkaar over het resultaat: “Miauw.” Om vervolgens weer naar achter te rennen en opnieuw een aanloopje te nemen. En eigenlijk zijn die schapenvellen ontzettend goor geworden van al de kattenharen. En eigenlijk willen we ze weggooien. Maar de dudes zonder surfplanken achterlaten? Dat kan natuurlijk niet.

Dinsdagochtend, 15 maart, de eerste dag van onze vakantie, ging om 11.00 de strandbar behorende bij het hotel open. Net als de rest van de hotelgasten hing ik om 11.00 aan de bar in m’n panterbikini. “Uno piña colada, señor, por favor”, zei ik. En ik weet niet wat de barman er allemaal indeed, maar in ieder geval vers fruit. Beetje van dit, beetje van dat, in de shaker en daarna in een plastic bekertje. In een plastic bekertje! Waar bleef die uitgeholde ananas? En zo’n leuk parapluutje zat er ook al niet in. Een lullig rietje, een roze. Dat dan weer wel. Ik had er helemaal geen zin in om 10 dagen lang cocktails uit plastic bekertjes te drinken. Mijn vakantie-stemming sloeg meteen om. Maar toen bedacht ik me dat het een grátis piña colada was, we zaten immers all inclusive. En toen ik een slokje nam was ik meteen verkocht. Hier zou ik de vakantie wel mee doorkomen. Dat had die barman even lekker geshaket. “Gracias, señor”, zei ik en ik liep weer richting m’n strandbedje. Om 10 minuten later weer terug te lopen naar de bar. “Uno piña colada, señor, por favor”, vroeg ik weer. En dat zinnetje heb ik die dag 17 keer uitgesproken. “Gaat-ie lekker tijger?”, vroeg P. als ik weer aan kwam lopen met een cocktail voor mezelf en een colaatje voor hem.Maar aangezien ik me de laatste dagen niet helemaal lekker voelde door de zon, maar wel goed genoeg om gewoon door te drinken natuurlijk, dat altijd, toen mocht partner P. de cocktails halen. “Uno piña colada, por favor”, zei ik dan tegen P. en daar keek ik heel zielig bij. Dat hij het echt niet kon maken om mij op en neer te laten lopen. “Alweer?”, vroeg hij dan, “dit is al je zevende.” Maar hij ging wel. Want partner P. was helemaal relaxt tijdens de vakantie. En ik ook. Dat gebeurde helemaal vanzelf na 17 piña colada’s.

En dat relaxte vakantiegevoel is zo weer terug te krijgen met het juiste muziekje op de achtergrond; ‘Escape (The Piña Colada Song)’ van Rupert Holmes. En zo’n gevoel met natuurlijk delen: ‘Escape’ (The Piña Colada Song) (download 3.1MB)

Dinsdagochtend, 15 maart om 9.00 lagen partner P. en ik dan eindelijk op een strandbedje. Het was de eerste dag van onze eerste vakantie samen. De Caribische zee golfde ons tegemoet om enkele seconden daarna weer terug te kabbelen. Mini-tsunami’s per 10 seconden. “Zo”, zeiden wij tegen elkaar, “wij liggen hier goed.” Ik keek een beetje naar links en ik keek een beetje naar rechts en ik besloot een stukje te gaan lopen. Even de zee voelen. Even vakantie voelen. Ongeveer 10 minuten later kwam ik terug en trof ik P. aan, druk in gesprek met een mannetje. Een aloë vera-mannetje. “Ja”, zei P., “hij zegt dat je je met dit flesje moet insmeren als je hier net bent.” “Oh”, zei ik. “Ah, chica blanca”, zei het aloë vera-mannetje toen hij mij zag. En prompt brak hij een verse stronk aloë vera open om mij daar van top tot teen mee in te smeren. “Zo”, zei ik tegen P., “dat is lekker. Blijft hij dit de hele dag doen?” Het mannetje smeerde m’n hele lijf goed in en ging met een brede glimlach op zoek naar andere net gearriveerde toeristen. “Wat kost zo’n flesje verse aloë vera nou?”, vroeg ik. “10.000 Bolivares”, zei P., “en ik heb ‘m ook nog een vette fooi gegeven.” “Veel te duur!”, riep onze strandbed-buurvrouw, “ik betaalde gisteren 5.000!” “Ach, 10.000 Bolivares is iets van 3 euro, dan heeft dat mannetje een fijne dag”, zei P. tegen de strand-buurvrouw. Ik kreeg ineens een voorgevoel. Iets met een zesde zintuig voor P. en stommiteiten. Ik checkte de vakantie-portemonnee. “Eh, P.”, begon ik, “volgens mij heb jij dat mannetje net 140.000 Bolivares betaald.” “Echt?”, vroeg hij. “Echt!”, zei ik. “Ja, er staan ook zoveel nulletjes op die biljetten”, zei P., ik heb me misschien een paar nulletjes vergist.” “Jesus Christus, dat is echt weer typisch iets voor jou! Lul! Je hebt 45 euro voor een flesje zonnebrand betaald.” “Ach, meisje, don’t worry, be happy”, zei P. met een air alsof hij al maanden op Isla Margarita was. “Lul”, zei ik nog maar eens. Maar het aloë vera-mannetje had een hele fijne dag.