“Lieve, lieve liefje”, begon ik zaterdagochtend. “Ik zag pas op MTV bij ‘The Cribs’ een of andere modeontwerper in Londen en die had dan zijn kozijnen in fluorgeel geverfd. “Dus?”, vroeg P. die al argwaan kreeg. “Nou”, zei ik, “het leek me alleraardigst om de deur naar de badkamer fluor te verven.” “Nee”, zei P., “die verven we gewoon wit.” “Nee, ik wil fluorroze”, zei ik, “en de muur eromheen wordt ook fluorroze.” “Heb ik hier ook nog wat te vertellen?”, vroeg P., maar ik was al op weg naar de HEMA. En toen ik even later met de potjes roze fluorverf in m’n hand naar het te verven muurtje en deurtje keek werd ik overmoedig. “P. ik ga de slaapkamervloer ook verven. En ik ga net zolang door tot ik ‘m afheb. Ik kan er niet meer tegen.” “Meisje”, begon P., “zou je dat nou wel doen, die vloer is meer dan 50 vierkante meter.” Maar ik was alweer op weg naar de HEMA. Om wijnroze verf voor de vloer te halen. Dat P. het niet zo eens was met wijnroze deed me niets, ik was immers degene die ging verven. “Jij krijgt ook altijd je zin”, had hij geroepen. Ik vind; wie verft mag de kleur kiezen. Dus ik verfde de hele zaterdag. Een kloddertje roze hier en een kloddertje roze daar. En ik verfde de hele zondag. Een kloddertje roze hier, zucht, en een kloddertje roze daar, zucht. En toen werd ik pischagrijnig. “Kuttekuttekut”, riep ik om de 5 minuten. “Ja, dat probeerde ik je gisteren te vertellen”, zei P. rustig. En daar kan ik dus niet tegen. Dat hij alsnog gelijk kreeg. Verdomme. Het badkamermuurtje moet 4 keer, de deur waarschijnlijk 6 keer en de slaapkamervloer minstens 3 keer. Had de roze verf van tante Til uit ‘De Familie Knots’ niet een uiterst relaxt en bedwelmend effect op mensen? Nou, die uitwerking heeft roze verf dus helemaal niet op mij. Integendeel.

Woensdag, FOXY-dag. Vriendin M. zit naast me en we zijn bezig met een artikel voor FOXY dat zo ongeveer zal gaan over verschillende pikken en kutten. Dus ik op internet op zoek. Naar plaatjes en inspiratie. En het is nog geen 10.00. “Dat vind ik wel een mooie lul”, zegt vriendin M. ineens als er een op mijn beeldscherm prijkt. Ik kijk M. aan met een slaperig hoofd. “Vind je niet dan?”, vraagt ze. “Nou, ik vind het een beetje te vroeg in de ochtend om een mening over al dan niet stijve pikken te hebben. “Ik vind het echt een kunstwerk”, zegt ze. Als M. het een kunstwerk vindt, dan is het misschien de moeite waard om mijn ogen écht even te openen. En open te staan voor dat wat op mijn beeldscherm staat te staan. “Ik vind ‘m een beetje gemiddeld”, zeg ik. “Wel aardig, maar ik sta niet te trappelen van ongeduld om eraan te zitten.” Snapt ze niet. Deze penis is volgens haar het toonbeeld van perfectie. “Kijk dan”, zegt ze, en ze tikt met haar vinger tegen het scherm, “helemaal zonder spataders! Niks geen blauwe, opgezwollen strepen.” “Ik heb niet zo’n moeite met opgezwollen, blauwe aders hoor”, zeg ik, “kan juist wel geil zijn. En dat ze dan zo lekker kloppen in je hand.” “Nee”, zegt M., “echt niet. En kijk, hij heeft ook niet zo’n hangzak. Een hangzak is vies.” “Natuurlijk heeft-ie geen hangzak, deze pik staat op zaadlozen, dan stijgt het hele handeltje vanzelf naar boven”, zeg ik. “Klopt”, begint M., “maar als de zak verder komt dan het tuutje in slappe toestand, dan is dat echt een afknapper.” Helemaal mee eens. “En deze heeft ook niet zo’n dikke rand onder z’n eikel waar allemaal viezigheid tussen blijft zitten”, zegt ze. Ook helemaal mee eens. “Je hebt gelijk”, zeg ik tegen M., deze is goed te doen.” Vergaderen, overleggen, beslissingen nemen. .Just another wednesday at Luna’s office.

