Afgelopen vrijdag was vriendin M. jarig en dat moest gevierd worden met een tapashapje en een bijpassend Spaans wijntje in café Duende. Heerlijk gegeten en gedronken tot we moesten verhuizen naar het naastgelegen zaaltje alwaar een flamencovoorstelling gegeven zou worden. Ik had überhaupt nog nooit een live dansvoorstelling bijgewoond, maar ik ging meteen overstag toen een robuuste Spaanse vrouw haar keel opentrok. Het hele leed van de wereld gooide ze eruit! Fantastisch! Ik zag het al helemaal voor me dat zij voortaan bij P. en mij de was kwam doen: “Cada vez que nos miramos / yo no sé por qué será / se le pone a esta flamenquita / la carita colorá!” Ondertussen begon er een dame in flamencojurk te dansen en ik kon alleen met open mond staren. Ik wilde nooit meer weg uit deze tent! De flamencodanseres deed gewoon een striptease met haar kleren aan. Niet alleen een aantal gevorderde danseressen lieten hun kunsten zien, ook een aantal dames die net een cursus flamenco afgerond hadden. Allemaal geweldig! Zelfs een meisje dat nog te verlegen was om uit haar ogen te kijken veranderde op de dansvloer in een spannende diva. Na een fijn aantal Spaanse wijntjes wist ik het zeker. Ik wil ook! Ik wil ook! Met beneveld hoofd een flamencovrouwtje met rushes-jurk aangesproken: “Ik vind het zoooooooo leuk dat flamenco, echt zoooooooo leuk. Dat wil ik ook. Echt, zoooooooo leuk. En die jurk die je aanhebt, ook zoooooooo leuk. Weet jij misschien waar ik op les kan?” Het flamencovrouwtjes zal vast iets teruggeantwoord hebben, maar dat is mij geheel ontgaan. Wel werd ik de volgende ochtend met m’n kleren nog aan wakker. Ik hoorde het getikketak van de flamencoschoenen nog in m’n hoofd. Kater. Maar ik vond wel een visitekaartje van een flamencolerares in m’n broekzak. Het is al geregeld. Na de zomer zitten vriendin M. en ik op flamenco-les! Maar eerst natuurlijk even zo’n leuke rood-met-wit-gestippelde-jurk-met-rushes aanschaffen. Olé!

Hoe groot is de kans dat 2 weken nadat je knalrode omafiets gejat wordt ook nog eens je complete tas met inhoud wordt gestolen? Gisteren dacht ik dat die kans nihil was, na vandaag weet ik dat die kans meer dan levensgroot aanwezig is. Na een zeer geslaagd diner bij Het Pakhuis met de heren F. van www.suffie.com en A. van www.verbaljam.nl belandden we gedrieën in café L’esprit. Een tuttencafé! Een café waar meisjes komen die de Yes lezen! Een café waar ze mijn Freitag-tas, inclusief Freitag-portemonnee hebben gejat. En ook nog mijn mobiele telefoon met citroenen-frontje dat rook naar afwasmiddel en allerhande pinpassen. Zucht. Daar sta je dan, verbijsterd voor je uit te staren. Overal nog een keer te kijken, want misschien heb je ‘m toch ergens anders neergelegd dan dat je dacht. Misschien wel in het restaurant laten liggen. Misschien wel, maar vandaag dus niet. Ineens het besef dat m’n sleutels ook in de tas zaten. Sleutels, inclusief ergens een brief met daarop ons adres. Lichte paniek, want straks loopt er een vreemde door m’n huis. Geen stress om stereotorens, computers of draaitafels, als ze m’n katten maar niks aandoen. Straks laten ze de deur openstaan en rennen de katten de straat op en worden ze overreden! Met F. en A. richting huis gelopen, waar de katten gezellig voor het raam zaten te staren met een zeer relaxte blik in hun ogen. Niks aan de hand. Ondertussen 20 keer met P. bellen die niet opnam. Dan maar bij de bovenbuurman aanbellen die me met open armen ontving, me voorzag van een biertje en m’n wat-is-Amsterdam-kut-verhaal aanhoorde tot P. eindelijk thuiskwam. Maar ik kan er eigenlijk niet eens meer écht boos om worden. Ik kan er niet eens meer om gillen. Ook niet van huilen en al helemaal niet van in paniek raken. Ik kan alleen maar zuchten. In de rest van de wereld is het toch oorlog.