Sommige karaktereigenschappen zijn moeilijk aan te passen. Zo was ik gisteren aan het koken en vergat ik water bij de spinazie te doen, waardoor het hele handeltje stond te verbranden. En ik was zo ontzettend pissig en chagrijnig op mezelf dat ik het afreageerde op de verkering en meteen al god-god-godverdommend weer richting de supermarkt vertrok om nieuwe spinazie te halen. En al zei de verkering dat hij net zo gelukkig was met alleen aardappelen en een gehaktballetje en dat ik altijd zo ontzettend lekker kook en dat het echt niet erg was en dat hij er echt geen groenten bij hoefde (“Nee, jij hoeft nooit groenten, stommerd.”) toch ga ik altijd volledig over m’n kookpunt als m’n eten mislukt. Onderstaand stukje schreef ik 10 januari 2006.

Ik dacht; dat is weer eens wat anders. Een quiche. Lekker warm als avond-maaltijd, maar ook de volgende dag nog lekker koud bij de lunch. Dus ik doe boodschappen en ik bouw die quiche in elkaar. Maar wanneer ik naar de springvorm met de quiche kijk zie ik dat er zich een plasje onder de springvorm heeft gevormd. En als ik de springvorm oppak om hem beter vast te zetten, blijft de bodem op het aanrecht staan, terwijl ik de rest in mijn hand houd. De quiche stort volledig uit elkaar en al het quiche-vocht, bestaande uit melk, ei en kaas, stroomt richting de grond en over mijn net schoongemaakte gasfornuis. “Kut, kut, kut”, roep ik. “Kuhuhuhuhut!”, roep ik nog veel harder als er echt niets meer te redden valt aan de quiche. Mijn immer relaxte partner P. kijkt niet op of om van zijn positie op de bank! “Het gaat hier helemaal mis en jij ligt daar maar te liggen!”, schreeuw ik hem toe. “Wat is er aan de hand dan?”, vraagt hij rustig. “De hele keuken stroomt onder met die kut-quiche”, zeg ik. “Ja, maar daar kan ik toch niks aan doen?”, vindt hij en hij kijkt weer richting een voetbalveld op tv. En ik weet dat hij volkomen gelijk heeft. Het is mijn eigen schuld dat de springvorm niet goed dicht zat. En ik ben degene die aan het koken is. Dus dat het mislukt is mijn eigen fout. Toch flip ik volledig. “En jij doet godverdomme ook nooit wat!”, scheld ik hem toe. “Ik moet hier altijd koken en boodschappen doen en jij ligt daar maar te liggen, met dat kut-voetbal, verdomme!” Daarna ga ik nog even door met mijn scheldkanonnade en ik haal er dingen bij van weken geleden. “En toen! Toen! Toen heb je ook helemaal niks gedaan!”, roep ik. “Meisje”, zegt P., “doe eens even rustig.”Nee”, zeg ik nog steeds gefrustreerd. Ik baal enorm van de mislukte quiche. “Jij bent stom”, zeg ik. Boos zijn op jezelf, maar het afreageren op de ander, 1 van de voordelen van een relatie.

En vandaag kreeg ik nog meer lieve felicitaties per échte post! Van Marloes (van www.tussenpozen.com), van Marloes (van www.keepthevath.com), van Sminke, van Minca, van Mascha, van Henk, van Ivon, van Ange, van Jet en van Iris! THANKS!!!!!!!

Iemand vond het nogal wat, dat ik m’n adres gewoon zo online publiceerde. Maar waarom bang zijn om je adres online te posten als je zoveel liefs kunt krijgen?

Grote foto; HIER.

Af en toe op de Kamasutrabeurs werken.
Kreeg ik een striptease-neger cadeau van mijn FOXY-hoofdredacteur.
Leerde ik hoe ik rauwe tonijn met geconfijte citroen moest maken.
Keek ik heel veel pulp-programma’s.
Vierde ik Oud & Nieuw alleen.
Deed ik een poging tot een Luna’s Life Laundry.
Oh, en was de verbouwing van het huis nog steeds niet af.
Ontmoette ik de huidige verkering voor het eerst.
Ging ik op vakantie naar Isla Margarita.
Hielden 10e en ik voor de tweede keer een weblogmarathon.
Kwam ik samen met 10e op tv bij Dolf Jansen.
Kreeg ik een iPod.
Waande ik mij 2 maanden een horeca-beest.
Werd mijn vader werkeloos.
Ging ik toch weer naar de kapper en had ik wéér spijt.
Vertelde ik mijn ouders voor het eerste over mijn tatoeage.
Zat ik in een luchtballon samen met Kim Holland.
Deed ik met P. een weekendje Antwerpen.
Werd ik 30.
Kreeg ik een verlovingsring van P.
Zette the real John Digweed een handtekening op de foto van kater John Digweed.
Nam mijn liefde voor vintage jurkjes grote proporties aan.
Kreeg ik een werkster.
Werd er bij ons ingebroken op Oudejaarsdag.