Gisteren, in ‘Het Parool’; ‘Café Schuim in de Amsterdamse Spuistraat is vanmiddag rond het middaguur dichtgetimmerd. (…) De politie had daar bij een inval in de nacht van 1 op 2 april ruim 70 xtc-pillen en 40 wikkels cocaïne aangetroffen. ‘Het Horeca Interventie Team van de politie had maanden geleden informatie gekregen dat in het café in harddrugs werd gehandeld.’ Maanden geleden? Toen ik nog geen dag in Amsterdam woonde wist ik al dat je in en rond café Schuim moest zijn als je op zoek was naar pillen of coke. En toen had ik zelf nog nooit alcohol gedronken, of iets geslikt of gesnoven, dus als ik dat binnen een dag al wist, waarom weet de politie dat dan niet al jaren en jaren? Volgens mij is het zelfs opgenomen in de ‘Lonely Planet Europe’; ‘If you want to buy some good coke or xtc in Amsterdam, please try café Schuim at the Spuistraat 189.’ Nee, rechercheurs van het team hebben café Schuim de afgelopen weken eens goed geobserveerd en stelden daarna vast dat er inderdaad in harddrugs werd gehandeld en dat het daar ook werd gebruikt. Wat een conclusie! Ik durf met 100% zekerheid te zeggen dat in élke Amsterdamse club, in élke kroeg, in élke discotheek, in élk establishment dat ook maar iets met uitgaan te maken heeft wordt gesnoven, geslikt of geblowd. En waar gebruikt wordt, wordt gedeald. En als dat dan toch zo is, dan is het mijns inziens diep triest om af en toe willekeurig een horecagelegenheid te sluiten, gewoon om eventjes als burgemeester een punt te maken. Maar volgens burgemeester Job Cohen leverde café Schuim een groot risico voor de openbare orde. Nee, het dichttimmeren van een café dat de hangplek is van zo’n 200 cocaïnegebruikers, dát is lekker voor de openbare orde! Flikker toch op. Het harder aanpakken van drugsgebruik of drugsverkoop zal nooit samen gaan met minder gebruik. Ze verkochten trouwens ook ontzettend lekkere broodjes in café Schuim. Waar moet ik die nu voortaan vandaan halen?

Iedereen om mij heen lijkt 30 te worden dit jaar. Dus ik ben niet de enige. En ik zal ook wel niet de enige zijn met een soort allesoverheersend dilemma in me. Want 17 november word ik 30 en ik twijfel. Of ik het allemaal iets rustiger aan moet doen en beseffen dat het leven iets is waar ik heel erg zuinig op moet zijn. Of; nog een paar jaar knallen, met in mijn achterhoofd het besef dat ik zuiniger moet zijn op mezelf en dat ik geen 18 meer ben, maar met in mijn voorhoofd het besef dat ik moet gáán zolang ik nog kan gaan. Iets in mij zegt dat ik onbewust al voor dat laatste heb gekozen. Niks rustiger aan voor mij. Niks gezonder eten. Niks minder drinken. Gewoon doorgaan met waar ik al jaren mee bezig ben. Maar ondertussen ben ik bang. Want met mijn ouder worden, worden ook de mensen van wie ik hou ouder. Partner P. vertelt me dat het niet goed gaat met zijn moeder: “Ze is toch al 68.” En als ik even later mijn eigen moeder aan de telefoon spreek hoor ik haar zeggen: “Ja, we worden allemaal een dagje ouder, je vader en ik hebben ook niet het eeuwig leven.” En dan reageer ik laconiek; “Ach, jullie worden 100.” Maar ondertussen weet ik dat dat niet zo is. En dat alles maar voorbij gaat. En dat niets voor altijd is. Dat vroeger alles wél voor altijd leek. Dat vroeger niemand dood ging. Dat de crematies de laatste jaren met een gemiddelde van 2 per jaar komen. En dat ik de handen van m’n vader steeds zo scherp voor me zie de laatste tijd. Sterk en groot, als vroeger, maar nu met rimpels en kleine vlekjes. En dat die mijn moeders handen vasthouden. En dat zij net zoveel rimpels en vlekjes heeft gekregen. En dat ik bang ben.

