Een fijne brief van mijn vorige provider. Of ik snel
€ 71,22 wil betalen voor de periode van 1 april 2004 tot 1 juli 2004 omdat anders de rekening wordt overgedragen aan een deurwaarder. Ik bellen: “Hé, ik zit allang niet meer bij jullie. Ik zit op een eigen server en ik was voor 1 april al bij jullie weg. Dus.” Het provider-mannetje vertelt dat die rekening toch betaald moet worden, omdat ik een maand van te voren op had moeten zeggen. “Dus ik moet jullie nu voor 3 maanden hosting betalen terwijl ik in die 3 maanden niet meer door jullie gehost wordt?” Ja, dat was zo. “Belachelijk, echt belachelijk”, zei ik. “En dat terwijl ik helemaal niet tevreden was. Jullie hebben 1 keer jullie systeem laten hacken, zodat mijn site een paar dagen onbereikbaar was én jullie zijn een keer ál mijn gegevens kwijtgeraakt omdat jullie server én jullie backup-server gecrasht waren.” “Ja”, zei het provider-mannetje, “maar daar staat tegenover dat jij, door een fout van ons, het eerste jaar helemaal niets hebt hoeven betalen.” “Echt niet”, brieste ik, “ik heb alle rekeningen altijd betaald.” “Oh, eh, oh”, zei hij. Misschien was hij in de war met iemand anders. “Doei”, zei ik. En jullie zijn ook nog eens vét duur vergeleken met andere providers en als ik het abonnement op een krant stopzet moet ik toch ook niet nog 3 maanden betalen terwijl ik geen krant meer door m’n brievenbus krijg. Eikel! Dat had ik willen roepen, maar dat deed ik niet. Ik leef in een wereld waarin ik een boete van € 29,40 moet betalen omdat ik een strip te weinig afstempel in de metro, waarin de taxi van M. van de ART-TAXI van de weg wordt gehaald omdat hij 2 toeters heeft in plaats van 1 en waarin ik € 71,22 moet betalen aan een provider voor 3 maanden hosting terwijl ik in die maanden niet eens door hen gehost wordt. Want… regels zijn regels. Ik heb het weer gehad voor vandaag. Ik ga me bezatten.

Gisteren 18.30. “Volgens mij is er daar een ongeluk gebeurd”, zegt m’n vader terwijl hij uit het raam naar buiten kijkt. “Er staan daar allemaal agenten op de weg.” Ik ga naast hem staan en kijk naar buiten, maar zie weinig bijzonders. “Ik zie niks”, zeg ik. M’n vader eigenlijk ook niet. Pas als we, in plaats van op de weg, naar de spoorweg daarachter kijken wordt duidelijk waarom die agenten er staan. Aan de manier waarop we reageren weten m’n moeder en P. dat ze meteen moeten komen. Met open monden staren we met z’n vieren naar een treinstel dat in een hoek van 45 graden op een wagon staat. Het is een ongelooflijk bizar gezicht. Eng. “Die mensen in die wagon zijn hartstikke dood”, zegt m’n vader. Ik word er misselijk van. Binnen enkele minuten vliegen helikopters boven ons huis en vullen 3 verschillende sirenedeuntjes onze huiskamer. Een teringherrie. M’n vader en ik blijven voor het raam staan. M’n moeder niet: “Op tv zie je het straks toch veel beter.” M’n vader en ik besluiten om even buiten te gaan kijken, net als vroeger als er ergens brand was in Tiel. Echte sensatiezoekers. Maar buiten is het koud en zoveel beter zien we het nu ook weer niet. Binnen wachten we op het journaal en lezen we de nieuwsberichten op teletekst. Ze zeggen allemaal wat anders. Wel doden, geen doden, 2 doden. De hele nacht blijven er mannetjes bezig bij het treinstel en op het journaal horen we dat het nog wel even kan duren voordat het treinverkeer weer op gang komt. M’n ouders besluiten meteen om nog een nachtje extra te blijven logeren. Momenteel zijn de bergwerkzaamheden begonnen en m’n vader en ik staan elk kwartier voor het raam. Net kwam het in elkaar gedeukte treinstel langs gereden.

Vanmorgen had ik ineens zin om weer wat stukken sinaasappelkist tegen de muur te timmeren. Terwijl ik de eerste spijker de muur in sloeg, schrok Bruce Lee, die nietsvermoedend in de vensterbank lag te genieten van het ochtendzonnetje, zo ontzettend dat hij van de vensterbank afdonderde en in zijn val 1 van de 8 bloempotten meenam. Van de uiteenspattende bloempot schrok Bruce nog veel harder, zodat hij in zijn vlucht naar een veilig plekje ook nog eens een heel schilderij een verdieping lager liet zakken. Een complete ravage, maar omdat de zon scheen en IKEA op Hemelvaartsdag haar deuren wagenwijd open heeft staan besloot ik ter plekke om met de metro een nieuwe bloempot te gaan halen. Ik kocht een strippenkaart, stempelde af en ging zitten in de metro richting Gein. Ik las een boek en dit boek was zo spannend en het zonnetje zo fel dat ik per ongeluk een halte te vroeg uitstapte. Om daar het hele Amsterdamse politiecorps aan te treffen. Inclusief minstens 30 GVB-mannetjes en GVB-vrouwtjes. Controle. Razzia. Op Hemelvaartsdag! Op fucking Hemelvaartsdag! Maar ik reis nooit zwart. Nooit. Niet in de trein, niet in de metro, niet in de bus of in de tram. Nooit. Dus toen een dikke Surinamer naar mijn vervoersbewijs vroeg, liet ik hem breed lachend mijn strippenkaart zien. “Gaat u daar maar even staan, dame”, zei de dikke Surinamer. “Hoezo?”, vroeg ik hem. Ik had een zone te weinig afgestempeld, terwijl ik écht in de heilige overtuiging was dat het van Centraal Station tot Bullewijk 3 zones was. Ik werd behandeld als een crimineel. Er kon geen lachje van af. Tot overmaat van ramp werd ik via de roltrap afgevoerd naar een potsierlijke, dikke agente die me ook nog eens onzedelijk betaste. “Preventief fouilleren”, noemde ze het terwijl ze alle vakjes in m’n tas doorzocht. Bovenstaand stukje heeft me € 29,40 gekost. En € 1,90 voor een nieuwe bloempot.