Ik kreeg de afgelopen dagen hele lieve post! Van: @webwandelaar, lurker Jo, Wendy, Rob, Bert, Sandra, Lidurine, Alwin & Janine, Martijn, Yvonne, AnnevO en @marinatwiet! En ik ben er helemaal blij en gelukkig mee!

De postbode kwam. Met een doos. Voor mij! En in die doos zaten allemaal hele lieve cadeautjes. Voor mij! En als je ergens gepersonaliseerde pakketten zou kunnen bestellen, dan zou dit pakket dus de naam ‘LUNA’ dragen. Alles zat ingepakt met linten en strikken en ballonnen! Ik kreeg geweldige retrostoffen, een Hello Kitty-pen, Hello Kitty-belleblaas, een panterprint-viltvel, een Hello Kitty-kleurplaat, een roze bloem voor in m’n haar, een partyplop-ontplofding en een flesje rode wijn… Toen ik het laatste cadeautje uitpakte en zag dat er surprise-ei in zat moest ik huilen. Van zoveel thoughtfulness. Lieve @kioko74, lieve Suzanna; HEEL ERG BEDANKT!

Grote foto; HIER.

Hadden P. en ik een extreem druk Nieuwjaarsfeestje.
Was de verbouwing van het huis nog steeds niet af.
Bezocht ik wat weblogmeetings.
Bezocht ik wat clubs.
Maakte ik mijn eerste ATC.
Dronk ik nog steeds teveel. En gebruikte ik ook nog steeds teveel drugs (maar ja, wat is veel?).
Testte ik heel veel vibratoren en allerhande andere seksspeeltjes.
Groeide mijn antipathie jegens voetbal.
Hadden 10e en ik onze eerste weblogmarathon.
Gingen mijn emoties nogal up and down and up and down.
Groeide mijn liefde voor pulp-tv.
Begonnen de blaas-problemen van Bruce Lee.
Werd het huishouden me allemaal teveel (of was dat altijd al zo).
Paste ik regelmatig op oppaskind M.
Ging ik naar Antwerpen en Hamburg.
Lag ik nachten wakker te staren naar National Geographic.
Kreeg ik mijn eerste magnetron.

Grote foto; HIER.

Was de verbouwing van het huis nog steeds niet klaar.
Kreeg ik wel voor het eerst een afwasmachine.
Snoof ik mijn eerste lijntje coke.
Bezocht ik weer wat weblogmeetings.
Werkte ik nog steeds op de Kamasutrabeurs.
Bezocht ik verschillende concerten.
Hadden P. en ik een memorabel Koninginnedagfeest thuis.
Ik kocht De Baby Bruce Lee bij een dierenwinkel.
Ik begon met het bijhouden van een Art Journal.
Ik bezocht de KreaDoe met m’n moeder.
Ik dronk nog steeds teveel.
Ik begon weer met roken.
Ik werd een beetje ziek van alle negatieve en wauwelende kutreacties al was het wel weer leuk dat elke posting een tijdje standaard 100+ reacties kreeg.
In een vlaag van verstandsverbijstering ging ik naar de kapper zodat ik maanden met een Caroline Tensen kapsel rondliep. Dat was een extreem traumatische ervaring en ik laat nooit meer mijn haar afknippen. Never, ever, ever, again.

Trippen down memory lane is leuk. Dit stukje schreef ik 11 oktober 2003 en vind ik zelf misschien wel 1 van m’n mooiste.