Voor strandtent Knus op 4 ga ik de komende maanden de administratie verzorgen en afgelopen zondag was het openingsfeestje, ook al is de strandtent al meer dan 2 weken open. Het zou een relaxte borrel worden, met wat vrienden, met een drankje, met een hapje en een muziekje. “Als het druk wordt, dan wil ik ook wel even bijspringen hoor”, had ik tegen collega L. gezegd. “Ik heb nog nooit in de bediening gewerkt, maar een paar drankjes serveren moet me nog wel lukken.” Maar het werd geen relaxte borrel. Het was vanaf 17.00 meteen een superdruk openingsfeestje. Binnen een half uur zat zowel het terras binnen als buiten helemaal vol. Dus ik werd meteen in het horeca-diepe gegooid. Bestellingen opnemen, bestellingen serveren, bestellingen via een ingewikkeld code-systeem doorgeven aan de bar, drukken op knopjes, glazen ophalen, asbakken legen, tafels schoonmaken, hapjes serveren, borden ophalen en bij het afwasjochie neerzetten, afrekenen, bonnetjes. Overzicht! Overzicht! “Ik ben het overzicht een klein beetje kwijt”, zei ik na een uurtje tegen strandcollega S., “ik zie nog geen systeem in het hele gebeuren.” “Het gaat hartstikke goed hoor”, zei strandcollega S., “doe jij binnen, dan doe ik buiten.” Een afgebakende taak, daar kon ik wat mee. Na een paar uurtjes kon ik het dienblad met 1 hand dragen en voelde ik me helemaal de bink. Links van mij de ondergaande zon, rechts van mij een volle strandtent en iedereen was voorzien van een drankje. Alles liep gestroomlijnd en ik liep met een grote glimlach. Die nacht kwam ik thuis met de blaren op m’n voeten, spierpijn in m’n benen en spierpijn in m’n dienblad-onderarm. Maar ik voelde me goed! Ik voelde me helemaal fantastisch. Ik heb me zelfs in tijden niet zo energiek gevoeld. In mij is een horeca-beest geboren.

De helverlichte H&M-spiegel; altijd goed voor een reality-check. Zo ook gisteren. Shit, mijn haar ziet er echt verschrikkelijk uit aan de achterkant, bedacht ik me. Dat kon dus écht niet meer. Dode punten, droog, onverzorgd, triest, diep triest. Om mezelf nog meer spiegelleed te besparen verliet ik het H&M-pashokje zonder iets te passen. Dat haar! Daar moest eerst iets mee gebeuren. Ik kon aan niets anders meer denken. Dilemma. Bijna 2 jaar geleden schreef ik nog dat ik nooit meer naar de kapper zou gaan. Toen was mijn haar geknipt à la Catherine Keijl of à la Caroline Tensen, iets Leco-lookerigs in ieder geval, en die ervaring bezorgde mij een permanent trauma. Dus verfde en knipte ik mijn haar al 2 jaar zelf. Met alle gevolgen van dien. Nog een blik in de spiegel thuis deed me besluiten de gok toch maar weer te wagen. Dus kapper bellen. “Ik wil nu langskomen, want het kan echt niet meer”, zei ik. “Meid, ik zet je in de agenda, tot zo”, zei een jongen met een zangerige stem. God, Christus en zielen, niet wéér een homo, dacht ik. Ik hield mijn hart vast. “Ik wil het een beetje funky”, zei ik toen ik eenmaal in de kapperstoel zat. “En fel rood. Een beetje punk.” Kon hij wat mee. Dus verf erin, verf eruit, maskertje erin, knippen, snijden, ogen dicht en verstand op nul. “Volgens mij vind je het niet echt lekker. Je zit de hele tijd gekke bekken te trekken”, zei hij terwijl hij de verf uitspoelde. “Nee, ik kan er niet tegen. Ik hou er niet van als er aan me gefrunnikt wordt door een vreemde”, zei ik vanuit mijn benarde nek-in-wasbak-positie. “Meid, dat meen je niet!”, kirde de kappersjongen, “voor die uitspraak moet ik máánden in therapie.” “Wat dacht je van mij?’, vroeg ik. Daar ging hij maar niet op in. Na 2 uur en € 78,- mocht ik weer naar buiten. Het model is goed, maar de kleur is fout. Niks fel rood, maar bruin met een rode gloed. Zucht. Ik wacht weer 2 jaar tot mijn volgende kappersbezoek.

Ik heb dus iets met luipaardmotiefjes. In kledingwinkels word ik als een magneet naar kleding met luipaardprintjes getrokken. Zo heb ik momenteel zeker 10 complete lingeriesetjes met luipaardmotief. Daarnaast nog was losse luipaardbeha’s, die in de aanbieding waren, want geen bijpassende slipjes meer aanwezig, dus voor de meeste vrouwen niet meer interessant, maar voor mij extra interessant, want in de aanbieding. Een luipaard-kledingstuk in de aanbieding kopen is misschien wel het mooiste dat er is. Zo kocht ik ooit een ultra-foute jurk met luipaardkoppen en luipaardprint voor maar € 1,- op Koninginnedag. Ik kon mijn geluk niet op. Die jurk mag ik trouwens van P. niet dragen als hij naast me moet lopen, maar het is 1 van mijn favoriete kledingstukken en dat voor € 1,-! Maar mijn allermooiste luipaard-aanschaf-moment had ik misschien wel vandaag toen ik een luipaard-corseletje ging afrekenen en dat het meisje achter de kassa alleen het bijbehorende slipje langs de scanner haalde. Een gratis luipaard-velletje! En dan niks zeggen natuurlijk, tegen het meisje achter de kassa. Dat zou het hele mooie moment verpesten. Dat dat hele corseletje thuis niet eens bleek te passen omdat ik het, verblind door de luipaardvlekken, niet had gepast in de winkel, mocht de pret niet drukken, want ik had een grátis luipaard-corselet in mijn bezit! Woehoe! Mijn luipaard-manie is zelfs zo erg dat ik onlangs een allerschattigst luipaard-baby-trainingspakje in maat 56 niet kon laten hangen. “Wil je nu ineens wél kinderen dan?”, vroeg P. hoopvol toen ik hem het net aangeschafte pakje liet zien. “Nee, maar je weet maar nooit. Als het eenmaal zover is, dan heb ik in ieder geval al het eerste trainingspakje in huis. En kijk nou, hoe lief!” “Nee”, zei P., “dat kun je een kind echt niet aandoen.” “Waarom niet?”, vroeg ik. “Jesus, dat snap je toch wel?”, vond hij. Nee, dat snapte ik dus niet. En ik ga het ook nooit snappen waarschijnlijk. Als het over luipaardmotiefjes gaat, dan verdwijnt iedere ratio. Diep in mij, of misschien wel helemaal niet zo diep, schuilt een ordinaire snol.