Gisternacht liepen P. en ik terug van de Melkweg richting huis. Een wandeling van 20 minuten. Vroeger, toen ik nog studeerde en vrijgezel was. Vroeger. Vroeger, toen liep ik alleen en zonder angst door de Kalverstraat of de Leidsestraat na een nachtje stappen. En niet alleen zonder angst, zelfs met een heerlijk ik-woon-in-Amsterdam-gevoel. Een wat-zijn-de-grachten-toch-mooi-gevoel. Gisteren voelde ik me zelfs met z’n tweeën onveilig en wilde zo snel mogelijk op m’n bank kunnen zitten. Deur dicht en nachtsloten erop. De sfeer buiten voelde grimmig, ook al gebeurde er weinig bijzonders. De straten werden bewoond door de standaard groepjes dronken jongeren, aangeschoten stelletjes op de fiets en een enkele zwerver. Maar ik verwachte ieder moment dat iemand ineens in schelden en tieren uit zou barsten. Of nog erger. En dit gevoel heb ik niet alleen ’s nachts op straat. Ook overdag straalt de negativiteit van de straten. Van de chagrijnige, grijze, haastende mensen die erop lopen. Zelf heb ik ook moeite om vrolijk te blijven. Vandaag liep ik in de binnenstad een hoekje om en botste bijna tegen een man op. “Opkankeren godverdomme”, zei hij. En al probeer ik zonder vooroordelen de wereld in te kijken, het gaat me slecht af. Vorige week fietste ik over de grachten. Een paar honderd meter verderop zag ik 2 jongetjes van een jaar of 10 op een brug staan. Ze hadden waterpistooltjes in hun handen en lachten samenzweerderig. Als ik over de brug fiets, dan gaan ze me helemaal natspuiten, dacht ik. Kutkinderen. Ik overwoog even om voor de brug af te slaan, maar besloot gewoon door te fietsen en ze verrot te schelden als ze zouden schieten. Op de brug liepen de jongetjes op me af. Pistool in de aanslag. Toen ze schoten fietste ik door een wolk van bellenblaas.

Grote foto; HIER.

Logde ik voor het eerst 24 uur.
Stopte ik met bloggen op www.electricluna.nl en ging ik hier op www.maanisch.com verder.
Ik had een hoop ICQ-gesprekken met rukkers.
Ik was een grote bron van frustratie voor Nico Dijkshoorn.
Speciaal voor Nico zette ik een bijna-topless foto online.
Ik werd door het AD genomineerd voor de AD Web Award.
P. en ik begonnen aan de verbouwing in ons huis.
Ik ging nog steeds elke week naar clubs en gebruikte nog steeds too much recreatieve drugs.
Ik bezocht wat weblogmeetings.
Keek ik een hoop pulp-programma’s.
Poes Lolita werd uit het asiel gehaald om bij mij en P. te wonen.
Ik kreeg online een hoop gescheld over me heen.
Ik kwam tot de conclusie dat nepnagels zo niet mijn ding zijn.
Ik dronk teveel.
Ik stopte met roken en begon weer en stopte weer en begon weer.
Mijn vriendin R. overleed aan kanker.
Ik dacht dat ik lichamelijk aan het aftakelen was, maar wat wist ik er toen eigenlijk van?
De verbouwing van het huis was een hel. Een grote hel. En het is nooit afgekomen.
Kitten John Digweed deed z’n intrede in ons huis.
Wat ik niet genoeg deed; foto’s van mezelf maken.

Zo grappig om er achter te komen dat m’n moeder al 9 jaar hetzelfde onderzoek aanhaalt als ze me een wijntje (teveel) ziet drinken. Dit stukje schreef ik 15 november 2002. Totally oldskool!

“Ja, met mij. Heb je het al gehoord?”, vraagt m’n moeder meteen nadat ik de telefoon heb opgenomen. “Wat?”, vraag ik. “Dat je niet zoveel moeten drinken. Daar krijg je borstkanker van”, zegt ze. “Mam, ik ben net wakker”, antwoord ik. “Nee, maar dat je het weet. Elk glas dat je per dag meer drinkt, verhoogt het risico met 7%”, vervolgt ze. “Ja, maar mam, ik ben net gestopt met roken”, zeg ik. “Dat heeft er niks mee te maken, het is maar dat je het weet, elk glas meer per dag is al te veel”, besluit ze. En daar kon ik het mee doen. Even zoeken op internet leverde mij het volgende onderzoeksresultaat: ‘Vrouwen die 4 glazen alcohol per dag drinken hebben 32% meer kans op borstkanker dan vrouwen die geen alcohol drinken.’ Nu tik ik gemiddeld een flesje wijn per dag weg, dus ik mag me ernstig zorgen gaan maken volgens de epidemiologen die dit onderzoek uitvoerden. Maar dat doe ik later wel, als het allemaal geen zin meer heeft, want dit soort onderzoeksresultaten dienen genegeerd te worden. Van dit soort onderzoeksresultaten word ik alleen maar depressiever dan ik al was. Ik wil het ook allemaal niet weten. Niks mag. Overal krijg ik kanker van. Te vet. Te zoet. Te veel. Te weinig. Te bespoten. Te veel geurstoffen, kleurstoffen of E-nummers. Overal ga je dood van. Te veel in de zon. Te kort gebakken. Te veel gedacht. Te lang gekeken. Te weinig gesport. Te veel gestresst. Te veel geneukt. Te lang gewacht. Te laat begonnen. Te vroeg gestart. “Overal waar ‘te’ voor staat is niet goed voor je”, zei m’n moeder ook altijd. Als er iets niet goed voor je is, dan is het wel te veel weten.